2 jaar

De eerste wachtweek zit erop en het beheerst weer de hele dag mijn gedachten. Hoe snap ik niet want ik heb het knetterdruk. Overdag kom ik bijna niet aan ademenen toe en 's avond gaat het met horten en stoten. Het ademen wordt uitgesteld tot 's nachts.
Het is deze maand 2 jaar geleden dat ik de beslissing nam om moeder te worden. We zijn 2 jaar verder en ik ben nog steeds kindloos. Dat had ik niet bedacht toen ik hieraan begon. Mijn eerste ZI poging, in september 2009, maakte ik in een soort roes mee. Ik was er van overtuigd dat het meteen raak zou zijn. Hoe fout kon ik het hebben. 12 ZI pogingen en 6 IUI pogingen verder ben ik geen stap verder dan 2 jaar geleden.
Het vertrouwen dat IUI 7 wel tot het gewenste resultaat leidt is er niet. Waarom zou het deze keer wel lukken? Ik twijfel aan mijn lijf. Twijfel aan welke vervolgstappen ik moet zetten. Twijfel of het moederschap wel voor mij weggelegd is.
Maar ergens is er ook hoop, een klein sprankje. Dat sprankje maakt dat ik dit traject volhou en iedere maand er weer voor ga. Ik weet niet of deze hoop onuitputtelijk is maar voor nu is dit wat me sterkt en me steeds weer door een poging heen helpt. En dat is goed want mijn droom opgeven wil ik niet.