Het houdt nog niet op

Soms vraag ik me af hoeveel ik eigenlijk aan kan. Waarschijnlijk denkt het universum dat het veel is want wederom mag de komende week in stress wachten tot er meer duidelijk is. En mijn ervaring is dat er dan eigenlijk altijd slecht nieuws komt. Nieuws waar ik echt niet op zit te wachten!

De gynaecoloog belde gisteren keurig en viel met de deur in huis. "Het weefsel had een lichte afwijking en moet verder onderzocht worden. Het zou kunnen zijn dat er sprake is van een mola zwangerschap" Ze legt uit wat het inhoudt.

Ik citeer even ziekenhuis.nl:
Een mola-zwangerschap kan gezien worden als een bijzondere vorm van een niet goed aangelegde zwangerschap.
Nadat een zaadcel een eicel heeft bevrucht, deelt de bevruchte eicel zich. De twee cellen die zo ontstaan delen zich zelf ook weer. Zo gaat het proces door en komen er steeds meer nieuwe cellen. Bij een normale zwangerschap ontstaan uit deze cellen een embryo (een vrucht, een toekomstig kind) en een placenta (een moederkoek).
Wanneer er bij of kort na de bevruchting iets misgaat kan het gebeuren dat alleen de placenta doorgroeit. Er is dan sprake van een mola-zwangerschap. De placenta groeit in de baarmoederholte almaar verder en door vochtophoping ontstaan talloze blaasjes. Gewoonlijk is er bij een mola-zwangerschap dus geen embryo. Is er bij uitzondering toch een vrucht, dan is deze bijna nooit levensvatbaar.
[...] Bij een curettage probeert men altijd zoveel mogelijk molablaasjes te verwijderen, maar er blijven altijd blaasjes achter. Normaal ruimt het lichaam deze resten uit zichzelf op [....]

Soms verdwijnen de mola-blaasjes niet uit de baarmoeder of groeien ze zelfs weer aan. Ook kan de mola zich via het bloed naar de longen uitbreiden of, bij hoge uitzondering, naar andere organen.[..]

Het kan zijn dat die blaasjes dus op verkeerde plekken komen en met chemotherapie verwijdert moeten worden.
Het gevolg is dat nadat het hcg op 0 staat minimaal een half jaar niet zwanger mag worden. Door het stijgen van het hcg bij een zwangerschap kunnen de restblaasje weer geactiveerd worden met alle gevolgen van dien.

"Kan het zijn dat de verdikking komt doordat het vruchtje nog ruim 4 weken in mijn baarmoeder heeft gezeten voordat het weggehaald is?" vraag ik aan de dokter. "Dat is zeker mogelijk, een mola zwangerschap is zeldzaam maar er is een kans." Ze beantwoord mijn vragen en met de assistente maak ik een belafspraak voor volgende week. Hopelijk is de uitslag dan bekend.

Nadat we opgehangen hebben bel ik Merel en aan het einde van het verhaal komen de tranen. "Wat is het toch oneerlijk dat ik nu nog langer in spanning zit en mogelijk een half jaar niet zwanger mag worden. En wat is het oneerlijk dat anderen binnen een poep en een scheet wel zwanger worden." Merel troost me en leest me voor uit haar verloskundeboek. We proberen samen duidelijk te krijgen of er een reeele kans is dat het een mola zwangerschap was. Maar echt weten doen we het niet.

Ik zou graag vertrouwen hebben dat het allemaal meevalt en het een storm in een glas water is. Maar helaas ben ik niet zo bekend met goed nieuws op het moment dat er een kleine kans is dat het mis is. De laatste weken zat ik altijd aan de verkeerde kant.

Ik haal maar weer diep adem en probeer te wachten tot er meer duidelijk is. Wat is het toch rot om dat weer te moeten doen.....