Ik gooi de 8e tissue op de grond. Mijn adem wordt iets rustiger en ik voel me moe.
Wat was ik boos en verdrietig tegelijk. Waarom lukt het bij mij maar niet? Waarom is dit stukje geluk nog niet op mijn pad gekomen? Waarom word ik weer ongesteld? Waarom mag ik geen moeder worden? Waar verdien ik dit aan?
Op geen enkele vraag krijg ik antwoord. Het stil om me heen en ik hoor mijn snikken. Het doet pijn. Mijn hart doet pijn. Ik kan niks anders dan mijn tranen laten lopen. Weer een mislukte poging te verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten