Up site down

Weet je, ik ben blij voor ze! Heel blij.
Maar waarom voel ik die kriebel? Die tranen in mijn ogen? Dat stekende gevoel in mijn buik? Het gevoel van verraard? Dat ongeloof?
Ik ben bang dat ik de zwangerschap van I toch stiekem niet aan zag komen. Ik heb het ze nog gevraagd op onze vakantie. Geloofde het verhaal van de antibiotica.
"Nee, voorlopig willen we nog niet zwanger worden. Eerst maar het huis verkopen en rust in het carriere gebied vinden."
"Ik heb een blaasontsteking, dus nee, geen alcohol voor mij. Dat werkt niet goed met antibiotica."
"Geloof dat ik ziek ben, ik blijf een dagje in ons chalet."
Nu vallen alle puzzelstukjes bij elkaar. Ze was zwanger!
Terwijl ik over mijn bammen sprak, ontkende zij een eventuele zwangerschap.
Ik was eerlijk, ging met de billen bloot.
Zij niet, zij hielden het nieuws voor zichzelf.
En dat mag natuurlijk maar nu steekt het….. zij wisten meer van mij terwijl ik me kwetsbaar opstelde. Stiekem vind ik dat niet zo leuk.
Ik weet het, zwangerschappen komen en gaan. Dat gebeurd al jaren. En al een flinke tijd voelde ik niet meer die steek. Ik ben oprecht blij voor hen. Mijn wens staat los van die van hun.
Tot vandaag, dit keer raakt het me wel. De zwangerschap komt voor mijn onverwachts. Ik ben jaloers. Ik wil dit ook!
De misselijkheid, het samen liegen tegen de rest, het vertellen van het goede nieuws, de stiekeme blijheid terwijl het eigenlijk nog niet kan.
Ze zijn eerder dan mij.
En wat me meer dwars zit weet ik niet. Het feit dat ze tegen me "gelogen" hebben of dat zij eerder een kindje dan mij krijgen.
Heel erg maar ik denk dat het "liegen" me meer raakt.