Toen ik klein was wist ik het….. ik ga moeder worden en een groot gezin krijgen! Die gedachte is altijd gebleven maar toen ik richting de 30 ging begon ik te twijfelen.
Ik had geen liefde van mijn leven, ik had sowieso geen liefde in mijn leven. Het beeld van een gezin raakte daardoor vertroebeld. Hoe kon ik moeder worden zonder die man??
Ik herinnerde de woorden van een vriendin die al jaren riep "joh, ik zie jou wel alleen een kindje krijgen!" Zou er dan toch een kern van waarheid in deze woorden zitten??
Vanaf mijn 30e ben ik gaan nadenken over het alleenstaande moederschap. Ik ben op een gegeven moment naar het FIOM gegaan om informatie in te winnen. Daar werd me in het 1e gesprek al duidelijk dat er voor mij iets aan het bammen vooraf moest gaan.
Samen met een psycholoog ben ik gaan accepteren dat ik geen relatie heb en dat mijn toekomstbeeld van vroeger niet geworden is van wat ik had bedacht. Dit bracht rouwen met zich mee. Mijn leven had niet de wending genomen die ik wilde en daar kon ik niets aan doen.
Ieder jaar rond mijn verjaardag dacht ik na over het moederschap. Het verdriet van het missen van een partner verdween maar die wens om moeder te worden bleef. Ieder jaar schoof ik die wens voor me uit tot december 2008. Mijn leeftijd (toen 34 jaar) ging steeds meer meespelen en ik had al lang bedacht dat als ik mezelf geen schop onder mijn kont zou geven ik nog jaren dit moeilijke onderwerp voor me uit zou schuiven. Ik zou toch een keer na moeten gaan denken of ik echt moeder wil worden en of ik dat alleen zou willen/ kunnen doen. Stiekem wist ik het allang, ik wil kost wat kost moeder worden maar vond het knetterspannend om ermee bezig te gaan!
Mijn voornemen voor 2009 was om nog een jaar lang alles te doen wat ik wilde doen en in 2010 de knoop te gaan doorhakken. Ha ha, het was me weer gelukt om het voor me uit te schuiven!
Maar het bleef knagen en na een gesprek met vrienden werd duidelijk dat het proces om een goede keuze te maken tijd kost. Misschien wel veel tijd en als ik er dus pas echt in 2010 over na zou gaan denken, ik pas mogelijk in 2011 zwanger zou kunnen worden. Mijn biologische klok begon een alarm af te geven.
Meteen na dat gesprek ben ik achter de pc gedoken en ben informatie gaan zoeken. Zo werd het duidelijk dat er een grote groep bammers is en die met elkaar in contact staan. Ik ben lid geworden van een forum. De berichten die ik daar las en de antwoorden die ik daar kreeg waren herkenbaar en verhelderend.
Ik kreeg een beter beeld van het bammen en van wat mijn mogelijkheden zouden zijn.
Eind april 2009 was het duidelijk.
De knoop was doorgehakt.
Ik word een alleenstaande moeder.
Ik had geen liefde van mijn leven, ik had sowieso geen liefde in mijn leven. Het beeld van een gezin raakte daardoor vertroebeld. Hoe kon ik moeder worden zonder die man??
Ik herinnerde de woorden van een vriendin die al jaren riep "joh, ik zie jou wel alleen een kindje krijgen!" Zou er dan toch een kern van waarheid in deze woorden zitten??
Vanaf mijn 30e ben ik gaan nadenken over het alleenstaande moederschap. Ik ben op een gegeven moment naar het FIOM gegaan om informatie in te winnen. Daar werd me in het 1e gesprek al duidelijk dat er voor mij iets aan het bammen vooraf moest gaan.
Samen met een psycholoog ben ik gaan accepteren dat ik geen relatie heb en dat mijn toekomstbeeld van vroeger niet geworden is van wat ik had bedacht. Dit bracht rouwen met zich mee. Mijn leven had niet de wending genomen die ik wilde en daar kon ik niets aan doen.
Ieder jaar rond mijn verjaardag dacht ik na over het moederschap. Het verdriet van het missen van een partner verdween maar die wens om moeder te worden bleef. Ieder jaar schoof ik die wens voor me uit tot december 2008. Mijn leeftijd (toen 34 jaar) ging steeds meer meespelen en ik had al lang bedacht dat als ik mezelf geen schop onder mijn kont zou geven ik nog jaren dit moeilijke onderwerp voor me uit zou schuiven. Ik zou toch een keer na moeten gaan denken of ik echt moeder wil worden en of ik dat alleen zou willen/ kunnen doen. Stiekem wist ik het allang, ik wil kost wat kost moeder worden maar vond het knetterspannend om ermee bezig te gaan!
Mijn voornemen voor 2009 was om nog een jaar lang alles te doen wat ik wilde doen en in 2010 de knoop te gaan doorhakken. Ha ha, het was me weer gelukt om het voor me uit te schuiven!
Maar het bleef knagen en na een gesprek met vrienden werd duidelijk dat het proces om een goede keuze te maken tijd kost. Misschien wel veel tijd en als ik er dus pas echt in 2010 over na zou gaan denken, ik pas mogelijk in 2011 zwanger zou kunnen worden. Mijn biologische klok begon een alarm af te geven.
Meteen na dat gesprek ben ik achter de pc gedoken en ben informatie gaan zoeken. Zo werd het duidelijk dat er een grote groep bammers is en die met elkaar in contact staan. Ik ben lid geworden van een forum. De berichten die ik daar las en de antwoorden die ik daar kreeg waren herkenbaar en verhelderend.
Ik kreeg een beter beeld van het bammen en van wat mijn mogelijkheden zouden zijn.
Eind april 2009 was het duidelijk.
De knoop was doorgehakt.
Ik word een alleenstaande moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten