Het is lief dat iedereen zo meeleeft. Ze bellen en smsen me om te vragen hoe het gaat en of ik al iets voel. Maar ik voel niks, wil er niet over praten want ik heb geen idee waar dit heen gaat.
Ergens vind ik het lastig dat er zoveel mensen weten dat ik misschien over 2 weken zwanger ben. Het kan daardoor geen geheimpje meer tussen mij en het kindje zijn. Ik wil misschien de eerste weken nog niet mijn kaarten open op tafel leggen.
De realiteit zal anders zijn. Ik begreep dat mijn lieve mama het aan heel veel mensen verteld heeft waar ik mee bezig ben en dat ze allemaal meeleven. Ik zelf ben ook eerlijk naar vrienden geweest en met mijn log geef ik natuurlijk ook veel informatie weg. En echt, het is lief dat mensen met me meeleven en betrokken zijn. Alleen wil ik niet steeds als ik mensen tegenkom mijn hele verhaal op tafel moet leggen. Vooral niet als er mogelijk over 2 weken geen goed nieuws is.
Aan de andere kant zou ik het ook niet fijn vinden als er helemaal niemand interesse toonde. Dan zou het voelen alsof er niks spannends aan de hand is.
Wat ben ik eigenlijk toch een grote zeur. Hoe bevoorrecht ben ik dat er zoveel mensen meeleven, me dit gunnen en er voor me willen zijn. Het is bijzonder om menen om me heen te hebben die me alle geluk van de wereld toewensen en duimen dat mijn droom uitkomt.
Dus Femke stoppen met moeilijk doen en kijken naar wat je hebt! Met deze mensen kan je goede en slechte tijden delen.
Je bent helemaal geen zeur Femke.. iets wat voor velen iets intiems is, iets waar je de eerste weken in beslotenheid van geniet, is zo anders als je zoals jij een KID/ IUI/ IVF-traject in gaat?! Dan liggen de kaarten nou eenmaal open op tafel en weet je precies op welke dag het wel of niet gelukt is. En weet de omgeving dat ook. Natuurlijk heb je geen zin om daar iedere dag mee geconfronteerd te worden door anderen en voor de zoveelste keer je verhaal te doen. Doe je verhaal lekker op je blog als je daar behoefte aan hebt en ik duim, duim, duim.... dat je 'gewoon' goed nieuws hebt straks en het van de daken wil schreeuwen..... echt!
BeantwoordenVerwijderenJe doet absoluut niet moeilijk, je gedachten en gevoelens zijn zo herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel en mijn duimen staan in de turbostand voor jou.
Ook voor mij heel herkenbaar! Door het blog te delen, heb ik de keuze gemaakt om het verhaal te delen, maar net zoals jij besef ik me, hoe fijn het is om het te kunnen delen en te merken, hoezeer mensen meeleven!
BeantwoordenVerwijderenDus voel je niet schuldig, je kunt toch altijd aangeven dat je er in persoon even niet over wilt praten en ze het op het blog kunnen lezen?
Ik duim voor je!