"Het verspreiden van de contrastvloeistof kan wat pijn doen, mevrouw." legt de arts-assistent uit.
Ik heb zelf een andere associatie met het woordje "wat" dan de arts-assistent dat heeft. Het deed gewoon pijn, geen "wat", "beetje", "eventueel" pijn maar gewoon echte pijn.
Opvallend wat er bij pijn met me gebeurd. Ik trek me dus terug in mezelf en wil met rust gelaten worden. Dat wordt nog wat bij een eventuele bevalling.
Terwijl dus het filmpje gemaakt wordt(waarom ze het een baarmoeder-foto noemen is mij een raadsel. Het is echt een filmpje wat ze maken) waarin duidelijk moet worden of mijn eileiders doorgankelijk zijn, lig ik in mezelf gekeerd te mompelen dat "ik niet weet wat ik moet doen om de pijn te verminderen" Niks heb ik van het hele filmpje gezien. Ook niet toen mijn moeder en de art-assisent de herhaling bekeken. Ik lag met mijn ogen dicht te wachten tot de pijn wegtrok. Wat eigenlijk best snel gebeurde nu ik er zo op terugkijk maar op dat moment leek het wel een eeuwigheid.
De laborante helpt me gaan zitten. De arts-assistent draait het schermpje naar me toe en volgt met zijn vinger de vloeistof die door mijn linker-eileider loopt. Hij is tevreden.
Het filmpje start opnieuw en hij volgt nu de vloeistof door mijn rechter-eileider. Ik zie het straaltje niet maar na een paar seconden komt er ergens in mijn buik een sliert zwart te voorschijn. Deze is dus ook gewoon vrij.
Het is dat huppelen nog niet lukte maar wat stapte ik blij de kleedruimte weer in. Zoals het er nu uitziet zijn mij eileiders doorgankelijk! Wat een opluchting. Geen extra onderzoeken op dat gebied. Fijn zeg!
Het is nu wachten op het moment dat er een mooi eitje gaat rijpen en dat ze soepeltjes over de schoon gespoelde glijbaan mijn baarmoeder inrolt waar een paar mooie zaadjes op haar liggen te wachten! Laat maar komen die IUI! Ik en mijn eileiders zijn er klaar voor.
Ik heb zelf een andere associatie met het woordje "wat" dan de arts-assistent dat heeft. Het deed gewoon pijn, geen "wat", "beetje", "eventueel" pijn maar gewoon echte pijn.
Opvallend wat er bij pijn met me gebeurd. Ik trek me dus terug in mezelf en wil met rust gelaten worden. Dat wordt nog wat bij een eventuele bevalling.
Terwijl dus het filmpje gemaakt wordt(waarom ze het een baarmoeder-foto noemen is mij een raadsel. Het is echt een filmpje wat ze maken) waarin duidelijk moet worden of mijn eileiders doorgankelijk zijn, lig ik in mezelf gekeerd te mompelen dat "ik niet weet wat ik moet doen om de pijn te verminderen" Niks heb ik van het hele filmpje gezien. Ook niet toen mijn moeder en de art-assisent de herhaling bekeken. Ik lag met mijn ogen dicht te wachten tot de pijn wegtrok. Wat eigenlijk best snel gebeurde nu ik er zo op terugkijk maar op dat moment leek het wel een eeuwigheid.
De laborante helpt me gaan zitten. De arts-assistent draait het schermpje naar me toe en volgt met zijn vinger de vloeistof die door mijn linker-eileider loopt. Hij is tevreden.
Het filmpje start opnieuw en hij volgt nu de vloeistof door mijn rechter-eileider. Ik zie het straaltje niet maar na een paar seconden komt er ergens in mijn buik een sliert zwart te voorschijn. Deze is dus ook gewoon vrij.
Het is dat huppelen nog niet lukte maar wat stapte ik blij de kleedruimte weer in. Zoals het er nu uitziet zijn mij eileiders doorgankelijk! Wat een opluchting. Geen extra onderzoeken op dat gebied. Fijn zeg!
Het is nu wachten op het moment dat er een mooi eitje gaat rijpen en dat ze soepeltjes over de schoon gespoelde glijbaan mijn baarmoeder inrolt waar een paar mooie zaadjes op haar liggen te wachten! Laat maar komen die IUI! Ik en mijn eileiders zijn er klaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten