"He, Wacht op mij" roep ik hem na maar hij drijft verder van me weg. Zijn familie trekt aan hem en hij laat zich meetrekken.
Dag wolkje…….
Ik snap het, het is alleen niet leuk. Zijn familie wil meer. Wil een oma voor het kind zijn, een tante. Ik wil dat niet. Ik wil geen rekening houden met de gevoelens van voor mij vreemde mensen. Of me verantwoordelijk voelen voor hun welzijn. Of mijn huis steeds openzetten voor onbekenden.
Hij wil natuurlijk zijn familie tegemoet komen en loyaal aan hen blijven. Logisch.
Daarmee is het voor mij duidelijk. Dit wolkje was niet voor mij bestemd. Ik zwaai hem na.
Vanaf de grond kijk ik naar de andere voorbij drijvende wolkjes. Exe9n wolkje blijft hangen. Hij zat tijdelijk verstopt achter het andere wolkje. We kijken naar elkaar en hij komt omlaag……. ons gesprek wordt weer hervat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten