Waterlanders

De tranen zitten hoog. Ik huil als er op tv iemand alleen is of als ik een lief kerstkaartje ontvang.
Mijn ogen worden glazig als ik een vriendin knuffel, een kadootje krijg of als iemand iets liefs zegt. Ik kan je zeggen dat dit zo rond de kerst veel voorkomende handelingen zijn.
Ik voel mijn tranen omhoog schieten als ik denk aan mijn bamreis tot nu toe. Ze stromen over mijn wangen als ik kijk naar de nabije toekomst.

Ik sta stil, nou ja, ik ga eigenlijk steeds een beetje verder achteruit. Geen donor is geen pogingen, is geen zwangerschap. Afhakende donoren is een grotere afstand tussen mijn wens en het heden.
De tranen vallen op mijn toetsenbord. 2009 was een jaar van handelen. Ik heb mijn geluk in eigen handen genomen. 2010 moeten mijn handelingen toch iets op gaan leveren. Over een jaar moet ik toch een kindje in mijn armen kunnen houden.
Mijn handen schuiven in elkaar en ik duim. Duim dat al mijn wensen op heel korte termijn uit mogen komen.

Ik mocht mee

"Natuurlijk kan je op de koffie komen, ik moet wel naar de verloskundige en door de gladde wegen wil ik op tijd weg."
"Ik wil je wel brengen, ben toch met de auto."

De afspraak stond, we stapte na de koffie en appelflappen de auto in. Zij samen met dochterlief op de achterbank, ik achter het stuur.
We rijden door de stad naar de babydokter.
We glibberen naar de voordeur van de praktijk. Dochterlief scoort een chocolade-bal uit de kerstboom in de wachtkamer en al etend lopen we naar de behandelkamer.
Stil luister ik naar het gesprek tussen vriendin en de verloskundige. Wie weet zit ik hier over een paar maanden ook. Zonder de enorme buik dan want over een paar maanden kan ik nog niet zoals zij uitgeteld zijn.
Vriendin ontbloot haar buik en gaat op de behandeltafel liggen. Het raakt me. In haar buik zit een babytje. Ik hoor het hartje kloppen en zie dochterlief op de buik tikken. Het ontroerende gevoel blijft. Het is zo bijzonder om bij dit intieme moment te zijn. Zo lief dat ik dit mee mag maken. Zo puur en oprecht. Zo mooi.
Vriendin klautert de behandeltafel af. Ze kleed zich aan, de buik verdwijnt achter 3 lagen stof. Dochterlief ligt op de grond met de kerststal te spelen. De verloskundige plant een vervolg afspraak. "Voor als je volgende week nog niet bevallen bent" zegt ze met een knipoog. Ik kijk toe en blijf me geraakt voelen.
We hijsen ons in onze jassen en stappen de sneeuw weer in.
Ik rij ze naar huis en we zwaaien bij het afscheid nemen.
De volgende keer dat ik haar zie is er een klein mensje bij. Zal de sneeuw gesmolten zijn en dochterlief met babyspeeltjes spelen.
En weer ontroerd het me. Wat is het leven toch mooi.

Ver weg

Ik kijk om me heen en zie eigenlijk niks. Nou ja, vrij weinig.
Wat ik zie is ergens in de verte een man en een stukje verder weer een man. De ene nog verder dan de ander.
Wie van de 2 in real life verder weg staat weet ik nog niet.

De man met de twijfels wil me wel ontmoeten maar heeft nog geen datum genoemd.
De andere man wil deze afspraak eerst afwachten. Hij weet wat er speelt en dat man 1 nog in de race zit.
Hij is positief over ons contact. Ik ook wel maar echt veel weet ik nog niet van hem. Dat houdt hij nog even voor zichzelf. Hij wacht eerst even de ontmoeting met man 1 af. Dat snap ik wel.
Alleen moet man 1 maar snel eens iets van zich laten horen. Zeg maar "nu". Ik weet graag waar ik aan toe ben. Onzekerheid is slopend. Duidelijkheid is handelen.
Ik heb man 2 gemaild dat ik zijn gedachtes volg en respecteer.
Man 1 wil ik niet teveel achter zijn broek aan zitten. Hij is ziek en misschien heeft hij nu gewoon wat anders aan zijn hoofd.
Ik draai na het maken van de foto de auto om en rij de doorgaande weg weer op. Ik rij weg. Op weg naar huis.

Van uitstel komt...

Ik had zo ongeveer net op "publish" op mijn logje omstuimigheid geklikt toen zijn email binnen kwam.
"Mijn blessure geneest nog niet zo goed. Ik moet onze afspraak afzeggen."
"……."
"Wel wil ik je echt voorstellen om als je een geschikt persoon tegenkomt om er voor te gaan. Door tegenslag duurt het bij mij nu allemaal langer."
Dit meen je niet!! Gaat nu ook Hij afhaken? Klopte mijn voorgevoel dan toch? Wil Hij van me af?
Ik wil moed houden en positief blijven denken maar dit soort emailtjes maken dat toch wel heel erg moeilijk.

Omstuinigheid

"Aint no mountain high enough"
"Ain’t no valley low enough"
"Ain’t no river wide enough"
"To keep me from gettin to you babe"

Mijn droom lijkt steeds verder van me weg te drijven ondanks de afspraak die eraan komt.
De moed is in mijn schoenen gezakt. Het beeld dat ik nooit moeder zal worden maakt me verdrietig. De bergen lijken te hoog. De dalen te diep. Ik kom deze rivier niet over. Ik weet niet wat ik nog kan doen om mijn droom te verwezelijken.

Mijn gevoelens zitten in een soort achtbaan. Ik word gek van mezelf. De zoektocht begint langzaam zijn tol te eisen. Ik wil positief blijven. Ik wil er vertrouwen in hebben dat ik over een tijdje mijn baby in mijn armen kan houden. Ik wil me krachtig en optimistisch voelen.
Dus ik geef mezelf elke dag wel een paar keer een schop onder mijn kont omdat doel voor ogen te houden. Mijn kont is ondertussen aardig blauw geworden. Nog een paar maanden en ik heb blijvende deuken erin staan. Dat kan toch niet lekker zitten lijkt me. Vooral niet op een fiets.

Anyway, Marvin en Tammi zijn vol moed. Ze hebben er vertrouwen in. Zij weten dat ze er komen. Nu ik nog. Misschien moet ik een reserve plan gaan bedenken voor als het met Hij nummer 3 toch niet klikt. Bij de pakken neer gaan zitten gaat zeker niet werken.
Dus hup Femke, luister naar hun wijze woorden en laat de ideexebn maar door je hoofd schieten.

Misschien nu?

Hij eindigt zijn email met "het lijkt mij slim om snel af te spreken." Dus ik email meteen een aantal data terug.
Daarna is er stilte….. 1  avond…. 1 dag….. 2 dagen….. nog steeds stilte.
Ik begin me zorgen te maken. Zou ik hem ergens mee afgeschrikt hebben?
Dag 3 breekt aan en nog steeds geen email. Zucht…..
Ongedurig check ik al dagen elk uur mijn email. ‘s nachts niet hoor, al zou ik dat best willen. Je weet nooit wat hij ‘s nachts allemaal uitspookt.
Maar goed, dag 3 bestaat dus tussen de werkzaamheden door uit het veelvuldig op mijn "postvak in" drukken. Steeds weer zonder resultaat tot ergens halverwege de middag.
Ik klik als een razende zijn email open en vlieg met mijn ogen langs het beeldscherm.
"Je zal wel denken, wil ie snel afspreken hoor je niets meer." Nou, inderdaad!
"Ik ben gevallen en moest naar het ziekenhuis." Ojee, dat klinkt niet best.
"Afspreken moet ik een week uitstellen, lukt niet met mijn blessures." K*T
"Dus doe maar een voorstel." Natuurlijk!
Ik email een mogelijke dag terug, hij een andere en nu staat de afspraak! De datum is bekend, de tijd, alleen de locatie nog niet.
Ik ben dus weer weg…. even mijn "postvak in" checken!

Femke kijkt weer omhoog

KLABOEM…. au…. ik kijk omhoog en zie het wolkje wegdrijven.
"He, Wacht op mij" roep ik hem na maar hij drijft verder van me weg. Zijn familie trekt aan hem en hij laat zich meetrekken.
Dag wolkje…….
Ik snap het, het is alleen niet leuk. Zijn familie wil meer. Wil een oma voor het kind zijn, een tante. Ik wil dat niet. Ik wil geen rekening houden met de gevoelens van voor mij vreemde mensen. Of me verantwoordelijk voelen voor hun welzijn. Of mijn huis steeds openzetten voor onbekenden.
Hij wil natuurlijk zijn familie tegemoet komen en loyaal aan hen blijven. Logisch.
Daarmee is het voor mij duidelijk. Dit wolkje was niet voor mij bestemd. Ik zwaai hem na.
Vanaf de grond kijk ik naar de andere voorbij drijvende wolkjes. Exe9n wolkje blijft hangen. Hij zat tijdelijk verstopt achter het andere wolkje. We kijken naar elkaar en hij komt omlaag……. ons gesprek wordt weer hervat.

Het is een goedemorgen

GOE-DE-MORGEN!!!
En zekers te weten dat het een goede morgen is!! Wat ben ik opgelucht. Ik voel me blij en opgetogen. Wat is de dag goed begonnen zeg!

