Telefoontje

Gisterenavond hebben we elkaar eindelijk gesproken. Bloednerveus was ik ondertussen.
Ik ga op de badrand van het bad van een vriendin zitten. Het echoxebd om me heen.
"Nu ik ongesteld ben geworden, vind ik het wel spannend hoe jij erin staat" vertel ik hem.
Hij reageert begripvol en legt uit dat hij door de hectiek van zijn werk niet heel diep er over nagedacht heeft.
"Ik wel" meld ik hem en leg uit dat ik denk dat zijn twijfels komen doordat we concreet bezig zijn. Ik heb ze ook en heb van vriendinnen begrepen dat zij voor en tijdens hun zwangerschappen ook allerlei twijfels hadden. Het hoort er mogelijk gewoon bij. Daarnaast denk ik dat een toekomstige partner best zal begrijpen wat hij nu voor mij doet. Het is zoiets moois. En dat hij het nu niet aan anderen wilt vertellen, prima toch. Ieder mens heeft recht op zijn eigen geheimen! Hij dus ook. Meteen probeer ik diplomatiek te vertellen dat als hij mocht stoppen die grote gevolgen voor mij heeft en hij een bepaalde verantwoordelijkheid hierin heeft. "Dat weet ik. Het zou voor jou heel pijnlijk zijn" reageert hij.
De eindconclusie is dat hij voor nu doorgaat. PPff…. gelukkig.

Ik ken mijn agenda rondom mijn eisprong uit mijn hoofd. Mijn werkdagen zijn lang en vol. Ik kan alleen in de avonden of zal weer tijdens mijn vergadering moeten spijbelen.
ZIjn agenda is ook vol. We matchen niet, op mijn vergaderochtend na. We zetten die alvast vast maar mocht mijn eisprong weer veel later zijn dan proberen we een 2e afspraak te plannen.
Opgelucht hang ik op…. nu maar duimen dat 3x scheepsrecht is!