Van oud naar nu

"Uw eitje is al gevallen, ik hoop binnen de afgelopen 24 uur" verteld de dokter terwijl ze een echo maakt.
Tijdens heb inbrengen van de zaadjes praten de dokter en ik over de afgelopen kerstdagen. De sfeer is ontspannen en ik loop met een opgelucht gevoel de kliniek uit.
In de auto richting huis denk ik terug aan 2010. Een jaar geleden zat ik in zak en as. Ik zat midden in zoektocht 2 naar een donor. Ik was down en verdrietig.
Dat gevoel is nu anders. Ik ben weer een jaar actief bezig met zwanger worden. Als ik donor 1 mee reken ben ik nu al 16 pogingen verder. Ik had niet verwacht dat ik nu nog niet zwanger zou zijn. Een jaar vond ik al ver weg klinken, bijna 1,5 jaar was onmogelijk voor te stellen. En toch is het zo. Het is een proces waar ik in zit en door de kleine stapjes die ik gezet heb, zit ik nu in een medisch circuit en is het woord IVF gevallen. Ook dat had ik nooit bedacht toen ik deze weg in sloeg. De wens om moeder te worden is zo groot dat ik serieus nadenk of ik die laatste stap ook wil gaan zetten. Maar nu nog niet, eerst deze poging afwachten.
Ik parkeer de auto voor mijn huis. Ik ben nieuwsgierig wat 2011 voor mij in peto heeft. Het is niet te voorspellen maar wie komt dan eindelijk mijn droom uit!
Fijne jaarwisseling, beste lezer. Ik hoop dat 2011 ook jouw dromen uit mogen komen.

Enge naalden

Ik pak het zakje met de pregnyl aan en stop de uitleg hoe te gebruiken erbij.
"Succes" zegt de medisch assistente "En fijne kerstdagen"
Ik loop de kliniek uit terwijl mijn buik kriebelt. Voor het eerst van mijn leven ga ik een naald in mezelf zetten. Spannend zeg!
Maandag is IUI 4. De pregnyl gaat er voor zorgen dat mijn ei zondagavond gaat springen. Het is te hopen dat hij dus niet vandaag springt of morgenvroeg. Hij mag nog even lekker blijven zitten tot de pregnyl zijn werk doet. Maar ik ken mijn eitjes een beetje. Die doen vooral waar ze zelf zin in hebben.
Maandag is IUI 4. Ik heb er zin in. Niet zo zeer in de handelingen zelf maar meer in het vervolg. Dat dit het moment is dat er een klein mensje in mijn kan gaan groeien.
Fijne kerstdagen!

Kleine knuistjes

De vingertjes klemmen zich vast om mijn vinger. Zo klein als ze is, ze weet hoe je iemand bij je houdt. Ik wrijf over haar wangetje. Ze is heerlijk zacht.
Als ze mijn vinger los laat draai ik me om en kijk naar haar zusje. Die ligt er net zo vredig bij. Ik kriebel over haar handje.
Dit weekeind heb ik maar liefst drie baby's mogen bewonderen. Allemaal even schattig. De ouders zijn trots en blij. Ze genieten van hun kinderen en de liefde spat er vanaf. Zo mooi om te zien.
Maar het raakt me ook. Het geluk, het primaire gevoel van samenhorigheid, van liefde, van trotsheid. De emotie schiet er van in mijn buik. In heel mijn wezen weet ik dat dit is wat ik wil. Ik wil moeder worden!
Ik kriebel bij het weggaan de 2 meiden nog even over hun bolletje. Dag meisjes, slaap lekker en tot snel!

Meer logjes uit 2010 en 2009

Kijk voor meer logjes over mijn weg naar moederschap die ik in 2009 en 2010 geschreven heb op
http://www.femkegaatbammen.web.log.nl/

Klik in het archief op de maand waar je de logjes van wil lezen.

De logjes van  vandaag tot 4 oktober zijn gekopieerd van de link hierboven. De layout van deze berichten is minder goed op deze weblog.

Veel lees plezier,

Femke

Geduld

Mijn ei is geduldiger dan dat ik dat ben. Ik kan nog wat van hem leren. Hij wacht blijkbaar met groeien totdat Hij weer in Nederland is. De dokter zegt dat konijnen dit ook doen. Die wachten met hun ovulatie totdat hun partner in de buurt is. Beetje dubieuze vergelijking, al zou ik graag zo vruchtbaar zijn als een konijn.

De volgende echo staat weer gepland. Een dag eerder dan dat de dokter nodig vindt maar mijn onzekerheid trok hem over de streep om toch met mij mee te gaan. Ontzettend fijn!
De IUI is dus nog niet gepland en ik word langzaam aan toch wel benieuwd wanneer die zal zijn. Mijn ovulatie is normaal nooit zo laat. Stiekem begin ik wel te geloven wat de dokter zegt. Wie weet heb ik een bepaalde connectie met Hem en past mijn lichaam zich aan op zijn afwezigheid. Hoe bijzonder zou dat zijn?

Een slag en stoot

"Komt u over 2 dagen maar terug " zegt de dokter "dan maken we de plannen concreet."
Mijn IUI word lastig deze maand. Hij zit in Spanje op het moment dat mijn ei gaat vallen. De dokter had daarom het plan om mijn ei eerder te laten vallen maar aangezien mijn bedje in mijn baarmoeder nog niet voldoende ontwikkelt is, is dit geen optie. Mijn ei moet dus langer op zijn plek blijven zitten. En dat kan vertelde de dokter me. Als de echo bij de volgende afspraak nog steeds een te klein bedje laat zien zal met medicatie mijn eisprong uitgesteld moeten worden.

Ook deze maand gaat het weer niet zonder slag of stoot. Soms word ik daar wel moedeloos van. Het doorzetten word nog niet echt beloond. En wanneer stop je met doorzetten?
Als ik bij de dokter ben dan voel ik vertrouwen maar als ik alleen in mijn bed lig dan komen de onzekerheden. Ik stop maar even met denken en wacht het volgende bezoekje af. Dan weet ik echt wat er gaat gebeuren en of ik deze maand toch een kans heb om zwanger te worden.

Weer niet

Na een dag sight seeing London zonder wc in de buurt was er geen houden aan. Ik heb mijn spullen in op mijn kamer in het hostel gegooid en rende de gang door naar de wc. Ik ga zitten en zie meteen dat het mis is. IUI poging 2 is mislukt.

Weekeindje weg

Ik kus mijn vrienden goededag en bedank ze. Het weekeind was heerlijk.
Deze vrienden ken ik al 18 jaar, ik ben volwassen met ze geworden. We woonden samen in ons studentenhuis. Deze weekeindjes weg doen we al 11 jaar en bestaan uit vaste rituelen die varieren van kaasfondue tot wandelen tot spelletjes. Dit jaar hebben we vooral veel gepraat. Gepraat over de dingen die we in ons leven meemaken en die ons raken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en eigen emoties. Het is fijn om dat met elkaar te delen.
Mijn kinderwens komt ook ter sprake. De tranen komen ook weer boven. Als sinds dat ik klein ben heb ik de wens om moeder te worden. Het is altijd een onderdeel van toekomstdroom geweest. Nu ik ruim een jaar bezig ben ga ik twijfelen of een moederschap voor mij weggegeld is. De weg die ik nu bewandel is lang, vol rare bochten en hoe het eindpunt eruit ziet is onduidelijk. De hulp van de kliniek is ontzettend fijn en dat maakt dat ik nog vertrouwen heb.

Al mijn vrienden hebben kinderen, 1 vriend niet van zichzelf maar is stiefpapa voor 2 kleintjes. Het is raar om niet mee te kunnen doen aan die gesprekken. Ik weet niet hoe het is om 's nachts wakker te worden ivm een ziek kind of hoe het is om met je kindje samen te eten of aan het rand van het zwembad te zitten ivm de zwemles. Het kinder-gebeuren leeft ook bij mij maar op een totaal andere manier. Voor mij is het nog een gedachte en een verlangen. Voor hen is het realiteit. Door hun verhalen weet ik nog beter dat dit is wat ik wil. Het zal niet makkelijk worden maar ik wel bijzonder. Dus ik duim dat ik volgend jaar ook korte nachten heb en samen met mijn kindje rituelen en gewoontes kan opbouwen. Dat ik volgend jaar dit ook met hun kan delen.

IUI 2

Postitief gestemd rij ik naar de kliniek. De LH-test is knalpositief. De lijn is zelfs sterker dan de controlelijn. Het moment is dus helemaal goed. De Pregnyl die gisteren is gezet heeft zijn werk gedaan. Mijn ei stond gisteren al op springen en mijn bedje was groter dan nodig zou zijn. Dit zou zo maar eens DE poging kunnen zijn.
Vrolijk loop ik de behandelkamer in en voel een spanning omhoog komen. De dokter kijkt serieus en verteld dat het zaad dit keer niet zo goed is. In plaats van de gewenste 500.000 die voor een goede IUI nodig zijn, zijn er maar 300.000 stuks bruikbaar. Slik. De tranen komen omhoog.
"Er is natuurlijk gewoon een kans dat je zwanger raakt maar die is minder dan met een optimale IUI. De vorige keer was het zaad prima dus we wachten gewoon af. Dit potje kan een momentopname zijn geweest."
Het is zeker een momentopname maar dit als de 2e x in korte tijd zijn zaad niet optimaal is. Heel jammer natuurlijk. De band met hem is goed en ik wil dat hij de vader van mijn kindje wordt. Ik denk dat het kindje dan mooie genen meekrijgt. Dit is absoluut niet onmogelijk maar zijn zaad moet ons niet in de steek gaan laten.
De IUI verloopt goed. De dokter blijft positief en hoopt me voor een zwangerschapecho terug te zien. Ik hoop dat ook. Hoe fijn zou dat zijn?

Opgekrabbeld

De tranen zijn nu wel ongeveer opgedroogd. Ze waren er niet zo zeer omdat ik niet zwanger bleek te zijn maar meer als ontlading van de afgelopen maanden en als voorbereiding op de komende maanden. Het traject is nog niet klaar en dat besef kwam ineens ontzettend binnen. Ik keek uit naar hulp vanuit de kliniek, vanaf dat moment zou alles anders zijn. Nou en dat is het dus niet. Rationeel wist ik dat wel. Nu de hulp er is, start er een ander traject. Helemaal goed maar ook dat traject heeft tijd nodig en dat was ik even "vergeten". Je mag het ook verdrongen noemen.

Maandag staat bekend om al je voornemens tot uitvoer te brengen dus ik heb de kliniek gebeld. Ik voel me onzeker bij de LH-testen. Op de dag van IUI was hij al minder fel dan de dag ervoor. De dokter gaf tijdens de IUI aan dat mijn ei op springen stond. Dat sprak voor mijn gevoel elkaar wat tegen. Tijd voor actie.
De afspraak voor een echo staat en ik kijk weer positief tegen dit traject aan. Voor mij is de week dus goed begonnen!

Ten einde

Mijn lijf heeft goed geluisterd en gisteren meteen een signaal gestuurd. Het ieniemienie beetje hoop dat er was is door de wc weggespoelt. Poging 13 is officieel ten einde.

Is hij al voorbij?

Tijdens de autorit met vriendin MI waarin ik het hele verhaal vertel kwamen tranen, zelfs met een snik erbij. Bij een radioreclame over "moeder worden" voel ik mijn ogen vol lopen. De heftige aflevering van Grey's Anantomy liet ze vrijuit stromen maar heeft ze nog niet opgemaakt. Ik voel ze nog steeds achter mijn ogen branden.

Ik kan bijna niet wachten totdat ik ongesteld wordt. Dan is het tenminste duidelijk en kan ik me op de volgende poging richten. Mijn agenda erbij pakken en kijken wanneer ik voor poging 14 naar de kliniek ga. Kan ik misschien echt even flink huilen en het verdrietige gevoel achter me laten. Kan ik deze poging vergeten en weer verder gaan. 

Overpeinzing

Echt waar, ik ben heel blij dat de kliniek mij helpt. Ze denken mee en stellen me gerust. Toch vreet er al een paar dagen een onheilspellend gevoel in me. Er zijn geen garanties dat ik met IUI wel zwanger wordt, laat staan binnen hoeveel maanden. Ik ken teveel verhalen van vrouwen die met IUI ook een jaar bezig zijn en een aantal stappen dan over naar IVF. Het idee dat ik nog een jaar moet proberen hakt erin. Ik vind het oneerlijk, onrechtvaardig en frusterend. Ik weet het, bij zwanger worden kun je niet van eerlijkheid of rechtvaardigheid spreken maar toch voelt het zo. Ik wil heel graag aan de beurt zijn en niet weer de persoon zijn die hoort dat iemand zwanger is.

Mijn gevoel over deze poging is dus niet positief. Ik ben al bezig met het uitrekenen van de ongeveer-datum voor de volgende poging. Zet strepen in mijn agenda zodat deze dagen leeg blijven. Met pijn in mijn hart. Ik ben toe aan een positieve zwangerschapstest, aan ochtendmisselijkheid en kilo's aankomen. Ik ben toe aan moeder worden.

Nieuwe fase

"U voelt misschien wat zeurderigs maar het is al klaar. Ik oefen wat tegendruk uit zodat het semen meteen naar de eileiders gaat."
"Tjee, dat gaat snel!"
"Uw baarmoedermond was goed zichtbaar, dat maakt het makkelijker."
Ik kleed me aan en ga nog even tegenover de dokter zitten. Hij noteert zijn handelingen, legt de vervolg procedure uit en schut me de hand.

Al met al ben ik niet langer dan 10 minuten binnen geweest. Het controleren van het potje ging snel, de IUI ook en het gesprekje daarna ook. De meeste tijd kostte het beantwoorden van mijn vragen.
Over 2 weken weet ik meer. Ik kan of een afspraak maken voor een echo of ik zal naar de winkel moeten voor maandverband. Hoe dan ook, het wachten is begonnen.

Een tussenstopje

Het stickje laat weinig zien maar mijn lijf zegt van alles. Onzeker bel ik naar de kliniek.
"Een positief stickje is het uitgangspunt"
"Dat snap ik maar mocht ik morgen een positieve test hebben is de kans groot dat mijn ei zondag valt en we maandagochtend dus te laat zijn"
"Maar te vroeg insemineren is ook niet goed"
"Is het dan een idee dat ik vandaag voor een echo kom?"
5 uur later loop ik de wachtkamer in. Ik klets met een bekende die er toevallig ook is. Het wachten schiet zo lekker op en binnen het uur sta ik in de spreekkamer.
De dokter maakt een echo, schrijft wat op, berekend iets en laat me mezelf weer aankleden.
"U komt maandag terug voor de IUI en we maken dan nog een echo"
"Dus mijn ei is nu nog niet groot genoeg?"
"Nee, ik denk maandag op zijn vroegst. De signalen duiden erop dat de eisprong er nog niet aankomt."

Ik maak een afspraak voor maandag en rij gerustgesteld naar huis. De dokter is een deskundige en die zegt dat ik me zondag geen zorgen hoef te maken dat ik maandag te laat ben.

Gaat ie komen?

Mijn ei moet er zo langzamerhand wel aankomen. Niet alleen mijn ei maar ook het weekeind. Beetje stress geeft het wel. De kliniek is natuurlijk niet 24 uur per dag en dan ook nog eens 7 dagen in de week open. Ook dokters moeten af en toe een momentje voor zichzelf hebben. En je zult zien dat net op dat schaarse momentje van de dokter mij ei denkt te gaan vallen! Zo eigenwijs zijn mijn eitjes wel. Die doen gewoon waar ze zin in hebben. Belachelijk natuurlijk maar ja wat doe je eraan? Niks, behalve dan hopen dat mijn ei een sprintje gaat maken en fijn op een geschikt moment gaat vallen.

Zoals verwacht

Het is een bekende handeling. Na het afvegen kijk ik op het papiertje. Meestal zie ik niks opvallends maar vandaag wel. Het papiertje kleurt een beetje rood. Zoals mijn ratio al verwachtte word ik ongesteld. Toch voel ik teleurstelling. Stiekem had ik toch een beetje hoop. Absoluut niet realistisch maar ja, het was er wel.
Een andere hoop neemt de open gekomen ruimte in. De hoop dat ik heel snel echt ongesteld ben en mijn cyclus weer op dag 1 zit. Al tellend is er een kans dat op zondag mijn eisprong komt. De dag dat de kliniek dicht is. Hoe eerder dag 1 van mijn cyclus er is, hoe meer kans dat ik niet op zondag voor de 2e dag op een rij met een knal positieve test in mijn handen sta.
Dus rommel maar raak buik en zorg dat je je snel klaar maakt voor poging 13!

Onderzoek deel 2

Ik heb de tijd om alle hoedjes en bezuinigen van deze Prinsjesdag in de krant staan goed te bekijken. Het duurt namelijk wel even voordat ik naar binnen mag. Ik probeer niet aan de naald te denken en mijn bloed dat straks in een buisje loopt.
De medisch-assistente vraagt welke arm ik denk dat het beste is. Ik vertel dat ik de vorige keer meer dan een week met een blauwe plek van 10cm doorsnee op mijn arm heb gelopen. Ik weet dus niet zo goed welke arm het beste is. Ze checkt beide armen en kiest de linker. Terwijl ze het buisje vult en ik angstvallig naar de wastafel kijk vraagt ze wat small talk dingen. Het ontspant me.

Bij mijn volgende afspraak krijg ik de uitslagen en weet ik of mijn cyclus ook hormoninaal helemaal in orde is. Het duimen is weer begonnen! Dit keer niet om een positieve dipstick. Dat is ook weer eens wat anders!

Ineens is er veel duidelijk

Ik val met een zucht op de bank neer. De afgelopen dagen waren bewogen.
Onwennig leg ik mijn benen in de beugels. "Past dit echt?" vraag ik aan de dokter. "Ja mevrouw, alleen bij hele lange mensen draaien we dit om" hij voegt daad bij woord en vervolgt "schuif maar wat dichter naar de rand"
Ik lig met mijn benen wijd voor een vreemde man. Die man brengt een echo-apparaat in en begint enthousiast een grijze vlek op het beeldscherm te bejubelen. Ik blijk een mooie baarmoeder te hebben en mijn ei mag er ook wezen.
"Wat mij betreft kunt u morgen terugkomen voor een SA onderzoek van het zaad van meneer en een slide onderzoek."
"Ik wil kijken of ik het met P kan regelen om morgen te komen" beantwoord ik de doker. "Hij moet maar tijd maken" zegt die en schut me de hand "wacht even op de medisch assistent om de afspraak te maken" roept hij me na.

Ik bel P maar krijg hem niet te pakken. De assistente roept me binnen. Ik leg de situatie uit. Ik kan niet in de agenda van P kijken en kan alleen maar een afspraak onder voorbehoud maken. P kan hoeft alleen maar een potje af te geven. Ik kan ergens tussen mijn werkzaamheden door naar de kliniek om de slide-test te doen en een echo te maken. Essentieel is dat we beide redelijk rond dezelfde tijd kunnen.

Als de afspraak staat loop ik naar buiten, stap in de auto en dan belt P. Ik vertel het verhaal en hij kan de afgesproken tijd niet. Ik ga terug naar binnen, maak een nieuwe afspraak en rij weer terug naar mijn werk maar niet voordat ik de assistente bedank voor hun flexibele opstelling en actief meedenken. Zij verzekerd me dat ze dat graag doen en me deze cyclus al duidelijkheid willen geven.

De volgende dag begroet de gastvrouw met met een "de dokter is bijna klaar en dan bent u aan de beurt." Ik heb nog net tijd om een kopje koffie te drinken voordat de dokter me binnen roept. Hij verteld dat P zijn zaad in het lab bekeken is. Hij is niet enthousiast over het aantal en de kwaliteit van het zaad. Voordat ik het weet lig ik weer in de beugels en kijk naar mijn baarmoeder op het schermpje. Ik herken de grijze vlek en de complimenten van de dokter. Mijn ei is nog meer gegroeid, hij is maar liefst 2.2cm groot. Niet dat ik weet of dat goed is maar aan de opmerkingen van de dokter te horen is het prima. Hij maakt een foto voor mijn plakboek.

Ik trek mijn kleren aan terwijl de dokter het slide onderzoek doet en het zaad nog een keer bekijkt. Hij legt uit waarom hij niet tevreden is. Ik mag ook kijken en inderdaad, ik zie weinig bolletjes en er bewegen er nog minder rond. "Dat is niet om naar huis te schrijven, mevrouw. Zwanger worden met ZI word zo wel heel moeilijk. U hoeft zich verder niet ongerust te maken. Met IUI concentreren we het zaad en aangezien er bij u niks mis is heeft u geen reden om niet met IUI zwanger te kunnen worden. U bent aan het juiste adres!"

Met een dubbel gevoel loop ik de kliniek uit. Ik licht P telefonisch in (die het heel goed oppakt) en we maken een afspraak om live bij te kletsen. Ik race door naar mijn werk en pas thuis komt het nieuws echt binnen. De afgelopen 11 pogingen en met deze erbij 12, zijn voor niks geweest. Alle moeite van potjes ophalen, in bij 32 graden een potje moeten vullen, spierpijnbenen van het omhoog houden hebben en die ellendige wachtweken zijn voor niks geweest. Het was een wonder geweest als ik zwanger was geworden.
Ik ben blij dat ik bij de kliniek terecht kan en een rexeble kans heb om met IUI zwanger te worden. Maar mijn hoofd is leeg en ik doe even mijn ogen dicht. Deze bewogen dagen moeten even binnenkomen.

Spreekuur

Blijkbaar zijn wij een interessante casus. Hij heeft nog nooit zo iets meegemaakt. Een alleenstaande vrouw die samen met haar donor op spreekuur komt en vraagt of hij hen wil helpen om zwanger te worden. De dokter is eerlijk en verteld dat doneren via de vriesprocedure moet plaatsvinden anders wordt het verwekken.

De invriesemthode gaat tijd kosten. Veel tijd, zeker 6 maanden. Pas na die tijd kan met zekerheid gezegd worden dat Hij geen HIV of Hepatitus heeft. Dan kan er pas gestart worden met insemineren. Er is ook een test waarmee we meteen weten of Hij besmet is met een of andere ziekte.
Ik kan op dag 11 van mijn cyclus terugkomen. De dokter maakt dan een echo om te kijken of mijn eitjes groeien.

Verderop in mijn cyclus wordt waarschijnlijk mijn bloed getest op van alles om te kijken of daar iets te vinden waarom ik nog niet zwanger ben. Je mag het niet zeggen en denken maar het zou fijn zijn als zou blijken dat ik met een klein pilletje ineens zwanger kan worden.
Hij en ik praten wat na op het bankje voor de kliniek. We hebben het over de toekomst en contact tussen het kindje en hem. Over wat er met ons zal gebeuren als er een kindje is. Welke gevoelens er dan loskomen.

Het is fijn om dit te bespreken. Het is fijn om te merken dat Hij dit met mij wilt doen. Stiekem blijf ik bang dat ook Hij afhaakt. Het is namelijk op het moment veel gedoe en ik kan me voorstellen dat er ooit een punt komt waarop hij gaat twijfelen.

Mijn hoop is dus op de dokter gevestigd. Wie weet wil hij wel extra zijn best doen omdat we een interessante casus zijn en ben ik hxe9xe9l snel zwanger.

Avontuurtje

Ik sms Hem als ik de afrit van de snelweg af rij, volg de aanwijzingen van TOMTOM en parkeer de auto.
Ik hoor een tik op mijn raam en gooi de deur open. Hij staat wat onwennig bij de deur en vraagt om de handdoek die op stoel naast me ligt. Hij stop het potje erin en geeft het pakketje aan mij. We zeggen gedag en ik rij weg. Meteen ruk ik het potje uit de handdoek en stop hem tussen mijn benen. Het moet op lichaamstemperatuur blijven he!

De parkeerplaats staat vol met vrachtwagens. Lees "pottenkijkers". Het is zoeken naar een redelijk rustig plekje.
Het avontuur gaat nu beginnen. Ik trek mijn rokje omlaag, schuif de handdoek onder mijn billen, zuig het goedje op, plug het slangetje op het spuitje en insemineer. Het voelt raar om dit zittend te doen, om allerlei mensen om me heen te hebben, om op een opgefrommelde handdoek te zitten en uit te kijken op 2 zoende mensen in de bosjes.
Na een kwartier rij ik weg. Mijn rokje nog halverwege mijn benen en het spuitje nog op zijn plek. Iedere minuut dat er niks uitloopt is meegenomen, toch?
Ik rij naar de volgende parkeerplaats, geen leeg plekje te bekennen. Althans niet 1 waar niet 5 vrachwagenchauffeurs mee kijken als ik de boel weer in orginele staat ga brengen. Is al ingewikkeld genoeg omdat achter het stuur te moeten doen laat staan als ik het voor publiek moet doen.
Ik weet dat er over een paar kilometer nog 1 komt dus ik rij door. Ik zal wel moeten want hier kan het echt niet.

Bij parkeerplaats 3 is het druk. Vrachtwagenchauffeurs staan te kletsen, een man loopt bellend rond en er rijden auto's op en af maar er is een rustig plekje voor mij vrij. Ik haal de spuit eruit, trek mijn rokje recht, ruim de boel op en rij verder door naar mijn camping. Het zit erin…. het wachten is begonnen!
Het voelde goed om dit te doen. Om ook deze kans te nemen. Maar helaas, helaas zonder het gewenste effect. Ik ben ongesteld geworden.

Een verlichtend kaarsje

"Dan maar 2 euro" denk ik terwijl ik de munt in de gleuf laat glijden. Ik pak 2 kaarsjes uit het bakje en kijk rond. "Wie zal ik dit keer kiezen?" mompel ik en loop een rondje door de kerk.
Ik heb kaarsjes gebrand bij moeder Maria, Heilige Anthonius, Heilige Lourdes en Bernadette. Bij Jezus zelf en nog een paar keer bij moeder Maria. Met al die kaarsjes had ik een heel huis kunnen verlichten maar ja het doel heilgt de middelen hxe8.
Het inzetten op een materie waar ik geen invloed op heb voelt goed. Er zijn door bidden vaker wonderen verricht en het geeft mij hoop. Als zelfs het hemelrijk zich ermee gaat bemoeien dan moet het toch goedkomen!

Tranen

Ik zucht en gooi het rode papiertje de wc in. Niet meer naar kijken en snel doorspoelen. Ik loop naar beneden en voel een traan over mijn wang glijden. Alles in me zei dat ik zwanger was en toch is het niet zo. Ik snotter flink en bel met vriendin M. Ze luistert en snap wat ik voel.
En dan… ja dan moet ik weer door! Ik heb Hem gebeld en zijn voicemail ingesproken. Daarna heb een mail gestuurd want er moet weer een nieuwe afspraak komen.
Het word nog een heel gedoe om zijn zwemmend goud bij mij op de goede plek te krijgen. Ik ga namelijk op vakantie!

Midden in mijn vakantie valt mijn ei en iedereen zal wel denken "boeien, lekker genieten en een maandje rust nemen"
Nou en dat kan ik niet. Ik wil geen kans voorbij laten gaan als er een mogelijkheid is om er een geslaagde poging van te maken. Zou ik de USA zitten of ergens op een tropisch eiland is het een ander verhaal maar ik ga kamperen. Kamperen in Europa en dan ook nog eens in Belgie en Frankrijk. Vriendin M is mijn reisgenote en zij snapt dat ik ergens tussendoor een potje op wil halen. We hebben ons reisschema erop afgesteld.

Hij mailt terug en kan dag 11! Joehoe, ik zit dan in Belgie en met een uur rijden kan ik zijn zwemmend goud in een potje ontvangen. Het lastige is dat ik ergens onderweg een plekje moet vinden om te insemineren. Als zijn zwemmend goud tussen mijn borsten vloeibaar is geworden dan is dat het moment om het in te brengen. de dokter heeft me die tip gegeven. Maar ja, dan zit ik ergens op de snelweg! Het hoe en wat verhaal hou je te goed. Ik moet nu echt verder met pakken anders kom ik nooit in Belgie!

1,5 en 4 jaar

"neehee, geen appelsap. Appelsap is vies!!"
"Ik wil niet naar bed"
"F krapt me!!!"
"Ik wil een ijsjuuuhh"
4 dagen was ik onderdeel van een gezin met kleine kinderen. Mams draaide alleen het huishouden want paps was op zakenreis. Ze deed het vaardig en ik heb lekker van haar afgekeken.
Het is pittig in je eentje. Zo rond etenstijd zijn ze niet op hun gezelligst. Ik zie tranen, hoor stampvoeten en zie duwtjes richting klein zusje. Mams blijft rustig en geduldig. Daar kan ik nog wat van leren.
We doen leuke dingen en de kinderen genieten. Ze zijn blij, vrolijk en energiek. Mams krijgt knuffels en een kus. Ik krijg een dikke glimlach en natte zoen op mijn neus.
Het is bijzonder om onderdeel te zijn van dit gezin. Het geeft een mini-blik op mijn toekomst. Althans als het eindelijk een keer mag lukken. Het positieve gevoel is weg. Ik weet niet wat ik moet denken of voelen. Ik weet alleen dat ik graag een dikke kus of een grom van mijn eigen kindjes wil krijgen. Liefst vandaag nog maar dat is echt te snel

Poging 10

Ik hoef niet eens heel goed naar het stickje te kijken. Ik zie het streepje zo ook wel. Hij is nog niet knal maar best heel positief.
Ik huppel naar beneden en als ik met een kop koffie op de bank ga zitten hoor ik de bel. Hij is er.
We kletsen wat bij en ik laat hem de spullen van de kliniek zien.

Zoals de dokter zei stop ik het zwemmend goud onder mijn borsten totdat het vloeibaar is. Ik gebruik zijn catheter en blijf rustig liggen na de inseminatie. Het voelt goed en ontspannen kom ik mijn bed af en pak mijn koffer voor mijn mini-vakantie verder in.

Toespreken

Ik ben voor de eerste keer boos op mijn kind geworden. En hij heeft het verdiend. Een beetje lopen hanesen met het wel of niet komen. Het wordt tijd dat hij naar zijn moeder luistert en gewoon geboren gaat worden. Dat eigenwijze gedoe moet maar eens afgelopen zijn.
Dus bij mijn volgende eisprong gaat hij samenvloeien met het zwemmend goud en zich netjes innestelen om daarna over 9 maanden als een goed luisterend kind te wereld te komen.

GVD

Het doet pijn, verrekte pijn. Ik had echt hoop. Dit zou de maand zijn. Het warme zwoele weer, het WK waarin we het zo goed gedaan hebben, Hij die 2x is geweest, de vakantie die er bijna is en ik die vol vetrouwen was. Maar nee, het is niet zo.

Ik ben boos, al weet ik niet op wie. Ik vind dat het nu onderhand wel mag gebeuren! Iedere gek kan kinderen krijgen en mij lukt het nog niet ondanks dat ik goede randvoorwaarden heb en weet dat ik het kind iets te bieden heb.
De boosheid slaat om in verdriet. Ik wil zo graag een baby in me voelen groeien en samen met dat kindje een gezin starten. Ik wil hem opvoeden en steunen en uit laten groeien tot een bijzonder en zelfstandig mens. Ik wil niet ongesteld zijn. Ik wil zwanger zijn.

De realiteit dringt tot me door en ik pak mijn agenda. Ik tel de dagen tot mijn volgende ovulatie. Fijn, midden in mijn mini-vakantie naar vriendin Mi in Engeland. Niet fijn dus! Dat wordt zo dicht mogelijk op mijn vlucht een afspraak met Hem plannen. Ik tel even door, mocht die poging ook niet lukken dan ben ik bij mijn volgende eisprong echt op vakantie. Dat wordt duimen dat ik die inseminatie niet nodig heb.
Ik bel vriendin M en vertel mijn verhaal. Ik huil, klaag en luister naar haar. Als ik ophang voel ik me positiever. Ik blijf het vertrouwen houden, ook ik word zwanger, ook ik word moeder!

Het bezoekje

We lopen zijn kamer uit . Hij zegt "Ik hoop je over een paar weken terug te zien voor een echo" en schut me de hand.

De dokter was vriendelijk en begripvol. Hij heeft veel vragen beantwoord maar meteen ook een dilemma neergelegd. Hij kan namelijk geen IUI doen met vers zaad als de man in kwestie een donor is. Dat is tegen de wet. Wil ik het met vers zaad doen moet Hij mijn partner zijn.
Kan de kliniek een invries mogelijkheid vinden dan kunnen ze wel IUI met het zaad van Hij doen.
Ik moet dus met Hij om de tafel. Ik weet niet wat Hij wil. Hij heeft gezegd mee te willen werken maar ja, dit gaat wel ver.

Ik ben blij dat ik ben geweest. De dokter heeft me met een goed gevoel naar huis gestuurd. Ik doe alles goed en hij ziet geen reden waarom ik niet zwanger kan worden.
Als ik over 2x nog niet zwanger ben en ik een besluit heb genomen, ben ik welkom voor een orienterend fertiliteits onderzoek. Maar hij neemt afscheid met de wens dat ik snel zwanger ben en ik dus niet voor IUI bij hem hoef aan te kloppen.

Oppassen

Het gegiechel wordt steeds harder. Ik hoor het water spetteren en als ik opzij kijk zie ik 2 kopjes boven het zwembad uitkomen. Ze spelen een soort prijsuitreiking na, ze zijn een soort idols. Grote broer is zwemmen met zijn vrienden. Die komt alleen thuis om te eten. Dan is ie er weer vandoor om met ze te voetballen.
Ik zit achter de pc, een beetje werken, een beetje surfen. Het is warm en de parasol houdt de brandende zon tegen.
Het is zo makkelijk om op deze kinderen te passen. Ik zit erbij en kijk erna. Ik kook, geef ze wat te drinken en luister naar hun verhalen. Wat is dit leuk! Mocht alles goed gaan dan zit ik over 9 jaar er ook zo bij. In mijn eigen tuin met mijn eigen zwembad. Het lijkt mij fantastisch.

Dan ook dit maar een stukje vroeger

Mijn cyclus is een zooitje. Hij doet waar hij zin in heeft. Of is het "zij doet waar ze zin in heeft?" Dat zou wel logisch zin. Ze is net zo eigenwijs als een vrouw. De ene keer is ze te vroeg en de andere keer te laat.
Maar goed, ik weet even niet meer zo goed wanneer ik mijn eisprong kan verwachten. Daarbij geeft mijn lichaam eerder signalen af dat mijn ei gaat vallen dan dat de testen dat aangeven. En daar word ik weer knetter onzeker van.
Hij snapt me. Helaas zijn onze agenda's vol en is het maken van een afspraak een heel gedoe. Zelfs 2 weken voor de valdatum is het passen en meten.
Vanavond komt hij. Veelste vroeg als ik de statistieken moet geloven. Gelukkig kan hij donderdag ook. Weer te vroeg maar dichterbij de statistiekdatum. Misschien lukt het hem om vrijdag een gaatje te vinden. Dat zou ideaal zijn.
Deze maand doe ik het dus maar eens helemaal anders. Wie weet is de truc om vooral naar mijn lichaam te luisteren en niet op de testen te focussen.

Wat... nu al?

Met verbazing kijk ik naar het papiertje in mijn handen. Er zit bloed op. Ik hoef hem niet eens dicht bij mijn ogen te houden, ik zie het zo al heel goed zitten.
Ik gooi het papiertje in het toilet en begin te tellen.
"Donderdag 8, vrijdag 9 dan is het nu dag 10 na mijn eisprong."
Het valt me rauw op mijn dak. Het laatste wat ik had bedacht was dat mijn menstruatie vandaag door zou breken. Veelste vroeg naar mijn idee. Ik verwachtte hem pas dinsdag. Over 4 dagen dus.
Mijn hoofd maakt overuren. Waarom heb ik in godsnaam deze maand een cyclus van maar 24 dagen? Waarom breekt hij na het plassen door? Waarom ben ik niet zwanger?

Later op de dag pak ik een flesje bier uit de koelkast. Voetbal kijken doe ik toch liever met een biertje in mijn handen. En bij de Editors en MUSE drink ik nog een paar biertjes. Ik hoef me niet schuldig te voelen. Ik kan gewoon de dingen doen waar ik zin in heb. Laat ik dat dan maar als troost zien.

Voorbereidingen

"Joh, je kan ze alles vragen. Ik zou die kans met 2 handen aangrijpen" zegt vriendin MM.
"Wie weet hebben ze een gouden tip" zegt vriendin K.
"Maar ja, wat vraag ik dan?" Ik vind het lastig om de juiste vragen te bedenken" antwoord ik en sta op. Met een schrijfblok en pen schuif ik weer aan tafel.
Met zijn 3e bespreken we de onderwerpen die ik kan vragen. Van de inseminatie tot baarmoederhalsslijm. Van hormonen tot de voordelen van IUI. Van eileiders tot zaadvriendelijk glijmiddel.
Binnen een half uur staan er een rits vragen op papier. Ik weet niet of ik ze allemaal ga stellen maar ik kom over een paar weken in ieder geval goed voorbereid op mijn afspraak bij de kliniek aan.

Ze worden op de proef gesteld

Het zwemmend goud is als het goed is al een dag of 5 op zijn plaats van bestemming. Als het goed is want echt vlekkeloos verliep het niet.

Hij trekt de deur achter zich dicht en ik ren naar boven. Ik draai het potje open en probeer zo goed en kwaad als ik kan het zwemmend goud in mijn spuit te krijgen. Opgelucht dat het meeste erin zit stop ik de spuit in mijn bh en sta op om mijn bed inseminatie-klaar te maken.
Trrriinngg…. mijn huisbel!
"Zou Hij het zijn? Zou Hij iets vergeten zijn?"
Ik ren naar beneden en trek de deur open.
"Goedenavond mevrouw, u hebt een Nee-Nee sticker op uw deur zitten maar ik wilde u toch dit geven." de meneer voor de deur stopt een flyer met Femke Halsema erop in mijn handen.
"U gaat overmorgen toch wel stemmen?" vervolgt hij zijn verhaal.
Verbouwereerd antwoord ik met een "Ja en ik weet ook al op wie"
"Goed zo mevrouw, fijne avond nog." en de meneer loopt weg.

Ik ren weer naar boven. In een sneltreinvaart leg ik het kussen halverwege mijn matras, trek mijn broek uit, ga liggen, duw het kussen onder mijn billen, zap de tv aan en pak het spuitje uit mijn bh.
Ik breng het spuitje in en duw hem beetje bij beetje leeg. Heel rustig, ik neem de tijd.
Nadat hij leeg is kijk ik op de klok, de 15 minuten wachten zijn begonnen.
Na 4 minuten kijk ik weer. Na 6 minuten weer. Na 10 minuten weer. Na 13 minuten weer en dan ik hou het niet meer. Ik wil niet meer met mijn benen omhoog liggen, ik wil gewoon met mijn benen onder mijn kont op de bank zitten.
Ik trek langzaam het spuitje eruit en schrik. Ik heb het spuitje helemaal niet leeg gespoten. Er zit nog bijna zoveel in als toen ik ging liggen. Ik stop hem weer terug en spuit hem nu wel echt leeg. En ja hoor, mijn benen gaan weer omhoog en ik kijk redelijk geirriteerd op de klok. Weer 15 lange minuten in een ongemakkelijke houding tv kijken.
De gedachtes de dagen erna zijn niet hoopgevend. Het zou wel een enorme toevalstreffer zijn als ik nu zwanger ben. Natuurlijk het kan maar het is realistischer dat het niet zo is! De tijd zal het leren.

Een andere stap vooruit

"En wat is de naam van uw partner?"
"Nou, die heb ik niet. Ik wil met een donor zwanger worden"
"Oh…. uhm, dus dan laat ik dat vakje leeg?"
Hij staat al weer bijna 2 weken in mijn agenda en het duurt nog een week of 5 voordat die bladzijde een hele week zichtbaar is.
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en gebeld met een kliniek. Wie weet hebben zij gouden tips zodat ik snel zwanger ben.
De aardige telefoniste zegt "dan staat de afspraak en mevrouw, uw donor hoeft nog niet mee te komen."
Fijn want dat wil ik Hem ook niet meteen aan doen.

Dat moest er even uit

Oef, mijn hoofd doet pijn en rijden is niet waar ik nu het meeste zin in heb. Ik stap toch de auto in, de zwarte wolken overtuigen me dat fietsen geen goed idee is.
Ik denk terug aan de avond en nacht ervoor. Het kletsen was zo gezellig dat ik maar niet naar huis wilde gaan, de biertjes smaakte goed, de mensen waren interessant en het zoenen was heerlijk. Het werd laat, veelste laat en ik wist dat dit een zware dag zou worden. Maar dat is goed. Dit moest eruit. Ik wilde even aan niks denken en lekker onverantwoordelijk bezig zijn.
Ik rij weg en de mist in mijn hoofd trekt op. Ik glimlach. Ik kan er weer tegenaan!

Het is duidelijk

Ik scheur de verpakking open en steek de stick in het bekertje. 10 seconde erin houden en dan wachten. Als  de controlestreep oplicht blijft de zwangerschapsstreep achterwegen. Ook na 1 minuut, ook na 4 minuten, ook na 7 minuten en ook na 15 minuten. Ik ben niet zwanger!

Mijn lijf heeft me lang in spanning gehouden. Hij trad buiten zijn eigen cyclusstatistieken. Hij nam me in het ootje. En toch voel ik me wonderbaarlijk rustig. Het is zoals het is. Alhoewel, de tranen sprongen in mijn ogen toen ik het met mijn moeder vertelde. Moeder-liefde en moeder-ogen prikken door alles heen.
Laat morgen maar dag 1 van mijn nieuwe cyclus worden. Dan kan ik een afspraak maken met Hem want dag 12 komt dan al weer snel om de hoek kijken. Op naar poging 8.

Loslaten wat nog niet lukt

"Doe mij maar een roseetje en een biefstuk medium rare" zeg ik tegen de serveerster.
Als zij wegloopt leg ik aan vriendin M uit dat "ik er nu nog maar even van geniet want als ik zwanger ben mag het niet meer. Ik wil in de wachtweken niet meer steeds nadenken over wat ik wel en niet mag eten. Het kan nog wel 6 maanden duren voordat ik zwanger ben."

Het voelt goed om op deze manier te leven. Ik voel me niet schuldig maar juist ontspannen.
Ondanks dat ik een keer gesjoemeld heb door op "het klachtenlijstje" te kijken lukt het me veel beter om dat soort statistieken los te laten. Ik heb geen zin om de hele dag door na te denken of het wel/ niet gelukt is en ieder kriebeltje/ krampje te analyseren. Ondertussen denk ik wel 30x per dag aan de mogelijkheid dat ik zwanger ben. Ik kijk nerveus op het wc papiertje bij het bezoekje aan het kleinste kamertje en fantaseer dat ik zwanger onder de douche sta en over mijn toekomstige vakanties. Het lukt me nog niet helelmaal om er helemaal niet mee bezig te zijn.
En toch ben ik deze er echt anders mee bezig dan de andere keren. De teleurstelling zal net zo groot zijn maar ik heb ik ieder geval de afgelopen 2 weken geleefd zoals ik wil leven en dat voelt goed.

In wachtstand 2

Ik draai me nog even om en droom wat verder. In de verte hoor ik vogels fluiten en als ik mijn ogen een ienimienie beetje open doe zie ik mijn wake-up-light-wekker een beetje licht verspreiden. De dag is begonnen. Dag 9 na mijn eisprong.

De laatste dagen kan ik alleen maar aan het proces in mijn buik denken. Ik wil er niet mee bezig zijn en het juist loslaten. Dat ging best goed tot een paar dagen geleden.
Stom als ik ben pak ik mijn lijstjes (jaja, ik hou lijstjes bij) met "klachten" na mijn eisprong. Ik kijk bij dag 9 van de vorige maanden en zie dat dit ooit de dag was dat ik mijn eerste druppel bloed verloor.
Zucht, dit wil ik eigenlijk helemaal niet weten. Nu moet ik van mezelf steeds weer elke wc-papiertje gaan onderzoeken op bloed. Het enigzins losgelaten gevoel is nu wel helemaal weg.

Ik gooi alles naast mijn bed op de grond, ga liggen, trek de dekens om me heen en luister naar de vogels. Ik droom weg. Ik stel een beeld voor van mij met een kindje. We zijn bij vriendin M en onze kindjes spelen samen in haar woonkamer. Wij kletsen met elkaar en drinken een wijntje. Ik voel de rust weer over me heen komen. Ooit word ik moeder! Ooit is nog een keer rustig om draaien in bed er niet meer bij omdat een klein mensje vindt dat de dag allang begonnen is en we nu echt uit bed moeten komen.

Droom

Die positieve test was er inderdaad ineens. Weliswaar in mijn droom maar hij was er wel. Na het doen van de test schrok ik me een hoedje en heb meteen een 2e test gedaan. Ook die had binnen 10 seconde een 2e streep. Wat was ik blij.

Met een glimlach word ik wakker. Het gevoel van die positieve test blijft hangen. Zelfs nu is hij er nog. Het gevoel bij een positieve test is zoveel leuker dan die van een negatieve test. Dit wil ik snel in real life meemaken.

Time flies

Ik ga van de ene vakantie, hop naar de andere. Tijd om nog na te denken over poging 6 is er niet. Ik heb net tijd om Hem te emailen.
De tijd vliegt zo voorbij dat ik al weer op de wachtbank zit. Hij is zacht en warm. Daar moet ik het toch 2 weken op uit kunnen houden.
Die 2 weken zullen vast ook snel voorbij gaan gezien mijn volle agenda.
Voor ik het weet hou ik vast die positieve test in mijn handen, grinnik!

4 dagen later

Mijn hoofd is weer lekker leeg. De moed is terug en mijn "streefdatum" is bijgesteld naar augustus.
Een paar dagen op een koude camping doet de mens deugt. Andermans kinderen geven weer een realistisch beeld van ook de ongemakken van het ouderschap en de wijntjes brachten de lekkere kanten van niet zwanger zijn naar boven. Het alleen zijn in de caravan geeft rust en door het gezelschap voel ik me geliefd.
Ik kan er weer tegen. Op naar poging 7!

tranen met tuiten

De tranen stromen over mijn wangen. "De magische 6x is voorbij. Ik ga vanaf nu richting het jaar, als ik al zwanger kan worden!"
"Ach meisje toch." troost mijn moeder.
"Het vervelende is dat ik niks kan doen om er voor te zorgen dat het de volgende keer wel lukt" snik ik in de hoorn.

Gisteren was het er weer, slijm en een drupje bloed. Het eerste signaal dat mijn menstruatie eraan komt. Met een beetje pech duurt het nog 4 dagen voordat hij echt doorbreekt. 4 lange dagen waarin in hoop en teleurstelling elkaar weer gaan afwisselen.
Ik heb er dus maar een testje tegenaan gegooid om die hoop de kop in te drukken. Het werkte, ik weet nu zeker dat poging 6 mislukt is!

Troost-eten heb ik niet in huis maar Koninginnendag is wel DE dag om met vrienden lekkere biertjes te gaan drinken. En als het ooit nog droog gaat worden dan is dat wat ik ga doen!

Er komt een eind aan

Wat een vreselijke lange wachtweek is dit…. bij alles denk ik "zou er nu een babytje in mijn buik groeien?" "Zou ik over een kleine 9 maanden een mama zijn?" "Zou het gewoon gelukt zijn?"
De klachtjes en kwaaltjes zijn er niet. Ik denk ze soms te voelen maar eigenlijk zijn er gewoon niet. En ergens wil ik ze niet voelen. Na de klachtjes kwam de menstruatie dus klachtjes zijn een slecht teken. Maar ja uiteindelijk ontkom ik niet aan klachten als ik zwanger ben dus als ze nu komen dan zou dat een signaal kunnen zijn.

Mijn kop knalt soms bijna uit elkaar van tegenstrijdigheid. Ik wil het gewoon weten maar ik kan het nog niet weten. Testen is te vroeg en als ik me toch niet kan beheersen dan zegt een negatieve test nog steeds niks. Wie weet is hij 4 dagen erna wel knal positief.
Wat ik wel weet is dat ik nu zwanger wil zijn. Ik wil me richten op een nieuwe toekomst en ik wil dit onzekere gedoe heel snel achter me laten.

Deze maand komt hij ineens vroeg

"He getsie" denk ik bij het afvegen  "Wat een slijm"
Ik hoor meteen **ploink** van het vallende kwartje.
Slijm –> cervix –> eisprong!
"Morgenvroeg maar eens een ovulatietest doen" bedenk ik en stap in bed.
De ovulatietest is niet positief maar het 2e streepje is wel in beeld.
Mijn pc draait om 7.30 op volle toeren om Hem in te lichten. Later in de ochtend gaat er nog een smsje overheen en bedenk ik me dat het gemiddelde voor een vrouw om 30x op een dag aan sex te denken door mij ruimschoots wordt opgekrikt. Man, wat heb ik behoefte aan een man!

Hij stond om 20u voor de deur, fris gewassen en vol goede moed. Ik vertel van de grote spuit die ik bij de apotheek gehaald heb en dat de dokter mijn cyclus prima binnen de gemiddelde vindt vallen. Hij verteld over zijn ervaringen in het UMC en dat hij gaat onderzoeken wat de mogelijkheden in zijn ziekenhuis zijn.
Na een kop thee gaat hij aan de bak en check ik mijn email.

Het grote spuitje bevalt me goed. Hij floept er niet zo maar uit en ook het teruglopen word er 10 min door tegen gehouden. Bij het verwijderen komt er maar een beetje zwemmend goud mee terug en ik ben blij. Dit voelt goed. Meer gecontroleerd en ontspannen. Zou poging 6 DE poging zijn?

De dokter

"Ik snap je ongeduld en je wens om zwanger te worden, ondanks dat zijn 5 pogingen niet veel. Er staat zelfs bij jouw leeftijd een jaar voor."

"Je cyclus heb je goed in kaart gebracht, dat is normaal stap 1."

"Ik ga meedenken om te kijken wat ik kan doen. Ik adviseer dat Hij zijn zaad laat testen en jij een Chlamydia bloedtest doet om te kijken of je ooit een eileiderontsteking hebt gehad"

"Het is belangrijk dat het zaad zo dicht mogelijk bij je baarmoedermond terecht komt. Een inseminatiecupje kan helpen maar ik zou niet weten waar je deze kan kopen. Ik denk sowieso dat het lastig is om te gebruiken. Je zou ook een langere spuit of een verlengstuk kunnen gebruiken."

"Een verstopte eileideronderzoek gebeurd tegenwoordig met een kijkoperatie, dat is niet niks. Dit gebeurd pas later in dit traject. Daar heb jij nog te weinig pogingen voor ondernomen."

"We spreken af dat jij een test doet, met Hem overlegt of hij er 1 wilt doen, je op zoek gaat naar een inseminatiecupje en je over 3 pogingen terugkomt als je dan nog niet zwanger bent"

"Heel veel suces!"

Toekomst

Wat is de wereld toch mooier als de zon schijnt. De vogels klinken dan harder en vrolijker, de bloemetjes komen sneller uit, de mensen lijken aardiger en ik voel me altijd net iets meer gelukkig. De lente is heerlijk, de zomer nog net iets lekkerder. Warme avonden in de tuin of op het terras. Mijn jas aan de kapstok en ik met een shirtje buiten.

Ik denk al na hoe ik mijn tuin kindvriendelijk kan maken. Er zit nu een verhoging in. Ik zie het al gebeuren dat het kindje trost zijn eerste stapjes zet en dan van het afstapje afvalt of over het afstapje heenvalt. Dat wordt hoe dan ook hard huilen!
Het is fijn om over een rondstappend kindje na te denken en ik zie het echt voor me. Ik krijg er een kriebel van in mijn buik. Het moet gewoon zo zijn dat volgend jaar rond deze tijd ik met een kindje op mijn arm van de eerste stralen zon in mijn tuin zit te genieten.

