Soms heb ik van die momenten dat ik het leven even wat minder leuk vind. Niks dramatisch hoor. Voel me gewoon wat alleen. Mis een eigen basis, een eigen gezin. Natuurlijk heb ik lieve vrienden en een fijne familie. Alleen is de relatie met hun is anders dan een relatie met een kindje of een partner. Ik zou zo graag juist die liefde voelen voor iemand en van iemand terug krijgen. Dat ik dat niet kan afdwingen is me ondertussen wel duidelijk geworden. Mijn geduld is aardig op de proef gesteld. Iedere maand weer word ik gedesillusioneert. Positief blijven denken word steeds moeilijker. Een toekomst als onderdeel van een eigen gezin lijkt steeds verder weg te raken. Het beeld dat het leven wat ik nu heb is wat ik zal hebben, stemt me somber. Het ligt zo ver van mijn toekomst droombeeld af.
Ik adem dus maar weer eens diep in. Gooi er een meditatiemomentje tegenaan en laat een traan lopen. Het leven is zoals het komt. Ik vind hem alleen even niet zo leuk.
Zo herkenbaar Femke! Heb ik ook regelmatig even last van.
BeantwoordenVerwijderenEr is niets te zeggen die dat nu makkelijker maakt.
Sterkte.
Bamphere
Tsja... het leven komt inderdaad zoals het komt... en da's niet altijd zoals je zou willen, I know. En misschien.... kijk je over een tijdje lachend terug op al deze blogs en denk je 'als ik toen wist wat ik nu heb....!' maar die garantie heb je gewoon nu nog niet en dat maakt het zo moeilijk. Ik heb toen altijd gezegd "als ik nu wist dat ik over een jaar zwanger zou zijn, dan zouden die 12 maanden een stuk relaxter zijn". Maar dat wéét je niet en dus is het super zwaar. Sterkte is het enige dat ik kan zeggen en duimen is 't enige dat ik kan doen...
BeantwoordenVerwijderen