"Natuurlijk kan je op de koffie komen, ik moet wel naar de verloskundige en door de gladde wegen wil ik op tijd weg."
"Ik wil je wel brengen, ben toch met de auto."
De afspraak stond, we stapte na de koffie en appelflappen de auto in. Zij samen met dochterlief op de achterbank, ik achter het stuur.
We rijden door de stad naar de babydokter.
We glibberen naar de voordeur van de praktijk. Dochterlief scoort een chocolade-bal uit de kerstboom in de wachtkamer en al etend lopen we naar de behandelkamer.
Stil luister ik naar het gesprek tussen vriendin en de verloskundige. Wie weet zit ik hier over een paar maanden ook. Zonder de enorme buik dan want over een paar maanden kan ik nog niet zoals zij uitgeteld zijn.
Vriendin ontbloot haar buik en gaat op de behandeltafel liggen. Het raakt me. In haar buik zit een babytje. Ik hoor het hartje kloppen en zie dochterlief op de buik tikken. Het ontroerende gevoel blijft. Het is zo bijzonder om bij dit intieme moment te zijn. Zo lief dat ik dit mee mag maken. Zo puur en oprecht. Zo mooi.
Vriendin klautert de behandeltafel af. Ze kleed zich aan, de buik verdwijnt achter 3 lagen stof. Dochterlief ligt op de grond met de kerststal te spelen. De verloskundige plant een vervolg afspraak. "Voor als je volgende week nog niet bevallen bent" zegt ze met een knipoog. Ik kijk toe en blijf me geraakt voelen.
We hijsen ons in onze jassen en stappen de sneeuw weer in.
Ik rij ze naar huis en we zwaaien bij het afscheid nemen.
De volgende keer dat ik haar zie is er een klein mensje bij. Zal de sneeuw gesmolten zijn en dochterlief met babyspeeltjes spelen.
En weer ontroerd het me. Wat is het leven toch mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten