Het is weer weekeind

Dit weekeind heb ik een paar keer aan vorig weekeind moeten denken. Ook toen was het zonnig maar mijn gedachtes waren niet bij de beginnende lente. Ik was gefocust op de maandag die zou komen.

Nu alles achter de rug is kijk ik weer verder vooruit dan een paar dagen. Ik bedenk me dat ik dit jaar op Koninginnendag weer niet op zoek zal zijn naar leuke babyspulletjes op de vrijmarkt. Ik bedenk me dat ik volgende week tijdens de projectreis vanuit mijn werk ineens een biertje kan drinken. Ik bedenk me dat ik tijdens de zomervakantie niet met een buik van 7 maanden een caravan op zijn plek hoef te duwen. Ik bedenk me dat ik over een week of 6 weer met mijn benen in de beugels lig om mijn cryootjes terug te laten plaatsen.
Het kwartje is nu echt gevallen en ik realiseer me dat ik nog steeds patient bij de kliniek ben en helaas nog geen patient van de verloskundige.

Wist ik maar dat ik de behandeling nog 1x zou moeten doorlopen om weer zwanger te worden. Dat zou het wat minder cru maken. Maar helaas... het is weer even onzeker als 11 weken geleden... ik weet niet of ik ooit moeder zal worden. Natuurlijk houd ik moed en natuurlijk heb ik nog volop kansen. Maar liever had ik het anders gezien. Dat ik nu mijn handen op buik had kunnen leggen en hardop had kunnen zeggen "Over 29 weken gaan wij elkaar zien, hoe geweldig is dat!"

De zon op mijn huid doet me goed. De lente zorgt voor een beter humeur. Ik kijk om me heen en luister naar de vogels. Het leven wat ik nu heb is ook mooi, dat weet ik. Dus ik geniet van wat ik heb en wacht weer geduldig op het moment dat ik het met een klein lief kindje kan delen.