Ik word wakker en moet meteen weer aan zondag denken. Al 3 nachten ben ik zijn boodschap in mijn dromen aan het verwerken. Vermoeiend en de wallen staan ondertussen wel in mijn gezicht gegraveerd. Valt me nog mee dat mensen niet vragen of ik zwanger ben omdat ik er zo moe uitzie. 
Het idee dat ik weer op zoek moet naar een nieuwe Hem maakt me verdrietig. Hij was toch wel zo’n beetje mijn idealde donor. Maar ook het feit dat mijn eisprong zich gewoon op tijd aankondigd en de wetenschap dat er niks met dit eitje gedaan wordt doet pijn.
Ik ga niet lijdzaam afwachten. Ik wil het heft in eigen handen houden. Dat maakt ook dat ik zo van slag ben. Hij heeft mijn leven op zijn kop gezet en loopt daarna weg. HALLO!! Als iemand mijn leven op zijn kop mag zetten dan ben ik het of mijn toekomstige kindje. Niet hij.
Dus ik ben meteen het donor-terrein gaan verkennen en heb weer een advertentie op het internet gezet. Al heel snel kom ik tot de conclusie dat er niets is veranderd. Ik zie vooral veel mannen waarmee ik bij voorbaad al geen klik heb. De natuurlijke manier van insemineren is niet mijn manier. Vooral omdat de donor daarmee verwekker wordt en dus ook allerlei rechten en plichten krijgt. Nou eigenlijk vooral omdat ik er niet aan moet denken om met een vreemde waar ik me niet tot aangetrokken voel sex te hebben!
Daarnaast is het ook wel fijn als hij niet aan de andere kant van Nederland woont, geen opvoedrol wil vervullen of dat hij nooit meer iets met het kind te maken willen hebben, \dat hij niet al een dozijn donor-kinderen heeft rondlopen, we geen 15 jaar in leeftijd schelen (zowel naar boven als beneden) en dat hij geen schuilnaam heeft waar ik van moet kotsen. Ik kan toch niet iemand serieus nemen die zich deidealedonor noemt of jouwgrotewensenvervuller of sterkgezondzaad. Sorry hoor maar we zijn volwassen mensen die over volwassenmzaken met elkaar moeten praten. Je kan een kind toch niet met goed fatsoen vertellen "Nou je biologische vader heet supersperma."
Ik ben bang dat de zoektocht lang gaat worden. Dat heb ik Hem ook verteld. Hij en ik hebben kort gebeld. Het is wel zo netjes als hij weet dat ik verder aan het kijken ben, dat hij mijn leven volledig onderste boven heeft gehaald en dat hij eigenlijk nog steeds mijn nr 1 is. Hij begrijpt het en zegt dat hij niet volmoding een "nee" tegen donoren bij mij kan zeggen. Ook geen volmondig "ja" dus eigenlijk heb ik er niets aan.
Hij en ik spreken af dat we contact houden en als we nieuws hebben elkaar inlichten. We hangen op, ik klap mijn laptop open en check mijn email op DE email van mijn nieuwe donor.
Het idee dat ik weer op zoek moet naar een nieuwe Hem maakt me verdrietig. Hij was toch wel zo’n beetje mijn idealde donor. Maar ook het feit dat mijn eisprong zich gewoon op tijd aankondigd en de wetenschap dat er niks met dit eitje gedaan wordt doet pijn.
Ik ga niet lijdzaam afwachten. Ik wil het heft in eigen handen houden. Dat maakt ook dat ik zo van slag ben. Hij heeft mijn leven op zijn kop gezet en loopt daarna weg. HALLO!! Als iemand mijn leven op zijn kop mag zetten dan ben ik het of mijn toekomstige kindje. Niet hij.
Dus ik ben meteen het donor-terrein gaan verkennen en heb weer een advertentie op het internet gezet. Al heel snel kom ik tot de conclusie dat er niets is veranderd. Ik zie vooral veel mannen waarmee ik bij voorbaad al geen klik heb. De natuurlijke manier van insemineren is niet mijn manier. Vooral omdat de donor daarmee verwekker wordt en dus ook allerlei rechten en plichten krijgt. Nou eigenlijk vooral omdat ik er niet aan moet denken om met een vreemde waar ik me niet tot aangetrokken voel sex te hebben!
Daarnaast is het ook wel fijn als hij niet aan de andere kant van Nederland woont, geen opvoedrol wil vervullen of dat hij nooit meer iets met het kind te maken willen hebben, \dat hij niet al een dozijn donor-kinderen heeft rondlopen, we geen 15 jaar in leeftijd schelen (zowel naar boven als beneden) en dat hij geen schuilnaam heeft waar ik van moet kotsen. Ik kan toch niet iemand serieus nemen die zich deidealedonor noemt of jouwgrotewensenvervuller of sterkgezondzaad. Sorry hoor maar we zijn volwassen mensen die over volwassenmzaken met elkaar moeten praten. Je kan een kind toch niet met goed fatsoen vertellen "Nou je biologische vader heet supersperma."
Ik ben bang dat de zoektocht lang gaat worden. Dat heb ik Hem ook verteld. Hij en ik hebben kort gebeld. Het is wel zo netjes als hij weet dat ik verder aan het kijken ben, dat hij mijn leven volledig onderste boven heeft gehaald en dat hij eigenlijk nog steeds mijn nr 1 is. Hij begrijpt het en zegt dat hij niet volmoding een "nee" tegen donoren bij mij kan zeggen. Ook geen volmondig "ja" dus eigenlijk heb ik er niets aan.
Hij en ik spreken af dat we contact houden en als we nieuws hebben elkaar inlichten. We hangen op, ik klap mijn laptop open en check mijn email op DE email van mijn nieuwe donor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten