Het is stil op deze weblog. Best heel stil. Deels is dit te wijten aan de vakantieperiode die ik veel in het buitenland doorgebracht heb. Heerlijk! Maar ook confronterend. Was het niet vorig jaar dat ik met vriendin M fantaseerde dat we in 2011 met kindjes op vakantie zouden gaan? En deed ik dat 2 jaar geleden ook al niet? We hebben het er dus maar flink van genomen zo zonder kinderen! Want wie weet is het volgend jaar wel anders. 
Het is hier ook stil omdat ik niks nieuws te melden heb. Er is al zoveel gezegd de afgelopen jaren. Zoveel dat het me onzinnig lijkt om iedere maand weer opnieuw te schrijven wat ik de maand ervoor al heb geschreven en de maand daarvoor ook al.
Tot vannacht. Ineens brak er iets. Ineens voelde ik me heel alleen. Wat mis ik iemand in mijn leven die me lekker vastpakt, die laat merken dat hij van me houdt. Die er is als ik wakker wordt, waar ik dan fijn tegenaan kan kruipen, die met me meeleeft in dit proces en het samen met mij doorloopt. Die af en toe de zorgen, twijfels en angsten van me overneemt en die me gerust kan stellen.
Wat mis ik een partner!
De tranen stroomde over mijn wangen. Mijn leven voelde zo leeg. Mijn wens als klein meisje om een gezin te hebben is niet uitgekomen. Ik zit alleen in mijn huis en dat is het. En is dit het ook echt? Is dit wat mijn leven zal zijn de komende 50 jaar? Moet ik het alleen blijven doen? Zal ik nooit samen met iemand in dit huis wonen? Zal ik nooit samen met iemand wakker worden en plannen voor de dag maken? Zal ik nooit samen met iemand ons gekookte diner opeten? Zal ik nooit samen met iemand lui op de bank tv kijken?
Maar zal ik nooit een klein mensje mogen verzorgen en op laten groeien tot een zelfstandig groot mens? Zal ik ook nooit moeder worden?
Is dit het leven wat ik zal leiden? Is dit wat mijn lot is?
De tranen zijn opgedroogt maar mijn gevoel is niet weg. Het is even pijnlijk om te zien dat mensen gelukkig met elkaar zijn en dat ze dat geluk vergroten met de geboorte van een kindje. Dat zij hebben wat ik graag wil hebben. Dat hen gelukt is wat mij al jaren niet lukt en ik niet weet hoe ik dit kan laten lukken. Voor hen is fijn en ik gun het ze. Maar voor nu prikt het ook als een speld in mijn hart. Even voelt hun geluk als mijn pijn.
Het is stil hier. Heel stil. Dat komt ook omdat ik eigenlijk niet meer van deze sombere logjes wil schrijven.
Het is hier ook stil omdat ik niks nieuws te melden heb. Er is al zoveel gezegd de afgelopen jaren. Zoveel dat het me onzinnig lijkt om iedere maand weer opnieuw te schrijven wat ik de maand ervoor al heb geschreven en de maand daarvoor ook al.
Tot vannacht. Ineens brak er iets. Ineens voelde ik me heel alleen. Wat mis ik iemand in mijn leven die me lekker vastpakt, die laat merken dat hij van me houdt. Die er is als ik wakker wordt, waar ik dan fijn tegenaan kan kruipen, die met me meeleeft in dit proces en het samen met mij doorloopt. Die af en toe de zorgen, twijfels en angsten van me overneemt en die me gerust kan stellen.
Wat mis ik een partner!
De tranen stroomde over mijn wangen. Mijn leven voelde zo leeg. Mijn wens als klein meisje om een gezin te hebben is niet uitgekomen. Ik zit alleen in mijn huis en dat is het. En is dit het ook echt? Is dit wat mijn leven zal zijn de komende 50 jaar? Moet ik het alleen blijven doen? Zal ik nooit samen met iemand in dit huis wonen? Zal ik nooit samen met iemand wakker worden en plannen voor de dag maken? Zal ik nooit samen met iemand ons gekookte diner opeten? Zal ik nooit samen met iemand lui op de bank tv kijken?
Maar zal ik nooit een klein mensje mogen verzorgen en op laten groeien tot een zelfstandig groot mens? Zal ik ook nooit moeder worden?
Is dit het leven wat ik zal leiden? Is dit wat mijn lot is?
De tranen zijn opgedroogt maar mijn gevoel is niet weg. Het is even pijnlijk om te zien dat mensen gelukkig met elkaar zijn en dat ze dat geluk vergroten met de geboorte van een kindje. Dat zij hebben wat ik graag wil hebben. Dat hen gelukt is wat mij al jaren niet lukt en ik niet weet hoe ik dit kan laten lukken. Voor hen is fijn en ik gun het ze. Maar voor nu prikt het ook als een speld in mijn hart. Even voelt hun geluk als mijn pijn.
Het is stil hier. Heel stil. Dat komt ook omdat ik eigenlijk niet meer van deze sombere logjes wil schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten