De dag erna

Het viel nog niet mee om gisteren vanuit het ziekenhuis naar huis te mogen. Blijkbaar was ik tijdens de operatie benauwd en dat baarden de artsen zorgen. Mij niet, ik hoest en proest al weken dus het is voor mij ondertussen gewoon. Geen reden om een nachtje in een ziekenhuisbed door te brengen.
Gelukkig was na de operatie mijn zuurstofgehalte in bloed weer normaal en kon de verpleegkundige van de afdeling de gynaecoloog er van overtuigen dat ik toch naar huis mocht. Dus rond 21 uur plofte Merel en ik eindelijk bij mij thuis op de bank.

Het hoesten en proesten ging vannacht zoals ik gewend ben door en vanmorgen werd ik later dan normaal wakker. Mijn lijf en hoofd voelen moe. De wijze woorden van de arts dat ik "minimaal de dinsdag rust moet houden en woensdag het langzaam mag opbouwen" klinken na in mijn hoofd. Al had ik het gewild, vandaag werken zou geen zoden aan de dijk gezet hebben. Emailtjes beantwoorden lukt net.

Terwijl ik rustig op de bank hang komt er tot 2x toe onverwacht bezoek langs. Ontzettend lief om mijn paps en vriendin I te zien. Fijn om mijn verhaal aan hun te kunnen vertellen en me met hun belevenissen bezig te houden. Fijn om niet meer steeds te moeten denken aan wat nog moet gaan komen maar dat ik in de verleden tijd kan spreken. Het is voorbij.

Het voelt goed om deze zwangerschap afgerond te hebben. Het is goed dat mijn baarmoeder weer leeg is. Het is goed dat ik mijn tranen heb laten stromen en afscheid heb genomen. Het is goed dat een nieuwe fase is aangebroken. De fase van herstel en van een nieuwe poging. Het duurt 4 tot 6 weken totdat mijn menstruatie komt en daarna mag ik weer starten om proberen zwanger te worden.
Het is goed zo.

Dag kindje... het was fijn dat je er even was.... het ga je goed!