Dag 24 en dag 1

De regen valt met bakken uit de hemel. De vogels zijn stil. De lucht is grijs. Het is een troosteloze zondag. Zo één die prima past bij slecht nieuws. Dus dat rode wc-papiertje maakte de situatie compleet.
Ik kruip nog even terug in bed en daar komen de tranen. Ik huil met de regen mee.

Als het snikken iets minder wordt gaan me gedachte op volle toeren draaien. Ik pak mijn mobiel erbij en tel de dagen op mijn agenda. Als dit dag 1 is dan is 20 juni dag 18. Theoretisch gezien zou de punctie toch voor dag 18 moeten kunnen plaats vinden. Dus zou Hij voor zijn vakantie nog een potje kunnen vullen.
Maar ja, het voornemen om mijn lijf een maand rust te geven is er ook nog. Goed om te doen en het creëert misschien wat rust gedurende de komende hectische werkweken. Het voelt alsof er 2 duiveltjes op me inpraten.

Ik zet een meditatie-cd aan en leg mijn handen op mijn buik. Terug naar wie ik ben, terug naar mijn gevoel. Het kost wat moeite om te ontspannen maar ik voel me kalm worden terwijl de tranen over mijn wangen rollen.

Dat ik eerder dan verwacht ongesteld ben geworden is een kans. Het biedt onverwacht ruimte om door te gaan. Mijn gevoel zegt dat ik deze kans moet nemen en me niet gek moet maken met alle andere opties. Het kindje komt als de tijd er rijp voor is en die tijd komt door de stappen die ik zet. Doorgaan voelt als een goede stap.

Ik loop naar beneden en haal de decapeptyl uit mijn koelkast. Als de naald mijn buik in glijdt is het officieel... icsi-poging 2 is weer van start!