donderdag 29 december 2011

Verandering van plan

Vreemd is het wel om op 2e kerstdag mijn benen in 2 beugels te leggen en tegen een dokter te praten die er tussen in staat. Het was normaler geweest als ik op dit tijdstip thuis aan de kerststol had gezeten maar hè... dit is voor een zeer goed doel!

De dokter laat mij mijn kleren aan trekken en als ik tegenover hem ga zitten kijkt hij me serieus aan. "Je follikel is al aan de grote kant wat in zou houden dat ik je eisprong een week lang moet uitstellen. Dat ga ik niet doen."
Ik kijk hem verschrikt aan. Gaat hij nu ineens ons plan zo maar aan de kant schuiven?
"Zo lang met hormonen een eisprong uitstellen is niet goed voor jouw lichaam en er is geen garantie dat over een week je baarmoeder nog optimaal is om er een cryo in te laten nestelen."
Mijn ogen worden nog groter en ik voel dat mijn mond open gaat maar hoor geen geluid.
"Ik stel daarom voor dat je een IUI doet. Er is geen reden om te denken dat je daarmee niet zwanger kan worden. Zo voorkomen we dat je cyclus helemaal uit balans raakt en maak je toch kans om zwanger te worden."
Mijn mond valt dicht en mijn ogen nemen de verbaasd-stand aan. "Heeft dat echt wel zin?" vraag ik. "Jazeker, het lang uitstellen van je eisprong heeft alleen maar nadelen en met een IUI ondervang je dit."
Mijn gedachten ratelen als een dolle. "Is dit wel slim. Moet ik niet toch hormonen gebruiken. Wat als ik daarna niet ongesteld meer wordt omdat mijn hormoonhuishouding zo verstoord is? Zou Hij wel kunnen? Waarom zou ik geen IUI doen? Maak ik wel kans?"
De dokter kijkt me geduldig aan. Ik knik naar hem en zeg dat ik me in zijn idee kan vinden.

2 dagen later zit ik weer tegenover hem in een stoel. Hij verteld dat de opbrengst van de zaadjes voldoende is voor een reële kans op een geslaagde IUI. Ik gooi mijn benen weer in de beugels en probeer rustig door te ademen op het moment dat hij het slangetje door mijn baarmoedermond duwt. Hij knikt tevreden en ik mag van de stoel af.

Onderweg naar huis heb ik een blij gevoel. Ik heb in 2011 toch nog een poging kunnen doen om zwanger te worden en dat voelt goed. Ik weet dat de kans klein is dat ik van de IUI zwanger wordt maar er is een kans! En dat is meer van vorige maand. En ergens voelt het ook wel goed om het nog een keer zo te proberen. Zonder hormonen, gewoon op mijn natuurlijke cyclus en zonder steriel geklede dokteren en verpleegkundigen in een kille behandelkamer. Nog 1x old school..... en wat mij betreft ook de allerlaatste keer. Ik duim voor een positieve zwangerschapstest over 2 weken.

zaterdag 17 december 2011

Ronde 3 maar toch poging 2 van ICSI 1

Twee weken geleden kon ik alleen maar huilen bij het idee dat ik een maand over moest slaan en misschien wel 2 maanden. Het verdriet dat ik voor het derde jaar op een rij weer niet zwanger of als moeder de feestdagen in ga, sloeg in als een bom. Het frustreerde me dat een kliniek kan besluiten dat hun laboratorium dicht is in het weekeind. Zou je namelijk een regelmatige cyclus hebben dan zou je nooit een terugplaatsing kunnen krijgen omdat je eisprong dan altijd in het weekeind valt. Maar voor mij overheerste vooral het verdriet. Het verdriet dat ondanks alles wat ik zelf kan doen ik nog steeds niet zwanger ben en dat in 2011 ook niet zal worden.

Gelukkig drogen tranen vanzelf op en komen er andere belangrijke en leuke dingen waar je aandacht naar uit gaat. Zo ook bij mij. Ik heb meteen de avond van het slecht nieuws een fles prosecco leeg gedronken en getoost (wel met tranen in mijn ogen) op het leven. En via sinterklaas, feestjes, werkdingen en leuke afspraken zijn we bij vandaag aangekomen. De dag waarin ik weet dat de kliniek me gaat helpen om mijn eisprong uit te stellen tot na de feestdagen. Tot de dag dat het laboratorium weer open is!

De doker legde gisteren nogmaals uit dat bij mijn vorige cyclus mijn follikels enorm snel zijn gaan groeien waardoor ze het proces met medicatie niet meer konden beinvloeden. Mijn eisprong viel daardoor in het weekeind. Zij ontdooien niet in het weekeind en als ik een paar dagen later mijn cryo's laat terugplaatsen dan wist ik zeker dat ik niet zwanger zou zijn.
De afspraak is nu dat ik 2e kerstdag bij de dokter langskom voor een echo. Dan zetten we een plan uit voor de verdere week met het doel om in het nieuwe jaar twee cryo's terug te laten plaatsen en ik dan 9 maanden later een kindje baar.
Het lijkt mij een prima plan en tot die tijd geniet ik maar van de carpaccio, van de wijn en alle andere dingen die ik straks 9 maanden lang niet mag of kan doen.

zondag 4 december 2011

Afgelast (isci 1, poging 2)

Ik weet het, er moet een logje komen over alles wat de afgelopen week is gebeurd. Hij zal er komen maar nu nog even niet. Moet even de teleurstelling voor mezelf op een rijtje zetten want de terugplaatsing kon niet doorgaan omdat het lab niet in het weekeind open is.

Baal er van dat jullie lezers, weer een somber-logje te lezen krijgen terwijl ik van nature erg positief ben. Zou graag die kant eens aan jullie willen laten zien.
Het hele verhaal volgt later. Ik ben nu nog even druk met het drogen van mijn tranen.

vrijdag 25 november 2011

Hormoonloos (icsi 1, poging 2)

"Als uw baarmoederslijm dik genoeg is en de eisprong geweest is dan ontdooien we de cryootjes. De techniek is tegenwoordig erg goed en de meeste cryo's doorlopen dit proces zonder problemen"
Wat de dokter verteld klinkt als muziek in mijn oren, er is dus een reeele positieve-ontdooi-kans.
"De embryloog beslist wanneer we de cryo's terugplaatsen, meestal meteen na het ontdooien. Soms wil de embryoloog zien wat de cryo doet voordat ze naar de baarmoeder gaan"
"Maar als de cryo teruggeplaatst is, dan is de kans op een zwangerschap erg klein." merk ik op.
"Nou mevrouw, door alle kennis die wij opgedaan hebben zijn de technieken erg verbeterd en liggen de kansen niet veel lager meer dan bij verse embryootjes."
Ik kan de dokter wel kussen maar blijf braaf of mijn stoel zitten tot dat hij aangeeft dat ik me mag uitkleden.

Op het beeldscherm zien we dat het baarmoederslijm zich goed aan het opbouwen is en past bij de kleine follikels die in mijn eierstokken zitten. De dokter is optimistisch en ziet nu al dat ik in aanmerking kom voor een cryo terugplaatsing. Fijn, fijn!

Ik maak een afspraak voor maandag, dag 12 van mijn cyclus. Hopelijk kunnen we dan inschatten wanneer mijn eisprong moet plaatsvinden en belangrijker... wanneer mijn cryootjes uit de vriezer mogen en terug naar hun warme nestje komen. Er zit schot in en dat maakt me blij!

zondag 20 november 2011

Knippen en plakken

Het zit erop, alle berichten van femkegaatbammen.web-log.nl zijn gekopieerd en geplakt naar blogspot. Eindelijk alles bij elkaar en weer makkelijk te bereiken. Jammer dat weblog.nl er zo lang over doet om zijn zaakjes weer op orde te hebben.

Het kopieren en plakken bracht veel herinneringen boven. Ik ben van het heden terug gereisd naar april 2009. Het moment dat ik de knoop door heb gehakt om moeder te worden.
Ik heb donor 1 zien langskomen en het verdriet weer gevoeld toen hij aangaf er mee te willen stoppen. Heb de onzekerheid weer gevoeld die zoektocht 2 met zich meebracht en de blijdschap toen Hij2 in mijn leven kwam. Ik heb moeten lachen om de eerste ZI pogingen, het gestuntel en gedoe. En voelde mijn buik een beetje in elkaar trekken toen ik weer las dat het zaad van Hij2 een belangrijke reden is waarom ik niet met ZI zwanger werd. De opluchting dat de kliniek het vertrouwen heeft dat alles goed komt en mijn emoties zo rond de feestdagen.

Ik ben de weg van 2,5 jaar proberen moeder te worden teruggewandeld. Wat ik nu weet had ik toen niet kunnen bedenken al is er in de basis niks veranderd. Ik wil nog steeds moeder worden en nog steeds zo snel mogelijk als het kan! Op naar poging 2 van icsi 1.

vrijdag 18 november 2011

Icsi 1 (poging 1) is ten einde

Ik zit op het toitlet bij de tennisclub. Snel even omkleden en dan met een kopje thee naar mijn teamgenoten kijken die de 1e wedstrijd aan het spelen zijn. Ik veeg af, kijk naar mijn papiertje en zie bloed. "BLOED??" denk ik verbaasd. "Ik gebruik nog steeds van de hormoonbolletjes. Ik kan niet ongesteld worden."

Ik bel vriendin M en vraag op twitter wat het kan zijn. Het antwoord komt daar snel binnen "14 dagen na de punctie is het waarschijnlijk een beginnende menstruatie" Ik slik, adem diep in, kleed me om en sla de thee over. De 2e wedstrijd begint en ik moet de baan op.

De volgende ochtend bel ik de kliniek. Het gesprekje geeft me ergens weer hoop ook al weet ik verstandelijk genoeg. Een bloeding kan op van alles wijzen en het is wachten tot de testdatum of totdat ik ongesteld word. Binnen een uur na het ophangen heb ik mijn antwoord. Het is een beginnende menstruatie.

Nog steeds wat overdonderd kijk ik ieder toiletbezoekje op mijn papiertje en iedere keer wordt mijn angst bevestigd. Het is inderdaad echt een beginnende menstruatie. Potverdikkie, wat is dit stom en onverwacht. Ik had bedacht dat zolang ik die hormoonbolletjes gebruik ik niet ongesteld kon worden. Maar volgende de assistente die ik net aan de telefoon had zijn er vrouwen waarbij een menstruatie eerder komt en is het daarom niks vreemds.

Ik heb op dag 9 van mijn cyclus een afspraak met de dokter over hoe verder. Hij bekijkt dan of ik deze cyclus een cryo kan terugplaatsen. Voor nu is het gewoon verder leven, de stomme menstruatie trotseren en hopen dat ik 1 van de weinige ben waarbij een cryo terugplaatsing een positief resultaat geeft. Want daar ben ik wel een klein beetje nerveus voor.... de kansen dat mijn cryo's goed ontdooien is niet heel groot, dan moeten ze nog lekker gaan doordelen en dan moeten ze nog blijven plakken. Veel momenten waarin iets mis kan gaan. Zo maar eens googlen naar positieve ervaringen, hoop doet leven zeggen ze. Dus daar ik ga dan maar eens actief naar op zoek.

zondag 13 november 2011

Soms doe ik gewoon te moeilijk

Het is lief dat iedereen zo meeleeft. Ze bellen en smsen me om te vragen hoe het gaat en of ik al iets voel. Maar ik voel niks, wil er niet over praten want ik heb geen idee waar dit heen gaat.
Ergens vind ik het lastig dat er zoveel mensen weten dat ik misschien over 2 weken zwanger ben. Het kan daardoor geen geheimpje meer tussen mij en het kindje zijn. Ik wil misschien de eerste weken nog niet mijn kaarten open op tafel leggen.

De realiteit zal anders zijn. Ik begreep dat mijn lieve mama het aan heel veel mensen verteld heeft waar ik mee bezig ben en dat ze allemaal meeleven. Ik zelf ben ook eerlijk naar vrienden geweest en met mijn log geef ik natuurlijk ook veel informatie weg. En echt, het is lief dat mensen met me meeleven en betrokken zijn. Alleen wil ik niet steeds als ik mensen tegenkom mijn hele verhaal op tafel moet leggen. Vooral niet als er mogelijk over 2 weken geen goed nieuws is.
Aan de andere kant zou ik het ook niet fijn vinden als er helemaal niemand interesse toonde. Dan zou het voelen alsof er niks spannends aan de hand is.

Wat ben ik eigenlijk toch een grote zeur. Hoe bevoorrecht ben ik dat er zoveel mensen meeleven, me dit gunnen en er voor me willen zijn. Het is bijzonder om menen om me heen te hebben die me alle geluk van de wereld toewensen en duimen dat mijn droom uitkomt.
Dus Femke stoppen met moeilijk doen en kijken naar wat je hebt! Met deze mensen kan je goede en slechte tijden delen.

maandag 7 november 2011

De terugplaatsing

"Er zijn 2 goede 8 cellige embryootjes al heeft er 1 wat fragmentatie. Nummer 3 is nog 2 cellig dus die valt af" verteld de embryoloog door de telefoon. Ik snap er geen hout van. Wat betekend 8 cellig en fragmentatie?
"Een embryo van 4 dagen moet 8 cellig zijn en weinig fragmentatie hebben. Bij 1 embryo is wat meer fragmentatie maar goed genoeg om terug te plaatsen. U bent om 12.40u welkom"
"Dus er worden 2 goede embryootjes terugplaatst en 1 verdwijnt er in de container?"
"Klopt mevrouw, tot vanmiddag."

De dokter en de verpleegkundige leggen de procedure stapje voor stapje uit en de embryoloog zorg dat mijn embryootjes in een slangetje terecht komen. Die spuit de dokter dan weer leeg in mijn baarmoeder en de embryoloog bevestigd iets later dat de embryootjes ook daadwerkelijk uit het slangetje verdwenen zijn.
Ik mag me aankleden en wachten op de embryoloog.
Het proces duurt een stuk langer dan een iui. Meer formele stappen maar ook meer tijd voor een praatje. Ondanks dat ik met mijn benen wijd in de beugels lig voel ik me geen enkel moment ongemakkelijk. Het is bijna gezellig te noemen.

De embryoloog legt aan de hand van een poster uit hoe een cel zich deelt en hoe een embryo er nu ongeveer uit moet zien. Mijn embryootjes zitten tussen, van rechts af gezien, tussen het 2e en 3e plaatje in. Ze liggen helemaal op schema.
Op 1 van de embryootjes is meer fragmentatie te zien en hij laat aan de hand van de foto van mijn beste embryo (zie hierboven... is hij niet prachtig?) zien wat fragmentatie is. Het zijn een soort oneffenheden op de cellen. Ze weten het gevolgen van fragmentatie niet maar bij minder dan 50% fragmentatie is er niks aan de hand. Bij deze embryo wijst hij 3 plekjes aan en bij de andere zaten er wat meer. Deze heeft de kwalificatie "goed" gekregen en de andere "matig" .
Mij maakt het niks uit. Het zijn mijn embryootjes en die zijn hoe dan ook "perfect" Hoe ze ook worden, ik vind ze nu al het mooist, liefst en het meest bijzonder van allemaal.
De foto mag ik mee naar huisnemen. Inlijsten is wat overdreven maar blij ben ik er wel mee. Hopelijk is dit de eerste foto van mijn kindje!

vrijdag 4 november 2011

De opbrengst

"Ik heb goed nieuws voor u. Van de 9 gevonden eitjes waren er 8 rijp en zijn er 7 bevrucht geraakt" verteld de embryoloog door de telefoon. "Er zijn er 4 ingevroren en de andere 3 liggen mooi door te delen. Ze zijn zo mooi dat ik nu niet kan zeggen welke 2 het beste zijn om terug te plaatsen."

Ik bedank haar voor het goede nieuws. Ze benadrukt nogmaals dat het om een goede opbrengst gaat. Ik voel me meteen trots worden op mijn klompjes en vooral op mijn lijf. Wat heeft die het goed gedaan. Die heeft toch maar mooi een serie prachtige eitjes voortgebracht.

Ik had niet durven dromen over zo'n mooie opbrengst, Het maakt me blij, opgetogen en gelukkig. Op de foto zie je een embryo die zich aan het doordelen is. Ik denk dat mijn 3 embryootjes ergens tussen plaatje 1 en 2 in zitten. Ze zijn hard aan het werk en vanaf de bank zend ik ze wat extra energie toe. Kunnen ze vast wel gebruiken. Go klompjes, go!

donderdag 3 november 2011

De punctie

Ik doe mijn ogen open en kijk op mijn telefoon. Weer een lief whatsapp-je. Ik voel me moe en zou best nog een uurtje kunnen dutten op de bank maar nee, het is tijd om weer wat bij mijn positieve te komen. Om weer de informatie van tv op te nemen, anders wordt het een zeer korte nacht vannacht.

Als ik terugdenk aan deze dag voel ik een blijde kriebel in mijn buik. De assistente en dokter waren lief en vriendin M heeft goed geholpen. Zij mocht haar handen op mijn buik drukken zodat mijn eierstokken op zijn plek bleven.

Na het roesje ging het snel. "Adem maar in, houdt de lucht vast en adem uit"  zegt de dokter. Ik doe braaf wat hij zegt en voel een steek in mijn vagina. De naald zit door de wand. Ik voel daarna prikjes en druk in mijn buik. Oncomfortabel maar niet erg pijnlijk. Het is rot gevoel, dat wel en na flink wat druk en prikjes mag ik weer diep inademen, mijn adem vasthouden en uitademen. De naald is nu door mijn andere vaginawand gegaan. Ik voel de prikjes en de druk weer. Ik ben blij als de dokter verteld dat hij klaar is. Het is geen fijn gevoel
"Er zijn 10 blaasje leeggezogen, nummer 11 ligt op een plek waarbij het risico bestaat dat ik een ader of uw blaas raak. Die prik niet aan"
Ondertussen maakt vriendin M een foto van de volle buisjes. Daar drijven nu eitjes in. Hoeveel is nog onduidelijk.

In de uitrustkamer drinken we een kopje thee en verteld de dokter dat alles goed gegaan is. Het is wachten op de embryoloog en die komt met goed nieuws. Er zijn maar liefst 9 eitjes gevonden. Fijn, fijn.
Ze worden vandaag bevrucht en morgen hoor ik hoeveel er ook daadwerkelijk zich hebben laten bevruchten en of er cryo's ingevroren gaan worden.
Overmorgen belt ze weer om me te vertellen wanneer de terugplaatsing is.

Opgelucht laat ik met door vriendin M naar huis rijden. We halen bij de bakker een lekkere lunch en kijken samen desperate housewives. Ik voel me goed, ik voel me een beetje moe, ik voel wat druk in mijn buik maar ik voel me vooral blij dat mijn lijf zo goed heeft meegewerkt.

ps: op de foto zie je de opbrengst na het leegzuigen van mijn follikels.

dinsdag 1 november 2011

Echo 3

Nog voordat ze het echo-apparaat op de juiste plek heeft zitten roep ik "maakt u een foto als het aantal nog steeds goed is?" Ze knikt en staart naar het scherm. " 1, 2, 3.... 4, 5, 6"  mompelt ze en verplaatst het echo-apparaat. Ze mompelt door en kijkt me aan. "Er zitten 11 grote follikels en 2 kleintjes. Deze zullen niet doorgroeien maar die 11 wel" Ze meet de maten en maakt de foto's.

Ik kleed me aan en voel het in mijn buik borrelen. Ik kan bijna niet wachten totdat de dokter uit geschreven is. "Donderdag is de punctie en zaterdag of maandag de terugplaatsing. Goed nieuws, fijn dat de medicatie zo goed aangeslagen is." Ik vraag door "Komt dit mooie aantal alleen door de Fostimon?" Ze antwoord "Het kan ook een toevalstreffer zijn dat de vorige keer er minder follikels groeide maar het bekend dat veel vrouwen beter op Fostimon reageren" Ze schrijft mijn medicatieschema op en verwijst me door naar de assistente.

De assistente legt me uit hoe de punctie in zijn werk gaat en welke stapjes er allemaal gezet gaan worden. Het roesje zal me een dronken gevoel geven en mogelijk anders laten reageren dan normaal. Ik zie meteen beelden van mezelf voor me dat ik ontremde opmerkingen maak of kei hard moet lachen of, in het ergste geval, de dokter uitfoeter omdat hij mij pijn doet. Op die pijn gaat ze wat dieper in want die valt mee. Ze legt uit welke prikken er komen en welke het gevoeligste zijn. Ze legt de me medicatie uit en plant de tijd voor de punctie in. Ik luister ademloos, wil niks missen.

Onzettend blij zeg ik haar gedag. Wat fijn dat mijn lijf weer mee doet en zo goed reageert op de medicatie. Wat fijn dat ik een reeele kans heb op mooie embryootjes en misschien dat er nog wel een eskimootje ontstaat. Blij, blij, blij ben ik en in deze roes kan ik nog niet tegen de punctie op zien! Ook al zoiets om blij over te zijn.

PS:Dit is keer kun je wel mijn follikels op de foto zien. Ik tel er 5 maar het zouden er ook 6 kunnen zijn. Zijn ze niet mooi?

vrijdag 28 oktober 2011

Er zitten er genoeg

Ik gooi mijn benen in de beugels en kijk naar het scherm. In 1 soepele beweging zit het echo-apparaat op zijn plek. Ik zie 4 zwarte vlekjes en ben ze meteen kwijt, De dokter is snel en heeft mijn andere eierstok al in beeld. Het gaat zo snel dat ik niet eens mee kan tellen. Hij schiet weer terug naar de andere eierstok en zegt "Ik tel 11 follikels". Hij haalt het echo-apparaat eruit en tikt op mijn knie als teken dat ik me aan kan kleden.

Een beetje beduusd trek ik mijn broek aan en loop met mijn schoenen in mijn hand naar de stoel tegenover de dokter. "Gaan ze alle 11 doorgroeien?" vraag ik. "Dat is wel de bedoeling maar een vrouwenlijf blijft een vrouwenlijf" antwoord hij terwijl hij het aantal in mijn status schrijft. "U komt maandag terug voor een echo en de punctie zal woensdag of donderdag zijn."

Tjee, dit had ik niet verwacht. Wat een mooie opbrengst is dit. Helemaal in verhouding met de vorige keer. Toen zaten er 5 follikels en groeide er uiteindelijk maar 3 door.
Het lijkt erop dat ICSI 1 echt gaat plaats vinden. Wat ontzettend fijn!!! Mijn kans op het moederschap is weer een stukje dichterbij.
Ps: de follikels op de foto zijn niet de mijne. Ik heb deze gewoon via google gevonden.

zaterdag 22 oktober 2011

Isci 1

"Au, dat doet pijn"  zeg ik hardop als ik de eerste naald in mijn buik prik. Ik was er op voorbereid want decapeptyl is niet zo'n lekker goedje, dat wist ik van de vorige keer.
De gemengde Fostimon ligt ook al klaar. 5 flesjes medicijn en 1 flesje vloeistof zit er in de spuit.
Ik prik de naald in mijn buik en verbaas me er over dat deze mogelijk nog pijnlijker is dan de decapeptyl. Potver zeg, dat gaan nog 2 lange prikweken worden. Althans, als de dokter na de echo het ook nog en goed plan vindt.

De verdere dag voel ik mijn buik. Niet zozeer de prikplekjes maar mijn baarmoeder die zijn best doet om zo snel mogelijk het eerder gecreeerde prachtige bedje eruit te werken. Die is namelijk niet meer nodig nu er geen innesteling plaats heeft gevonden. Mijn baarmoeder werkt de hele dag hard door, de hormonen zorgen voor een heftigere menstruatie. En hoe oneerlijk is dat! Ik prikte al 18 dagen hormonen, moest de teleurstelling verwerken dat er maar 3 follikels waren, mocht langer dan normaal in spanning zitten of ik zwanger zou zijn of niet en heb ik nu ook nog eens pijnlijkere menstruatie dan normaal. Nee, het is me echt gegund. ;-)

De dokter bevestigd 2 dagen later dat de hormonen de boosdoener zijn van de latere menstruatie en de klachten die ik heb. "Alles is nu anders dan normaal, dus dit ook."  verteld hij.
Hij bekijkt mijn baarmoeder en eierstokken op het tv-schermpje. Hij doet het zo snel dat ik niet kan zien of er al follikels aan het groeien zijn. Als ik er naar vraag geeft hij aan dat deze nu ook nog niet te zien zijn. Hij kan wel zien dat er geen cystes zitten of andere onrustige zaken. Ik mag doorgaan met spuiten en volgende week terugkomen voor de echo waarop wel te zien zal zijn hoeveel follikels groeien.


1 spanningspunt is weg. Geen cystes. Spanningspunt 2 popt er meteen voor in de plaats. Hoeveel follikels gaan er nu groeien?
Ik rij naar huis, doe mijn boodschappen en voel mijn humeur dalen. Poeh, ineens valt het me zwaar dat ik dit alleen doe. Ik had graag iemand gehad die mijn verhaal en gevoel wilde aanhoren, die me dan een dikke knuffel zou geven en een lekker kopje thee zou zetten. Die tompoucen bij de HEMA ging halen en mij er 2 achter elkaar liet verorberen zonder me het gevoel te geven dat dat niet zo goed is voor mijn lijn. Die daarna de tv aan zou zetten, een Friends dvd erin zou stoppen en een dekentje over mijn benen zou leggen. Hij zou mij met rust laten en in de keuken een lekkere maaltijd bereiden. Ik zou door Friends aan het lachen gemaakt worden en mijn rot humeur zou verdwijen.

Maar nee, helaas. Ik zal zelf de dvd moeten aanzetten, het kopje thee moeten inschenken en daar dan heel hard tompoucen bij bedenken. Normaal geen probleem maar vandaag vind ik dat gewoon wat minder leuk.

Icsi poging 1 is in de herkansing. Hij is alle heftigheid gestart en stapje voor stapje zal duidelijk worden hoe hij eruit zal gaan zien. Het enige wat ik kan doen is braaf iedere ochtend de medicijnen spuiten en zoveel mogelijk lekker in mijn vel zitten. Dus ik ga nu dat kopje thee zetten en de verstofte dvd's van Friends te voorschijn toveren. Ik ga er een fijne Femke-voelt-zich-goed-avond van maken, zonder tompoucen maar met M&M's. Ook lekker!

woensdag 19 oktober 2011

Apotheek

"Gebruikt u naast maagzuurremmers nog andere medicatie?" vraagt de dame achter balie van de apotheek. Ik aarzel en hoor mezelf zeggen "Ik probeer zwanger te worden en daar gebruik ik medicatie voor" 
"Dat zie ik, Gonal F en Pregnyl."
"Klopt" antwoord ik "dat wordt nu Fostimon."
De dame typt de naam in het zoekscherm in en scrolt door de de namen die in beeld schieten. "Ik zie het staan. Wat is de reden dat u van medicatie veranderd?" vraagt ze en kijkt me vriendelijk aan. Ik voel mijn keel dicht slippen en slik. "Er groeide te weinig folikels en met deze medicatie willen ze kijken of er meer folikels komen." antwoord ik. Ze vraagt waarom deze medicatie hier mogelijk voor kan zorgen en ik hoor mezelf toonloos vertellen dat deze medicatie meer op natuurlijke basis zijn. Ik slik van alles weg. Ze kijkt me aan en zegt "Succes en ik hoop dat u snel zwanger mag zijn." Ik knik, draai me om en loop weg.Het slikken gaat bijna niet meer en mijn ogen kijken wat wazig naar de stoep. Ik stap in mijn auto en hoor een snikje. Ik knipper met mijn ogen en hoor nog een snik. Snel start ik de auto en rij weg.

Icsi 1 werd icsi 0 en daarmee was escape iui 1 een feit. 6% kans op een zwangerschap bij de poging. Ik hoorde bij de 94% waar het niet bij lukt. Frusterend, stom maar ook realistisch. Ik ben positief gezien nooit de uitzondering op de regel en al helemaal niet in mijn proces om zwanger te worden. Daar lijk ik juist op de negatieve manier de uitzondering van de regel te zijn. Alle statistische gemiddelden gingen tot nu niet voor mij op. Waarom zou ik nu dan ineens bij die 6% horen waarbij het wel goed zou gaan?

De eerste kleine echte signaal kwam gisterenavond. Daarna niks. Het tweede echte signaal kwam vanmorgen. Daarna uren weer niks. Het derde signaal kwam aan het eind van de middag. Daarna weer niks. Laat nu dan ook maar mijn menstruatie echt doorbreken. Dan kan ik de eerste naald weer in mijn buik zetten. Kan ik me weer richten op een nieuwe kans. Dit halve gedoe geeft juist onrust. Geeft stiekem toch nog hoop al weet heel mijn verstand dat dat er niet is. Laat het nu maar gebeuren dan kan ik morgen bellen voor de uitgangs-echo van hopelijk icsi poging 1. De eerste en hopelijk ook meteen de laatste!

zaterdag 15 oktober 2011

En maar wachten

De twee wachtenweken komen aan zijn einde en stress neemt met de dag toe. Helaas niet met een positief gevoel. Die verdween toen ik een paar dagen geleden ineens alleen maar aan snoep kon denken. Hoe zoeter hoe beter. Voor mij een eerste signaal dat mijn menstruatie eraan komt.
Vanaf gisteren zie ik af en toe een beetje slijm met afvegen. Sorry voor het onsmakelijke praatje maar mooier kan ik het niet maken. Binnen een dag of wat zal het slijm rozer worden.

Ik weet het dus stiekem al. Verstandelijk is het wachten voorbij. Emotioneel nog niet, dat is pas als ik echt er niet meer omheen kan en de eerste spuit weer in mijn buik zet.

vrijdag 7 oktober 2011

Spuitje

Soms voel ik me net een alchemist. Met spuitjes en naalden de vloeistof van het ene naar het ander ampulletje verplaatsen en uiteindelijk dan een naald in mijn buik zetten.

Na het vele prikken van de afgelopen poging is eigenlijk alle prik-angst weg. Ik hoef niet meer met snelheid de naald in mijn huid te zetten om me over de prik-drempel heen te zetten. Ik prik nu rustig en beheerst. Nou ja, rustiger en beheerster dan voorheen. De pijn valt iedere keer weer mee.

Vandaag was een dosis pregnyl aan de beurt. Omdat mijn cyclus helemaal stil is gelegd worden er ook geen hormomen door mijn lijf aangemaakt om het chemisch-opgewekte-bedje te behouden. De bedoeling is dat daar nu zo ongeveer het cellen klompje in vast gehecht zit. Zou lullig zijn als het bedje dan beetje bij beetje verdween.
De pregnyl moet dat bedje in stand houden zodat ik over ruim een week een positieve test in mijn handen mag houden. Ik zeg dat dit moet lukken na de rustige prik van vandaag!

dinsdag 4 oktober 2011

Isci 0

Bij de echo bleken er maar 2 folikels doorgegroeid te zijn en de grote folikel was nog steeds mooi groot. Van de 2 folikels was er 1 nog matig qua grote en het oordeel van de dokter was duidelijk. Dit wordt een escape iui.
Met een zak medicijnen loop ik de kliniek uit. Mocht de iui niet het gewenste resultaat hebben kan ik meteen met nieuwe medicijnen beginnen in de hoop dat er meer eitjes gaan groeien.

Een paar dagen later loop ik de kliniek weer binnen voor de IUI. Ik voel teleurstelling als ik hoor dat er weinig zaadjes zijn, dat kan er ook nog wel bij. De dokter probeert me nog een oppepper te geven door te zeggen dat er toch 6% kans. Lief maar mijn rekenkunst leert me dat er 94% kans is dat het niet lukt. Zucht.

De dokter verteld dat er volgende cyclus meer eitjes kunnen groeien dan deze maand. Het zal geen topscore worden maar mogelijk wel beter dan deze maand. Het is volgens hem goed om te onderzoeken wat de nieuwe medicatie doet zodat we dan nieuwe plannen kunnen maken. Hij blijft me het gevoel geven dat ik hoop moet houden en dat ik moeder ga worden. Fijn want van zo'n deskundige moet er toch een kern van waarheid in zitten.

Overstap naar blogger

Na lang twijfelen gaven de ervaringen van vriendin K de doorslag. Ik stap over van weblog.nl naar blogger. Blogger ken ik al uit een ver verleden en die beviel me toen goed. Weblog is op mijn laptop traag, mijn wifi kan het laden van de pagina bijna niet aan. En nu de migratie ontzettend lang duurt en het loggen daardoor nog steeds niet soepel verloopt is het moment van overstappen aangebroken.

De komende tijd zal ik zoveel mogelij de berichten van weblog naar blogger kopieren. Helaas kunnen de reacties niet mee. Ik zal voorlopig de weblog-versie van Femke gaat bammen gewoon online laten staan dus mocht je nog dingen na willen lezen dan kan dat!

dinsdag 27 september 2011

Icsi 1 of toch isci 0




Vakantie doet goed zeggen ze en dat leek te kloppen. De ideale IUI  vond op vakantiedag 3 plaats en ondanks de ontspanning leverde het niks op…. na 2 weken werd ik ongesteld. Een domper en een emotionele gebeurtenis. Dit was het signaal dat ik over ging stappen naar ivf/ icsi. Iets wat ik niet bedacht had toen ik 2 jaar geleden de weg naar moederschap insloeg.

De tranen hebben rijkelijk gevloeid. Deze stap voelde als het begin van het einde. Maar 3 puncties en met een beetje pech dus ook maar 3 pogingen. En wat als dat niet zou lukken? Is dat het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn enige droom in mijn leven, het hebben van een gezin?
Ik ken vooral verhalen waarbij ivf/ icsi nog niet het gewenste effect gaven. Of dat het wel 7 pogingen duurde voordat er een zwangerschap optrad. Iets wat voor mij niet weggelegd is aangezien ik geen goudboom in de tuin heb staan.
Deze voorbeelden hielpen me niet om mij positief te stemmen.

Maar wat ik last van die negatieve gedachtes. Dit was niet de manier om deze nieuwe weg in te slaan. Dus tijd voor een kick-under-the-but en die werkte. Op het moment dat ik ongesteld werd ging de knop om. Er was actie in de tent en die actie levert een reeele kans op een zwangerschap op! Vol enthousiasme zette ik op dag 1 de decapeptyl spuit. Pijnlijk maar ach het is voor een goed doel. Op dag 2 kwam daar Gonal-F bij en op dag 4 was echo 1. De dokter kon nog niet zeggen hoeveel eitjes er groeide maar er groeide iets.

Mijn positieve modus bleef. Het boek van Susan Smith, zwanger met lichaam en ziel, bracht me meer in contact met mijn gevoel en mijn lijf. Het voelde goed om zo tegen de ivf aan te kijken.

En ineens was er toch die klap. De echo op dag 11 liet maar 4 kleine folikels zien en 1 grotere. Weinig folikels dus! Mogelijk te weinig om met icsi (want dat gaat het worden) een zwangerschap op gang te brengen. Weinig folikels maakt de kans kleiner op een fantastisch ei en al helemaal op een geweldig embryootje. Is dat een punctie waard? De punctie telt als poging en ik heb er maar 3 te gaan….. daar wil ik dus spaarzaam mee omgaan.

De dokter ziet de teleurstelling in mijn ogen. Ze is realistisch en zegt dat ik er niet op moet rekenen dat bij een volgende cyclus er op eens wel 12 folikels groeien. Mogelijk zijn het er 1 of 2 meer.
Ze stelt voor om bij de volgende echo een keuze te maken. Of toch een punctie bij de folikels die dan doorgegroeid zijn of een escape iui.

Dit had ik niet bedacht toen in mijn eerst spuit decapeptyl zette. Dit zou een goede poging worden met een mooie kans op een zwangerschap. Wat is er tussen dat moment en nu mis gegaan? Waarom laat mijn lijf mij zo in de steek? Waarom lijk ik eerder een stap achteruit dan vooruit gezet te hebben?

Het piekeren stemt me somber, de tranen die erbij vloeien ook. Ik wil niet somber zijn. Ik wil kijken naar mogelijkheden en kansen. Ik wil dat er bij de volgende echo 5 folikels te zien zijn en dat de arts dan voorstelt om een punctie te plannen. Dat er uit die folikels 5 mooie eitjes komen en dat ze alle 5 bevrucht raken en gaan delen. Dat er 2 terug geplaatst worden en ik zwanger raak. En dat de 3 andere de vriezer ingaan om te ontdooien als ons gezin uitgebreid wil worden met een 2e kindje. Dat wil ik en dat hou ik voor ogen. Eens komt er een moment dat de zeilen goed staan en ik een behoude vaart heb met een veilige aankomst in de haven. Ooit word ik zwanger! En dat ooit is vast dichtbij.

zaterdag 24 september 2011

Uit de lucht


Door de migratie van web-log.nl ben ik 4 weken uit de lucht geweest. Niks ernstigs. Geen zorgen. Ik ben weer online!

Je kan me ook op twitter volgen.

dinsdag 23 augustus 2011

Next stap


Het was een optimale poging maar dat heeft niet mogen baten….. ik ben ongesteld geworden!
Na het gepieker, gedenk, gepraat en gebrainstorm van de afgelopen week was uiteindelijk het roze wc-paiertje de trigger.
Ik heb de kliniek opgebeld en gevraagd welke stappen ik moet zetten om met IVF te starten. Zo kan het niet verder.
Het voelt heel dubbel. Ik wil geen ivf, ik wil gewoon zwanger worden. Maar ja, dat gewoon is bij mij niet zo gewoon.
Ik heb Hem ingelicht en hij snapt het en staat er achter. Fijn.
De kliniek hopelijk ook maar dat hoor ik volgende week.  Dan mag ik naast de echo ook een gesprek met de dokter hebben.
The next step is gezet.

zondag 21 augustus 2011

Gelukt of niet gelukt


Het is stil op deze weblog. Best heel stil. Deels is dit te wijten aan de vakantieperiode die ik veel in het buitenland doorgebracht heb. Heerlijk! Maar ook confronterend. Was het niet vorig jaar dat ik met vriendin M fantaseerde dat we in 2011 met kindjes op vakantie zouden gaan? En deed ik dat 2 jaar geleden ook al niet? We hebben het er dus maar flink van genomen zo zonder kinderen! Want wie weet is het volgend jaar wel anders. ;-)
Het is hier ook stil omdat ik niks nieuws te melden heb. Er is al zoveel gezegd de afgelopen jaren. Zoveel dat het me onzinnig lijkt om iedere maand weer opnieuw te schrijven wat ik de maand ervoor al heb geschreven en de maand daarvoor ook al.
Tot vannacht. Ineens brak er iets. Ineens voelde ik me heel alleen. Wat mis ik iemand in mijn leven die me lekker vastpakt, die laat merken dat hij van me houdt. Die er is als ik wakker wordt, waar ik dan fijn tegenaan kan kruipen, die met me meeleeft in dit proces en het samen met mij doorloopt. Die af en toe de zorgen, twijfels en angsten van me overneemt en die me gerust kan stellen.
Wat mis ik een partner!
De tranen stroomde over mijn wangen. Mijn leven voelde zo leeg. Mijn wens als klein meisje om een gezin te hebben is niet uitgekomen. Ik zit alleen in mijn huis en dat is het. En is dit het ook echt? Is dit wat mijn leven zal zijn de komende 50 jaar? Moet ik het alleen blijven doen? Zal ik nooit samen met iemand in dit huis wonen? Zal ik nooit samen met iemand wakker worden en plannen voor de dag maken? Zal ik nooit samen met iemand ons gekookte diner opeten? Zal ik nooit samen met iemand lui op de bank tv kijken?
Maar zal ik nooit een klein mensje mogen verzorgen en op laten groeien tot een zelfstandig groot mens? Zal ik ook nooit moeder worden?
Is dit het leven wat ik zal leiden? Is dit wat mijn lot is?
De tranen zijn opgedroogt maar mijn gevoel is niet weg. Het is even pijnlijk om te zien dat mensen gelukkig met elkaar zijn en dat ze dat geluk vergroten met de geboorte van een kindje. Dat zij hebben wat ik graag wil hebben. Dat hen gelukt is wat mij al jaren niet lukt en ik niet weet hoe ik dit kan laten lukken. Voor hen is fijn en ik gun het ze. Maar voor nu prikt het ook als een speld in mijn hart. Even voelt hun geluk als mijn pijn.
Het is stil hier. Heel stil. Dat komt ook omdat ik eigenlijk niet meer van deze sombere logjes wil schrijven.

donderdag 21 juli 2011

Hoe is het?


Lang leve internet op mijn vakantieadres. Zo kan ik je vertellen dat er niks te vertellen is. Helaas geen nieuws op zwangerschapgebied. Heb ivm mijn vakantie een maand overgeslagen. Dus de komende weken komt er ook geen goed nieuws.
Emotioneel gebeurd er van alles. Ik blijf nadenken over wat de juiste weg op dit moment is. IVF komt steeds dichterbij en ik sta er open voor. Maar dan moet mijn verzekaar wel meewerken. Die heeft geen contract meer met de kliniek. Omdat ze me dat niet verteld hebben en ik het van de kliniek te horen kreeg, zit ik midden in een bezwaar-procedure. Als ze me dit eerder hadden laten weten dan was ik overgestapt naar een andere verzekeraar maar omdat ik er pas in maart achterkwam was daar geen mogelijkheid meer toe.
Ondertussen blijf ik bezig met IUI. Daar moet ik ook zelf 20% van betalen maar dat is nog te overzien.
Het contact met Hem is goed. We zien elkaar af en toe en dan weet ik weer dat ik dit met hem wil doen. Dat is wel anders als ik weer ontdek dat de poging niet gelukt is. Dan lonkt een nieuwe Hem maar ja… waar vind je die? En vooral iemand die ook in het leven van het kind een rol wil spelen, welliswaar een kleine maar het is er wel 1. En dan is het ook handig als het tussen Hem mij klikt. Eigenlijk is dat voorwaarde nummer 1. Bij een klik is het voor te stellen dat we samen naar een kindje toewerken. Bij een afkeer dan moet ik er niet aan denken om een kindje met zijn genen te krijgen.
Ik probeer positief te blijven maar regelmatig denk ik na over een leven zonder kinderen. Als oude vrijster. Geen man, geen gezin en geen huisdieren. Het beeld ziet er eenzaam uit. Ondanks dat ik een groot sociaal netwerk heb. Maar ja, die zetten allemaal wel de stap naar een gezin en de prioriteiten komen logischer wijs daar te liggen en niet meer bij vriendschappen.
En wat lijkt het me geweldig om zelf een gezin te hebben. Om een kindje te mogen opvoeden tot een zelfstandig functionerende volwassene. Om samen met dat kindje (of 2) gezinstradities te ontwikkelen en een rugzak met herinneringen te vullen.
Het beeld als moeder kan ik dus nog niet loslaten. Ook al ben ik soms bang dat ik dit moet gaan doen. Een garantie op moederschap is er niet en door de jaren heen lijkt hij steeds verder weg te raken.
Maar voor nu blijf ik genieten van mijn vakantie en hoop ik snel ongesteld te worden. Dan kan ik gewoon een poging wagen voordat vakantie 2 start en hoeven we ons niet weer in allerlei bochten te wringen om de IUI door te laten gaan.
Je leest het, slecht heb ik het niet maar het zou wel net iets beter kunnen.

maandag 20 juni 2011

Ondertussen


Het is heel stil hier. Niet omdat ik goed nieuws heb maar omdat ik opgeslokt word door van alles in mijn leven. Je kent het wel, werk, leuke dingen doen en mijn wens om een kindje te mogen krijgen.
Mijn gedachtes maken overuren. Ik ben bijna 2 jaar bezig en de overstap naar IVF zit eraan te komen. Maar ja…. IVF lijkt vooral noodzakelijk te zijn omdat zijn zwemmers niet zo heel optimaal zijn. Ik vraag me af of het anders was gelopen als ik wel met optimaal zaad te maken had gehad? Was ik dan al moeder geweest of nu zwanger?
Hij en ik hebben het er over gehad. Hij liet vallen dat hij het zou begrijpen als ik een andere donor zou willen. Dat speelt door mijn hoofd maar waar vind ik een donor die dezelfde toekomst voor ogen heeft als ik, waar ik ook op persoonlijk vlak een klik mee heb en die mee volhoud in dit tijdrovende en energie slopende proces?
Deze man is er niet en we sukkelen dus door met de IUI. Iedere keer toch zo'n 10% kans en wie weet win ik eens de hoofdprijs! Iedere poging voel ik hoop maar iedere keer wordt hij minder. Het is en blijft logischer dat ik bij die 90% hoor. Pijnlijk maar waar.
Gelukkig zijn er ook een boel leuke dingen gedurende de dagen en in het vooruitzicht. Leuke reisjes komen eraan en zijn geweest, lieve kadootjes heb ik ontvangen, leuke werkmomenten mogen meemaken en vooral fijne vrienden en familie die altijd weer de lach op mijn gezicht terug weten te toveren. Weet je, zo zonder kindje heb ik eigenlijk ook een heel rijk leven. Dat is fijn om te weten.

zaterdag 28 mei 2011

Tussentijd

Ik schud de dokter zijn hand en bedank hen voor de IUI. We wensen elkaar een prettig weekeind en ik loop naar mijn auto. In de auto overvalt me een somber gevoel. Een mix van sjagerijnigheid, negativiteit en hopeloosheid. Dat gevoel zit er nog steeds. Om het minste en geringste voel ik irritatie en ik ben meer sjagerijnig dan vrolijk. Heel irritant want van nature ben ik blij en optimistisch. De 2 persoontjes op mijn schouders maken overuren om elkaar te overtuigen waarom zijn gevoel toch echt de juiste stemming met zich meebrengt en die andere nergens op slaat.
De IUI is een week geleden en ik kan er eigenlijk niks positiefs over zeggen. De signalen die ik heb die heb ik ook als ik ongesteld moet worden maar ja, ze passen ook bij een beginnende zwangerschap.
Het negatieve gevoel wint het steeds en dat is nou net waar ik in deze sjagerijnige toestand niet op zit te wachten. Ik ben wel toe aan een beetje goed nieuws en een overwinning van het vrolijke persoontje op mijn schouder! Gewoon weer lekker blij en optimistisch zijn, daar heb ik zin in.

zondag 15 mei 2011

Accupunctuur

Dinsdag mag ik weer naar de acupunctuur toe. Ben benieuwd of ik al iets beter ben dan de vorige keer. Mijn milt en galblaas werken niet goed. Ze heeft na een lange zeer lange intake naaldjes bij me geprikt. Zij maakte ondertussen de kruidentabletjes en ik kon vol nieuwe energie naar huis.
De kruiden heb ik keurig opgemaakt en ik probeer iedere dag weer braaf niet mijn tong te poetsen. Dat mag namelijk niet. Ik poets dan een soort kaartje van mijn tong waar zij van alles in kan zien. Het mislukt ook bijna dagelijks omdat het zo'n automatisme is geworden om de electrische tandenborstel over mijn tong te halen. Dan weet ik zeker dat ik niet uit mijn mond ruik, denk ik.
Een andere reden om naar de acupuncturist  te gaan (dan zwanger worden) was mijn droge huid en dan vooral de eczeem die ik heb. Als reactie op de kruiden kwam hij een paar dagen na bezoekje 1 in honderdvoud terug en dacht iedereen in mijn omgeving dat ik ernstig depressief was omdat mijn ogen zo rood en gezwollen waren. En dat zijn ze nog steeds. Zelfs de secretaresses hadden samen geconcludeerd dat mijn werkdruk wel heel erg moet zijn als ik een hele dag met huilogen rondloop.
Over zwanger worden heeft ze nog niet zoveel gezegd. Wel dat een slecht werkende milt daar niet goed voor is maar vraag me niet hoe en wat. Ik ga het dinsdag het onderwerp zwanger worden zeker aansnijden. Zit nu ook op een ander moment in mijn cyclus als ik naar haar toe ga. Mijn eitjes zijn volop aan het groeien. Wie weet kan zij ze nog mooier en beter maken. Of zorgt ze voor een lekkerder bedje of bedenkt ze iets heel anders wat goed is. Het is fijn dat er iemand meedenkt en kijkt. En baat het niet, dan schaadt het ook niet.

vrijdag 6 mei 2011

Korte update

Een weekje weg in mijn mini-caravan heeft me goed gedaan. Weg van de dagelijkse stress. Gewoon een weekje met lieve mensen samen zijn en genieten van de zon en lekker eten. De eerste signalen van een komende menstruatie kwamen binnen maar gleden ook zo weer weg. Het was geen ideale poging dus de kans was klein dat het zou lukken. Het was een ZI ipv een IUI. Het raakt me daarom minder. Fijn om eens een keer geen tranen te laten.
Het is wachten op de dag dat ik echt ongesteld ga worden. Dan kan ik vooruit kijken naar de volgende poging.

zondag 17 april 2011

Hulp erbij

Een dag flink huilen heeft me goed gedaan. Het verdriet wat zich al weer maanden had opgestapeld is er uit. Heerlijk! Het geeft ruimte voor iets nieuws. Een bezoekje aan een chinese behandelaar, wel te verstaan. Via Monique heb ik begrepen dat accupuntuur veel kan betekenen voor vrouwen die fertiliteitproblemen hebben. Die hulp wil ik wel krijgen!!!
"Komt je partner ook mee?" vraagt de mevrouw. "uhm, nou, nee, dat ligt iets ingewikkelder." Ik vertel haar mijn verhaal en ze vraagt of Hij bereid zou zijn om mee behandeld te worden. Dat weet ik dus niet. Ben bang van niet. Hij is niet zo van het alternatieve. Gelukkig mag ik ook in mijn eentje komen.
"Email je ziektegeschiedenis door en je gyneacologische verleden. Dan wordt dat ons uitgangspunt."
Het duurt nog wel een paar weken voordat zij ruimte heeft en ik het ook in mijn agenda kan inpassen. Gelukkig maar want 36 jaar ziektegeschiedenis gaat me tijd kosten om op te schrijven. Maar het voelt fijn om vanuit een andere kant ook hulp te krijgen

maandag 11 april 2011

Hartpijn

Ik gooi de 8e tissue op de grond. Mijn adem wordt iets rustiger en ik voel me moe.
Wat was ik boos en verdrietig tegelijk. Waarom lukt het bij mij maar niet? Waarom is dit stukje geluk nog niet op mijn pad gekomen? Waarom word ik weer ongesteld? Waarom mag ik geen moeder worden? Waar verdien ik dit aan?
Op geen enkele vraag krijg ik antwoord. Het stil om me heen en ik hoor mijn snikken. Het doet pijn. Mijn hart doet pijn. Ik kan niks anders dan mijn tranen laten lopen. Weer een mislukte poging te verwerken.

woensdag 6 april 2011

2 jaar


De eerste wachtweek zit erop en het beheerst weer de hele dag mijn gedachten. Hoe snap ik niet want ik heb het knetterdruk. Overdag kom ik bijna niet aan ademenen toe en 's avond gaat het met horten en stoten. Het ademen wordt uitgesteld tot 's nachts.
Het is deze maand 2 jaar geleden dat ik de beslissing nam om moeder te worden. We zijn 2 jaar verder en ik ben nog steeds kindloos. Dat had ik niet bedacht toen ik hieraan begon. Mijn eerste ZI poging, in september 2009, maakte ik in een soort roes mee. Ik was er van overtuigd dat het meteen raak zou zijn. Hoe fout kon ik het hebben. 12 ZI pogingen en 6 IUI pogingen verder ben ik geen stap verder dan 2 jaar geleden.
Het vertrouwen dat IUI 7 wel tot het gewenste resultaat leidt is er niet. Waarom zou het deze keer wel lukken? Ik twijfel aan mijn lijf. Twijfel aan welke vervolgstappen ik moet zetten. Twijfel of het moederschap wel voor mij weggelegd is.
Maar ergens is er ook hoop, een klein sprankje. Dat sprankje maakt dat ik dit traject volhou en iedere maand er weer voor ga. Ik weet niet of deze hoop onuitputtelijk is maar voor nu is dit wat me sterkt en me steeds weer door een poging heen helpt. En dat is goed want mijn droom opgeven wil ik niet.

zondag 27 maart 2011

Eitjes kweken


De dokter die me onderzocht om te kijken of er geen eiblaasjes in mijn eierstokken waren blijven zitten moest tot haar spijt vertellen dat er nog 2 blaasjes zaten. Het waren nog geen cystes maar ze hoorde er niet. Ze hoopte dat ze alsnog vanzelf zouden verdwijen,
Een week later waren die blaasjes waren inderdaad weg. Mooi zo maar meteen werd de dokter minder enthousiast. Ze zag bij echo dat er meer eitjes aan het ontwikkelen waren dan de bedoeling was. Er zatten er 5. 3 kleintje en 2 matig grote. "Dit is niet best mevrouw, we moeten dit goed in de gaten houden." Ze maakte zich duidelijk wat zorgen.
De stress bleef bij mij weg. De eitjes zouden echt niet alle 5 doorgroeien en gaan vallen. Heb meestal wel een stuk op 3 eitjes.
Twee dagen later bleken er nog wat eitjes bijgekomen te zijn. Die zijn heel klein en de 2 grotere eitjes van de vorige keer waren niet gegroeid. Eigenlijk was er nog maar 1 groter eitje te zien. Geen reden tot paniek. Er zullen maar 1 of 2 eitjes gaan vallen.
Morgen mag ik voor echo 3 komen, ben benieuwd wat er dan te zien is. Ik ben vooral bang dat dat ene grotere eitje gesprongen is en ik te laat ben voor de IUI. Die zondagen ook….. die komen nooit op het goede moment in mijn cyclus. Van mij zou de kliniek gewoon 7 dagen per week open mogen zijn. Dat zou bij mij een stukje stress schelen. Maar ja, ik snap ook wel dat het personeel af en toe vrij wilt zijn.

woensdag 16 maart 2011

Nou ja zeg


Knetter sjagerijning werd ik ervan. Eerlijk gezegd ben ik er nog steeds sjagerijnig van. De ideale poging is in een vreselijk stomme menstruatie geeindigd. Hoe goed moet een poging wel niet zijn om er zwanger van te worden?
De moed zakt me soms in de schoenen. Het duurt nu al 1,5 jaar en een garantie dat het gaat lukken is er niet. Ik val nu officieel ook buiten de gemiddeldes om een geslaagde IUI te hebben. Na 6x is meer dan 50 % van de vrouwen zwanger. Femke niet, nee die moet er weer eens langer over doen. En niet dat ik voor kies hóór. Ik had bij de eerste ZI poging al zwanger willen zijn. En na de eerste IUI al helemaal.
De tranen zijn nog niet gekomen. De boosheid en frustratie wel. Arme omgeving! Ik heb mijn leerlingen al een aantal flinke donderpreken gegeven en sociaal naar de belevenissen van mijn vriendinnen en familie vraag ik niet. Zit in mijn eigen wereldje te balen.
Dus sorry vrienden, als je een paar dagen niks van me hoort. Ik denk dat ik na het dagje sauna van zaterdag me weer helemaal op jullie kan richten. Tot dan moet je maar niet letten op de donderwolken boven mijn hoofd.

donderdag 10 maart 2011

Aftellen


Het is weer zo ver…. ik sta er mee op en ga er mee naar bed! De hele dag ben ik druk met mijn lijf, met de krampjes, steekjes, gevoeligheidjes, geurtjes en ga zo maar door. Het eerste wat ik bedenk als ik wakker schiet is "misschien ben ik wel zwanger" En dat is niet alleen 's ochtends maar ook midden in de nacht.
Overdag vergeet ik het soms even maar door de raarste dingen word ik getriggerd. De babyreclames snap ik nog wel maar een associatie bij het zien van een gekookt ei kan ik minder goed plaatsen. Of de geur van koffie of het ophangen van de was.
Wat verlang ik naar een positieve zwangerschapstest zeg, eingelijk eens goed nieuws na een stresserige wachtperiode. Maar ja, tot die tijd zal ik het toch moeten doen met mijn gedachtes die alle kanten uitvliegen en niet te controleren zijn. Zucht….ik  ga maar eens afleiding zoeken in het wegwerken van emailtjes, misschien dat ik dan even niet met mezelf bezig hoef te zijn.

zaterdag 5 maart 2011

Poging 18


"De dokter was erg aardig" zegt mijn moeder terwijl we naar de auto lopen "ze nam echt de tijd voor je. De IUI zelf gaat snel, zeg." We kletsen tijdens het instappen wat na.
Vooral dat de baarmoeder foto 6 maanden lang een verhoge kans op een zwangerschap veroorzaakt, is favoriet. Door de contrastvloeistof blijft er een soort olie-achtig goedje op de trilhaartjes achter, het eitje kan daardoor makkelijker naar beneden glijden, ook omdat de vloeistof alle laatste rotzooi weg gespoeld heeft.
Ik ben blij dat mijn moeder mee is geweest. Dat ze gezien heeft waar ik iedere maand een paar keer te vinden ben. Blij omdat de timing goed was en de opbrengst van Hem hoog was.
Het wachten is weer begonnen. De afleiding is de komende dagen groot. Carnaval slokt mijn aandacht op. De laatste keer zonder een kindje hoop ik maar dat dacht ik vorig jaar ook. De toekomst laat zich niet voorspellen dus haal ik in het hier en nu eruit wat erin zit. Fijne dagen allemaal!

woensdag 23 februari 2011

Op de foto


"Het verspreiden van de contrastvloeistof kan wat pijn doen, mevrouw." legt de arts-assistent uit.
Ik heb zelf een andere associatie met het woordje "wat" dan de arts-assistent dat heeft. Het deed gewoon pijn, geen "wat", "beetje", "eventueel" pijn maar gewoon echte pijn.
Opvallend wat er bij pijn met me gebeurd. Ik trek me dus terug in mezelf en wil met rust gelaten worden. Dat wordt nog wat bij een eventuele bevalling.
Terwijl dus het filmpje gemaakt wordt(waarom ze het een baarmoeder-foto noemen is mij een raadsel. Het is echt een filmpje wat ze maken)  waarin duidelijk moet worden of mijn eileiders doorgankelijk zijn, lig ik in mezelf gekeerd te mompelen dat "ik niet weet wat ik moet doen om de pijn te verminderen"  Niks heb ik van het hele filmpje gezien. Ook niet toen mijn moeder en de art-assisent de herhaling bekeken. Ik lag met mijn ogen dicht te wachten tot de pijn wegtrok. Wat eigenlijk best snel gebeurde nu ik er zo op terugkijk maar op dat moment leek het wel een eeuwigheid.
De laborante helpt me gaan zitten. De arts-assistent draait het schermpje naar me toe en volgt met zijn vinger de vloeistof die door mijn linker-eileider loopt. Hij is tevreden.
Het filmpje start opnieuw en hij volgt nu de vloeistof door mijn rechter-eileider. Ik zie het straaltje niet maar na een paar seconden komt er ergens in mijn buik een sliert zwart te voorschijn. Deze is dus ook gewoon vrij.
Het is dat huppelen nog niet lukte maar wat stapte ik blij de kleedruimte weer in. Zoals het er nu uitziet zijn mij eileiders doorgankelijk! Wat een opluchting. Geen extra onderzoeken op dat gebied. Fijn zeg!
Het is nu wachten op het moment dat er een mooi eitje gaat rijpen en dat ze soepeltjes over de schoon gespoelde glijbaan mijn baarmoeder inrolt waar een paar mooie zaadjes op haar liggen te wachten! Laat maar komen die IUI! Ik en mijn eileiders zijn er klaar voor.

woensdag 16 februari 2011

Anders dan anders


Het is een rare cyclus wetende dat ik niet zwanger kan zijn. Ik ben me bewust van lichaam om signalen die ik "normaal" heb bij een beginende menstruatie te spotten. Ze zijn er nog niet. Of ik denk dat ze er nog niet zijn.  Vreemd.
De afspraak voor de baarmoederfoto is gemaakt. Ik moet eerst op intake komen bij een gyneacoloog om te kijken of zij het ook nodig vindt. Zo ja dan kan de foto in het ziekenhuis bij mij in de buurt gemaakt worden. Hopelijk komende cyclus zodat ik meteen wat meer duidelijkheid heb.
Het is een rare cyclus. Ik ben minder met het moeder worden bezig, zie ineens de voordelen van kindloos zijn, geniet van de ontspannen wc-bezoekjes. Dat duurt even want het verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik ergens een klein baby mensje spot. Dan roept iedere vezel in mijn lijf "Ik wil zwanger zijn!"

dinsdag 8 februari 2011

Foto


"Ik zie hier staan dat u om een baarmoederfoto gevraagd hebt." meldt de dokter.
"Klopt, mijn moeder en tante hebben verstopte eileiders gehad dus misschien is dat een reden waarom ik nog niet zwanger ben."
"Het is een idee om de foto te laten maken maar alleen als u voorlopig nog doorgaat met IUI. Wilt  u binnenkort overstappen naar IVF dan is het een pittig onderzoek wat geen nut heeft."
"Voor mij voelt IVF nu nog een stap te ver. Ik wil eerst onderzoeken of de combinatie van hormonen en IUI voldoende is om zwanger te worden."
"Dan is nu de tijd gekomen voor dit onderzoek."
Dit onderzoek staat bekend als pijnlijk. Ze spuiten contrastvloeistof in mijn baarmoeder. De vloeistof loopt via de eileiders naar mijn vrije buikholte in. Tegelijkertijd maken ze röntgenfoto's om te kijken of de vloeistof ook daadwerkelijk deze weg aflegt. Doet hij dat niet dan zit er ergens dus een verstopping. Die verstopping maakt dat het eitje niet in de baarmoeder kan komen en er dus geen zwangerschap kan ontstaan. Klinkt heel logisch maar een baarmoeder is net zo plat als een "boterham met pindakaas" volgens de assistente en een paar ml vloeistof zorgt ervoor dat hij opbolt. Alsof er dus bruuks tussen de pindakaas en de boterham een dikke plak komkommer wordt gepropt. Lijkt me niet echt fijn zeg maar.
Toch twijfel ik geen moment. Dit is een goede volgende stap. Wie weet zit daar wel iets of niet en dat is ook fijn om te weten.
De afspraak voor dit onderzoek kan ik zelf maken en je begrijpt dat ik nu aan de telefoon hang om te onderzoeken waar ik het snelste terecht kan.

maandag 7 februari 2011

Te laat


Wat is dit een tegenvaller zeg. Al mijn acties met naaldjes en een spuit zijn voor niks geweest. Hoe deskundig de dokter ook is, een eitje wat al gevallen is kan ze niet terug halen.
Wat baal ik hiervan zeg! Het voelde vrijdag bij de echo al niet goed om pas vandaag weer af te spreken. Dit is dag 12 en dat is de dag dat mijn ei al vaak gevallen is. De dokter was er van overtuigd dat mijn ei op zijn vroegst dinsdag zou vallen. Nou echt niet, mijn ei heeft zich al vaker eigenwijs gedragen. Dat blijkt maar weer. Helemaal omdat het weekeind weer eens roet in het eten gooide. Hoe vaak kun je rond het weekeind je eisprong hebben als je cyclus vrijwel nooit 28 dagen is? Bijna altijd, kan ik je vertellen.
De dokter was lief en liet blijken dat ze het vervelend vond. "De volgende keer mag je nog best een beetje meer aandringen op een eerdere echo" zei ze "we hadden echt verwacht dat door de hormonen de eisprong nog beter te plannen was."
Ze was lief maar dat maakt mijn baal gevoel niet minder. Deze maand dus geen IUI en dus geen zwangerschap! Au…. dat doet zeer!

zondag 30 januari 2011

Weer een stap verder


Ik ben een week verder en een hele ervaring verder. De signalen klopte toch met een menstruatie. Ik kon ze op een gegeven moment echt niet anders uitleggen. Deze krampen herkende ik te goed.
En wat baalde ik zeg. Poeh! Ik had goede hoop en vertrouwen. Dit had gewoon de poging moeten zijn. Sjagerijning heb ik uit frustratie flink wat caramelijs weggewerkt.
De volgende stap was de kliniek bellen. Daar kon ik de volgende dag al terecht. Sneller dan snel zeg maar. Het gesprekje met de dokter was kort. Met een tasje vol naaldjes en een prikpen met Gonal-F reed ik naar huis. De eerste dosis zat al in mijn buik.
Mijn ochtendritueel bestaat nu niet meer alleen uit het innemen van een foliumzuur tabletje. Ik prik ook een naaldje in mijn buik.
De Gonal-F is er om de groei van mijn eiblaasjes te stimuleren. De echo aan het eind van week zal laten zien of het werkt.
Het starten met hormomen is weer een stap in mijn proces. Ik had niet bedacht dat ik deze zou zetten toen ik startte met ZI. Ik had sowieso niet bedacht dat ik een dokter nodig zou hebben om zwanger te worden. Het voelt wel goed om deze stap te zetten. Nu lukt het niet om zwanger te worden, wie weet is dit dagelijks-spuitje wel het duwtje dat mijn lijf nodig heeft om zwanger te worden. Ik duim er in ieder geval voor.

zondag 16 januari 2011

Geregel 2


Hij is flexibel. Hij staat morgen in de vroege ochtend nog eerder op om een potje te vullen. Hoe fijn is dat!

zaterdag 15 januari 2011

Geregel


Mijn ei is snel deze maand. De dokter was meer dan tevreden en stelt voor om op dag 12 de IUI is doen. Klinkt perfect zij het niet dat Hij niet kan op dag 12. Hij is dan de hele dag druk in de weer voor zijn werk en niet in de buurt om een potje af te leveren.
"Kunt u dan niet om 6 uur 's nachts of zo het potje bij meneer ophalen?" glimlacht de dokter "het is dag 12 of niet. Dag 13 heeft het echt geen zin meer."
Mijn telefoon ligt naast me in afwachting van Zijn telefoontje. Ik duim dat Hij maandag toch ergens vroeg in de ochtend een potje voor me kan vullen. Dat ik dan het potje warm vervoer naar de kliniek. Daar braaf voor de deur wacht totdat zij open gaan en dan het potje daar achterlaat. Ik dan een paar uur ga werken en tussen de bedrijven door terugkom voor de IUI.
De dokter is een wijsman en zijn tip is het proberen waard. Belde Hij nu maar terug, dan kunnen we de tip gaan plannen.

donderdag 6 januari 2011

Boef


Ik trek aan het touwtje en de lamp springt aan. Ik kijk op mijn papiertje en schrik me een hoedje. Het papiertje ziet er rood uit.
Verbaasd stap ik mijn bed weer in en doe mijn ogen dicht. Ik draai me op mijn zij. Ik draai me op mijn rug. Ik draai me op mijn andere zij en draai me weer op mijn rug. Uiteindelijk klik ik de lamp aan en ga tv kijken. Mijn gedachten razen door mijn hoofd.
Het einde van deze poging komt als donderslag bij heldere hemel. Ik zag hem niet aankomen. Ik had wel last van eventuele pre-menstruele klachten maar vond het eerder raar omdat ze zo vroeg in mijn cyclus kwamen. Ik duidde ze bijna op zwangerschapskwalen. Daarbij had ik door mijn griep juist verwacht dat mijn menstruatie later zou komen. Had ik dat even mis!
Ik voel me rustig. Misschien komt de klap nog wel, al vermoed ik dat ik ondertussen zo gewend bent aan slecht nieuws dat ik die steeds makkelijker ga verwerken. Ik zal eerder verbaasd zijn als het goede nieuws komt terwijl dat is natuurlijk het nieuws is waar ik zo op zit te wachten!!! Dus kom maar op met die volgende poging.

dinsdag 4 januari 2011

Hatsjoe


Het goede gevoel verdween toen ik van de AH naar huis reed. Ik had een tas met nieuwjaars boodschappen in mijn kofferbak gezet en gaf gas om snel thuis te komen. De hele ochtend voelde ik me al wat kwakkelig. Mijn onderbuik rommelde, ik had een vaag gevoel van misselijkheid en ik was moe. Ergens in mijn achterhoofd zei een stemmetje dat dit best een zwangerschapsverschijnselen konden zijn.
Terwijl ik het parkeerterrein af rij voel ik een soort spierpijn in mijn arm. Nog voordat we bij de stoplichten zijn, nies ik. Nu weet ik het zeker. Ik heb griep!
Ik lig al de hele dag op de bank. Het wordt slechter in plaats van beter. Verstandelijk weet ik dat dit niks meer met zwangerschapsverschijnselen te maken heeft. Emotioneel ligt dat wat anders. Ik wil zo graag dat dit niet komt door een stom virus. Maar ja, de kranten staan vol van de griepepidemie die ons laat gaat teisteren. En hij begint bij mij.
Ik drink mijn kopjes thee, doe mijn ogen regelmatig dicht, eet met tegenzin een broodje en hoop dat dit ellendige gevoel snel voorbij is.