zaterdag 15 augustus 2009

Ben ik de enige alleenstaande vrouw?


Na 2 dagen merk ik dat er wat in mijn onderbuik kriebelt. Ik denk veel na over mijn voornemen om alleen moeder te worden. Ik voel een soort jaloezie.
Het duurt een dag voordat ik door heb waar het vandaag komt. Ik ben met 3 stelletjes op vakantie. Zij gaan ooit samen kinderen krijgen.
Samen…. niet alleen! Samen…. zoals ik dat ook ooit had bedacht! Samen…. niet met een donor!
Ik denk na over wat ik aan het doen ben. Is dit wel wat ik wil? Moet ik het niet uitstellen? Moet ik er niet mee stoppen?
Dat idee maakt me aan het schrikken. Nee, stoppen is geen optie! Het idee om geen moeder te worden is nog veel heftiger dan het idee dat ik het alleen ga doen. En uitstellen voelt als een gemiste kans. Dat wil ik niet, ik ben er nu aan toe.
Ik rouw weer een beetje om het feit dat ik mijn kinder-toekomstbeeld niet kan realiseren. Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar mijn toekomst. Mijn nieuwe toekomst waarin ik moeder ben van een kindje en samen met dat kindje een gezin vorm.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten