Isci 1

"Au, dat doet pijn"  zeg ik hardop als ik de eerste naald in mijn buik prik. Ik was er op voorbereid want decapeptyl is niet zo'n lekker goedje, dat wist ik van de vorige keer.
De gemengde Fostimon ligt ook al klaar. 5 flesjes medicijn en 1 flesje vloeistof zit er in de spuit.
Ik prik de naald in mijn buik en verbaas me er over dat deze mogelijk nog pijnlijker is dan de decapeptyl. Potver zeg, dat gaan nog 2 lange prikweken worden. Althans, als de dokter na de echo het ook nog en goed plan vindt.

De verdere dag voel ik mijn buik. Niet zozeer de prikplekjes maar mijn baarmoeder die zijn best doet om zo snel mogelijk het eerder gecreeerde prachtige bedje eruit te werken. Die is namelijk niet meer nodig nu er geen innesteling plaats heeft gevonden. Mijn baarmoeder werkt de hele dag hard door, de hormonen zorgen voor een heftigere menstruatie. En hoe oneerlijk is dat! Ik prikte al 18 dagen hormonen, moest de teleurstelling verwerken dat er maar 3 follikels waren, mocht langer dan normaal in spanning zitten of ik zwanger zou zijn of niet en heb ik nu ook nog eens pijnlijkere menstruatie dan normaal. Nee, het is me echt gegund. ;-)

De dokter bevestigd 2 dagen later dat de hormonen de boosdoener zijn van de latere menstruatie en de klachten die ik heb. "Alles is nu anders dan normaal, dus dit ook."  verteld hij.
Hij bekijkt mijn baarmoeder en eierstokken op het tv-schermpje. Hij doet het zo snel dat ik niet kan zien of er al follikels aan het groeien zijn. Als ik er naar vraag geeft hij aan dat deze nu ook nog niet te zien zijn. Hij kan wel zien dat er geen cystes zitten of andere onrustige zaken. Ik mag doorgaan met spuiten en volgende week terugkomen voor de echo waarop wel te zien zal zijn hoeveel follikels groeien.

1 spanningspunt is weg. Geen cystes. Spanningspunt 2 popt er meteen voor in de plaats. Hoeveel follikels gaan er nu groeien?
Ik rij naar huis, doe mijn boodschappen en voel mijn humeur dalen. Poeh, ineens valt het me zwaar dat ik dit alleen doe. Ik had graag iemand gehad die mijn verhaal en gevoel wilde aanhoren, die me dan een dikke knuffel zou geven en een lekker kopje thee zou zetten. Die tompoucen bij de HEMA ging halen en mij er 2 achter elkaar liet verorberen zonder me het gevoel te geven dat dat niet zo goed is voor mijn lijn. Die daarna de tv aan zou zetten, een Friends dvd erin zou stoppen en een dekentje over mijn benen zou leggen. Hij zou mij met rust laten en in de keuken een lekkere maaltijd bereiden. Ik zou door Friends aan het lachen gemaakt worden en mijn rot humeur zou verdwijen.
Maar nee, helaas. Ik zal zelf de dvd moeten aanzetten, het kopje thee moeten inschenken en daar dan heel hard tompoucen bij bedenken. Normaal geen probleem maar vandaag vind ik dat gewoon wat minder leuk.

Icsi poging 1 is in de herkansing. Hij is alle heftigheid gestart en stapje voor stapje zal duidelijk worden hoe hij eruit zal gaan zien. Het enige wat ik kan doen is braaf iedere ochtend de medicijnen spuiten en zoveel mogelijk lekker in mijn vel zitten. Dus ik ga nu dat kopje thee zetten en de verstofte dvd's van Friends te voorschijn toveren. Ik ga er een fijne Femke-voelt-zich-goed-avond van maken, zonder tompoucen maar met M&M's. Ook lekker!