donderdag 21 juli 2011

Hoe is het?


Lang leve internet op mijn vakantieadres. Zo kan ik je vertellen dat er niks te vertellen is. Helaas geen nieuws op zwangerschapgebied. Heb ivm mijn vakantie een maand overgeslagen. Dus de komende weken komt er ook geen goed nieuws.
Emotioneel gebeurd er van alles. Ik blijf nadenken over wat de juiste weg op dit moment is. IVF komt steeds dichterbij en ik sta er open voor. Maar dan moet mijn verzekaar wel meewerken. Die heeft geen contract meer met de kliniek. Omdat ze me dat niet verteld hebben en ik het van de kliniek te horen kreeg, zit ik midden in een bezwaar-procedure. Als ze me dit eerder hadden laten weten dan was ik overgestapt naar een andere verzekeraar maar omdat ik er pas in maart achterkwam was daar geen mogelijkheid meer toe.
Ondertussen blijf ik bezig met IUI. Daar moet ik ook zelf 20% van betalen maar dat is nog te overzien.
Het contact met Hem is goed. We zien elkaar af en toe en dan weet ik weer dat ik dit met hem wil doen. Dat is wel anders als ik weer ontdek dat de poging niet gelukt is. Dan lonkt een nieuwe Hem maar ja… waar vind je die? En vooral iemand die ook in het leven van het kind een rol wil spelen, welliswaar een kleine maar het is er wel 1. En dan is het ook handig als het tussen Hem mij klikt. Eigenlijk is dat voorwaarde nummer 1. Bij een klik is het voor te stellen dat we samen naar een kindje toewerken. Bij een afkeer dan moet ik er niet aan denken om een kindje met zijn genen te krijgen.
Ik probeer positief te blijven maar regelmatig denk ik na over een leven zonder kinderen. Als oude vrijster. Geen man, geen gezin en geen huisdieren. Het beeld ziet er eenzaam uit. Ondanks dat ik een groot sociaal netwerk heb. Maar ja, die zetten allemaal wel de stap naar een gezin en de prioriteiten komen logischer wijs daar te liggen en niet meer bij vriendschappen.
En wat lijkt het me geweldig om zelf een gezin te hebben. Om een kindje te mogen opvoeden tot een zelfstandig functionerende volwassene. Om samen met dat kindje (of 2) gezinstradities te ontwikkelen en een rugzak met herinneringen te vullen.
Het beeld als moeder kan ik dus nog niet loslaten. Ook al ben ik soms bang dat ik dit moet gaan doen. Een garantie op moederschap is er niet en door de jaren heen lijkt hij steeds verder weg te raken.
Maar voor nu blijf ik genieten van mijn vakantie en hoop ik snel ongesteld te worden. Dan kan ik gewoon een poging wagen voordat vakantie 2 start en hoeven we ons niet weer in allerlei bochten te wringen om de IUI door te laten gaan.
Je leest het, slecht heb ik het niet maar het zou wel net iets beter kunnen.