Teleurstelling #349.680 ofzoiets

De flitspaal negerend geef ik gas. "Wat is dit voor iets BELACHELIJKS" schreeuw ik. "Waarom kan ik niet gewoon zwanger worden en krijg ik teleurstelling op teleurstelling te verwerken?" Er volgen wat scheldwoorden en ik huil. Ik ben boos, heel boos. Op niemand concreet maar op alles wat mij zou kunnen helpen maar tot nu toch nog niet voldoende geholpen heeft. Klinkt vaag en het is ook vaag. Ik schreeuw tegen de kosmos, tegen "hierboven", tegen engelen, beschemheiligen en zelfs tegen god.

De dokter zag 4 follikels in mijn rechter eierstok zitten. Links zag ze niks. Omdat ik vorige keer mijn 6 follikels gedurende de poging verloor en de eerste keer dat ik stimuleerde er ook maar 5 had, lijkt het erop dat dit mijn max is. Blijkbaar ligt er niet veel meer klaar. De 11 follikels bij de eerste punctie waren mogelijk een toevalstreffer. Bij normale stellen is IUI dan een goede optie. Gezien het slechte zaad van Hem is dat voor ons geen oplossing.
Een punctie bij weinig follikels word gedaan maar heeft niet de voorkeur.
De dokter kan niet zeggen of ik echt zo weinig follikels heb klaar liggen. Het is afwachten wat er volgende week op de echo te zien is.

Als ik uitgeschreeuwd en gehuild ben gaan de gedachtes ratelen. Wat is slim en goed voor mij? Doorgaan met stimuleren en deze poging afwachten? De poging nu al afblazen? Een andere donor zoeken? Een onbekende donor van de bank nemen? De kroeg in gaan en sex met een vreemde man hebben? Stoppen met het proces naar moederschap? Doorgaan met Hem en hopen dat het goed komt? Of een andere optie die ik nog niet weet?

Het is jammer dat ik niet in de toekomst kan kijken om te weten waar mijn pad heen gaat. Of ik hoop moet houden of dat ik afscheid moet nemen van mijn wens. Duidelijkheid zou krijgen over wat voor mij de beste weg is om te bewandelen. Ik huil, ben boos, lach en probeer hoop te houden. Ik leef bij de dag en zie morgen wel wat er dan weer op mijn pad komt. Ik strompel door.