Hij is hier

"Hallo ik ben Hem" zegt hij en stopt een bos bloemen in mijn handen.
"Hallo Hem, ik ben Femke en dank je wel" antwoord ik.
Ik keur hem onopvallend en weet meteen dat ik hem mag. Ik zie hem terug gluren als ik naar de keuken loop voor thee.
"Ik heb het mijn ouders verteld" verteld hij na het small talk moment. Mijn hart maakt een sprongetje, deze man wil niet alles geheim houden dit in tegenstelling tot de vorige Hij.
"Ze reageerde positief, net als mijn zus. Hun vragen hebben me over nog meer dingen laten nadenken." Hij verteld waarover hij na heeft gedacht. Hij verteld waarom hij donor is geworden, over zijn persoonlijkheid, zijn ervaringen in het UMC en hoe hij zijn rol in de toekomst voor zich ziet. Om meteen duidelijkheid te scheppen vertel ik hoe ik die rol voor me zie en dat ik thuis wil insemineren.
"Dus niet in een kliniek?" vraagt hij "Dat beeld had ik er wel bij."
Na mijn uitleg waarom thuis, ziet hij de voordelen. Hij leeft zich in hoe het voor mij is.
De volgende stap moet wel een rondleiding door zijn werkplek zijn. We lopen de trap op, rillen op de koude zolder en hij rookt een sigaretje in de tuin. We lachen wat, praten over koetjes en kalfjes en over het donorschap.
"Ik voel een klik met je en krijg een positief gevoel bij jou. Ik zou best me je in zee willen gaan" zeg ik na ruim 2,5 uur.
"Ik ook met jou."
Hij pakt meteen zijn agenda en kijk of hij rond mijn ovulatie tijd heeft… JA!
Hij schrijft de datum in zijn agenda en ik dat ik morgen de GGD moet bellen voor SOA testen, zeg tegen mezelf dat ik hem dadelijk de donorovereenkomst email en zwaai hem uit. Ik huppel bijna terug het huis in.
Het is namelijk echt, dit kan weleens de start zijn van een "vruchtbare" samenwerking zijn!

De keuze die toch geen keuze is

De andere donor heeft ook contact met een stel. Hij ziet ze dit weekeind, geloof ik. We hebben onze ontmoeting uitgesteld. Nou wij, hij.
Hij denkt dat de keuze makkelijker wordt als we eerst met de anderen om de tafel gaan. Het woord kiezen is daarmee meteen van die tafel geveegd. Klaboem, daar ligt ie.
Maar goed, ik wil hem nog te vriend houden want wie weet "kies" ik toch wel voor hem.

De ene donor zie ik over een paar dagen. Hij zit nu in Berlijn. Jammer voor mij, leuk voor hem. Ik had hem graag gisteren ofzo al ontmoet. Maar ook hier geldt, hou hem te vriend anders wordt het nooit iets.
We ontmoeten elkaar bij mij thuis. Ik heb geen zin meer in openbare gelegenheden. Ik wil gewoon weten of de klik die er op papier is er in het echt ook is en waar dat duidelijk wordt maakt me niets uit. Dus hij komt gewoon bij mij thuis op de koffie. Kan hij meteen zijn "werkplek" verkennen. 
Hij vindt het goed en mijn voorgestelde tijd ook. Dank je wel, meneer de donor.
Nu nog een paar nachtjes slapen en dan weten we meer.

Stapje vooruit

 

Joehoe, donor nr 1 wil afspreken!
De agenda’s zijn getrokken……. nu nog een datum prikken!

Uitnodigen

Met mijn benen onder mijn billen zit ik op de bank emailtjes te beantwoorden. De 2 mannen mailen me snel terug. Ik krijg een steeds beter beeld van wie ze zijn en waarom ze willen doneren. We denken op papier hetzelfde over de rollen die we eventueel in de toekomst rondom het kindje gaan vervullen. Het zijn beide mannen die bij hun gevoel zitten. En dat voelt voor mij weer goed.
Tijd voor real life ontmoetingen!!!

Reservers opbouwen

Het is dat ik weet dat ik niet zwanger kan zijn maar ik heb honger voor twee! Als ik mijn laatste hap van mijn avondeten binnen heb dan heb ik al meteen zin in iets zoets. Dat wordt later op de avond in iets hartigs. De lunch bestaat uit 2 boterhammen en een kopje soep. Om 15u heb ik al weer bere honger.
Ik snap er niets van en ben er ook niet blij mee. Als ik kilo’s aankom dan is het omdat ik zwanger ben en niet omdat ik geen zelfdiscipline heb. De knop moet weer om, fruit en veel groente eten. De koekjes de deur uit en de crackers naar binnen.
Het idee is er, nu alleen de uitvoering nog!!

Typerdetype

De zoektocht naar de nieuwe Hem gaat door. Wel 30x per dag check ik mijn email. Soms met resultaat maar soms ook niet. Ik email met verschilende mannen en het kaf begint zich van het koren te scheiden. Ik zie soms mogelijkheden ontstaan, al loopt dat ook regelmatig weer op niets uit.
De man waarmee ik potentie zie heeft ook contact met een stel. Hij heeft met hen een afspraak en wil die eerst afwachten. Is wel zo netjes maar teleurstellend voor mij.

Mijn avonden bestaan dus voor uit internetten. Ik neem mijn favoriete tv programma’s op en kijk ze met 1 oog terwijl ik zit te emailen. Hoe het dus echt met Floor Faber en Merdith Grey gaat weet ik niet. Ik denk wel goed want ik heb geen ernstige ongelukken langs zien komen.

Ik word wel een beetje moe van mezelf. Van het obsesief bezig zijn met mijn emailaccount, van het steeds weer na moeten denken over teksten en mannen en met het nadenken over wat ik wil en zoek in de man.
Dus laat dat stel maar snel afhaken zodat ik de potentiele Hem kan ontmoeten en kijken of het in het echt ook nog matcht met onze ideeen. Zou het voor mij wel wat rustiger maken.

De eerste hobbeltjes

Ik word wakker en moet meteen weer aan zondag denken. Al 3 nachten ben ik zijn boodschap in mijn dromen aan het verwerken. Vermoeiend en de wallen staan ondertussen wel in mijn gezicht gegraveerd. Valt me nog mee dat mensen niet vragen of ik zwanger ben omdat ik er zo moe uitzie.
Het idee dat ik weer op zoek moet naar een nieuwe Hem maakt me verdrietig. Hij was toch wel zo’n beetje mijn idealde donor. Maar ook het feit dat mijn eisprong zich gewoon op tijd aankondigd en de wetenschap dat er niks met dit eitje gedaan wordt doet pijn.

Ik ga niet lijdzaam afwachten. Ik wil het heft in eigen handen houden. Dat maakt ook dat ik zo van slag ben. Hij heeft mijn leven op zijn kop gezet en loopt daarna weg. HALLO!! Als iemand mijn leven op zijn kop mag zetten dan ben ik het of mijn toekomstige kindje. Niet hij.
Dus ik ben meteen het donor-terrein gaan verkennen en heb weer een advertentie op het internet gezet. Al heel snel kom ik tot de conclusie dat er niets is veranderd. Ik zie vooral veel mannen waarmee ik bij voorbaad al geen klik heb. De natuurlijke manier van insemineren is niet mijn manier. Vooral omdat de donor daarmee verwekker wordt en dus ook allerlei rechten en plichten krijgt. Nou eigenlijk vooral omdat ik er niet aan moet denken om met een vreemde waar ik me niet tot aangetrokken voel sex te hebben!
Daarnaast is het ook wel fijn als hij niet aan de andere kant van Nederland woont, geen opvoedrol wil vervullen of dat hij nooit meer iets met het kind te maken willen hebben,  \dat hij niet al een dozijn donor-kinderen heeft rondlopen, we geen 15 jaar in leeftijd schelen (zowel naar boven als beneden) en dat hij geen schuilnaam heeft waar ik van moet kotsen. Ik kan toch niet iemand serieus nemen die zich deidealedonor noemt of jouwgrotewensenvervuller of sterkgezondzaad. Sorry hoor maar we zijn volwassen mensen die over volwassenmzaken met elkaar moeten praten. Je kan een kind toch niet met goed fatsoen vertellen "Nou je biologische vader heet supersperma."

Ik ben bang dat de zoektocht lang gaat worden. Dat heb ik Hem ook verteld. Hij en ik hebben kort gebeld. Het is wel zo netjes als hij weet dat ik verder aan het kijken ben, dat hij mijn leven volledig onderste boven heeft gehaald en dat hij eigenlijk nog steeds mijn nr 1 is. Hij begrijpt het en zegt dat hij niet volmoding een "nee" tegen donoren bij mij kan zeggen. Ook geen volmondig "ja" dus eigenlijk heb ik er niets aan.
Hij en ik spreken af dat we contact houden en als we nieuws hebben elkaar inlichten. We hangen op, ik klap mijn laptop open en check mijn email op DE email van mijn nieuwe donor.

Hij stopt

Tjee, zijn telefoontje kwam onverwachts en het hakte erin. Hij wilt voorlopig stoppen. De twijfels zijn te groot en daardoor ziet hij tegen het doneren op. Zijn rol in de toekomst is voor hem twijfelachtig. Hij is bang dat hij over een aantal jaren in zijn leven geen ruimte voelt voor het kindje. Dit vindt hij niet eerlijk ten opzichte van het kind. Waar die angst vandaan komt is hem niet duidelijk maar daardoor voelt het niet goed om ermee door te gaan.
Ik voelde me koud en warm worden. Wist niet wat ik moest zeggen, wat redelijk uniek is want meestal weet ik het wel. Het lamgeslagen gevoel leverde alleen wat "tja" en "ja" op. Ik wilde niet aan de gevolgen denken maar dat gebeurde wel.
Mijn kinderwens wordt voorlopig niet vervuld, ik zal opnieuw op zoek moeten naar een donor, ik weet nu zeker dat ik in 2009 niet zwanger wordt, ik moet mijn beeld van mijn kindje en een bepaald type biologische vader bijstellen. Bah, ik wil dit niet. Ik heb juist voor hem gekozen omdat we zo klikte. We dachten op dezelfde manier over het leven, over het donorschap, het ouderschap en hoe we willen dat mensen met elkaar omgaan. Juist daarom wilde ik hem als donor!
Na 50 min was gezegd wat er gezegd moest worden. Ik wist in iedergeval niet meer wat ik moest zeggen.
De tranen stroomde over mijn wangen toen ik vriendin M belde. Gisteren zagen we de toekomst nog helemaal voor ons. Nu is alles anders.

Meidenpraat

"Nee, eigenlijk wil ik dit niet" zeg ik tegen vriendin M. "Ik wil samen met een partner een kindje krijgen. Als ik de garantie had dat ik binnen nu en een jaar mijn droomman tegenkom dan zou ik wachten met moeder worden."
Vriendin M knikt begripvol. "Maar dat hebben we niet"
"Nee en gezien mijn leeftijd wil ik mijn kinderwens wel vervullen en niet voorbij laten gaan. Ik kan me geen toekomst zonder kinderen voorstellen. Maar goed, daar moet ik wel wat voor ondernemen, ze liggen niet op een ochtend naast je in bed" Vriendin M en ik lachen en kletsen door.
Vriendin M heeft ook haar stappen in het bam-avontuur gezet. Het is fijn om met haar over het bammen te praten. Ze snapt mijn gevoelens, mijn angsten, mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn ongeduld en alle andere gevoelens die ik ervaar. Zij maakt ze ook door. Daardoor kan ik open en eerlijk zijn. Hoef niet bang te zijn dat ze zaken bagetalliseert of groter maakt dan ze zijn. Ze kent de gevoelens en ook de oerwens om moeder te worden maar waarbij het niet vanzelfsprekend is dat dit gaat gebeuren.
We lachen samen, hebben serieuze gesprekken en kijken al stiekem naar onze toekomst als moeder. Ik ben zo dankbaar voor onze vriendschap. Dat ben ik al 17 jaar. Het met haar delen van zo’n belangrijke stap is bijzonder en voegt weer iets extra’s aan onze vriendschap toe.
Vijf uur later neem ik afscheid en rij ik naar huis.

Inboedel

Ik doe het niet. Er kan me nog teveel misgaan in mijn planning. Mijn extra slaapkamer is nog gewoon een extra slaapkamer. Ik heb nog geen babykleding gekocht. Op zolder staat geen lelikant op een baby te wachten. Ik heb nog geen kinderwagen op het oog. Luiers staan nog in winkel en het speelgoed dat er is, is al meer dan 10 jaar oud en zijn door mijn nichtjes en neefjes gebruikt tijdens bezoekjes.
Zolang in niet zwanger ben wil ik me nog niet storten op alles wat met baby’s te maken heeft. Voor hetzelfde geld duurt het nog lang voordat ik zwanger ben of (maar daar wil ik echt niet aan denken) lukt het niet. Natuurlijk zou ik blij zijn met spullen die mensen aanbieden, ik zal ze ook zeker aannemen. Maar zelf kopen gaat me net iets te ver. First things firts….. eerst maar het eitje en het zaadje laten versmelten, dan komt de rest vanzelf!

Kom je?

Zo groot als de twijfels soms zijn, zo groot is nu de zekerheid dat ik moeder wil worden. Alleen.
Kijk dat alleen is regelmatig de bron van mijn twijfels. Doe ik het kindje wel goed om het op deze bijzondere manier op de wereld te zetten? Nu is mijn antwoord volmondig JA! Dit kindje is al bijzonder voordat het geboren wordt. Hoe geweldig is dat. Hij gaat niet op in de grote massa maar is een echte individu. Natuurlijk zal hij dat niet altijd zo voelen en denken. En natuurlijk is het niet ideaal maar hij is in mijn leven meer welkom dan wie dan ook. Ik zal hem steunen, stimuleren en verzorgen in zijn weg naar volwassenheid. Hij wordt mijn bijzonder kindje. Of zij natuurlijk!
Ik kan niet wachten totdat hij in mijn buik gaat groeien en de band tussen moeder en kind al start. Wat een verrijking van mijn leven moet dat worden. Fantastisch toch.
Volgende week komt Hij weer en ik hoop echt dat 1 van zijn super zwemmers snel zijn doel bereikt en mijn gouden eitje hem net zo welkom heet als ik dat bij mijn kindje doe.

Telefoontje

Gisterenavond hebben we elkaar eindelijk gesproken. Bloednerveus was ik ondertussen.
Ik ga op de badrand van het bad van een vriendin zitten. Het echoxebd om me heen.
"Nu ik ongesteld ben geworden, vind ik het wel spannend hoe jij erin staat" vertel ik hem.
Hij reageert begripvol en legt uit dat hij door de hectiek van zijn werk niet heel diep er over nagedacht heeft.
"Ik wel" meld ik hem en leg uit dat ik denk dat zijn twijfels komen doordat we concreet bezig zijn. Ik heb ze ook en heb van vriendinnen begrepen dat zij voor en tijdens hun zwangerschappen ook allerlei twijfels hadden. Het hoort er mogelijk gewoon bij. Daarnaast denk ik dat een toekomstige partner best zal begrijpen wat hij nu voor mij doet. Het is zoiets moois. En dat hij het nu niet aan anderen wilt vertellen, prima toch. Ieder mens heeft recht op zijn eigen geheimen! Hij dus ook. Meteen probeer ik diplomatiek te vertellen dat als hij mocht stoppen die grote gevolgen voor mij heeft en hij een bepaalde verantwoordelijkheid hierin heeft. "Dat weet ik. Het zou voor jou heel pijnlijk zijn" reageert hij.
De eindconclusie is dat hij voor nu doorgaat. PPff…. gelukkig.

Ik ken mijn agenda rondom mijn eisprong uit mijn hoofd. Mijn werkdagen zijn lang en vol. Ik kan alleen in de avonden of zal weer tijdens mijn vergadering moeten spijbelen.
ZIjn agenda is ook vol. We matchen niet, op mijn vergaderochtend na. We zetten die alvast vast maar mocht mijn eisprong weer veel later zijn dan proberen we een 2e afspraak te plannen.
Opgelucht hang ik op…. nu maar duimen dat 3x scheepsrecht is!

Het is zover

Tjee, wat voel ik me k*t. Mijn ongesteldheid breekt op dit moment door. Super irritant want hoe is het met de twijfels van hem? Ik heb hem niet niet meer gesproken, wilde hem wat ruimte geven. Het is me dus niet duidelijk hoe zijn pet staat. Mijn onzekerheid neemt nu toe.
Morgen ga ik hem bellen met het slechte nieuws. Dan zullen we nieuwe data moeten gaan plannen. We gaan het er hoe dan ook over hebben. Spannend hoor.
Ik duim dat zijn gedachtes weer helemaal pro-super-zwemmers produceren staan en ik met een gerust hart aan poging 3 kan beginnen.

Betrokkenheid

En? Weet je al wat?" vraagt A. "Nee, ik weet niet of ik zwanger ben." antwoord ik en dat is niet eens gelogen.
De verdere dag krijg ik meer van dit soort vragen. Lief dat ze zo meeleven maar eigenlijk wil ik er niet de hele tijd bij stil staan. Het is voor mij ook een feestje. Ik realiseer me dat ik dit aan mezelf te danken heb. Ik heb het tegen veel mensen verteld, althans dat ik bezig ben om te onderzoeken of ik in mijn eentje moeder kan worden. Logisch dat mensen er naar vragen en er meer van willen weten.
"Ik ben inderdaad gestart met insemineren maar meer weet ik nog niet" vertel ik aan E. Ze vraagt wat door en ik vertel wat ze wil weten. Het is fijn om te delen en helemaal om begrip te krijgen.
De dag en de avond vliegen voorbij en eigenlijk heb ik maar weinig bij een eventuele zwangerschap stil gestaan. Misschien is het toch helemaal niet zo lastig dat mensen van mijn avontuur weten!

Nog 7 dagen

Hij heeft kort gemaild dat hij blij met mijn woorden is. Gelukkig maar want meer dan luisteren en reageren kan ik niet doen. Wat er nu in zijn hoofd omgaat weet ik niet. Ik ga er maar vanuit dat de onrust wat minder is geworden.
Ik zelf zit ook in tweestrijd. Een totaal andere dan de zijne. Ik zit in een twijfel fase over mijn wel of niet bevruchte eitje. Ik voel niets en denk niet dat het gelukt is. Maar wat als het nou wel gelukt is? En ik 1 van de weinige vrouwen ben die geen klachten heeft bij het begin van haar zwangerschap?
De testdag duurt nog een week. Ik wil mezelf niet gek maken dus ik probeer met man en macht te bedenken dat het niet gelukt is. Niet dat het makkelijk is maar wel het meest realistisch en veilig. Anders duurt die week wel verrekte lang.

Op losse schroeven

Hij belt. Hij klinkt serieus, hij twijfelt of hij het donorschap op dit moment wel kan. Twijfel over of hij het aan anderen moet vertellen en hoe, of hij een kindje met deze bijzondere rugzak op de wereld wilt zetten, of het voor kindje wel goed is om maar af en toe contact te hebben, of hij emotioneel dit kan.
Hij twijfelt niet aan mij, hij heeft vertrouwen in mij.
We praten over wat het starten met de inseminatie met ons doet en dat er allerlei gevoelens bijkomen die we nog niet bedacht hadden. Het schept weer een band. Ik merk dat hij rustiger wordt. Hij zegt dat het oplucht om het er met mij over te hebben. Mijn reactie is prettig. Hij gooit de handdoek niet in de ring maar de zekerheid waarmee hij dit avontuur aangegaan is, is nog niet terug.
Als we ophangen weet ik niet wat ik moet denken. Zijn oprechtheid en emotionele kant maakte dat ik hem graag als donor wilde. Deze kant heeft zijn keerzijde, dat merk ik nu.
De tijd zal het leren…. word vervolgd!

Ze is gevallen

Nou het eitje is gevallen. Althans dat zeggen de testen, ik heb er niets van gevoeld. Andere maanden wel maar dit keer niet. De test liet nog maar een vaag 2e streepje zien. Het LH hormoon verdwijnt uit mijn lijf. Dat was gisterenavond, zaterdagavond, de uitgesproken avond om dat te vieren.
Al weken verlang ik naar een lekker Paulaner biertje. Maar de weken dat ik kon drinken kwam ik dat nergens tegen. Vanavond wel!
Ik bestel er 1, neem daarna een cola light, overleg met mezelf en neem nog een Paulaner. Op de wc sms ik vriendinnen M en M dat ik toch graag een 3e wil. Te laat zie ik hun reactie want nummer 3 zit al in mijn blaas en nr 4 al voor de helft.
Ik overtuig mezelf dat mijn eitje ergens rondzweeft, op zoek naar het zwemmend goud en dus niet in contact is met mijn bloed. Zij merkt niets van de alcohol.
Ik loop met 3 vrienden mee naar een andere kroeg en schakel over naar het normale bier. Ik voel me vrij, los en vrolijk. Ik dans wat, klets wat en kijk rond.
Om 5u fiets ik naar huis. Blij dat ik van het vallende eitje een leuk feestje gemaakt heb. Als zij en hij dat nou ook in mijn baarmoeder hebben gedaan dan moet er toch een geweldig kindje uitkomen.

Het zal wel niet

Hij zal nu zijn 1e kopje koffie op zijn werk drinken. Dat heeft hij wel verdiend. Zo vroeg in de ochtend presteren is niet niks.
Ik zit met mijn kopje thee achter de pc. Balend. Deze maand kan ik gewoon niet zwanger worden.
Mijn ovulatietest was vanmorgen negatief. Het "zwemmend goud" liep er na 10 minuten alsnog uit. Hij kan de komende dagen niet nog een keer komen en mijn gevoel is niet goed.
Deze wachtweken ga ik maar gewoon doen wat ik altijd doe en me voorbereiden op poging 3.

De langzame weg naar beneden

Ik kan natuurlijk elk uur testen maar dat veranderd vast niets. Raar is het wel. Normaal geeft de stick bij dag 14 van mijn cyclus 2 streepjes aan. Soms ook op dag 13 maar zeker op dag 14. Dit keer niet. Niet op dag 13 en niet op dag 14. Ik word er lichtelijk erg nerveus van. Wat als de streepjes pas bij dag 16 komen of erger nog, wat als ze niet komen???
Morgenochtend komt Hij. Dag 15 en al vroeg in de ochtend. Dus dag 18 heb ik tot vroeg in die ochtend "zwemmend goud".
Even een klein rekensommetje. Wil het  "zwemmend goud" van morgen hun finish kunnen bereiken dan moet ik op dag 15 aan het eind van de dag streepjes op het stickje zien. Zijn ze er pas dag 16 dan hebben ze allemaal verloren.
Dus val eitje, val!!

Geen bewegende beelden

Hij en ik lachen. De woordspelingen vullen mijn woonkamer. Het is fijn om dit met hem te doenn.
Als hij druk aan het werk is, ga ik achter mijn laptop zitten werken.
"Uh Femke" hoor ik bovenaan de trap. Hij zal toch niet het potje met "zwemmend goud" hebben laten vallen, bedenk ik me terwijl ik luchtig "Ja, wat is er?" roep.
"Mijn filmpje word onderbroken. Is er iets mis met internet?"
Ik lig zeker 5 min op mijn kniexebn te pielen met de router en de modem. Hij checkt steeds of mijn pogingen effecten hebben. Bijna geef ik de hoop op, als hij "hij doet het" roept.
Blijkbaar werkt de onderbreking goed want binnen 10 min nemen we afscheid en loop ik naar boven.
Een beetje onhandig en gespannen herhaal ik mijn ritueel. Kussen met handdoek klaarleggen, spuitje vullen en voorzichting neerleggen, Friends dvd met beeld op pauze zetten, gaan liggen en RUSTIG insemineren. Ik probeer ontspannen door te ademenen en te bedenken dat ik een babytje aan het maken ben. Meteen voel ik iets lopen. Damn…. het "zwemmende goud" komt weer naar buiten. Veel minder dan de 1e x maar meer dan de 2e x.
Terwijl ik Rachel zie balen omdat ze met Charlie op kledingjacht moet en Phoebe bij dit shopping avontuur aanschuift omdat zij op een feest haar ex weer gaat ontmoeten, schieten mijn gedachtes naar het teruglopen van het "zwemmende goud". Misschien ben ik wel iets te gespannen? Misschien heb ik net als Monica geen gastvrije omgeving? Misschien doe ik toch iets verkeerds? Misschien komt het omdat mijn eisprong nog niet vandaag is en dus mijn cervixslijn nog niet helemaal zaad klaar is? Misschien? Misschien?
De wachtweken zijn net begonnen en voordat ik xfcberhaupt zwanger kan zijn slaan mijn gedachtes al weer op hol. Dit gaan lange weken worden.

Wanneer kan jij?

Hij en ik mailen wat heen en weer. Mijn ovulatie-dag is redelijk te berekenen. Nu nog tot dates komen. Niet makkelijk met 2 drukke agenda’s, zijn vaderschap en mijn vallende eitjes.
Hij kan donderdagochtend. Ik niet. Ik heb dan een vergadering.
Na lang twijfelen en wikken en wegen, hak ik de knoop door.
Morgen vertel ik ze dat ik donderdag een afspraak met de "dokter" heb. Hij kan niet op een andere dag dus helaas moet ik deze vergadering overslaan.
Helemaal gelogen is het niet. Hij is een soort dokter, hij helpt mij bij mijn "probleem".

Tussenperiode

"Doe mij maar een biertje"
"Dan weet ik al of je poging wel of niet gelukt is." zegt vriendin S.
En inderdaad, geen baby in mijn buik dus dan is er ruimte voor een lekker biertje. De laatste weken heb ik niet gedronken, vooral niet op feestjes van een bepaalde vriendengroep. Ik zag de vragen al komen als ik een keer niet drink. Ik sta bij hen bekend als de feest-dame-die-altijd-nog-wel-een-drankje-lust. Niet erg hóór maar wel lastig als je zwanger wilt worden en niet ALLE details met ze wilt delen. Zij denken dat ik nu gezonde eitjes aan het kweken ben. Drank maakt ze ongezond, onthouding maakt ze gezond. Denk ik
Vriendin S komt met een biertje aangelopen. Ze schreeuwt over de muziek heen in mijn oor "Deed ik ook altijd als ik weer ongesteld werd. Naar een leuk feestje gaan en genieten van een drankje. Dat maakt die lange tussenweek tenminste leuk"
En gelijk heeft ze!

Een drukke nacht

"Nee, eigenlijk niet. Voel me er rustig onder. Het zou ook te mooi om waar te zijn geweest, in 1x zwanger!" zeg ik tegen vriendin H.
Bij het uitrekken vanmorgen vroeg, herinner ik me mijn droom.
Ik moest enorm huilen omdat mijn beste vriend buiten mijn weten om een reis van een half jaar had gepland. Hij vetrok vrijwel direct en deed er luchtig over dat ik het niet leuk vond. Terwijl we staan te praten, nou ja praten ik sta flink te huilen, zie ik dat het buiten kei-hard regent.
Hmm, toch maar eens googlen op dromen duiden! En jawel hoor.
Och, wat was ik verdrietig omdat vriend M weg ging. Yeah right!
"Als je droomt dat je huilt, suggereert dit een uitbarsting van negatieve gevoelens die waarschijnlijk veroorzaakt zijn door een situatie uit het echte leven. De droom dient een manier om (weer) emotioneel in balans te komen."
Zijn afscheid viel me zwaar. Natuurlijk…. wie wil nou zijn vriend een half jaar of wat niet zien.
"Wanneer je in je droom afscheid neemt, symboliseert dit veranderingen uit het echte leven, zoals bijvoorbeeld afscheid van een bepaalde situatie."
Het regende enorm hard. Lastig om nu op reis te gaan. Vast een manier om vriend M hier te houden. Uhm, niets van dit alles.
"Als je droomt dat je vanuit een raam naar de regen kijkt, duidt dit erop dat (spiritueel) inzicht naar je bewustzijn wordt overgebracht. Deze droom kan ook staan voor liefde en geluk."
Tjee zeg, wat heb ik mezelf gisteren voor de gek gehouden!

Vol hoop of toch hoopvol

Hoopvol stap ik het wc-hokje uit. Normaal gesproken zou ik nu wat bloed gaan verliezen. Echt blij word ik niet van deze hoop. Het is hoop tegen beter weten in. Eigenlijk dus gewoon geen hoop. Maar goed, het voelde toch als hoop.
Hoopvol ga ik dus in mijn stoel zitten om verder van het concert te genieten.
Ik denk na over de berichten die ik de laatste dagen heb gehoord.
"Joh, door zo vroeg te testen weet je nog niets"
"Ik kon pas een paar dagen na de dag dat ik eigenlijk zou gaan menstrueren positief testen."
"Wacht gewoon die paar dagen af. Voor hetzelfde geld ben je zwanger."
Ze klonken als muziek in mijn oren en terwijl ik het dus zelf eigenlijk al wist hoe het zat kreeg ik toch hoop.
Hoopvol luister ik het concert uit. Ik wring me door de mensen een weg naar de wc’s. Weer niets te zien. De hoop wakkert aan. Ik word er zelfs blij van. Ik neem vrolijk afscheid van mijn mede-concertgangers en rij naar huis.
Hoopvol kleed ik me uit en ga nog een laatste keer naar de wc. De hoop verdwijnt. Ik zie een ieniemienie beetje bloed. Ik veeg af, sta op en spoel mijn opgebouwde hoop door de wc. Terug naar de realiteit, terug naar geen hoop. Terug naar dat wat ik eigenlijk al wist.

Ongelduldig

Ik kon me niet meer beheersen. Het idee dat ik morgen tijdens een concert ongesteld zou worden stond me tegen. Nergens een plekje om even alleen te verwerken dat het deze maand niet gelukt is.
Dus net in een potje geplast, stickje erin en daarna wachten…..
De controle streep was binnen 30 sec te zien maar de bevestigende streep bleef uit.
Ik ben niet zwanger!

Nagelbijten

"Als ik toch "weet" dat het deze maand niet gelukt is dan kan ik toch net zo goed de test nu al doen? Dan kan ik de teleurstelling verwerken en me richten op poging 2." leg ik aan vriend M en vriendin G uit.
"Nee, niet doen. Wacht nou gewoon af en laat de natuur zijn werk doen!" brengt vriendin G in. Vriend M staat enthousiast naast haar te knikken. Ja ja, hij zal als man wel weten hoe het zit.
"Ja maar…." sputter ik tegen.
"Nee, niet doen! Daar krijg je spijt van."
En nu zit ik dus braaf achter mijn pc een logje te schrijven. De wens om te testen weg te duwen. De negatieve gedachtes te vermijden. Te balen dat ik, terwijl I ze meteen al wel had, geen zwangerschapskwaaltjes voel.
Niets duidt erop dat het gelukt is maar toch zal ik braaf de natuur zijn werk laten doen. Kunnen alleen de dagen wel iets sneller voorbij gaan???

Stilte

De klachten van de laatste dagen zijn weg. Oké, ik werd er tureluurs van dat ik de hele dag na moest denken of ik zwanger was of toch niet maar nu mis ik ze!
"Die krampen, het vele plassen en mijn gevoelige tepels zouden op een zwangerschap kunnen duiden" dacht ze vertwijfelend.
Geen klachten lijkt me duiden op niets. Logisch! Want als je iets hebt, dan voel je dat. Heb je niets, dan voel je niets. Toch?

Medium nieuws

"Nou, dus ik baal op het moment een beetje" sluit vriend M zijn verhaal af.
"Gelukkig heb ik goed nieuws" zeg in een poging om hem een ienimienie beetje vrolijker te maken.
"Je bent zwanger!"
"Uh, nee, de Koninging komt naar onze stad" mompel ik.

Klik open, klik dicht, klik open, klik dicht

"Oei" en druk mijn handen op mijn buik "volgens mij ben ik ongesteld geworden."
Ik ga naar de wc, niets aan de hand.
De ongesteldheid krampen blijven komen en alle keren dat ik naar de wc ga, is er niets aan de hand.
"Misschien biedt google wat uitkomst " denk ik en gooi de zoekopdracht het net op. Meteen klik ik de site richting taakbalk en doe net of ik mijn email check. Het geluid blijkt loos alarm te zijn, geen collega te zien.
Ik bekijk verschillende sites en klik die steeds weer de taakbalk in. Man, wat is het lastig om op je werk in het geheim zwangerschapsfora te bezoeken. Hoe oneerlijk is dat!!!
Na 5 minuten nerveus klikken, snel lezen en verder klikken geef ik het op.
Wat het ook mag zijn, in onze werkkamer ga ik het antwoord niet vinden!

Kom binnen

De mensen die weten dat hij langs is geweest, leven mee. Ze bellen en smsen.
"Dit is een spannende week voor je, succes. X"
"Hij komt vandaag, succes"
"Er breken spannende tijden aan…. X"
"Hoe voel je je? Lichamelijk hetzelfde maar emotioneel? Cross legs, uh, bedoel fingers. X"
Sinds donderdagmiddag voel ik van alles. Doodnormale dingen die ik altijd rond mijn eisprong heb. Atlhans dat denk ik. Ik wist niet dat ik dan last had van krampen, tintelingen, een drukkend gevoel en wat allemaal nog niet meer. Deze maand is dus een eye-opener.
Moe word ik van mezelf. Bij alles denk ik na. Zelfs of mijn sporthemd niet zo strak zit dat hij "het" contactmoment tussen het zaadje en het eitje verstoord.
Mijn moeder sprak de moederlijke woorden, "Femke, de natuur moet nu zijn werk doen."
Tja en daar heeft ze gelijk in! Ik heb gedaan wat ik kon doen en de bevruchting moet ik overlaten aan mijn lijf.
Dus lief lijf….. doe  goed je best. Zorg ervoor dat ons eitje zijn zaadje hartelijk ontvangt en hem meteen een warm huis biedt!

In de herkansing

Vandaag kwam hij weer….. letterlijk en figuurlijk!
Met nog meer kussens onder mijn billen, een extra handdoek op de kussens en de dvd al lopend, pak ik het spuitje van mijn nachtkastje. "Rustig Femke, rustig inspuiten" spreek ik mezelf toe. Langzaam druk ik het spuitje leeg. Ik voel niks terug lopen. "Whoei….. dat gaat al een stuk beter."
Ik herinner me meerdere artikelen waarin staat dat een vrouwelijk orgasme de zwemmers sneller op de plek van bestemming brengen. Zal ik of zal ik niet?? Een dilemma popt op.
Na ruim 10 minuten klim ik uit bed. Ik voel me niet vies, ik plak niet en ruik ook niets. Dit voelt een stuk beter. Zo had ik me het voorgesteld. Deel 1 is voltooid!

Het moment der momenten

Het is voorbij en ik vond er niks aan! Wat een kliederboel zeg.

Hij kwam binnen, totaal ontspannen. Ik ook, want hij kwam een uur eerder dan gepland. Had net de afwas in de kast staan en gezorgd voor een goede "werkkamer". Het zweet stond bijna op mijn hoofd maar er lagen keurig 2 handdoeken, een washandje en natuurlijk het potje op hem te wachten.
Mijn slaapkamer was omgebouwd tot een warm nestje. Handoekje erbij, spuitjes, dvd van Friends start klaar en mijn telefoons standby.

Hij deed zijn ding en ik keek tv. Dat deel ging me goed af! Ik kan me zelfs nog herinneren wat ik gezien heb. Ghost wishperer! Melinda wil haar huisgenoot-die-eigenlijk-ook-haar-overleden-man-is vertellen dat zij geesten kan zien. Hij is sceptisch over paranormale dingen, zij ziet een nieuwe geest, hij blijft zich sceptisch uiten en zij houdt haar mond. Kijk voor de foto’s van de afleveringen hier.
Maar goed, hij deed zijn ding en ik keek tv.

Nadat hij de deur uit was, ben ik naar boven gegaan. Ik vond op mijn (en ondertussen ook zijn) werkkamer het potje in een handdoek gedraaid. Een groot potje en een beetje inhoud. Niet dat ik wist wat ik moest verwachten maar de verhoudingen waren een beetje zoek.
"Ach, het gaat om de kwaliteit en niet om de kwantiteit, Femke" hoor ik mijn vader bijna zeggen.
Dat heb ik weer….. nader ik het moment der momenten en dan komt mijn vader zich er ook nog eens mee bemoeien! Ik loop snel naar mijn slaapkamer.

Als ik comfortabel lig, wat toch er lastig is als je uit een potje iets met een spuitje wilt halen, begint het echte werk. Mijn aandeel om een kindje te krijgen! Mijn inzet!
Ik spuit het spuitje leeg, krachtig zoals ik op internet heb gelezen. Meteen voel ik langs het spuitje iets naar buiten glijden.
"Ow nee, dit doe ik niet goed" en vlug zuig ik met het spuitje weer wat op. Ik breng het opnieuw in en voel weer van alles lopen en onderneem nog een poging om te redden wat er te redden valt. Ondertussen probeer ik ook vanaf bed de dvd-speler aan de praat te krijgen. Ik zie nu alleen maar de Simpsons op Comedy Chanel. En die haat ik. Ik druk op een knopje en hou in mijn andere hand een spuitje vast. Na 3 drukjes geef ik het op en probeer Bart te negeren.
Dan eerst maar verder met insemineren. Ik zuig nog een restje uit het potje en breng dat in.
Het is ondertussen 1 grote klieder boel en ik voel me vooral erg vies. Maar opstaan om me te wassen kan niet. Ik moet zeker 10 tot 15 min met mijn benen omhoog liggen. Ik hou ze in de lucht en druk nog een keer op play. Beeld!

Na 2 minuten ratelende gedachtens en bewegende beelden, voel ik voorzichtig of alles weg is. Niet dus, mijn handen plakken nu ook als de ziekte. Net als de rest daaronder.
Ik hoor Chandler bezorgd aan Ross vragen of Charlie wel een meisje is. WHO CARES! Ik lig godverzetend plakkend op een bed te wachten totdat ik met goed fatsoen naar de badkamer kan om me te gaan wassen. Al doet de hele wereld het opeens met een man! Wat zal mij dat schelen! Ik voel me vies, ruik alleen maar zijn "zelf-gemaakte-product" en lig met mijn benen in de lucht!
Klaar ben ik ermee!

Ik was me schoon, ruim de handdoeken op, spoel de spuiten en het potje om en baal. Is dit nou HET grote moment dat ik op een fijne manier thuis een kindje maak? Is dit nou HET waarop ik terug kan kijken met een vertederend gevoel dat ik "wist" dat het gelukt was? Is dit nou HET moment waarop ik ontspannen en gelukkig voor de perfecte match zorg?
Nou nee, dit was het moment waarop ik me vies voelde en me gelukkig mocht prijzen dat er 1 zaadje de eindfinish heeft gehaald!

Het moest vast zo zijn

Lichtelijk nerveus kijk ik weer op mijn telefoon. "Ik ga hem missen!" denk ik. Na 5 min komt eindelijk de stadsbus.
"Nee mevrouw, die is vast al weg" antwoord de chauffeuse, nadat ik geklaagd heb dat ze op een zondag 10 min te laat komt en nadat ik gevraagd heb of ze wil oproepen dat lijn 80 even blijft wachten.
Ik sprint de bus uit als we op het station aankomen. Nergens lijn 80 te zien. Een alerte reizigster weet me te vertellen dat hij een paar minuten geleden vertrokken is.
Mokkend loop ik het station binnen. Dat wordt een uur wachten!

In de Bruna loop ik langs de boekenrekken en zie een vrolijke baby mijn kant uit kijken. Het plaatje op het boek is zo uitnodigend dat ik het uit het rek pak. Er staan meer zwangerschapsboeken. Ik zie er 1 van Beatrijs Smulders staan en herinner me de tirade die Claudia de Breij in haar boek "krijg nou tieten" over haar voert. Bevooroordeeld blader ik door het boek. Hij boeit me niet echt dus ik zet hem terug.
Met interesse bekijk ik de foto’s van ongeboren kinderen in een ander boek. Knap hoor dat de natuur dit allemaal maar kan. Ondertussen sta ik al 10 min te bladeren en te kijken.
Het boek "oei ik groei" blijft met trekken. Leuke tekeningen en lekkere teksten om te lezen.
Er ploppen 2 Femke’s op mijn schouders. De ene fluistert in mijn oor "kopen, kopen, zo bereid je je goed voor. Of je het nu of over een paar weken koopt maakt niets uit"
In mijn andere oor hoor ik "Nee joh, je hebt er geen geld voor. Daarbij ben je niet zwanger, dus waarom zo’n boek"
Ze strijden nog even door. Als ik  "joh, die bus missen moest vast ergens goed voor zijn" in mijn oor hoor, ga ik overstag.
Ik kan maar beter aan die ellende een zinvolle draai geven. Loop naar de verkoopster en reken af.

Bakerfabel #1

Ja ja, de baker fabels hebben ook mijn huis bereikt!!
Ik hoorde dat snel zaad, jongens zaad is en langzaam zaad meisjes zaad.
Je zou dus het geslacht kunnen beinvloeden!
Als je op het moment van je eisprong zaad verspreid is het snelle zaad als eerste op plaats van bestemming. Dat zou dan jongenszaad moeten zijn.
Zorg je ruim voor je eisprong voor een dosis zaad dan heeft het langzame (meisjes)zaad kans om dichtbij de eicel te zijn als hij valt. Je zou dan meer kans op een meisje hebben.
Maar ja…… of dat waar is???????

Up site down

Weet je, ik ben blij voor ze! Heel blij.
Maar waarom voel ik die kriebel? Die tranen in mijn ogen? Dat stekende gevoel in mijn buik? Het gevoel van verraard? Dat ongeloof?
Ik ben bang dat ik de zwangerschap van I toch stiekem niet aan zag komen. Ik heb het ze nog gevraagd op onze vakantie. Geloofde het verhaal van de antibiotica.
"Nee, voorlopig willen we nog niet zwanger worden. Eerst maar het huis verkopen en rust in het carriere gebied vinden."
"Ik heb een blaasontsteking, dus nee, geen alcohol voor mij. Dat werkt niet goed met antibiotica."
"Geloof dat ik ziek ben, ik blijf een dagje in ons chalet."
Nu vallen alle puzzelstukjes bij elkaar. Ze was zwanger!
Terwijl ik over mijn bammen sprak, ontkende zij een eventuele zwangerschap.
Ik was eerlijk, ging met de billen bloot.
Zij niet, zij hielden het nieuws voor zichzelf.
En dat mag natuurlijk maar nu steekt het….. zij wisten meer van mij terwijl ik me kwetsbaar opstelde. Stiekem vind ik dat niet zo leuk.
Ik weet het, zwangerschappen komen en gaan. Dat gebeurd al jaren. En al een flinke tijd voelde ik niet meer die steek. Ik ben oprecht blij voor hen. Mijn wens staat los van die van hun.
Tot vandaag, dit keer raakt het me wel. De zwangerschap komt voor mijn onverwachts. Ik ben jaloers. Ik wil dit ook!
De misselijkheid, het samen liegen tegen de rest, het vertellen van het goede nieuws, de stiekeme blijheid terwijl het eigenlijk nog niet kan.
Ze zijn eerder dan mij.
En wat me meer dwars zit weet ik niet. Het feit dat ze tegen me "gelogen" hebben of dat zij eerder een kindje dan mij krijgen.
Heel erg maar ik denk dat het "liegen" me meer raakt.

Zo meteen zak ik nog

Tjee, stiekem wat was ik weer erg zenuwachtig!
Hij kwam binnen en de zenuwen verdwenen dit keer niet meteen. Dit keer zouden we het namelijk over het doneermoment gaan hebben.
Whaa…. de preutse Femke komt bij dat soort onderwerpen meteen naar boven.
Na een kort kletspraatje pakt hij de bewijzen van de soa testen. Hij is met vlag en wimpel geslaagd. Ik zie krullen bij de testen staan.
Hij heeft kopieetjes gemaakt zodat ik weet waar ik wat aan over moet maken. Lekker zakelijk praat ik met hem. Dit kan ik wel, zolang het niet over intieme gevoelens gaat, kan ik mijn zenuwen onder controle houden.
Maar na een tweede kletspraat-ronde begint hij over het doneermoment. Ik voel mijn wangen rood worden. Met moeite bespreken we het door. Nou met moeite voor mij dan, hij lijkt de rust zelve. Hij vraagt dan ook of ik het spannend vindt. "Je kijkt wat angstig" zegt hij.
Bam, daar heeft hij mij.
"Het is geen angst maar ik vind het lastig om over dit soort dingen te praten." "Weet niet wat er van me verwacht wordt tijdens het doneermoment en dat vind ik lastig." "Wil het allemaal goed doen en niets vergeten" "Vind het spannend dat we dit gaan doen." "Die spanning is weg, als we het eenmaal een keer gedaan hebben, dat jij doneert terwijl ik beneden zit."
En zo blaat ik nog wat verder. Hij blijft me zorgelijk aankijken en zegt: "Zal ik het nu alvast een keer doen, dan hebben we die 1e keer gehad en wordt het misschien wat minder spannend voor je. "
Ik wordt nog roder. "Nee bedankt, volgende week is echt vroeg genoeg" stamel ik.
Hij stelt me nog wat gerust en een paar minuten later kan ik erom lachen.
Ik ben blij dat we gaan starten, de afspraak staat…. volgende week vrijdag!!
Alleen ik word zo nerveus van dit soort dingen. Ik ben hier niet goed in. Ik wil de rustige zelfverzekerde Femke zijn maar hoe goed ik mijn best ook doe…. dat lukt dus in deze situatie niet.
Bereid je voor volgende week maar voor op een nieuw drama-moment. Gelukkig heeft hij zichzelf beter onder controle want om in een potje te richten moet je toch echt niet teveel trillen!

Beetje hulp van boven

Echt bijgelovig ben ik niet maar als iets me kan helpen dan wil ik er wel even over nadenken of het iets voor mij is.
Een paar jaar geleden heb ik gelezen over het Brabantse dorpje Molenschot en de kapel van heilige moeder Anna.
Heilige moeder Anna helpt mensen aan een partner en als klap op de vuurpijl zorgt zij voor zwangerschappen. Ze is patrones van de ongehuwde en of zwangere vrouw.
De weblog waar ik over Anna las was van bammer die midden in haar inseminatie zat. Ze was vlak na haar bezoek zwanger!
Dat klinkt hoopgevend!
Ik heb nog een week vakantie dus tijd om dingen te doen die ik anders niet doe. Ik stap in de auto richting Molenschot.
Het weer is lekker en ik luister naar het luisterboek van Claudia de Breij "Krijg nou tieten". Ze brengt me met haar zwangerschapsverhalen aan het lachen. De rit vliegt voorbij.
Er zitten een oudere meneer en mevrouw in de kapel als ik binnenloop. Ze zijn duidelijk aan te bidden.
Ik ga achterin het kapelletje op een bankje zitten en kijk rond. Er hangen schilderijen en ik zie een groot beeld van heilige moeder Anna met kaarsjes ervoor.
In stilte denk ik na over mijn kinderwens en of zij mij erbij kan helpen.
Het oudere echtpaar staat op, we groeten elkaar en zij lopen de deur uit. Ik blijf nog even zitten en geniet van de stilte.
Het is een klein kapelletje dus ik ben zo bij het beeld van moeder Anna. Ik koop 2 kaarsen. 1 voor mijn eigen wens om zwanger te worden en 1 voor vriendin M en vriendin K. Ik gun hen ook een zwangerschap en een gezond lief kindje.
Ik vraag om de hulp van moeder Anna en bedank haar.
Als ik me omdraai zie ik op een tafel een schift liggen. Ik blader het door. Mensen schrijven hun wens op, vrouwen die graag een partner willen, ouders die een partner voor hun kind wensen en vooral vrouwen die graag zwanger willen worden. Tussen de wensen staan dankbetuigingen voor de komst van een partner of het kindje waarbij moeder Anna hun heeft geholpen.
Het zijn kleine emotionele stukjes en ik kan het niet laten om mijn wens erbij te schrijven. Natuurlijk vraag ik ook voor zwangerschappen voor vriendin M en vriendin K.
Ik ga weer op het plekje achterin de kapel zitten. Kijk nog eens rond en leg mijn handen op mijn buik.
Wat zal de toekomst mij gaan brengen?

Tussen de wijn en kaas denk je nog eens na

Ook vriendin M heeft de weg naar het bammen ingeslagen. Ze heeft ook al een donor gevonden maar stelt het insemineren nog even uit, praktisch gezien is dat handiger.
"Vindt jij Patrick een leuke jongensnaam?"vraagt vriendin M.
"Nee, gatsie, die naam ben ik teveel in mijn jeugdzorg-werkcarriere tegengekomen"
We zitten lui met de benen omhoog een boekje te lezen met het uitzicht op de Ourte.
"En Fleur voor een meisje?"
"Die is wel leuk maar ik zou er denk ik niet voor kiezen"
We hebben tijdens onze vakantie het veel gehad over de keuze die we gemaakt hebben. Ik zag overal "gelukkige" gezinnen lopen en vaders met kinderen aan de hand. Het werd me pijnlijk duidelijk dat mijn kindje dit niet vanzelfsprekend in zijn leven zou hebben. Wederom schoten er vragen door mijn hoofd, is dit wel wat ik voor een kindje wil? Wil IK dit wel? Wil ik het allemaal wel alleen gaan doen?
Vriendin M herkend het gevoel. Ook zij weet dat het alleenstaande moederschap niet iets is waar we van gedroomd hebben. Het is niet de keuze die we voor ogen hadden toen we samen studeerde en over de toekomst fantaseerde.
We spreken over waarom we toch willen gaan bammen. Het voelt een beetje als de beste keuze uit de slechte keuzes. Het is niet onze droom maar geen moeder worden is helemaal geen optie.
We spreken over ons kunnen en of we wel geschikte moeders zullen zijn om een kind in ons eentje op te voeden.
We spreken over onze donoren en dat we het kindje graag regelmatig contact met hem willen laten hebben.
We bespreken de twijfels maar ook de zekerheden die we hebben.
Op het laatste stukje snelweg richting huis, leg ik mijn hand op vriendin M’s been.
"Dank je wel voor de vakantie en de gesprekken. Ik weet zeker dat ik de juist weg ingeslagen heb."

Bloed en plas

Terwijl ik naar Frankrijk rij, zit hij bij de dokter. Hij laat zich testen op SOA’s. Hij wordt geprikt, moet bloed afgeven en krijgt een plaspotje mee.
Ik sms hem om te vragen hoe het gegaan is.
Een paar uur later krijg ik een berichtje terug, "Alles is goed gedaan. Ik ben HIV vrij en moet morgen nog wat urine inleveren."
"Nou, dat klinkt al goed" en proost met vriendin M op het nieuws.
Ik rij net Nederland weer binnen als mijn telefoon gaat. Hij belt om te vertellen dat de uitslagen van de testen binnen zijn. Alles is goed.
"We kunnen gaan beginnen" zegt hij.
We bellen ‘s avonds nog een keer uitgebreid met elkaar. Ik leer hem weer een beetje beter kennen. De persoon aan de andere kant van de lijn deugd en ik ben blij dat ik met hem deze stap ga zetten.

Tjee wat is ie bruin

Mijn voornemen om in 2009 te doen wat ik allemaal nog wil doen, leef ik goed na. Ik ga 2x op vakantie en tussen mijn vakanties door reed ik naar hem toe.
Ik sla nerveus mijn autodeur dicht. "Zou het nog net zo zijn als de vorige keer?" vraag ik me af terwijl ik naar de deur van zijn bedrijf loop.
De "Ding Dong" van de deur verstoord mijn gedachten. Ik kijk de gang in en zie hem de hoek van zijn kantoor om komen. Hij begroet me hartelijk en haalt koffie. Ik zit alleen in het kantoor te wachten en voel me nog wat opgelaten. Dit is duidelijk zijn terrein.
Tijdens de koffie wisselen we vakantie verhalen uit. We hebben beide veel nagedacht en die gedachten hebben nog eens besproken. Beide willen we doorgaan met de stap die we gezet hebben. Ik pak opgelucht het donorcontract ( Download donorcontract_defintief_aug_2009.doc ) erbij.
We veranderen wat afspraken en kordaat als hij is zet hij alles in een document zodat we meteen het donorcontract kunnen tekenen.
We lachen nerveus naar elkaar en feliciteren elkaar. We gaan samen een kindje maken!

Ben ik de enige alleenstaande vrouw?

Na 2 dagen merk ik dat er wat in mijn onderbuik kriebelt. Ik denk veel na over mijn voornemen om alleen moeder te worden. Ik voel een soort jaloezie.
Het duurt een dag voordat ik door heb waar het vandaag komt. Ik ben met 3 stelletjes op vakantie. Zij gaan ooit samen kinderen krijgen.
Samen…. niet alleen! Samen…. zoals ik dat ook ooit had bedacht! Samen…. niet met een donor!
Ik denk na over wat ik aan het doen ben. Is dit wel wat ik wil? Moet ik het niet uitstellen? Moet ik er niet mee stoppen?
Dat idee maakt me aan het schrikken. Nee, stoppen is geen optie! Het idee om geen moeder te worden is nog veel heftiger dan het idee dat ik het alleen ga doen. En uitstellen voelt als een gemiste kans. Dat wil ik niet, ik ben er nu aan toe.
Ik rouw weer een beetje om het feit dat ik mijn kinder-toekomstbeeld niet kan realiseren. Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar mijn toekomst. Mijn nieuwe toekomst waarin ik moeder ben van een kindje en samen met dat kindje een gezin vorm.

Robin het nare mannetje #2

"Ik heb best een serieuze mogelijke donor ontdekt. Wil jij zijn emails eens lezen?" vraagt vriendin M aan me.
Na een halve email valt mijn mond open. Dit is diezelfde vent als waarmee ik gemaild heb. Alleen heet hij nu geen Robin maar Sven.
Om te voorkomen dat andere dames ook in zijn streken trappen, hier een lijstje van zijn namen en emailadressen:
………………………………….
24 febr 2010
Omdat het geven van persoonlijke informatie in strijd is met de wet op de privacy heb ik dit berichtje moeten aanpassen.
Ik weet dat ik tot vandaag een aantal dames heb kunnen helpen met de namen en emailadressen die hier stonden. Daar ben ik blij mee.
Jammer genoeg mag ik niet publieke meer dames helpen en heb ik in overleg met web-log.nl besloten om de namen en de emailadressen uit dit bericht te verwijderen.Ik zit niet te wachten op een proces of ander gedoe.
Wees alert op fakedonoren en ga niet over 1 nacht ijs. Neem de tijd om een goede donor te vinden en kijk kritisch naar de informatie die de persoon geeft. Iemand die geen antwoorden op je vragen geeft of zich tegen-spreekt kan mogelijk niet de juiste intenties hebben. Hou je onderbuik gevoel in de gaten want dat kan veel zeggen!
Succes en email me als je vragen hebt.

Er komt een man bij de dokter

Hij en ik emailen en bellen elkaar om het dokter’s bezoek te realiseren. We willen proberen om samen te gaan.
We hebben een afspraak kunnen regelen maar door de start van de vakanties zijn de files zo enorm dat hij niet op tijd in het ziekenhuis kan zijn….. helaas!
Door onze vakantie schuift het allemaal een stuk op en gaat hij uiteindelijk alleen de testen laten doen. Ik zit dan lekker lui in Frankrijk en hij mag buisjes bloed gaan afgeven. Wat is het soms toch oneerlijk.
Vooral omdat hij dit allemaal voor mij doet.
Ik realiseer me goed dat ik hem hard nodig heb en wat doet hij…. hij regelt van alles, neemt me zaken uit handen en denkt mee.
Als mijn toekomstige kindje deze eigenschappen erft wordt hij de ideale schoonzoon! En als het een meisje is dan kan je je geen betere vriendin voorstellen.
Dank je wel "hij" voor alles wat je doet.

Een date die geen date is

Pff, gelukkig, hij wilde me ook ontmoeten. Nu ik naar het café rij begint het te kriebelen.
8 rondjes door de wijk later kan ik eindelijk mijn auto parkeren. Ik heb nog 5 min dus ik ren min of meer naar de betaalautomaat. Stop mijn chipknip erin en dan **krak**…. mijn pas breekt doormidden! Ik heb nog niet betaald. Gestresst bel ik het nummer dat op het automaat staat.
"Nou mevrouw, we gooien de helft van het pasje dat nog in de automaat zit bij uw bank naar binnen en u mag voor deze keer gratis parkeren. We geven het aan de politie door."
"Thanks, thanks, thanks" roep ik terwijl ik in draf naar het café ren.
Daar zit hij al aan de bar en zwaait naar me als ik binnenloop.
Opluchting 1: we herkennen elkaar.
Opluchting 2: hij ziet er verdomd lekker uit.
Opluchting 3: er is een rustige plekje vrij.
We gaan zitten en het kletsen begint. Eerst mijn verhaal met 100 excuses omdat ik te laat was. Daarna hoe raar het is om zo tegenover elkaar te zitten, vervolgens over zijn zoon, ons werk en hoe we in het leven staan.
Er moet een moment komen dat we het over intieme dingen gaan hebben. Zo bizar om met een bijna vreemde te praten over zwanger worden, sperma, ovulaties, insemineren en wat dit alles met je doet. Binnen een uur zitten we op intiemiteits niveau 9. Gelukkig lachen we erom.
Aan het eind van de avond is het duidelijk. Het klikt ook in real life en we willen een stap verder gaan zetten.
Hij gaat een afspraak maken voor de soa-testen.
Woei…. spannend….. mijn wens om moeder te worden wordt nu echt concreter!

En toen waren er nog 3

Deze 3 mannen schrijven lange en verhelderende emails. Ik krijg steeds een beter beeld van ze. Ze zijn alle 3 nog in de race maar 1 heeft er mijn voorkeur. Kan niet wachten om een email van hem te krijgen. Het is een gevoelsmens en daar hou ik van. Op papier klikt het. We kijken op dezelfde manier naar het donorschap maar er is meer. We zijn beide open in dit avontuur gestapt. Beide zo blanco als ik weet niet wat. We bewandelen samen dit nieuwe pad en dat voelt goed.
Ik ga de stoute schoenen aantrekken…. ik ga hem vragen of hij met me wil afspreken!

Robin het nare mannetje #1

Hij is er dus toch tussendoor geglipt…. een faker!
Nadat de emails verzonden waren wilde ik toch weten of andere dames de 4 heren kenden. Ik heb hun namen op het forum genoemd.
Robin werd meteen herkend. Hij had met meerdere dames contact gehad en steeds ondere andere namen. Hij gaf daarbij tegenstrijdige informatie en vage (steeds dezelfde) foto’s.
Woest was ik.
Hoe haalt hij het in zijn hoofd om met mijn maar ook met andere dames hun gevoelens te spelen!!!!!!
In een email heb ik het contact verbroken en hem dringend verzocht om te stoppen met het reageren op vrouwen.
Natuurlijk heb ik niets meer van deze Robin gehoord.

Vertel eens wat meer over jezelf

Wat moet ik in godsnaam in een email aan een mogelijke donor schrijven? Wat wil hij van mij weten?
Wat ik van hem wil weten was me snel duidelijk.
Waarom wil je dit voor een vrouw doen?
Heb je al eerder gedoneerd?
Hoe zie jij je rol van donor in het leven van het kindje?
Hoe zie jij het donoren voor je?
Wil je een 2e x donoren? (wwhhaa….. ik heb niet eens 1 kind…. waarom vraag ik dit????)
Zijn er erfelijke ziekten in je familie.
Waar woon je?
Nu alleen nog een goede email schrijven. Nou, ik kan je vertelde dat dit dagen duurde. Wat is het moeilijk om zoiets belangrijks goed te formuleren. Maar het is gelukt. De emails zijn weg……

Een regenachtige zondag

Het waren best veel reacties geworden. Een aantal vielen er meteen al af. Dat je op zoek bent naar een moederfiguur wil nog niet zeggen dat ik dat voor je wil zijn. Dat jij een adonis bent die ALTIJD raak schiet, sluit niet aan bij wat ik zoek. Door je 10.000 spelfouten in een klein berichtje ontkracht je meteen je genoemde HBO-niveau. Het vragen om mijn telefoonnummer, mijn foto en mijn adres, geeft mij niet een beeld dat je met de juiste intenties reageert.
Ik heb een hulptroep nodig! Dus vriendin E wordt gebeld. Ze reageert enthousiast en is vereerd.
Op een regenachtige zondag lezen we de reacties door en maken stapeltjes. Het "valt-af" is snel gemaakt. We wikken en wegen en maken nog 2 stapeltjes, "eventueel-voor-later"stapeltje en een "hier-wil-ik-meer-van-weten"stapeltje. Bij die laatste heb ik 4 emails verzameld. Deze mannen ga ik om meer info vragen, de rest krijgt een vriendelijk maar nee-bedankt emailtje van me.
Vriendin E fiest tussen de buien door naar huis en ik voel me op een fijne manier gespannen. Er lijkt schot in de zaak te komen.

Waar ben je donor?

Nu de keus is gemaakt om te gaan bammen en mijn naaste familie en vrienden op de hoogte zijn is tijd voor de volgende stap…… het zoeken van een donor!
Op het forum was me al duidelijk geworden dat er veel schorem reageert op de oproepen van bammers-in-spé.
Het is mij volledig onduidelijk waarom mannen dit doen? Wat willen ze ermee bereiken? Willen ze mij een standje geven, willen ze sex, willen ze iemand een rot gevoel bezorgen? Wat willen ze eigenlijk?
Na lang wikken en wegen heb ik een advertentie voor op een bam-site gemaakt waarin ik vrijwel niet meer dan mijn woonplaats en mijn wens om moeder te worden bescrhrijf. De belangrijkste zin is dat ik wil dat er een match tussen de donor en mij is. Pas dan kunnen we samen een voldende stap zetten.
Er komen meteen reacties binnen. Er zitten rare reacties tussen maar ook serieuze. Dit gaat een klus worden om ze uit te zoeken.

Mama, ik ga ook mama worden

Blij met mijn beslissing liep ik door mijn huis. Wat nu? Hoe zal mijn omgeving gaan reageren?
Na een familie etentje nam ik nog een extra kopje koffie. Mijn zussen vetrokken samen met hun aanhang. De rust was terug en dat was het moment om het mijn ouders te vertellen. Mijn moeder sprong op en was blij. Ze wil graag nog een keer oma worden en op haar meest recente mandela had de tekenaresse een kleinkind getekend. Dat had ze dus niet zomaar gedaan! Mijn vader reageerde nuchter maar positief.
Opgelucht reed ik naar huis.
Daarna ben ik het steeds meer mensen aan vertellen. De reacties waren allemaal positief en enthousiast. Ze zien met het doen en vinden een beslissing die bij mij past. Erg fijn om dat te horen want ik zal mijn omgeving in dit proces vast nog regelmatig nodig gaan hebben.

De knoop

Toen ik klein was wist ik het….. ik ga moeder worden en een groot gezin krijgen! Die gedachte is altijd gebleven maar toen ik richting de 30 ging begon ik te twijfelen.
Ik had geen liefde van mijn leven, ik had sowieso geen liefde in mijn leven. Het beeld van een gezin raakte daardoor vertroebeld. Hoe kon ik moeder worden zonder die man??
Ik herinnerde de woorden van een vriendin die al jaren riep "joh, ik zie jou wel alleen een kindje krijgen!" Zou er dan toch een kern van waarheid in deze woorden zitten??
Vanaf mijn 30e ben ik gaan nadenken over het alleenstaande moederschap. Ik ben op een gegeven moment naar het FIOM gegaan om informatie in te winnen. Daar werd me in het 1e gesprek al duidelijk dat er voor mij iets aan het bammen vooraf moest gaan.
Samen met een psycholoog ben ik gaan accepteren dat ik geen relatie heb en dat mijn toekomstbeeld van vroeger niet geworden is van wat ik had bedacht. Dit bracht rouwen met zich mee. Mijn leven had niet de wending genomen die ik wilde en daar kon ik niets aan doen.
Ieder jaar rond mijn verjaardag dacht ik na over het moederschap. Het verdriet van het missen van een partner verdween maar die wens om moeder te worden bleef. Ieder jaar schoof ik die wens voor me uit tot december 2008. Mijn leeftijd (toen 34 jaar) ging steeds meer meespelen en ik had al lang bedacht dat als ik mezelf geen schop onder mijn kont zou geven ik nog jaren dit moeilijke onderwerp voor me uit zou schuiven. Ik zou toch een keer na moeten gaan denken of ik echt moeder wil worden en of ik dat alleen zou willen/ kunnen doen. Stiekem wist ik het allang, ik wil kost wat kost moeder worden maar vond het knetterspannend om ermee bezig te gaan!
Mijn voornemen voor 2009 was om nog een jaar lang alles te doen wat ik wilde doen en in 2010 de knoop te gaan doorhakken. Ha ha, het was me weer gelukt om het voor me uit te schuiven!
Maar het bleef knagen en na een gesprek met vrienden werd duidelijk dat het proces om een goede keuze te maken tijd kost. Misschien wel veel tijd en als ik er dus pas echt in 2010 over na zou gaan denken, ik pas mogelijk in 2011 zwanger zou kunnen worden. Mijn biologische klok begon een alarm af te geven.
Meteen na dat gesprek ben ik achter de pc gedoken en ben informatie gaan zoeken. Zo werd het duidelijk dat er een grote groep bammers is en die met elkaar in contact staan. Ik ben lid geworden van een forum. De berichten die ik daar las en de antwoorden die ik daar kreeg waren herkenbaar en verhelderend.
Ik kreeg een beter beeld van het bammen en van wat mijn mogelijkheden zouden zijn.
Eind april 2009 was het duidelijk.
De knoop was doorgehakt.
Ik word een alleenstaande moeder.