Dat vriendschappen goud waard zijn dat wist ik natuurlijk al door Merel die me in mijn weg naar het moederschap door dik en dun steunt. Dat weet ik ook als ik huilend bij een vriendin mijn verhaal doe. Dat weet ik ook als een vriend spontaan overeind springt om me te zoenen na de positieve test. Dat weet ik ook als er geen vragen door vrienden worden gesteld als ik geen alcohol drink. Dat weet ik ook als ik een succes-berichtje via de whatsapp krijg.
En afgelopen weekeind werd me dat weer duidelijk. Eenmaal per jaar gaan we een weekeindje weg. Dat doen we al 13 jaar. Daarvoor was het niet nodig om met elkaar weg te gaan want toen woonde we nog bij elkaar in huis. Met deze mensen ben ik volwassen geworden. Zij hebben mij het laatste duwtje gegeven om de weg naar het alleenstaande moederschap in te slaan.
De meeste wisten vrijdag al dat ik zwanger ben en ook dat ik woensdag niet de uitslag had gekregen waar ik op had gehoopt. De 2 heren in het gezelschap heb ik het bij het eerste rondje wijn verteld. Blij maar ook bezorgd knuffelden ze me.
De onzekerheid die ik voel is dit weekeind regelmatig ter sprake gekomen. Ze lieten me praten, vroegen door, beurden me op maar deelden ook het onzekere gevoel. Ze vertelden over hun eigen zwangerschappen en helaas ook miskramen. Ze deelden hun gevoelens en mijn gevoelens werden meer en meer geruster.
Ik moet wachten, ik moet geduld hebben maar er is geen reden voor grote angst.
Ze knuffelen me bij het afscheid nemen en wensen me succes. Ze horen graag hoe het gegaan is en 1 persoon drukt me op het hart om niet alleen goed nieuws te delen. "Vrienden heb je in goede tijden maar ook als het minder met je gaat."
Ik geef hem een kus op zijn wang en loop naar mijn auto. Wat is het toch fijn om deze groep mensen om me heen te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten