Van toen naar nu

Oudjaarsdag is voor mij een dag waarop ik, net als vele medebloggers, terugkijk op het afgelopen jaar.

De emoties schieten door mijn lijf. Vers is het besluit van leuke man B om onze beginnende relatie stop te zetten. Hij kan nu niet een relatie met iemand opstarten terwijl hij net zijn hoofd boven water kan houden ivm een verhuizing en ondernemerschapsgedoe. Daar gaat hij aan onderdoor. Het is teveel voor hem. En dat doet pijn. Ik wilde het wel proberen. Ontdekken of we voor elkaar bestemd waren. Ondanks dat ik zag dat ik op een heel onhandig moment in zijn leven binnen kwam wandelen.

Ik denk terug aan de blijdschap die ik voelde toen ik een positieve zwangerschaptest in handen had. Hoe fijn het was om te bedenken dat er straks een kindje in mijn leven zou zijn. Voorzichtige fantasien had over hoe het zou zijn en voelen.

Automatisch kom ik bij de klap die ik kreeg toen ik hoorde dat het vruchtje niet goed groeide. De onzekerheid in die weken en uiteindelijk de curretage om de zwangerschap te beeindigen. Tranen met tuiten heb ik gehuild.

Ik voel de onrust weer die ik had toen ik weer ongesteld werd. Ik wilde door, stappen zetten om zwanger te worden. Die onrust heeft een afgeblazen ivf poging opgeleverd en mislukte ivf poging 2.

De zomer stond in het teken van nadenken en een leuke man. Het nadenken leidde tot een wisseling van donor waardoor ik de medische molen weer uitstapte. Ontzettend fijn om het weer thuis te proberen.

Leuke man verdween van het toneel en ik raakte in de ban van het thema loslaten.

Het loslaten geeft me rust en vertrouwen. Ik vertrouw erop dat de juiste dingen op het juiste moment in mijn leven gebeuren. Ik zie weer kansen en mogelijkheden en mijn blik is breder geworden. Mijn kinderwens is niet meer prioriteit 1 in mijn leven. Ik leef weer mijn leven. Ik kijk naar wat er op mijn pad komt (misschien wel dat gewenste kindje) en neem de kansen die zich voordoen. Dat voelt goed!!

Het gekke is dat ik me nu verdrietig voel maar ook goed. Ik weet dat de hobbel die ik nu over moet uiteindelijk mij iets oplevert. Wat dat ook mag zijn! Het is een onderdeel van het proces waarin ik zit.

Ik laat de tranen maar lopen en hoop dat ze tegen een uur of 20u op zijn.
Want dan wil ik feest gaan vieren en proosten op 2013.
Een jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden.
Een jaar waar ik met veel plezier aan begin en waar ik zin in heb.
Proost allemaal, dat 2013 jou maar mag brengen waar jij naar verlangt.

Serious Request

Het voelt dubbel om dit jaar naar Serious Request te luisteren en te kijken. Ze richten zich op het verminderen van babysterfte en bij dit thema horen verhalen van zwangere vrouwen. Vaak verhalen waarbij het niet goed afliep maar ook regelmatig verhalen van vrouwen die zwanger zijn of net een kindje gebaard hebben. Beide verhalen raken me. De eerste omdat het vreselijk is dat iemand dat moet overkomen. De tweede omdat ik zelf graag in dit situatie zou willen zitten.
Hoe hard ik ook mijn best doe om Serious Request te vermijden, het lukt niet. Want eigenlijk wil ik het niet vermijden. De verhalen die daar verteld worden zijn mijn verhalen niet. Ze staan los van mij en mijn wens. Buiten dat, het is goed dat er aandacht is voor de wereldwijde babysterfte. Dat er geld ingezameld wordt om andere vrouwen te helpen. Want daar voel ik me solidair mee, met vrouwen die ook moeder willen worden of zijn geworden. Eigenlijk met alle vrouwen in het algemeen.
Dus ik kan niet anders dan een plaatje aanvragen. Het plaatje dat ik ieder jaar aanvraag. Het blijft me raken en soms moet je tradities niet verbreken.

 Gladys Knight & the Pips: Midnight train to Georgia

En wil je zelf ook een donatie doen.... klik dan op http://seriousrequest.3fm.nl/

Besluit

Mijn gedachten stopte niet na mijn vorige logje. De "waarom" vraag bleef door mijn hoofd spelen en er kwam een vreemd gevoel in mijn buik bij. Dat gevoel werd groter en woensdag was het groot genoeg om echt te voelen en te begrijpen. Ik wil deze maand geen poging doen. Ik wil niet met de feestdagen in spanning zitten of een teleurstelling te verwerken krijgen. Ik wil op het nieuwe jaar kunnen proosten en me blij voelen om de kansen die voor me liggen.
Deze poging zou ergens tussen kerst en oud nieuw eindigen. Of niet maar gezien mijn vele eerdere ervaringen reken ik meer op een teleurstelling.

Deze feestdagen wil ik niet bezig zijn met mijn gemis en mijn onvervulde wens. Wil ik kijken naar wat ik wel heb en me gelukkig voelen.
Deze feestdagen vier ik dus feest. Feest omdat ik dit jaar zwanger ben geweest, ik een nieuwe Hem heb gevonden, ik me persoonlijk verder ben gaan ontwikkelen en omdat ik geniet van het leven en alles wat het mij nu brengt.
Een maand overslaan voelt goed. Ik richt me op het hier en nu. En in januari kijk ik weer vooruit.

Rustige week

Het lijkt erop dat door de feestelijke maand die gestart is en leuke privé dingen ik helemaal niet met de komende poging bezig ben. De afspraak met Hem is gemaakt, dat wel. Maar tot vandaag heb ik er niet aan gedacht. Nam net mijn agenda voor de komende week door en zag zijn naam staan.

Gek dat mijn wens dus niet meer zo op de voorgrond staat. Fijn maar ook eng. Ik vind dat ik namelijk moet gaan nadenken waarom dit is. Is het de drukte van de dag? Of dat ik Hem misschien niet als vader van een kindje wil? Wil ik nog wel een kindje? Zit ik in een gewoonte waardoor het niet meer iets bijzonder is? Is het de man die een klein stapje in mijn leven heeft gezet? Is het loslaten van mijn wensen en verlangens goed gelukt? Of is het gewoon deze maand zo en is het een volgende keer weer anders?

Het blijft fijn dat mijn wens niet mijn leven beheerst. Het scheelt verdriet, confrontaties en frustraties. Emoties waar ik niet dol op ben.
Ik leef dus lekker door en zie wel waar deze poging eindigt.

Vandaag vind ik het maar stom

Optimistisch doorloop ik de afgelopen week. Van een koffie-date naar een dagje uit met mijn zussen en moeder. Afgewisseld met werk en kletsen met vriendinnen. Ik voel me rustig en heb ergens een beetje hoop op een goede afloop.

Het gerommel in mijn buik maakt me ongerust. Het zijn geen menstruatiekrampen maar gerommel in mijn buik is gewoon geen goed teken. Een paar uur later zie ik wat roze op mijn wc papiertje. De volgende ochtend is het gerommel veranderd in een vage menstruatiekramp.
Ik kan het niet meer ontkennen.... ik ga ongesteld worden.

In de auto in de file laat ik een traan. Roep ik even boos dat ik het allemaal heel stom vind en denk na of ik verder wil. En dat wil ik. De teleurstelling die ik voel maakt het voor mij helder dat ik nog steeds zwanger wil worden. De loslaat-modus heeft vooral betrekking op het loslaten van mijn gefocustheid, van patronen in mijn leven, van allerlei verlangens en niet op mijn kinderwens. Ik sta meer ontspannen in een poging en heb een meer brede blik op de wereld. Dat voelt lekker. Het neemt niet mijn wens weg, het maakt mijn gevoelens meer behapbaar.

Vandaag vind ik het allemaal maar even stom. Stom dat het maar niet wilt lukken. Dat anderen wel zwanger worden. Dat ik niet eens een keer aan de goede kant van de medaille zit. Dat ik niet zwanger ben. Dat ik weer de feestdagen als alleenstaade zwangerloze en kinderloze vrouw moet doormaken. Vandaag vind ik dat maar even stom. Morgen is dat vast wel weer anders.

Op de bank

Ik zit weer op de wachtbank. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik erop lig. Het voelt comfortabel en ontspannen. Ik zie wel waar het schip strand. De timing lijkt goed. De natuur doet de rest.
Ik trek, al liggend op de bank, een dekentje over me heen en zap wat rond. Na een turbulent weekeind is het fijn om lekker niks te doen. Gewoon een beetje te ontspannen.

Het turbulente weekeind kwam voort uit het loslaten van dingen. Alsof de afgelopen maanden er allerlei kleine radertjes zijn gaan draaien en de dingen dit weekeind op hun plaats zijn gevallen. Het is niet allemaal leuk maar wel goed. Ik sluit wat af en kijk nu echt vooruit. Zonder oogkleppen op maar met een open blik de wereld in.
Ik heb zin om te leven. Om nieuwe dingen mee te maken. Om mezelf te ontwikkelen. Om open te staan voor nieuwe ervaringen. Om geinspireerd te raken. Om iets nieuws mee te maken.
Ik schop het dekentje van me af. Door op de bank te zitten zal dat niet gaan gebeuren.
Ik scroll door mijn telefoon en whatapp een vriendin voor een koffie-date. Ik stap de wereld weer in. Klaar om die leuke onverwachten dingen mee te gaan maken. Klaar om van het leven te genieten.

Kan jij er iets mee?

Ineens ben ik het zat. De kast op mijn studeerkamer moet leeg. Ik zoek op zolder naar een geschikte curver box en vind 1 lege. Precies groot genoeg voor wat er in moet.
Ik loop naar de kast op de studeerkamer en open hem. Binnen 2 minuten liggen de door de jaren heen verzamelde kinderspulletjes in de box. Het lucht op. De kast was een soort altaar geworden waar ik nooit in keek. Durfde er ook geen andere spullen in te leggen want dit zou de kinderkamerkast worden. Nu ik steeds beter in beeld krijg dat het geluk van een kind niet voor mij weggelegd lijkt te zijn wil ik ook niet meer steeds onnodig met dingen geconfronteerd worden. Ik wil gelukkig zijn met wat ik heb en niet steeds zien wat ik niet heb.
De gevulde box gaat naar zolder. De inhoud hoort bij mijn leven. Weggooien wil ik niet.

Terwijl ik naar beneden loop bedenk ik me dat ik ook nog medicijnen in mijn koelkast heb liggen en naast mijn koelkast heb staan. Ik doe er niks mee. Misschien kan ik er iemand anders blij mee maken. Maar ja.... waar ga je in vredesnaam heen als je medicijnen kwijt wilt zonder dat ze in een container belanden. Misschien hier, misschien zijn er hier lezers die ze graag willen hebben voor een extra poging.
Het gaat om de volgende medicatie:

• Gonal-F = 1x 300 IE (houdbaar tot 3-13)
• Gonal-F = 1x 900 IE (houdbaar tot 3-13)
• Fostimon = 13x 75 IE (houdbaar tot 11-13)
• Pregnyl = 1x 5000 IE (houdbaar tot 4-14)
• Decapeptyl = 5x 0,5mg (houdbaar tot 11-14)

Mocht je interesse hebben dan kan je me mailen. Het adres is te vinden in mijn persoonlijke beschrijving. Rechts bovenaan deze pagina.

Het lucht op om dit te doen. Om verder te gaan. Wat de toekomst ook brengt, vasthouden aan wat er nu niet is werkt niet. Ik wil door. Me vrij voelen. Het liefst met een eigen kindje maar vooral met een gelukkig gevoel.

Ik ga door

Het loslaat-proces gaat nog even door, want ook deze maand geen zwangerschap.
Het waren andere wachtweken dan normaal. Ik voelde meer rust. Niet dat er geen teleurstelling was toen ik wist dat de poging voorbij was. Ik voel het in mijn hart en buik. Een teken dat ik de pogingen niet stop wil zetten. Maar de manier hoe ik met deze poging om ben gegaan bevalt me wel. Mijn blik was meer om me heen gericht en niet alleen op mijn eigen proces. Ik stond meer in het leven. Dat was fijn.
Dus ik blijf me richten op loslaten, op kansen zien en nemen. En terwijl ik dat doe maak ik een afspraak met donor 3 om samen weer een poging te wagen.

Ik laat los

"Loslaten is eenvoudig. Loslaten is leuk. Als ik iets loslaat dan komt er iets nieuws voor terug."
Als een soort mantra lees ik zinnen op die met loslaten en zwanger worden te maken hebben. Ze helpen me om vooruit te kijken en er in te geloven dat alles goed komt.
"Ik vetrouw erop dat de juiste dingen op het juiste moment gebeuren in mijn leven."
Het geeft me rust en ik voel me er goed bij. Ik zie wel hoe het verder gaat lopen in mijn leven.
Met deze instelling ben ik poging 4 met donor 3 ingegaan. Geen ovulatiettesten en met 1 ZI afspraak. Hij kon niet vaker en ik wilde niet dat ik ging stressen over het juiste moment. We zien wel waar het schip strandt. Ik ga rustiger de wachtweken in.

Mijn focus ligt op wat ik heb en op wat er gebeurd in mijn leven. Op de leuke dingen die ik in het dagelijks leven meemaak. Ik fantaseer niet over een toekomst als moeder. Ik ga niet bij kinderkleding afdeling kijken en me voorstellen dat ik hier ooit sta om iets te kopen voor mijn kind. Ik glimlach naar moeders met kinderen. Ik ben blij als iemand bevallen is. Ik probeer mijn open zenuw dicht te maken door in het hier en nu te staan. Te genieten van de dingen die ik doe en die soms veel makkelijker verlopen omdat ik geen kindje heb.

Voor nu voel ik me sterk. Voel ik me blij met wat ik heb. Kijk ik uit naar wat er allemaal nog gaat komen. Laat ik het idee los dat ik zo snel mogelijk een positieve zwangerschapstest in mijn handen wil houden. Voor nu voelt dat heel fijn.
Hoe dat over een tijdje voelt weet ik niet. Wie weet huil in mijn ogen uit mijn hoofd als ik ongesteld word. Raak ik geëmotioneerd als iemand verteld dat zij zwanger is. Voel ik afgunst als ik een gezinnetje samen gezellige dingen zie doen.
Maar dat is dan. Nu is nu. En nu voel ik me goed.

Loslaten

3 nachten en 3 dagen ben ik op de grens van Overijssel en Drenthe geweest. Een prachtige omgeving die door de herfstkleuren alleen maar mooier was.
De eigenaren van de B&B waren lief, warm, hartelijk en spiritueel. Ik voelde me ontzettend welkom.

Mijn doel was om even los van alles te komen en na te denken over waar ik op dit moment in mijn leven sta. De gesprekken met de eigenaar hielpen me daarbij. Al weken word ik op allerlei mogelijke manieren geconfronteerd met het thema "loslaten". En ook in deze gesprekken kwam dat meerdere keren terug. Het lijkt er dus op dat ik iets moet gaan loslaten.....

Ik weet dat ik die leuke man van een paar weken geleden nog steeds niet helemaal los heb gelaten. We zien elkaar niet meer maar hij is nog niet uit mijn hoofd. Die gedachten en gevoelens wil ik maar al te graag loslaten. Het blijven vasthouden aan iets wat niet kan of wat er niet is wil ik niet. Het is niet goed, het belemmerd me om stappen vooruit te zetten, om nieuwe dingen tegen te komen.
Als ik eerlijk ben dat speelt dat ook wel een beetje bij mijn wens om moeder te worden. Ik kan niet verder zo lang ik probeer zwanger te worden en vast blijf houden aan iets wat er (nog) niet is. Misschien is het goed om ook deze wens los te laten. Om me te richten op wat ik wel heb. Misschien komt er dan wel iets moois voor terug. Iets waar ik gelukkig van word en mijn leven meer zin geeft.
Het idee om deze wens los te laten vind ik eng. Het is iets wat ik zo graag wil en waar ik al zo lang mee bezig ben. Het zou een gat slaan in mijn leven. Al zegt dat misschien genoeg. Misschien is het dus beter om hem los te gaan laten. Mijn leven draait voor een deel om zwanger worden, om moeder worden en om een gezin te stichten. Het levert me tot nu toe vooral pijn en verdriet op. Emoties die ik graag wat minder vaak zou ervaren. Zou het dan zo zijn dat ik meer geluk ga voelen als ik dat gat ga laten ontstaan?

De 3 nachten en 3 dagen hebben naast hersenkrakende gedachten ook veel ontspanning gebracht. Momenten dat ik me verbonden voelde met de natuur, met de herfst en met mezelf. Ik heb genoten en ben echt bijgetankt. Met dat gevoel ben ik vanmiddag weer in de auto richting mijn eigen huis gestapt. Het thema loslaten heb ik ook meegenomen. Wat ik er uiteindelijk mee doe weet ik nog niet maar dat ik iets moet gaan loslaten is me wel duidelijk geworden. Wat zal me vast de komende tijd wel duidelijk worden.

De datum

Vandaag is de dag dat ik eigenlijk uitgeteld zou zijn. De dag dat ik moeder zou worden. Nou ja, ergens rond deze datum. Snap dat de uitgetelde datum niet vanzelfsprekend ook de dag is dat je bevalt. Maar volgens de tabelletjes zou dit de dag zijn dat ik een kindje zou krijgen.
Al weken voel ik me gespannen voor deze dag. Nu hij er is voel ik eigenlijk weinig. Het is zoals het is. Toch is hij iets bijzonderder dan een normale maandag. Kan ook zijn omdat ik vakantie heb en niet voor een klas vol drukke jonge volwassenen sta. Of omdat ik straks een paar dagen richting Overijssel vertrek. Een paar dagen in mijn eentje ga genieten van rust, natuur en al mijn gedachten en gevoelens. Een paar dagen terug naar de basis en kijken waar ik sta. Alhoewel ik me kan voorstellen dat er helemaal niet terug gegaan wordt naar de basis maar dat ik me rot ga vervelen omdat ik aanspraak mis.
Het voelt goed om op deze dag niet in mijn gewone ritme te zitten. Om iets leuks voor mezelf te doen en om dit logje te schrijven. Gewoon om voor eeuwig vast te leggen dat dit mijn uitgetelde datum zou zijn maar ik helaas vandaag geen moeder ga worden. Vandaag is stiekem toch wel een bijzonder dag.

Voor de gek gehouden

Verbaasd kijk ik op de zwangerschapstest en staar naar het ene streepje dat er staat. Ik houd de test tegen het licht in, draai hem van het licht weg, hou hem 5 cm van mijn ogen vandaan maar kan geen 2e streepje ontdekken. Niks, noppes, nada!

Ik denk terug aan de afgelopen dagen en hoe mijn hoop en vertrouwen was gegroeid. Alle normale menstruatie-in-aantocht-signalen waren er niet. Daarvoor in de plaats had ik al dagen een vreemd weeïg gevoel in mijn buik, je zou het licht misselijk kunnen noemen. Mijn borsten prikte soms en waren zeer aanwezig en ik had een soort zen-gevoel over me. Dat gevoel herkende ik van de vorige keer dat ik zwanger was. Na 3 dagen van die opvallendheden durfde ik een beetje hoop te krijgen. Durfde ik mijn gevoel te delen met vriendinnen en durfde ik een klein beetje te vertrouwen hebben op mijn lijf.
De test heeft me in 1 klap weer met beide benen op de grond gezet. "Femke, hopen, dromen, delen en testen leidt bij jou ALTIJD tot een negatief resultaat. Stop daar mee!" zeg ik tegen mezelf.

Ik whatsapp mijn vriendinnen en krijg lieve berichtjes terug. Ik pak mijn dekentje en kruip de bank op. Even tv kijken en niks aan mijn hoofd.
De volgende dag veranderd in de loop van de ochtend het weeïge gevoel in een beginnende menstruatie-kramp. Ik weet nu zeker dat de test gelijk had. Dat beeld word bevestigd met een roze wc papiertje aan het begin van de avond.

Ik kruip weer met een dekentje op de bank. Ik zoek de website van mijn de B&B op waar ik volgende week paar dagen in mijn eentje heen ga. De website geeft een sfeervol beeld weer en de rescensies zeggen dat je er helemaal onspannen vandaan komt. Precies de dingen waar ik behoefte aan heb. Wat optimistischer klik ik de website weg. Volgende week ga ik in mijn eentje werken aan mijn ontspannen en zen-gevoel. Beetje fietsen, wandelen, lezen en nadenken. Gewoon terug naar mezelf en mijn wens.

Gewoon niet zo leuk

Soms heb ik van die momenten dat ik het leven even wat minder leuk vind. Niks dramatisch hoor. Voel me gewoon wat alleen. Mis een eigen basis, een eigen gezin. Natuurlijk heb ik lieve vrienden en een fijne familie. Alleen is de relatie met hun is anders dan een relatie met een kindje of een partner. Ik zou zo graag juist die liefde voelen voor iemand en van iemand terug krijgen. Dat ik dat niet kan afdwingen is me ondertussen wel duidelijk geworden. Mijn geduld is aardig op de proef gesteld. Iedere maand weer word ik gedesillusioneert. Positief blijven denken word steeds moeilijker. Een toekomst als onderdeel van een eigen gezin lijkt steeds verder weg te raken. Het beeld dat het leven wat ik nu heb is wat ik zal hebben, stemt me somber. Het ligt zo ver van mijn toekomst droombeeld af.
Ik adem dus maar weer eens diep in. Gooi er een meditatiemomentje tegenaan en laat een traan lopen. Het leven is zoals het komt. Ik vind hem alleen even niet zo leuk.

Ovulatietesten

Dag 10 van mijn cyclus... nog geen positieve ovulatietest. Sinds 2 jaar is die stress weer terug. Ik was vergeten hoe het was. Toch voelt het als andere stress. Bij de IUI en de IVF moest alles op precies het juiste moment gebeuren. Waren we een uurtje te laat dan kon ik weer een maand wachten.
Het tijdspad bij ZI is veel breder. Het komt niet op een uurtje of 2 of 3. Dat geeft ergens rust. Al zou het wel prettig zijn als de ovulatietest morgen een licht 2e streepje laat zien. Dan weet ik dat mijn eisprong er aankomt en dat de afspraken met Hem kunnen blijven staan. Dat zou fijn zijn want geen stress is altijd nog beter dan een beetje stress.

Al weer 3 jaar

En ineens was het er weer, een roze veeg op mijn wc-papiertje. Het eerste signaal dat mijn menstruatie doorbreekt. Het signaal dat deze poging niet gelukt is. Ik zucht diep en vloek een keer.

Het zou natuurlijk fantastisch mooi zijn geweest als het bij poging 2 met donor 3 was gelukt. Helaas heb ik in de afgelopen 3 jaar gemerkt dat ik nooit bij dat soort bijzondere en mooie uitzonderingen hoor. Je leest het trouwens goed. Deze maand ben ik 3 jaar actief bezig met pogingen om zwanger te worden. 3 hele lange jaren.
Wie had gedacht dat ik nu nog steeds geen kindje in mijn leven heb. Dat ik weer aan het stuntelen ben met ovulatietesten en potjes en spuitjes. Dat ik meer dan een jaar hormonen in mijn lijf heb gespoten en een miskraam te verwerken heb gehad. Wie had gedacht dat ik na 3 jaar nog steeds mijn droom niet heb los gelaten, ondanks alle tegenslagen en gedoe. Ik niet! Ik weet nog dat ik bij poging 1 dacht "Dit is DE poging." Mijn grenzen schoven steeds een stukje op en mijn wens bleef groeien. Dus ik ging en ga door. Maar oneindig is het niet. Ik merk dat de eindgrens langzaam in beeld begint te komen. Hij is nog bijna niet zichtbaar maar hij komt er aan. Ik kan niet nog 3 jaar hiermee doorgaan.

No sugar

"Je moet echt de suiker gaat laten. Dat is niet goed voor je milt en die moet goed werken om zwanger te worden." waarschuwt de accupuncturiste. Ik weet dat suiker niet goed voor me is. Als ik het veel eet word ik er moe en loom van. Kan dan spontaan op de bank in een diepe slaap vallen.
Snap dan ook niet waarom mijn lijf er zo naar verlangt. Vooral na het avondeten. Maar ook 's middags op mijn werk. Ik probeer er niet aan toe te geven. Helaas mislukt dat heel vaak. Zelfs als ik de woorden van de accupuncturiste in mijn hoofd hoor echoën.
Ik weet dat ik me beter voel als ik weinig suiker en koolhydraten eet. Voel me fitter en heb minder snack-zin. De knop moet dus weer om. Ik moet weer mijn voedingspatroon op orde krijgen. Niet alleen voor mezelf. Ook voor een eventuele zwangerschap want al helpt het maar een ietsiepietsie beetje.... dan is dat al erg meegenomen.

Anders wachten

De weken tot mijn eisprong zijn te saai om over te bloggen. Mijn lijf maakt zich klaar voor een volgende poging maar dat is echt niet interessant om over te schrijven en al helemaal om over te lezen.

De afspraak met Hem is gemaakt. Met een beetje geluk gaan we deze maand zelfs 2 pogingen doen. Als mij ei natuurlijk geen eigen plannen gaat trekken en op een totaal ander moment gaat springen. De afgelopen jaren is toch wel gebleken dat hij zijn eigen gang gaat en vooral geen rekening met mijn agenda houdt!

Dus ik wacht saai nog wat door.

Onduidelijkheid en duidelijkheid

Merel is de afgelopen week denk ik geen uur uit mijn gedachte geweest  Haar onduidelijke situatie maakt dat ik ook van hoop naar vrees schiet. Het frustreert me dat de artsen haar geen duidelijkheid kunnen geven. Dat ze keer op keer met weer een andere onduidelijkheid naar huis moet.
Haar situatie brengt ook de herinneringen aan mijn eigen miskraam naar boven. Het steeds weer moeten wachten op duidelijkheid en uiteindelijk het pijnlijke nieuws dat wat er in je buik gegroeid heeft niet meer goed is. Mijn grote wens was uitgekomen en na 8 weken als een bubbel uit elkaar geklapt met nog een flinke nasleep door de curretage en angst op een mola-zwangerschap.
De eigenlijk uitgerekende datum van die zwangerschap komt steeds dichterbij. Ook dat is confronterend. Vooral omdat ik ondertussen nog niet zwanger ben.
De rugpijn en de trek in zoet zijn uiteindelijk eergisteren de druppel. Loei sjagerijnig ben ik. Ik zap boos langs verschillende zenders, spuug mijn gal op de mensen die in de programma's voorbij schieten en eet een zak m&m's leeg. Het kan niet anders dan dat ik ongesteld ga worden. Nog meer slecht nieuws.

Mijn voorgevoel klopt en helaas is de eerste poging met mijn nieuwe donor niet gelukt. De euforie waarin we de eerste poging ondernomen hebben is vandaag geeindigd in teleurstelling. Helaas......

Broedplaats

Het is buiten warm, best heel warm. Zo moet een broedplaats voor het ei van een kip voelen. Kan niet anders. Het is niet heet genoeg om een gekookt ei te worden maar vast wel warm genoeg om een kuikentje te laten ontstaan.
En als het buiten zo warm is, dan moet het in mij nog warmer zijn! Vast nog steeds niet heet genoeg om van mijn kindje-in-wording een gekookt ei te maken maar misschien wel warm genoeg om lekker in mij te blijven zitten.
Ik haal dan ook de hangmat uit de schuur. Hang hem op en ga er, onder de parasol, in liggen. Ik sluit mijn ogen en broedt. Althans ik denk aan wat er in mijn buik kan afspelen. Ik noem dat voor het gemak maar even broeden. Dus ik broedt en droom van de toekomst. De toekomst waarin ik samen met mijn kleine kindje in de hangmat lig en heen en weer wieg.
Van mij mag het voorlopig nog wel even zomer blijven.

Sneltreinvaart

Nog geen week zijn we verder.... ... 5 simpele dagen... een gewone werkweek... wat stelt het qua tijd nou voor? Maar wat kan er in 5 dagen veel gebeuren. In die dagen is er van chaos in mijn hoofd een nieuw gestroomlijnt plan ontstaan.

De hulp uit onverwachte hoek boodt aan om te onderzoeken of hij mijn donor kon worden. We hebben gemaild, informatie uitgewisseld, kennisgemaakt en daarna heb ik een voorzichtige "ja" uitgesproken om samen dit proces in stappen. Het voelt goed met hem.
Ik wilde wel nog wat extra informatie. Hij is namelijk bekend bij de kliniek waar ik onder behandeling sta. Met zijn toestemming heb ik van de arts informatie gekregen over zijn zaadkwaliteit. Dat is dik in orde en de arts adviseerde mij om het eerst maar weer eens thuis te proberen in plaats van IUI via de kliniek. Gek genoeg bevestigde zijn uitspraak mijn eigen gevoel. Misschien is het goed om even de malle medische molen uit te stappen en terug naar basic te gaan.
Toevallig blijkt Hij bij een kennis van mij ook 2 donorkinderen verwerkt te hebben. Vreemd idee want mocht ik met hem in zee gaan en zwanger worden dan ken ik de halfbroertjes van mijn kindje al. Ik heb haar gebeld en we hebben overlegt. Zij staat er achter als ik met hem in zee ga. Ze gunt mij een kindje en vind het prima als dat het halfbroertje of zusje van haar zoons wordt.

De vele informatie die ik in die paar dagen opgedaan heb maakte me niet onrustiger maar bracht juist structuur. En na de dokter zijn uitspraak heb ik de beslissing genomen..... met donor nummer 3 ga ik via ZI zwanger proberen te worden!

De ovulatietest was gisteren positief en de dokter bevestigde gisteren dat mijn eisprong ergens vandaag zal zijn. Het was het juiste moment om in actie te komen. Nadat ik de kliniek uitgelopen ben bel ik Hem op en spreek zijn voicemail in "Mijn twijfelachtige ''ja'' is een volmondige ''ja'' geworden. Kun je vanmiddag voor een ZI poging naar mij toe komen?"

Vijf uur later lig ik met mijn benen omhoog op bed.... back to basic.... het voelt gek maar ook goed. Het loslaten van donor nummer 2 heeft een omwenteling gebracht waardoor ik ineens een stuk sneller weer in de wachtweken zit. Hopelijk de laatste keer want de snelheid waarmee alles gegaan is mag van mij nog even doorzetten... met als einddoel een zwangerschap en over 9 maanden een kindje in mijn armen.

A unusual monday

''Ik trek dit niet meer!" schreeuw ik boos tegen mijn telefoon en gooi hem weg. Leuke man heeft nog niet terug gereageerd op mijn berichtje. Ik ben het zat om de hele dag  in mijn hoofd met hem bezig te zijn. Ik weet dat hij gezien zijn situatie niet met mij bezig kan zijn. En ineens valt het kwartje.... ik moet hiermee stoppen. Hoe leuk en lief en lekker hij ook is. Hij kan mij niet geven wat ik nodig heb. Iemand die 100% voor mij gaat. Hij zit midden in een mega verandering in zijn leven. Die moet hij eerst zien te overleven en dan... dan is er misschien ruimte voor mij.

We zien elkaar de dag er na. We spreken over zijn gevoel en zijn situatie. We spreken over mijn gevoel en mijn situatie. Ik hak de knoop voor ons beide door. We moeten stoppen. ''Ik ga je missen, ik ga dit missen. Jij geeft me energie.'' zegt hij. "Ik ga jou ook missen. Ik geniet van deze momenten." We zoenen wat en daarna vertrekt hij.

De keus maakt dat ik me weer volledig kan focussen op mijn traject om moeder te worden. Dit traject heeft prioriteit. En dit traject heeft door een emailtje een nieuwe wendig gekregen. Vanuit onverwachte hoek is er hulp aangeboden. We moeten nog maar zien waar het naar toe leidt. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik nog meer gefocust ben en het mijn beeldvorming van wat ik wil scherper heeft gemaakt. Het keuzemoment is daardoor een stuk dichterbij gekomen. Time will tell!

Kiezen is moeilijk

Ik wil zo snel mogelijk moeder worden. Op welke manier kan dat het beste?
Met deze vraag heb ik tijdens mijn vakantie een belafspraak gehad met de dokter uit de kliniek. Hij adviseert om met donorzaad over te stappen naar IUI en mijn huidige donor los te laten. Een mega stap voor mij vooral om het met Hem zo goed klikt. Maar het doel waarvoor we met elkaar in zee zijn gegaan is nog steeds niet behaald. Misschien is het dus wel het beste om elkaar los te laten.

Maar wat dan.... een onbekende donor via de spermabank? 3 jaar geleden was dat voor mij een onbespreekbare optie. Ik wilde dat mijn kind contact kan hebben met de man waar hij voor 50% uit bestaat. Nu vind ik het een reeele optie om met onbekend zaad te gaan werken. Ik weet dat het goed zaad is en dat er iemand achter zit die het mij (en andere vrouwen) gunt om een kindje te krijgen. Na het lezen van het boek "uit onbekende bron" en het gesprek met de psycholoog is me duidelijk geworden dat het voor het kind geen trauma hoeft te zijn als hij niet weet wie die andere 50% is. Kinderen voelen zich ontzettend gewenst en weten niet wat ze missen. Hun leven is zoals het is en dat is prima.
Doordat het kind vanaf zijn 16e contact kan leggen met de donor, kan het dus later alsnog duidelijkheid krijgen over de andere genen in hem dan die van zijn moeder.

Maar ik kan ook een bekende donor meenemen naar de kliniek. In een vlaag van wanhoop en onder invloed van hormomen rondom de escape-iui in mei heb ik via bam-man contact gelegd met een man die graag een bekende donor wil worden. We emailen soms en het is tijd om een afspraak te maken. Of niet als ik voor onbekend kies. Ik zie tegen het traject van kennismaken en afspraken maken op. Ik weet niet of ik voor de 3e keer wil onderzoeken of deze man een man is waarmee ik in de toekomst contact wil hebben in het belang van het kind. Mocht er een kind komen dan zitten we voor de rest van ons leven aan elkaar vast. Kennismaken en onderzoeken kost tijd en gevoelsmatig dringt de tijd.

Ik wil een keuze maken. En dan wel de keuze die voor dit moment het beste voor mij en in de toekomst voor mijn kindje is. Mijn hoofd zit vol. Ik weet niet hoe ik hem leger kan maken. Ik hoop maar dat ik op een ochtend wakker word en weet wat ik wil. Kiezen is zo moeilijk!

Inlezen

De verhalen zijn wisselend maar over het algemeen positief. Zowel de kinderen, als de ouders, als de donoren bij KID zijn van mening dat dit een goede manier was om een gezin te vormen.

In de zon op de camping lees ik het boek "Uit onbekende bron" van Mart Roegholt. De persoonlijke verhalen van de drie betrokken partijen bij KID intrigeren me. Ik ben nieuwsgierig naar hun beweegredenen, ervaringen en hun mening over KID. Vooral omdat ze terug kijken op hun leven en het effect dat het daarop gehad heeft. Met name de verhalen van de kinderen verslind ik.

Het boek gaat me zeker helpen bij het maken van de keus om wel of niet over te stappen naar een onbekende donor. Gisteren had ik na het lezen van een aantal verhalen het idee dat dit ook mijn weg moet worden. Vandaag is dat weer wat minder door het verhaal van een meisje dat regelmatig zich afvraagt wie haar vader is. Het verschil is dat zij een kind van een A-donor is en dus geen gegevens van haar donor kan krijgen. Dat zou voor mijn kindje niet gelden. Wel blijft het feit dat ook mijn kind, net als zij, opgroeid zonder een vader in haar leven. En dat is wat ze soms best wel mist.
Haar verhaal raakt me. De reden waarom ik met een bekende donor in zee ben gegaan sluit bij haar gevoel aan. Ik gun mijn kind om te weten waar hij vandaan komt, waarom hij is zoals hij is en om contact te hebben met de persoon waar hij voor 50% uit bestaat. Bij een onbekende donor kan dit pas na 16 jaar en dan moet de donor er ook open voor staan.

Het boek bevat nog meer verhalen van kinderen. Hun verhaal zal me gaan helpen bij het maken van de keuze. Ik weet wel dat ik meer dan ooit open sta voor het onbekende donorschap. Zo open dat ik overweeg om mijn laatst vergoede ivf poging niet met mijn huidige donor te doen maar om over te stappen naar IUI met een onbekende donor.
Maar dat is mijn gevoel van vandaag.... het zou morgen zo weer anders kunnen zijn!

Keuzes maken

Het denken over hoe verder heeft zich omgezet in concreet handelen.

Het gesprek met Hem is voorbij. We proberen al heel lang samen een kindje te krijgen en dat is nog niet gelukt. Nu ik nog maar 1 ivf poging vergoed ga krijgen moeten we onze samenwerking evalueren. Dus bij een kopje thee bespreken we dit moeilijke onderwerp.
Hij snapt dat ik mijn kansen wil optimaliseren en mocht ik er voor kiezen om dat niet met hem te doen dan zal hij dit respecteren. Maar ook hij zou graag nog een keer willen proberen om met icsi zwanger te worden. Dat heeft ook mijn voorkeur... denk ik.

De dag erna heb ik een gesprek met de psycholoog van de kliniek. Zij geeft me informatie over de psycholgische effecten op de ontwikkeling van het kind als hij of zij vanuit onbekend donorzaad is geboren. Een kind blijkt flexibeler te zijn dan ik dacht zolang je maar open en eerlijk bent. Haar informatie maakt dat ik open ga staan voor een onbekende donor. Ze verteld over hun eigen spermabank en de Deense spermabanken. Ze geeft me stof tot nadenken.

De dokter ziet medisch geen reden waarom ik niet zwanger kan worden. Er is geen reden waarom ik weinig follikels aanmaak en dat zegt niks over de kansen die ik heb om zwanger te worden bij IUI met goed zaad. Het idee om nog 1 ivf poging te doen begrijpt hij en kan hij mee akkoord gaan. Maar hij wil dat ik eerst goed nadenk over wat ik echt wil. Dat ik de gekregen informatie laten bezinken en dan pas een keus maak. Als ik weet wat ik wil dan kom ik langs en gaan we de stappen zetten om die weg te bewandelen.

En nu ben ik dus weer terug bij nadenken.... nadenken over hoe verder. Ik ga de tijd er voor nemen maar het voelt weer alsof er een zon aan de horizon schijnt en dat is fijn.

Zomer in mijn bol

Ik heb de zomer een beetje in mijn bol. De zon schijnt, ik heb een leuk weekeind gehad, mijn vakantie is gestart en ik geniet van de dingen die ik niet zou mogen doen als ik zwanger was. De zomer zit zo in mijn bol dat ik zelfs vergeten ben om de kliniek te bellen.

Ik heb wel Hem ingelicht en een afspraak gemaakt. We moeten praten over hoe verder maar ook terug kijken op de afgelopen jaren. Hij staat daar open voor. Dat bevestigd wederom waarom ik met hem door ga. Ondanks zijn slechte zaad. Hij snapt mij, snapt de toekomst en is bereid om mee te werken.
Helaas kan ik niet met hem door als de productie van mijn eitjes zo laag blijft. Dan heeft ivf geen zin. Dan kan ik net zo goed met iui zwanger worden. Maar ja, dat werkt niet met zijn zaad. Dat hebben we al 14x geprobeerd.

Ik denk af en toe na over de andere opties. Op zoek naar een nieuwe donor of overstappen naar onbekend. 2 opties waar mijn voorkeur niet naar uit gaat maar misschien wel het snelst er voor kunnen zorgen dat ik zwanger raak. Alleen daarom moet ik al naar de kliniek. Deze opties moeten ook met hen besproken worden.

Mijn menstuatie is sinds de miskraam heftiger. Ik verlies veel grote stolstels. Beetje onsmakelijk voor jou om te lezen. Het is voor mij een signaal dat mijn lichaam nog niet de oude is. Een goede reden om dus mijn lijf rust te geven. Misschien wel 2 maanden ipv  de verplichte 1 maand.
Morgen mag de accupuncturiste haar mening er over geven. En misschien wat naalden en kruiden er tegenaan knallen.

De zomer zit in mijn bol. Ik leef in het hier en nu. Ik geniet van de zon, een koud wijntje en het vooruitzicht om een paar dagen op vakantie te gaan.
Het voelt goed om de zomer in mijn bol te hebben. Geen spanningen en stress. Juist ontspanning en goedlachsheid. Van mij mag het altijd zomer zijn. Het liefst dan wel 1 met een klein hummeltje in mijn armen.

ICSI 2 is over en uit

Kon ik hier maar weer eens echt goed nieuws plaatsen. Een berichtje waarin je leest dat ik zwanger ben! Wat zou dat geweldig fijn zijn om te doen. Maar het tegendeel is waar. Je leest wederom een teleurstellend berichtje. Een berichtje waarin ik schrijf dat ik ongesteld aan het worden ben. Een berichtje waarin ik schrijf dat ik even niet weet welke kant ik op moet. Een berichtje waarin in laat weten dat ik wederom teleurgesteld ben in mijn lijf.
Ooit.... ooit... ooit hoop ik weer eens echt goed nieuws te vertellen aan jou maar vandaag nog even niet.

Terugplaatsing (ICSI2 2)

Tussen de afspraken door bezoek ik de kliniek. Ik ben veel te vroeg. Een mooi moment om even wat opdrachten na te kijken. Dat even wordt lang want 45 minuten na de eigenlijk afspraaktijd mag ik pas naar binnen.
De handelingen zijn bekend en ik voel me dan ook ontspannen. Na afloop is het wachten op de embryoloog. Want zijn ze een beetje goed? Met de foto in haar hand komt ze binnenlopen. Klasse 1 en 2, ze zagen er prima uit.

Tevreden loop ik de kliniek uit. Ik ben nog niet de auto ingestapt en mijn gedachten draaien al weer op volle toeren. Niet over deze poging. Het is mijn werk dat me langzaam aan gillend gek maakt. Het is drukker dan druk en dat voelt nu niet goed. Ik wil een veilig warm nestje voor de embryootjes zijn en geen gestresst holletje wat steeds aan het rennen is. Ik probeer echt momenten van ontspanning te creeren maar lastig is het wel. Ik hoop maar dat de embryootje van een beetje stress houden en zich toch weten in te nestelen. Over 1 week krijgen ze namelijk 6 weken rust.

Het zijn er maar 2 (icsi 2)

"Er zijn 2 embryo's ontstaan en maandag is de terugplaatsing" verteld de embryoloog. Ze geeft informatie over de tijd dat ik me moet melden en wanneer ik gebeld word als er niks terug te plaatsen is omdat de embryootjes het niet geredt hebben. Ik kan niet luisteren. Ik voel verdriet omhoog borrelen. "Wacht even, het is voor mij veel informatie en ik ben teleurgesteld." zeg ik tegen haar. Ik wil weten hoe het kan dat er maar 2 embryo's zijn. Ze legt uit dat er 2 te rijp waren om te bevruchten en 1 was onrijp. De andere 2 waren goed en zijn dus bevrucht geraakt. Ik slik wat weg en schrijf de tijd van de terugplaatsing op.

De teleurstelling is groot. Ik had echt gehoopt dat er in ieder geval 1 cryo de vriezer in had gekund. Dat deze punctie tot 2 pogingen gerekt had kunnen worden. Het einde van mijn traject komt nu wel erg dichtbij. Hierna nog 1 punctie die vergoed wordt.
Natuurlijk kan ik van deze embryo's zwanger worden maar de kans voelt klein. Bijna onmogelijk. Hij voelt stiekem al als verloren. Ik weet even niet waar ik de positiviteit vandaan moet halen. Weet ook niet wat ik maandag doe als blijkt dat er niks terug te plaatsen valt. Als ze bellen zit ik midden in een stagegesprek. Niet het ideale moment.

Ppppfff... wat is dit traject toch een emotionele achtbaan. Ik kruip even met mijn hoofd onder een kussen en wacht tot dit rot gevoel weer verdwijnt.

Punctie (ICSI 2)



Zoek de dokter.
In het buisje zit het follikelvocht
en de eitjes.

 In de auto onderweg naar de kliniek ontdek ik dat ik de diclofenac en de paracetamol ben vergeten in te nemen. Nog snel prop ik 3 paracetamol uit mijn handtas naar binnen maar moet het zonder diclofenac doen. De dokter kan en mag me geen extra roesje geven. En dat heb ik gevoeld. De punctie verliep goed maar ook pijnlijk. Hij prikte er maar 5 aan want de andere 2 waren te klein. Ook de 2 follikels in mijn rechter eierstok zijn niet groot genoeg om aan te prikken.

In de uitrustkamer krijg ik van de embryoloog te horen dat de dokter wel 5 eitjes uit de follikels heeft gezogen. 100% opbrengst dus! Nu duimen dat ze ook alle 5 goed rijp zijn en ik morgen hoor dat ze alle 5 bevrucht en gedeeld zijn. Dan gaan er 3 in een stoofje verder doordelen en verdwijnen er zeker 2 de vriezer in. Dat zou echt fantastisch zijn.

Vanmiddag zal ik veel op de bank hangen. Mijn buik voelt beurs en het weer roept er nu ook niet om naar buiten te gaan. Ik ga dus lekker cocoonen en niks doen. Heerlijk!

Onverwachte wending

"Kunt u ze rustig in beeld brengen en ze hardop voor me tellen" vraag ik de dokter toen ik oncharmant met mijn benen in de beugels lag. De dokter knikt en legt zijn vinger op het beeldscherm. Hij wijst donkere zwarte bollen aan terwijl hij het echoding heen en weer beweegt. "Het lijken er 7 te zijn. Ik tel ze nog een keer" En weer wijst hij met zijn vinger de zwarte bollen aan. "Het zijn er 7" is zijn conclusie. Aan de andere kant wijst hij er 2 aan en legt uit dat die te klein zijn om het tot de punctie op vrijdag te redden.
Ongeloofwaardig kijk ik hem aan. "Ik verwachtte slecht nieuws"

Met Pregnyl en pijnstillers in mijn tas verlaat ik de kliniek. De plannen zijn ineens anders en ik deze poging lijkt toch iets op te leveren. 7 is niet veel. Het is mogelijk dat ik geen cryootjes overhoudt. Ze laten er namelijk 3 doordelen tot de terugplaatsing. Wat er over is wordt ingevroren. Een kleine kans dat dit zo zal zijn. Maar er zitten er wel 7! De punctie kan doorgaan!

Mijn moeilijk keuze moment wordt uitgesteld. Voor nu ga ik met Hem door en mocht deze poging niet lukken dan zal ik opnieuw moet nadenken. Iets wat ik liever niet doe maar onvermijdelijk is als bljikt dat mijn follikel-opbrengst niet hoger meer kan worden.

Teleurstelling #349.680 ofzoiets

De flitspaal negerend geef ik gas. "Wat is dit voor iets BELACHELIJKS" schreeuw ik. "Waarom kan ik niet gewoon zwanger worden en krijg ik teleurstelling op teleurstelling te verwerken?" Er volgen wat scheldwoorden en ik huil. Ik ben boos, heel boos. Op niemand concreet maar op alles wat mij zou kunnen helpen maar tot nu toch nog niet voldoende geholpen heeft. Klinkt vaag en het is ook vaag. Ik schreeuw tegen de kosmos, tegen "hierboven", tegen engelen, beschemheiligen en zelfs tegen god.

De dokter zag 4 follikels in mijn rechter eierstok zitten. Links zag ze niks. Omdat ik vorige keer mijn 6 follikels gedurende de poging verloor en de eerste keer dat ik stimuleerde er ook maar 5 had, lijkt het erop dat dit mijn max is. Blijkbaar ligt er niet veel meer klaar. De 11 follikels bij de eerste punctie waren mogelijk een toevalstreffer. Bij normale stellen is IUI dan een goede optie. Gezien het slechte zaad van Hem is dat voor ons geen oplossing.
Een punctie bij weinig follikels word gedaan maar heeft niet de voorkeur.
De dokter kan niet zeggen of ik echt zo weinig follikels heb klaar liggen. Het is afwachten wat er volgende week op de echo te zien is.

Als ik uitgeschreeuwd en gehuild ben gaan de gedachtes ratelen. Wat is slim en goed voor mij? Doorgaan met stimuleren en deze poging afwachten? De poging nu al afblazen? Een andere donor zoeken? Een onbekende donor van de bank nemen? De kroeg in gaan en sex met een vreemde man hebben? Stoppen met het proces naar moederschap? Doorgaan met Hem en hopen dat het goed komt? Of een andere optie die ik nog niet weet?

Het is jammer dat ik niet in de toekomst kan kijken om te weten waar mijn pad heen gaat. Of ik hoop moet houden of dat ik afscheid moet nemen van mijn wens. Duidelijkheid zou krijgen over wat voor mij de beste weg is om te bewandelen. Ik huil, ben boos, lach en probeer hoop te houden. Ik leef bij de dag en zie morgen wel wat er dan weer op mijn pad komt. Ik strompel door.

Dag 24 en dag 1

De regen valt met bakken uit de hemel. De vogels zijn stil. De lucht is grijs. Het is een troosteloze zondag. Zo één die prima past bij slecht nieuws. Dus dat rode wc-papiertje maakte de situatie compleet.
Ik kruip nog even terug in bed en daar komen de tranen. Ik huil met de regen mee.

Als het snikken iets minder wordt gaan me gedachte op volle toeren draaien. Ik pak mijn mobiel erbij en tel de dagen op mijn agenda. Als dit dag 1 is dan is 20 juni dag 18. Theoretisch gezien zou de punctie toch voor dag 18 moeten kunnen plaats vinden. Dus zou Hij voor zijn vakantie nog een potje kunnen vullen.
Maar ja, het voornemen om mijn lijf een maand rust te geven is er ook nog. Goed om te doen en het creëert misschien wat rust gedurende de komende hectische werkweken. Het voelt alsof er 2 duiveltjes op me inpraten.

Ik zet een meditatie-cd aan en leg mijn handen op mijn buik. Terug naar wie ik ben, terug naar mijn gevoel. Het kost wat moeite om te ontspannen maar ik voel me kalm worden terwijl de tranen over mijn wangen rollen.

Dat ik eerder dan verwacht ongesteld ben geworden is een kans. Het biedt onverwacht ruimte om door te gaan. Mijn gevoel zegt dat ik deze kans moet nemen en me niet gek moet maken met alle andere opties. Het kindje komt als de tijd er rijp voor is en die tijd komt door de stappen die ik zet. Doorgaan voelt als een goede stap.

Ik loop naar beneden en haal de decapeptyl uit mijn koelkast. Als de naald mijn buik in glijdt is het officieel... icsi-poging 2 is weer van start!

Zen-modus

Het lekkere weer en de leuke afspraken maakt dat ik me sinds de escape iui ontspannen voel. En dat voelt goed. Weinig stress, veel zon, gezellige mensen, lekkere hapjes en fijne gesprekken. Zo zou van mijn het altijd mogen zijn. Deze zen-modus is vast ook goed voor wat er in mijn buik gebeurd. Het heeft de tijd en de ruimte om zich bezig te houden met wat er moet gebeuren om een zwangerschap te creëren.
Daarom baal ik er nu stiekem al van dat het morgen voorbij is. Morgen breken de laatste weken van het schooljaar aan en die zijn altijd killing! Ik wil die stress niet, ik wil geen druk voelen, ik wil niet wakker worden en meteen denken aan alles van ik moet doen. Ik wil in de zen-modus blijven en genieten van wat ik kan en mag doen. Iemand tips?

Escape IUI 2

Al pratend tegen mijn buik rij ik naar de kliniek. Wie weet werkt het om mijn follikels goed toe te spreken en te zeggen dat ze de zaadjes met open armen moeten ontvangen. De zon schijnt, wat mijn humeur goed doet. Ik heb zin de IUI. Nou ja, niet in de handeling zelf maar het idee dat er toch iets gaat gebeuren voelt goed.
De IUI verloopt voorspoedig en een half uur later zit ik weer in de auto terug naar mijn werk.

Later deze middag breng ik een bezoek aan de acupunturistte. Zij wilde me zien zodat ze wat dingen aan kon prikken en naar boven te brengen. Het is me nog steeds niet duidelijk wat ze precies bedoeld. Maar hè, wat maakt het uit! Zij is de deskundige en zal wel weten waarom het belangrijk is. Het zal wel iets mijn milt te maken hebben. Die doet blijkbaar niet optimaal zijn werk.
Ik mag gewoon lekker een half uur lekker wegdutten en dromen. De naalden ontwijkend leg ik mijn handen op mijn buik en spreek nu ook de zaadjes toe. Ze moeten weten dat de eitjes met smart op hun liggen te wachten.

Vanaf nu ligt het lot in de handen van de natuur. Ik ga het loslaten en proberen om rust, regelmaat en reinheid in mijn leven te houden. Ik ga mijn best doen om me af te schermen voor de drukte en stress op mijn werk. Ik ga genieten van het lekkere weer en het lange weekeind.  Zo hoop ik dat ik de natuur een handje kan helpen om misschien toch mijn o zo groot verlangen uit te laten komen.

En de plannen worden weer omgegooid

Aha... deze had ik nog niet gehad! Van 6 follikels naar 1 grote, 1 middel grote en 1 kleine. Links zat helemaal niks meer. Waar die gebleven zijn is de dokter en mij niet duidelijk. "Sorry, dit gaat geen punctie opleveren. We plannen een escape iui in." is zijn oordeel. Hoe pijnlijk het ook is, ik snap zijn advies maar wat ben ik boos.... en verdrietig... en dan weer boos... teleurgesteld... verdrietig.... en lam geslagen. What the hell doet mijn lichaam! Hij doet in ieder geval niet wat hij zou moeten doen, verdikkeme.

Een escape iui voelt als een schrale troost en als een nutteloze handeling. Hem niet doen voelt nog slechter dus hij staat voor woensdag gepland.

Mocht ik inderdaad gelijk hebben dan zal ik in juni een maand over moeten slaan ivm de vakantie van Hem. Die valt nog steeds rond een eventuele punctie. Al denk ik dat het niet verkeerd is om een maandje over te slaan. De dokter kon zich daar ook wel in vinden.

Maar wat is het stom en zuur dat ik weer een maand moet wachten. Eind juni word ik 38 jaar en dat is redelijk cruciaal zeggen de heren doktoren. Met een beetje pech word ik niet eens moeder op mijn 38e. Ik ben nu al een oude moeder maar moeder op mijn 39e worden is toch wel heel cru. Vooral als ik bedenk dat ik op mijn 35e mijn eerste ZI poging gedaan heb. Bijna 3 jaar later en ik ben niks opgeschoten.

Vanavond eet ik het hele pak mini-magnums leeg en negeer ik telefoontjes. Even niks en niemand. Even gewoon sjagerijning op de bank zitten en ongezonde dingen naar binnen werken.

Doorspuiten

Bij de echo werd duidelijk dat mijn lijf nog steeds een beetje van slag was. Mijn baarmoederslijm was nog geen mooi dun lijntje, er zat een kleine cyste en er waren 6 follikels aan het groeien. "U kunt doorgaan met spuiten en we zien u volgende week terug" was de dokter zijn conclusie. Oef.... gelukkig, geen zaken die deze poging kunnen belemmeren.

Nu is het duimen dat er maandag flink wat meer follikels zijn. Bij iscipoging 1 zater er ongeveer 10 bij de eerste echo. Het zou zo mooi zijn als dit nu weer zou zijn. Maar ja... invloed er op uitoefenen kan ik niet. Ik geniet dus maar van het lange weekeind. Ontspan mezelf en zet braaf iedere dag twee naalden in mijn buik. Het is wederom wachten geblazen.

Ritueel

Ik ben weer gestart met het dagelijkse ritueel

Spuit met Decapeptyl en 5 potjes Fostimon

Start isci poging 2

"Als uw menstruatie doorbreekt dan kunt u starten met de decapeptyl" legt de dokter uit. Hij neemt het medicatieschema kort door.
De verwachting is dat ik over een kleine twee weken zal gaan menstrueren aangezien het er op lijkt dat ik vorige week een menstruatie heb gehad. De arts kan geen verklaring geven waarom dat is gebeurd en ook de echo laat geen duidelijk beeld zien. "Een vrouwenlijf is soms niet te doorgronden" is zijn ervaring.
Ik loop dus met een tas vol medicatie de deur uit.

Tot mijn grote verbazing zag ik gisteren roze op mijn wcpapiertje. Verbaasd veeg met een schoon papiertje nog een keer en zie hetzelfde. "What the f***" denk ik. Het word gedurende de dag niet minder en vanmorgen was het zelfs veel. Ik voel wat krampen en ik kan alleen maar bedenken dat dit een menstruatie gaat worden. Op zich niet heel wonderbaarlijk als ik niet vorige week gevloeid had. Vandaag is het namelijk 15 dagen na de terugplaatsing. Mocht normaal gesproken de poging niet gelukt zijn dan is dit wel het moment dat mijn menstruatie zou starten.

Toch bel ik de kliniek voor overleg. "Moet ik dit zien als een menstruatie en starten met decapeptyl?" vraag ik de assistente. "Ik overleg met een arts en bel u terug."

Een half uur later zit ik bij de accupunturiste en vertel het verhaal. "Wat onduidelijk allemaal. Ik adviseer je om een maand rust te nemen en je lijf de kans te geven om volledig te herstellen na de miskraam." Ze prikt me op verschillende plekken om mijn baarmoeder schoon te maken en de boel opwaarts te brengen. Wat dat ook moge betekenen.
Terwijl ik op de tafel lig en naar chinese muziek luister denk ik over haar voorstel na. Hij klinkt namelijk wel logisch.

Nog voordat ik mijn schoenen weer aangetrokken heb belt de kliniek. "De arts ziet dit als een beginnende menstruatie en het vloeien van vorige week niet. U kunt vandaag starten met decapeptyl en maandag voor de echo komen." "Dank u wel, ik moet er nog even over nadenken. Misschien sla ik een maand over." "Prima, u moet vooral doen wat voor u goed voelt. Ik ben tot 17.30 uur te bereiken voor een echo-afspraak."

Op twitter leg ik mijn dilemma neer en de meeste dames adviseren me om een maand rust te nemen. Ook mijn vriendinnen geven dat advies en ik zelf weet ook dat dit verstandig is.

Ik schrijf een email naar P om mijn dilemma voor te leggen en om te controleren of hij niet net op vakantie is als we weer aan een punctie toe zijn. Dat zal over ongeveer 6 weken zijn.
Zijn reactie begint met dat hij achter welke keuze ik ook maak kan staan. Ik ben de persoon die vooral de lasten door moet maken. Hij schrijft ook dat hij over 6 weken op vakantie gaat!

Tja... en daarmee worden mijn plannen weer omgegooid. Ik had me er net bij neergelegd dat ik een maand rust zou nemen. Maar als ik daardoor nog een maand moet overslaan omdat P niet kan doneren als de punctie is dan voelt dat meteen niet goed meer. Dan zouden we pas in juli weer een punctie hebben en met alle vakantieplannen in het vooruitzicht zou het zo maar kunnen zijn dat die dan ook niet door kan gaan.

Dus de spuit met decapeptyl ligt nu naast me op te warmen. De keus is gemaakt.
Over een kwatiertje gaat iscipoging 2 officieel van start! Op naar veel en mooie folikkels.

Gestopt

Na 5 dagen was het bloeden eindelijk gestopt. Ik kan me daardoor iets minder focussen op deze poging. Niet dat het echt uit mijn gedachten is maar het geeft een beetje rust dat ik niet bij ieder wc-bezoek stress ervaar.
Het is nu wachten op de afspraak met de gynaecoloog komende week. Die heb ik gemaakt om alvast afspraken te maken voor de volgende icsi poging. Ik zal weer een punctie moeten ondergaan omdat mijn cryo's uit de vriezer op zijn.
Ik hoop dat hij mij ook wat meer duidelijkheid kan geven over mijn zeer vroege menstruatie.Al ben ik bang dat hij er ook geen verklaring voor heeft.

Het voelt alsof ik in 8 dagen tijd een volledige cyclus doorlopen heb. Op zaterdag had ik de laatste dag van mijn menstruatie. Op dinsdag was mijn follikel zo groot dat er een eisprong aankwam. Op vrijdag was de terugplaatsing van 2 cryo's en op zondag ging ik vloeien. Het blijft raar en vooral heel stom.
Maar ik vind het vooral zonde van 2 prachtige cryootjes die ik kwijt ben geraakt voor dat ze goed en wel de kans hadden om in te nestelen.

Einde van de start

Het bloedverlies wordt niet minder maar juist meer. Tijd om de artsen opnieuw raad te plegen. Het ziekenhuis waar de curettage heeft plaats gevonden heeft geen verklaring.
De kliniek die de terugplaatsing gedaan heeft ook niet. Het is vreemd, raar en ongewoon.
"Bij weinig bloedverlies is er een kans dat de cryo's hebben kunnen innestelen. Bij veel bloed verlies en bij stolsels dan is het helaas een verloren poging." verteld de assistente na overleg met de gynaecoloog.

Tja... aangezien dit dag 3 met bloed is, ik mijn inlegkruisjes voor maandverbandjes heb ingeruild en zelfs de tampons opgeduikeld heb, kan ik niet anders dan de conclusie trekken dat deze poging geen zwangerschap op zal leveren. K** K** en nog eens K**.

Mijn onbegrip is groot. Snap niet waarom dit mij overkomt en waarom mijn lijf zo absurt doet. Ik vraag me soms af wat voor een schuld ik aan het inlossen ben. Tegenslag... na tegenslag komt op mijn pad. En de positieve dingen worden daardoor meteen in de kiem gesmoort. Oneerlijk vind ik het en mijn wens om moeder te worden gaat daardoor soms wankelen. Is dit een signaal van hierboven dat ik er niet aan moet beginnen?

Tot de testdatum ga ik toch maar rekening houden met wat ik doe, eet en drink. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik het proces negatief beinvloed heb. Ik wil het idee hebben dat ik gedaan heb wat ik kon doen ook al is hij bij de start al geëindigd.

Onrustige start

Het zit niet mee. Onduidelijkheid en spanning alom. Sinds gisteren heb ik bij het afvegen bloed. Dat hoort volgens mij niet op dag 2 na de terugplaatsing. Te vroeg voor een innesteling en te vroeg voor een menstruatie.
Toch maar de dokter gebeld. Die weet het ook niet. Het is de artsen niet duidelijk waarom dit bij sommige vrouwen gebeurd. Ook over de afloop van deze poging kan hij geen uitspraak doen. Of het gaat goed of niet. Hij is bekend met beide uitslagen.
Meer dan wachten kan ik niet. Frustrerend is dat wel. Ik hoop maar dat het bloeden snel stopt en ik daardoor de aandacht kan verleggen.

Dit is hem!

Start van de wachtweken

'Ze zijn beide van klasse 1' verteld de embryoloog. Dat klonk als muziek in mijn oren.
De terugplaatsing verliep soepel. Mijn moeder vroeg de dokter de oren van zijn hoofd maar dat haalde hem niet uit zijn concentratie op het moment supreme. Gelukkig maar... :-)
Het wachten is begonnen. Week 1 heb ik afleiding  genoeg. Ik ben 'n weekje op vakantie. Week 2 zie ik dan wel weer. Eerst lekker ontspannen zodat de embryootjes zich welkom voelen.

Dag 1

Het verlossende telefoontje kwam al voor 9 uur.... ik mag vanmiddag voor de terugplaatsing komen. Wat een opluchting!

Dag 0

De wekker haalt me uit mijn droom en ik heb de neiging om me om te draaien. Maar ja, dat kan niet op een gewone werkdag. Als ik mijn ogen open doe realiseer ik me dat vandaag mijn 2 cryo's ontdooit gaan worden. Morgen is gewoon de terugplaatsing! Mits alles goed gaat natuurlijk. Het kwartje lijkt nu pas te vallen. Morgen kan het weer het begin van een zwangerschap zijn. Oef... wat een stap vooruit.
Bewust denk ik aan mijn cryo's en vraag in de lucht "of ze willen helpen om ze goed te laten ontdooien"
Daarna spring ik uit bed en start mijn normale ochtendritueel. Life goes on. Life is good.

Ineens gaat het snel

"Ik denk niet dat mijn eisprong er al aan zit te komen. Ik heb namelijk een lange menstruatie gehad" zeg ik tegen de dokter terwijl ik mijn benen soepel in de beugels gooi. "Ben al lang blij dat ik zo snel ongesteld ben geworden" De dokter knikt en schuift het echo-ding naar binnen en ik zie mijn baarmoeder. Hij duwt hem wat naar links, dan naar rechts en daar zien we een grote zwarte vlek. "Het zou een follikel maar ook een cyste kunnen zijn. Ik ga uw baarmoederslijm bekijken."
Hij draait voorzichtig de eendenbek open en nadat hij wat slijm aan een ijzertang heeft zitten kijkt hij me weer me aan "Het kan niet anders zijn dan dat uw eisprong eraan komt en dat we uw follikel zagen."

Ik tel wat terug en bedenk me ineens dat ik dit weekeind signalen van een naderende eisprong heb gehad. Alleen heb ik ze niet geïnterpreteerd als een eisprong omdat mijn menstruatie nog niet helemaal voorbij was. Gisteren was wel even door mijn hoofd geschoten dat het slijm wat ik al 2 dagen zag op eisprongslijm leek maar die gedachte heb ik meteen weg gewuift.
"Als de ovulatietest positief is dan hoeft u geen decapeptyl te spuiten. Bij een matige test dan zetten we meteen de spuit. We ontdooien donderdag de cryo's en vrijdag is de terugplaatsing." De dokter kijkt me aan en knikt enthousiast.

Beide hadden we niet bedacht dat mijn cyclus zo snel weer normaal zou zijn. Maar fijn is het wel!
Ik prikte de naald van de Decapeptyl met heel veel plezier in mijn buik en huppelde bijna de kliniek uit.
I'm back in the race!

Nieuws dat slecht nieuws minder slecht maakt

Potverdikkie, wat voelt het goed om een keer goed nieuws te krijgen. Wist niet dat er dan zo'n last van je schouders kan vallen!
De gynaecoloog belde om 9.02u want ze wilde me zo snel mogelijk vertellen dat het om een gewone miskraam ging. De verdikking was inderdaad vocht geweest.

Ik verbaasde me er later over dat ik zo blij met iets kan zijn wat er niet was of is. Een miskraam is pijnlijk en kwam door een niet levensvatbaar vruchtje. Doordat het een eventuele molazwangerschap kon zijn was ik blij dat het een normale miskraam was. Aan een miskraam is niks normaals en is al helemaal niet iets om blij over te zijn. En toch was ik het!
Een tip voor mensen die slecht nieuws moeten vertellen. Vertel net een ergere versie dan het echte nieuws en mensen zijn blij en opgelucht dat het "maar" dit slechte nieuws is. Bizar hoe het breind bij ons mensen werkt.

Maar goed... ik kan door! Heb officieel groen licht voor een volgende poging om zwanger te worden. En dat is precies wat ik ga doen.

Nieuwe cyclus

Precies op dag 28 na de curettage brak mijn menstruatie door. Ik voelde hem al dagen aankomen nadat ik ook mijn naderende eisprong had opgemerkt. Mijn kennis over mijn eigen lichaam heeft me dus niet in de steek gelaten. En meer dan keurig volgens de boekjes. Er staat 4 tot 6 weken voor om na een curettage ongesteld te worden.

Nu is het wachten op de uitslag van het onderzoek naar mijn vruchtje en als die goed is... dan kan ik me richten op de terugplaatsing van mijn 2 ingevroren cryootjes. De echo op cyclusdag 10 heb ik optimistisch al laten vastleggen. Ik ga het lot eens positief proberen te tarten ;-)

Het houdt nog niet op

Soms vraag ik me af hoeveel ik eigenlijk aan kan. Waarschijnlijk denkt het universum dat het veel is want wederom mag de komende week in stress wachten tot er meer duidelijk is. En mijn ervaring is dat er dan eigenlijk altijd slecht nieuws komt. Nieuws waar ik echt niet op zit te wachten!

De gynaecoloog belde gisteren keurig en viel met de deur in huis. "Het weefsel had een lichte afwijking en moet verder onderzocht worden. Het zou kunnen zijn dat er sprake is van een mola zwangerschap" Ze legt uit wat het inhoudt.

Ik citeer even ziekenhuis.nl:
Een mola-zwangerschap kan gezien worden als een bijzondere vorm van een niet goed aangelegde zwangerschap.
Nadat een zaadcel een eicel heeft bevrucht, deelt de bevruchte eicel zich. De twee cellen die zo ontstaan delen zich zelf ook weer. Zo gaat het proces door en komen er steeds meer nieuwe cellen. Bij een normale zwangerschap ontstaan uit deze cellen een embryo (een vrucht, een toekomstig kind) en een placenta (een moederkoek).
Wanneer er bij of kort na de bevruchting iets misgaat kan het gebeuren dat alleen de placenta doorgroeit. Er is dan sprake van een mola-zwangerschap. De placenta groeit in de baarmoederholte almaar verder en door vochtophoping ontstaan talloze blaasjes. Gewoonlijk is er bij een mola-zwangerschap dus geen embryo. Is er bij uitzondering toch een vrucht, dan is deze bijna nooit levensvatbaar.
[...] Bij een curettage probeert men altijd zoveel mogelijk molablaasjes te verwijderen, maar er blijven altijd blaasjes achter. Normaal ruimt het lichaam deze resten uit zichzelf op [....]

Soms verdwijnen de mola-blaasjes niet uit de baarmoeder of groeien ze zelfs weer aan. Ook kan de mola zich via het bloed naar de longen uitbreiden of, bij hoge uitzondering, naar andere organen.[..]

Het kan zijn dat die blaasjes dus op verkeerde plekken komen en met chemotherapie verwijdert moeten worden.
Het gevolg is dat nadat het hcg op 0 staat minimaal een half jaar niet zwanger mag worden. Door het stijgen van het hcg bij een zwangerschap kunnen de restblaasje weer geactiveerd worden met alle gevolgen van dien.

"Kan het zijn dat de verdikking komt doordat het vruchtje nog ruim 4 weken in mijn baarmoeder heeft gezeten voordat het weggehaald is?" vraag ik aan de dokter. "Dat is zeker mogelijk, een mola zwangerschap is zeldzaam maar er is een kans." Ze beantwoord mijn vragen en met de assistente maak ik een belafspraak voor volgende week. Hopelijk is de uitslag dan bekend.

Nadat we opgehangen hebben bel ik Merel en aan het einde van het verhaal komen de tranen. "Wat is het toch oneerlijk dat ik nu nog langer in spanning zit en mogelijk een half jaar niet zwanger mag worden. En wat is het oneerlijk dat anderen binnen een poep en een scheet wel zwanger worden." Merel troost me en leest me voor uit haar verloskundeboek. We proberen samen duidelijk te krijgen of er een reeele kans is dat het een mola zwangerschap was. Maar echt weten doen we het niet.

Ik zou graag vertrouwen hebben dat het allemaal meevalt en het een storm in een glas water is. Maar helaas ben ik niet zo bekend met goed nieuws op het moment dat er een kleine kans is dat het mis is. De laatste weken zat ik altijd aan de verkeerde kant.

Ik haal maar weer diep adem en probeer te wachten tot er meer duidelijk is. Wat is het toch rot om dat weer te moeten doen.....

Vooruit maar ook weer niet

"Nee hoor mevrouw, u hoeft niet eerst een gesprek met de arts te hebben. Als u ongesteld wordt dan kunt u bellen voor een afspraak voor een echo." beantwoord de assisente mijn vraag.
Fijn is dit, scheelt me toch een bezoek aan de kliniek. Ik zelf weet dat ik toe ben aan een volgende poging maar ik dacht dat de arts daar ook toestemming voor moest geven dmv een gesprekje. Maar nee, ze vertrouwen op mijn eigen inschattingsvermogen.
Het is dus wachten op mijn menstruatie.

De afhandeling van de curettage is nog niet rond. Vervelend genoeg! Woensdag had ik een belafspraak met de gynaecoloog uit het ziekenhuis om te bespreken hoe het gaat en wat er uit het weefselonderzoek is gekomen.
"Klopt het wel dat u een curettage heeft gehad? Er staat namelijk niks in uw status."vraagt de gynaecoloog.
"Nou dokter, dat weet ik zeker." antwoord ik.
"Ik snap er niks van. Uw status is leeg. Woont u op .....?"
"Nee, al ruim 5 jaar niet meer maar ik heb daar inderdaad gewoond"
"Dan heeft u denk ik 2 patientnummers. Kunt u mij het nummer geven die u bij de curettage gebruikt heeft?"
Ze biedt haar excuses aan en benadrukt dat ze het vervelend vindt. Vooral omdat het opduikelen van mijn status nog geen duidelijkheid geeft. Ik word deze week door de gynaecoloog die de de curettage heeft gedaan gebeld om de uitslag door te nemen.

Geduldig wacht ik 2 dagen en op dag 3 neem ik zelf maar contact op. "U heeft tussen 16u en 18u een belafspraak met de gynaecoloog." is het antwoord. En inderdaad ik word om 16.10u gebeld. Door een assistente want de uitslag van het weefsel is nog niet binnen. "U word woensdag na 12u door ed gynaecoloog gebeld met de uitslag."
Het zal mij benieuwen. Ondertussen begin ik langzaam aan zenuwachtig te worden. Wat is er met mijn weefsel aan de hand dat het zo lang duurt? Morgen zijn we 3 weken verder en normaal is er binnen 2 weken duidelijkheid.

Op deze manier kan het curettage verhaal nog niet helemaal achter me laten. En het is best confronterend dat assistenten en artsen over een curettage spreken alsof ik een blauwe plek heb. Voor mij is het niet iets normaals. Het is iets vervelends en ongewild. Door hun houding voelt het alsof ze niet door hebben wat voor een impact dit op mijn leven en mijn wens om moeder te worden heeft.
Dat is wat ik wel geleerd heb van het ziekenhuis. Het psychosociale aspect is nog aardig ongewaardeerd. Er zitten lieve verpleegkundige en artsen tussen maar over de gehele linie voel ik me vooral een nummer die voor hun "werk" is.

Maar goed, ik wacht nog even rustig door. Enerzijds op mijn menstruatie en anderzijds op de uitslag van het weefsel. Ook wel mijn kindje-inwording genoemd.

Wankel

Het was een afwisselende en drukke werkweek. Echt zo'n week waar ik geen tijd had om stil te staan bij mijn emoties. Tot gisteren. De rust is terug en het gewone leven ligt weer voor me.
Ik voel me meer emotioneel en word aan allerlei kanten geconfronteerd met zwangerschappen en baby's. Het raakt me en ik tel tot mijn verbazing het verschil in het aantal weken dat wij zouden verschillen als ik nog zwanger zou zijn. Ik voel mijn tranen hoog zitten. Ik bedenk me dat ik nu 12 weken zwanger zou zijn. Wat zou dat bijzonder voelen als ik echt zwanger zou zijn. Dan is toch soort mijlpaal behaald. Nu niet.

Ik voel me wat wankel en emotioneel. Zou dit ontzwangeren zijn?
Mijn lichaam is daar al lang mee klaar. Mijn borsten en buik zijn weer zacht, mijn is urine minder geel en mijn dorst is verdwenen. Maar emotioneel weet ik het nog even niet. Dat duurt misschien toch iets langer dan ik had bedacht.

Het is weer weekeind

Dit weekeind heb ik een paar keer aan vorig weekeind moeten denken. Ook toen was het zonnig maar mijn gedachtes waren niet bij de beginnende lente. Ik was gefocust op de maandag die zou komen.

Nu alles achter de rug is kijk ik weer verder vooruit dan een paar dagen. Ik bedenk me dat ik dit jaar op Koninginnendag weer niet op zoek zal zijn naar leuke babyspulletjes op de vrijmarkt. Ik bedenk me dat ik volgende week tijdens de projectreis vanuit mijn werk ineens een biertje kan drinken. Ik bedenk me dat ik tijdens de zomervakantie niet met een buik van 7 maanden een caravan op zijn plek hoef te duwen. Ik bedenk me dat ik over een week of 6 weer met mijn benen in de beugels lig om mijn cryootjes terug te laten plaatsen.
Het kwartje is nu echt gevallen en ik realiseer me dat ik nog steeds patient bij de kliniek ben en helaas nog geen patient van de verloskundige.

Wist ik maar dat ik de behandeling nog 1x zou moeten doorlopen om weer zwanger te worden. Dat zou het wat minder cru maken. Maar helaas... het is weer even onzeker als 11 weken geleden... ik weet niet of ik ooit moeder zal worden. Natuurlijk houd ik moed en natuurlijk heb ik nog volop kansen. Maar liever had ik het anders gezien. Dat ik nu mijn handen op buik had kunnen leggen en hardop had kunnen zeggen "Over 29 weken gaan wij elkaar zien, hoe geweldig is dat!"

De zon op mijn huid doet me goed. De lente zorgt voor een beter humeur. Ik kijk om me heen en luister naar de vogels. Het leven wat ik nu heb is ook mooi, dat weet ik. Dus ik geniet van wat ik heb en wacht weer geduldig op het moment dat ik het met een klein lief kindje kan delen.

Herstel

Vandaag was het weer rennen en vliegen. Terug naar het normale leven. Het werkende leven. Het was fijn om 2 dagen rustig aan te doen maar het is ook fijn om mijn leven weer op te pakken.
Dinsdag was ik nog licht in mijn hoofd en gisteren voelde me ik moe en zag witjes. Dat witjes is nog steeds en mijn armen worden opgesiert door blauwe paarse vlekken. Mijn aders waren niet makkelijk te prikken en het resultaat zijn 5 blauwe plekken verdeeld over 2 handen en armen. Maar mijn energie is al voor een groot deel terug.

Geestelijk ben ik ook al een eind geheeld. De beurse plekken voelen niet meer zo beurs. Maar ik weet dat er momenten komen dat de emotie me ineens zal overvallen. Ik denk als ik het verhaal aan iemand vertel die niet wist dat ik zwanger was en die dus te horen krijgt van deze miskraam.
Ik voel ruimte om dat te gaan doen. Om te kijken wat dit met me doet. Het is een volgende stap in het verder gaan en het lijkt me fijn om dit verhaal met anderen te delen. Mensen die al jaren vanaf een afstandje meeleven. Ook zij mogen weten dat het gelukt was maar dat ik helaas ook weer afscheid heb moeten nemen. Het moment zal zich vast binnenkort aandienen en dan ben ik er (hopelijk) klaar voor.

De dag erna

Het viel nog niet mee om gisteren vanuit het ziekenhuis naar huis te mogen. Blijkbaar was ik tijdens de operatie benauwd en dat baarden de artsen zorgen. Mij niet, ik hoest en proest al weken dus het is voor mij ondertussen gewoon. Geen reden om een nachtje in een ziekenhuisbed door te brengen.
Gelukkig was na de operatie mijn zuurstofgehalte in bloed weer normaal en kon de verpleegkundige van de afdeling de gynaecoloog er van overtuigen dat ik toch naar huis mocht. Dus rond 21 uur plofte Merel en ik eindelijk bij mij thuis op de bank.

Het hoesten en proesten ging vannacht zoals ik gewend ben door en vanmorgen werd ik later dan normaal wakker. Mijn lijf en hoofd voelen moe. De wijze woorden van de arts dat ik "minimaal de dinsdag rust moet houden en woensdag het langzaam mag opbouwen" klinken na in mijn hoofd. Al had ik het gewild, vandaag werken zou geen zoden aan de dijk gezet hebben. Emailtjes beantwoorden lukt net.

Terwijl ik rustig op de bank hang komt er tot 2x toe onverwacht bezoek langs. Ontzettend lief om mijn paps en vriendin I te zien. Fijn om mijn verhaal aan hun te kunnen vertellen en me met hun belevenissen bezig te houden. Fijn om niet meer steeds te moeten denken aan wat nog moet gaan komen maar dat ik in de verleden tijd kan spreken. Het is voorbij.

Het voelt goed om deze zwangerschap afgerond te hebben. Het is goed dat mijn baarmoeder weer leeg is. Het is goed dat ik mijn tranen heb laten stromen en afscheid heb genomen. Het is goed dat een nieuwe fase is aangebroken. De fase van herstel en van een nieuwe poging. Het duurt 4 tot 6 weken totdat mijn menstruatie komt en daarna mag ik weer starten om proberen zwanger te worden.
Het is goed zo.

Dag kindje... het was fijn dat je er even was.... het ga je goed!

Toch...

Het wordt me niet bespaard... ondanks 2 avonden met flinke bloedingen moet ik vandaag toch de curettage laten doen. Bah, bah.  Het vruchtje zat nog volledig in tact in mijn baarmoeder.

Ik zie tegen de operatie op. Niet zo zeer het emotionele gedeelte rondom het afscheid nemen van het kindje. Dat heb ik al 10x gedaan.
Maar vooral tegen de medische handelingen. Ik heb 33 jaar geleden mijn amandelen laten knippen en dat is de enige keer dat ik een operatie heb gehad. En nu gaat er dadelijk van alles gebeuren met mijn lijf. Bleh. Ik kan niet wachten tot dit allemaal achter de rug is en ik me weer kan richten op de toekomst. Ik wil vooruit kijken en niet blijven hangen in iets wat er toch niet is.

Wel of niet

Terwijl ik met mijn zus aan de telefoon zit voel ik iets. Ik leg mijn hand op mijn broekrand en zie bloed. Veel bloed. "Ik bloed" zeg ik tegen mijn zus terwijl ik de trap op ren ."En het is heel veel." Ik ga op de wc zitten en zie dat van alles onder het bloed zit. Ik kan niet anders concluderen dat de miskraam gestart is. Althans dat zou je denken.
Het bloeden stopt na een klein uurtje en daarna zie ik wel steeds roze op mijn wc papiertje.

Omdat het me toch niet helemaal lekker zit heb ik zaterdagochtend toch maar het ziekenhuis gebeld. De gynaecoloog vermoed dat de miskraam plaatsgevonden heeft. Ik moet maandag naar de poli bellen en dan een echo laten maken. Als al het weefsel weg is dan kan de curettage van die middag afgezegd worden. Zit er nog wat... dan gaat hij gewoon door.

Zelf heb ik de hele dag het gevoel dat nog niet alles weg is. Ik heb veel bloed verloren, erg dik bloed, een paar stolsels maar niet echt iets dat op een vruchtje lijkt. Ook de krampen zijn me bespaard gebleven.

Gisterenavond op ongeveer dezelfde tijd als vrijdagavond voel ik dat ik ga vloeien. Ik loop weer naar de wc waar ik een half uur op blijf zitten. Ik verlies wederom veel bloed, een paar stolsel maar niks wat op een vruchtje lijkt. Het bloeden stopt weer en ik heb geen krampen.

Nog steeds ben ik bang dat het vruchtje er nog zit en ik de curettage moet ondergaan. Het word me niet bespaard... 2 avonden bloed verlies en klap op de vuurpijl een curettage in het verschiet.

Ik rommelde gisteren wat in en rond huis. Weggaan durfde ik niet. Ik wil niet ergens zijn en voelen dat ik ga vloeien. Er is dan geen houden aan heb ik gemerkt.
Dus vandaag blijf ik ook maar dichtbij huis. Ga denk ik de tuin maar wat meer voorjaarklaar maken. Dan heb ik tenminste wat leuks om vanuit het raam tegenaan te kijken.

Email 2 voor jou

Hoi,

Hier weer een update van wat er vandaag allemaal gebeurd is. Helaas ben ik niet het wonder waar ze het weleens over hebben. De gynaecoloog had hetzelfde oordeel als de vorige arts. Het vruchtje is te klein, er klopt geen hartje en is rond de 6 weken gestopt met groeien. Een miskraam is onvermijdelijk.
Wederom zag mijn vruchtzak en dooierzakje er mooi uit. Maar ja, zonder gezond vruchtje heb ik daar niets aan.

De dokter heeft de 2 opties uitgelegd. Ik kan kiezen voor een miskraam met medicatie. Die brengt een verpleegkundige in en dan blijf ik in het ziekenhuis totdat de miskraam voorbij is. In het slechtste geval kan dat 2 dagen duren met een curettage als eindpunt.
De andere optie is een curettage. Ik word dan poliklinisch opgenomen en onder narcose wordt het vruchtjezakje verwijderd. Je mag na een goede verkoevering naar huis.

Ik heb voor een curettage gekozen. Ik moet er niet aan denken om met mijn volle bewustzijn in bijzijn van vreemde verpleegkundigen (hoe lief ze ook zullen zijn) een miskraam mee te maken.
Als ik thuis de tabletten had mogen inbrengen en daar de miskraam mogen ondergaan dan had ik wel voor tabletten gekozen. Maar ik kan niet heel goed huilen en emoties uiten als er anderen bij zijn. Helemaal niet als het vreemden zijn. Ik moet er dus niet aan denken dat ik hartstikke verdrietig ben ivm mijn miskraam en niks met die emoties kan. En dat uren achter elkaar. Er staat toch een kleine dag voor een miskraam.

Ik vind een curettage eng en naar maar het is wel het snelst. Het is toch een rotdag dus die mag dan ook zo snel mogelijk voorbij zijn.

Maandag is het zo ver.... om 13.45u moet ik me melden en dan word ik opgenomen. Heel naar, heel spannend en heel verdrietig. Merel gaat mee.

Toch ben ik blij dat het snel gaat gebeuren. Het moet gebeuren om verder te kunnen dus het is er tijd voor. Ik ben de hele week actief afscheid aan het nemen dus het is goed zo.

Natuurlijk wel de hele middag te pas en te onpas mijn tranen laten lopen. Mijn moeder troostte me lief.

Dit weekeind ga ik het lekker rustig aan doen. Dicht bij mijn gevoel blijven en het afscheid definitief maken.

Liefs Femke

Gek lijf

Al een kleine week wordt mijn rust verstoord door een irritante hoest die me op de meest vervelende momenten overvalt en waarbij ik klink als een soort zeehond. De laatste dagen is hij alleen maar erger geworden. Mijn nachtrust is er ondertussen door aan gort en gesprekken moeten veelvuldig onderbroken worden door mijn gebalk.

Het zou dus best goed kunnen zijn dat ik een griepje onder de leden heb. Dat zou ook verklaren waarom ik sinds een paar dagen ineens licht in mijn hoofd ben, ik mezelf 10x per dag hoor zeggen "poeh, wat ben ik moe". Een vlaag van misselijkheid me soms overvalt. Ik me gammel voel en pas na iets eten het gevoel heb dat ik er weer ben.

Zou ik niet weten dat ik naar een miskraam toeleef zou ik bijna denken dat mijn zwangerschapverschijnselen zijn toegenomen. De klachten komen vast door het vage griepje maar zuur vind ik het wel! Ik voel me zwangerder dan ooit terwijl dat niet zo is... au...

Verdriet

"Sorry, ik moet huilen" snik ik tegen de verpleegkundige aan de telefoon "Ik heb slecht nieuws gehad en moet bij jullie een afspraak maken"
"Ach mevrouw toch, neem rustig de tijd"
"Ik heb bij de echo te horen gekregen dat het kindje te klein is voor de 8 weken dat hij nu moet zijn en dat ik daarom een miskraam moet ondergaan"
"Wat ontzettend rot. Pijnlijk dat u dit mee moet maken"
De verpleegkundige maakt een afspraak voor eind volgende week. Ze is lief, probeert me te troosten en wenst me succes.
Het gesprek met de consulente van moeders voor moeders verloopt ook ongeveer zo. Ik in tranen en aan de andere kant van de lijn een begripvol iemand.

Ik ben blij dat ik deze stappen heb gezet. Het maakt het concreet dat ik afscheid moet nemen van het kindje in mijn buik. Ik heb daar nog een week de tijd voor. Fijn! Ik kan mijn eigen tempo bepalen en dat voelt goed.
Mocht de miskraam zich spontaan eerder aanbieden heb ik op mijn werk geregeld dat ik meteen naar huis kan.

Deze stappen maken het echt dat mijn zwangerschap niet goed is en ik over een week of wat weer helemaal terug bij af ben. Dat doet pijn. Ik durfde sinds lange tijd weer te dromen over mijn toekomst met een kindje. Ik fantaseerde over het samen zijn met het kindje. De voed-momenten, het wandelen, samen onder de douche. Ik zag de feestdagen voor me en kon al blij worden bij het idee dat ik met mijn eigen gezinsrituelen zou starten. En dat ik 2012 uit zou gaan als moeder. Eindelijk....

Het idee dat ik weer van vooraf aan moet beginnen maakt me verdrietig. Ik laat het verdriet toe. Het verdriet van mijn zwangerschap die voortijdig tot een einde komt voert daarin nu nog de bovenhand. Ik probeer dicht bij mijn gevoelens te blijven en ze toe te laten. Zo hoop ik het rouwproces op gang te houden en deze ellendige gebeurtenis een plekje te kunnen geven.
Ik leef van dag tot dag en de tranen komen en gaan. Het mag... ik doe het zoals het voor mij goed voelt.

Email voor jou

Hoi,

Helaas heb ik vandaag bij de echo slecht nieuws gekregen.
Het kindje in aanleg is te klein voor de 8 weken dat hij zou moeten zijn. De arts schatte het op nog geen 6 weken.
Hij noemde het 100% zeker dat het niet goed is en er een miskraam gaat komen. Ik vind het moeilijk te bevatten omdat we vandaag dus wel iets zagen en vorige week niet. Heb gelukkig foto's van de echo meegekregen om het tastbaar te maken.

Ik moet een gynaecoloog in een regulier ziekenhuis bellen en een afspraak maken. Zij maken nog een keer een echo (voor mij goed om te zien dat het echt niet goed zit) en spreken met mij de route naar de miskraam door. Mogelijk met tabletten of een curretage.
Het vruchtzakje en het dooierzakje zagen er nog goed uit. Dat dat hij niet verwacht. Het lijkt er dus niet op dat ik op zeer korte termijn een natuurlijke miskraam ga krijgen.

Ik ben er flink verdrietig van en op dit moment moet ik vooral huilen.
Het voelt ontzettend oneerlijk. Ik heb al zo'n lange weg moeten doorlopen en dan kan ik ook nog eens een miskraam verwerken. Ik blijf maar denken "waarom?"
De arts en de assistente zeiden beiden dat het niet aan mij ligt en de natuur beslist. Dat maakt het verdriet niet minder maar ik mag van hun niet aan mezelf gaan twijfelen.
Dat ga ik dus maar doen maar voor nu moet er vooral het verdriet uit dat ik over 8 maanden nog geen moeder ben.

Groetjes Femke

Ps: deze email heb ik naar vrienden en bekenden gestuurd. Ik wilde hem ook graag met jou als lezer delen.

Vrienden

Dat vriendschappen goud waard zijn dat wist ik natuurlijk al door Merel die me in mijn weg naar het moederschap door dik en dun steunt. Dat weet ik ook als ik huilend bij een vriendin mijn verhaal doe. Dat weet ik ook als een vriend spontaan overeind springt om me te zoenen na de positieve test. Dat weet ik ook als er geen vragen door vrienden worden gesteld als ik geen alcohol drink. Dat weet ik ook als ik een succes-berichtje via de whatsapp krijg.

En afgelopen weekeind werd me dat weer duidelijk. Eenmaal per jaar gaan we een weekeindje weg. Dat doen we al 13 jaar. Daarvoor was het niet nodig om met elkaar weg te gaan want toen woonde we nog bij elkaar in huis. Met deze mensen ben ik volwassen geworden. Zij hebben mij het laatste duwtje gegeven om de weg naar het alleenstaande moederschap in te slaan.
De meeste wisten vrijdag al dat ik zwanger ben en ook dat ik woensdag niet de uitslag had gekregen waar ik op had gehoopt. De 2 heren in het gezelschap heb ik het bij het eerste rondje wijn verteld. Blij maar ook bezorgd knuffelden ze me.

De onzekerheid die ik voel is dit weekeind regelmatig ter sprake gekomen. Ze lieten me praten, vroegen door, beurden me op maar deelden ook het onzekere gevoel. Ze vertelden over hun eigen zwangerschappen en helaas ook miskramen. Ze deelden hun gevoelens en mijn gevoelens werden meer en meer geruster.
Ik moet wachten, ik moet geduld hebben maar er is geen reden voor grote angst.

Ze knuffelen me bij het afscheid nemen en wensen me succes. Ze horen graag hoe het gegaan is en 1 persoon drukt me op het hart om niet alleen goed nieuws te delen. "Vrienden heb je in goede tijden maar ook als het minder met je gaat."
Ik geef hem een kus op zijn wang en loop naar mijn auto. Wat is het toch fijn om deze groep mensen om me heen te hebben.

Geen nieuws

Aangeslagen lopen Merel en ik naar buiten en gaan in mijn auto zitten. Ik kijk haar aan en begin te huilen. Merel volgt en slaat haar armen om mee heen. Het is niet dat ik slecht nieuws heb gekregen maar ik heb ook geen goed nieuws gekregen. Ik heb eigenlijk geen nieuws gekregen.

De dokter heeft mijn baarmoeder snel gevonden, ook het vruchtzakje is te zien en het dooierzakje. Ze zien er allebei mooi uit. Maar naar wat heen en weer geschuif kan hij geen foetus vinden.
Ik kom overeind en gooi mijn benen uit de beugels. "Wat betekend dit?" vraag ik. "Kleed je eerst maar weer aan en dan leg ik het uit."

Als ik tegenover hem zit verteld hij dat hij geen foetus zag maar dat dit niet betekend dat het niet goed zit. Mijn baarmoeder ligt hoog en de foetus is nog klein, pas 8 mm. Het kan goed zijn dat de stralen van het echo apparaat niet in staat waren om de foetus zichtbaar te maken omdat hij te ver weg was. Er is geen reden voor zorgen. De vruchtzak en de dooierzak zagen er prima uit. Dat duidt op een gezonde zwangerschap. Maar omdat de dokter de foetus niet kon zien kan hij daar geen uitsluitsel over geven.
Aan de andere kant kan hij dus ook niet zeggen dat het niet goed zit. Daar zijn ook geen redenen voor te noemen.

Merel en ik stellen veel vragen en de dokter geeft aan dat ik zwanger ben, geen twijfel mogelijk. Een bloedtest zal dat bevestigen maar kan niet duidelijk maken of er een gezond kindje zit. Tijd zal dat uiteindelijk uitwijzen en ik zal dus een week geduld moeten hebben. Dit komt vaker voor bij een zwangerschap van 7 weken en 2 dagen.
De weinige zwangerschapsklachten zeggen niks over een goede of een foute zwangerschap. Er zijn veel vrouwen zonder klachten.
En hij zou eerlijk zeggen als er een grote kans op een miskraam zou zijn maar die is er niet. Ik moet geduld hebben en positief blijven.

We rijden naar een cafe en drinken een kop thee. We huilen samen nog wat, lachen, praten, balen en Merel blijft benadrukken dat ik hoop moet houden en positief moet zijn.
Ik ben blij dat ze volgende week weer met me gaat voor echo 2. En ik stel voor dat dit een goede wordt en dat ik dan met een foto en een blij gevoel de kliniek uitloop.
Maar eerst mijn gedachtes en angsten onder controle krijgen. Ik moet de positief knop nog even extra goed indrukken zodat ik deze week zonder al teveel stress ga overleven.

Rustig ademen

Al 36 uur geen roze meer te zien op mijn wc papiertje. Goed nieuws dus. Ik zit steeds minder als een soort debiel op mijn papiertje te staren en durf weer redelijk ontspannen het toilet op te zoeken. Ik denk dat het leed echt geleden is.... gelukkig!

Als geruststelling en troost er gisterenavond toch nog maar een testje er tegenaan gegooid. Pas nummer 7 ;-) Valt mee toch?
Hij was hartstikke positief. Het zwangerschapsstreepje was er eerder en werd feller dan het controlestreepje. Ik mag niet klagen. Dit is toch wel een fijn bewijs dat alles nog goed gaat in mijn buik.

Nog 2 nachtjes slapen en dan eindelijk de echo die me 100% gerust moet gaan stellen. Ik kijk er naar uit maar stiekem... heel stiekem vind ik het ook erg spannend.

Rustiger ademen

Ik durf weer langzaam rustig adem te halen. Het lijkt erop dat het bloeden is gestopt.Tot gisterenavond had ik een soort roze en soms oranje waas op mijn wc papiertje. Het werd steeds minder en vanmorgen zag ik niks. Oef... gelukkig! Ik ga iets meer ontspannen naar de wc.
Ik stem er zelf voor dat ik vanaf nu een ontspannen zwangerschap ga beleven. Stress is niet goed voor de baby... dus lijf zorg je ervoor dat ik die niet meer hoef te hebben?

Op naar de echo volgende week!

Dit meen je niet?

Stress alom.... bloedverlies lijkt mij geen goed teken!

Nerveus veeg ik verder af en zie papiertje 2 ook rood kleuren en papiertje 3 en papiertje 4. "Dit kan niet waar zijn" denk ik bij mezelf "Ik heb geen menstruatie-achtige klachten. Dit wil ik niet!"
Gestresst loop ik naar beneden en bel de kliniek. "Het is vervelend maar u kunt alleen maar afwachten." probeert de assistente me gerust te stellen. "Het hoeft niks te betekenen. Neem contact op als het erger wordt."

Daarna zit zo ongeveer ieder half uur op de wc om te checken hoe het er voor staat. Soms zie ik geen bloed, soms een klein beetje. Het wordt wel steeds minder maar stoppen doe het niet.
Vanochtend leek het over te zijn maar net toch een vaag licht roze streepje op mijn papiertje.
Mijn lijf geeft niet aan dat ik ongesteld ga worden. Ik voel me niet anders dan gisterenochtend. Maar toch is het afwachten en wat is dat stressvol zeg!