Vandaag was het weer rennen en vliegen. Terug naar het normale leven. Het werkende leven. Het was fijn om 2 dagen rustig aan te doen maar het is ook fijn om mijn leven weer op te pakken.
Dinsdag was ik nog licht in mijn hoofd en gisteren voelde me ik moe en zag witjes. Dat witjes is nog steeds en mijn armen worden opgesiert door blauwe paarse vlekken. Mijn aders waren niet makkelijk te prikken en het resultaat zijn 5 blauwe plekken verdeeld over 2 handen en armen. Maar mijn energie is al voor een groot deel terug.
Geestelijk ben ik ook al een eind geheeld. De beurse plekken voelen niet meer zo beurs. Maar ik weet dat er momenten komen dat de emotie me ineens zal overvallen. Ik denk als ik het verhaal aan iemand vertel die niet wist dat ik zwanger was en die dus te horen krijgt van deze miskraam.
Ik voel ruimte om dat te gaan doen. Om te kijken wat dit met me doet. Het is een volgende stap in het verder gaan en het lijkt me fijn om dit verhaal met anderen te delen. Mensen die al jaren vanaf een afstandje meeleven. Ook zij mogen weten dat het gelukt was maar dat ik helaas ook weer afscheid heb moeten nemen. Het moment zal zich vast binnenkort aandienen en dan ben ik er (hopelijk) klaar voor.
Mooi je gevoelens, beschreven meis. Je komt krachtig over en dat ben je ook. En die mensen op afstand zullen je hopelijk weer een stukje troost en kracht brengen.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Merel
Wat ben jij toch een bikkel ook he...
BeantwoordenVerwijderenHet is bij vreugdevolle dingen zo, dat het leven doorgaat maar helaas ook bij verdrietige dingen kom je hoe dan ook weer een in een routine. En misschien is dat ook wel goed.... De dingen gebeuren... om 'n reden (al is de logica op dat moment vaak ver te zoeken..) maar dan komen er ook weer mooie, fijne dingen in 't verschiet. Je hebt op een hele mooie manier dit kindje een plek kunnen geven Femke en ik hoop met heel m'n hart dat er binnenkort een ander kindje in je leven komt en jou heel veel vreugde gaat brengen. Sterkte!
Wat een verdrietig verhaal. Ik kwam hier via Marit en heb heel wat stukjes van je gelezen. Je schrijft het heel "mooi" en eerlijk van je af. Ik herken er heel veel in; vorig jaar rond deze tijd maakte ik hetzelfde door. Het ongeloof als er geen kloppend hartje te zien is, het intens verdriet en afscheid van een kindje - hoe pril ook - in je buik en dan de "procedure" zelf nog en toch ook de opluchting erna (dat je het toch kunt afronden zeg maar). De emoties kwamen inderdaad later en sijpelen af en toe nog steeds door. Het is toch een afscheid van heel veel dromen die je voor je zag en dat is moeilijk. Neem je tijd, huil als je moet en heel, heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderen(Ondertussen ligt er hier een kerngezond, prachtig manneke van 2 maanden. Dat wens ik jou ook toe :-))