Een deskundige

Wat kan ik anders dan flink zuchten en weer door gaan? Niks behalve dan onderzoeken of er niks mis met mij is. En eventueel in een later stadium of er niks met Hem mis is.
Het voelt goed om een met een deskundige te overleggen. Het telefoonnummer van mijn huisarts staat in mijn mobiel. Maandag ga ik haar bellen.

Kapot eitje

Pasen is voor mij niet zo vruchtbaar als dat het zou moeten zijn. Mijn eitje is niet gaan uitgroeien tot een nieuw kuikentje.
Het doet pijn, meer dan de andere keren. Ik had stiekem gehoopt om binnen 6 maanden zwanger te zijn. Dat wordt nu wel erg krap. Mijn volgende poging wordt mijn 6e. De 4e met de 2e Hij.
Ik ben verdrietig, boos en geirriteerd. Ik vind het niet eerlijk. Ik moet al op een meer ingewikkeldere manier zwanger worden en dan vind ik het wel zo fair als dit niet hxe9xe9xe9l lang gaat duren. Vooral na de tegenslag met Hij 1.

Ik ga twijfelen aan mijn lijf, kan ik wel zwanger worden? Is mijn baarmoeder wel zaadvriendelijk? Vallen mijn eitjes echt wel? Is er niks mis met mij? Ik wil het echt heel graag. Kan dat niet genoeg zijn?
Door mislukte poging 5 duurt het nog langer voordat ik moeder ben. Mijn kindje in mijn armen kan sluiten. Het kindje vanuit liefde en geborgenheid op kan voeden en klaar kan maken om zelfstandig in deze wereld rond te stappen.
Het gaat zeker nog een maand langer duren en dat wil ik niet. Ik wil gewoon zwanger zijn!

Op mijn handen staan

Soms vraag ik me gewoon dingen af. Alledaagse dingen die eigenlijk heel normaal zijn. Bijvoorbeeld waar blijven de vliegende insecten (die zomers mij het leven zuur maken) als het regent? Of waarom worden de koolzuur-bubbeltjes in mijn drankje minder als er lucht bijkomt? Of waar blijven de eitjes die niet door de eileider heen kunnen omdat deze verstopt zit?  Of waarom worden mijn handen droog als ik ze vaak was terwijl water het kenmerk heeft dat het nat is?

Al een week ofzo ben ik met zo’n vraag bezig. Een beetje intieme vraag en voor mensen die een zwakke maag hebben raadt ik aan om niet verder te lezen.
Tijdens het insemineren loopt er ALTIJD weer vocht terug. Irritant want het is nou niet dat ik deciliters tot mijn beschikking heb. Elke druppel is dus goud waard.
Iedere maand bedenk ik weer trucjes om te proberen het teruglopende vocht binnen te houden. Die trucjes moeten niet te moeilijk zijn want als kind ben ik na 2 lessen ballet gestopt ivm een te groot gehalte aan lompig- en onhandigheid. Die eigenschappen bezit ik nog steeds. Op mijn hoofd staan kan daarom ik niet, ik herinner me alleen nog de pijnlijke valmomenten omdat het mislukte.

De trucjes zijn simpel en helaas niet doeltreffend. Zo ook maandag. Ik lag met mijn benen tegen de muur, 2 kussens onder mijn billen en mijzelf toesprekend dat ik mijn spieren rondom mijn middel moest ontspannen. Ik kan je zeggen dat dit gods onmogelijk is in deze houding.
Aangezien 15 min best lang duren had ik tijd om na te denken. En dat is dan precies zo’n moment dat ik over normale dingen ga nadenken die eigenlijk helemaal niet zo makkelijk in elkaar blijken te zitten.
Want is het vocht in de sperma een vervoersmiddel of een essentieel onderdeel van de bevruchting? Sperma bestaat volgens mij uit zaadjes en vocht. Waar de zaadjes voor dienen is me wel duidelijk maar waar het vocht voor nodig is niet.

Als nou blijkt dat het vocht een vervoersmiddel is en de zaadjes daar als een gek uit zwemmen zo gauw ze het spuitje uitkomen dan is het helemaal niet zo erg dat het vocht er na een klein kwartiertje weer uitloopt. Het zwemmende goud is dan toch al lang onderweg naar de finish.
Maar als het vocht samen met de zaadjes in de baarmoeder aan moet komen dan snap ik wel waarom ik nog niet zwanger ben. En ben ik bang dat ik toch goed moet gaan oefenen met het op mijn handen staan. En daar zie ik dus best wel tegenop.
Daarom roep ik jullie hulp in. Wie o wie heeft het antwoord??

Op hoop van zegen

Zelfs de 2e test van vandaag levert geen 2e streepje op. Het eitje is nog niet van plan om te vallen.
Natuurlijk heb ik hem gesmst en Hij wilde vanavond toch "komen". Mogelijk toch iets te vroeg. Mijn ei is iets wat eigenwijs en mocht hij even blijven hangen dan kunnen Hij en ik ergens deze week nog afspreken. Gelukkig!
Maar voor nu… ssstt…. er wordt hierboven hard gewerkt! Hij wil natuurlijk niet afgeleid worden.

Van de leg

Nou zeg, mijn ei is deze maand weer van de leg. Of zou hij wat angstig zijn omdat Pasen dichtbij komt? Toch wel HET moment van het jaar dat je als ei je niet veilig waant. Voordat je het weet wordt je uit je warme nestje gerukt en beland je tussen je chocolade soortgenoten.
Wat mijn ei bezielt weet ik niet. Normaal, maar ja wat is normaal in deze zaak, zou hij morgenavond zijn sprongetje maken. Ik zou daarom vandaag en morgen positief testen en Hij zou vanmorgen zijn ding komen doen.

Het eitje heeft deze plannen flink in de war geschopt. Ik ben de zondagochtend nerveus gestart met lijstje, tabelletjes en berichtjes sturen. Hij kreeg een sms dat hij zich nog even om kon draaien maar sprong toch uit bed om te kijken wanneer Hij dan komt en ik bleef nog een tijdje door rekenen en tellen.
Ik mag toch hopen dat dit eitje grotere plannen heeft dan alleen maar te laat te komen. Als goedmakertje vind ik dat hij zichzelf maar moet laten bevruchten om daarna zich vast te nestelen. Kan hij meteen nadenken over waarom hij deze maand uitgekozen heeft om te laat te komen!

Onzekerheid

"Hij beticht me van allerlei zaken die niet kloppen en gebruikt beledigende taal." verteld vriendin M. ""Hij laat een totaal andere kant van zichzelf zien. Mijn vertrouwen is totaal weg."
Hoe moeilijk en pijnlijk het ook is ze heeft het contact met deze donor verbroken. En dat na 2 pogingen… ze had wel een kind van deze creep kunnen krijgen. Hij heeft behoorlijk met vuur gespeeld om zijn ego op te peppen.

Ik ken ondertussen 5 vrouwen waarbij de donor zijn afspraken niet na kwam. Een aantal hebben het netjes geregeld, zoals mijn donor 1. Andere forceren met hun asociale gedrag een contact/ contractbreuk, zoals bij vriendin M.
Maar feit blijft dat deze mannen aan iets enorm groots beginnen en binnen afzienbare tijd zich terug trekken. Waar komt dit vandaan?

Ik heb maanden (zeg maar jaren) nagedacht voordat ik aan zoiets belangrijks begin. Het is een hele verantwoordelijkheid om een kind op deze wereld te zetten. En ook als donor is dat wat je doet. Wat maakt dat mannen toch zo luchtig met zoiets belangrijks omgaan? Als het kind er is dan is er geen weg meer terug. Dan ben je vader ook al heb je geen vaderrol.

Ik huil met vriendin M mee, luister naar de verhalen van andere vrouwen, verbaas me over die donoren en krap mezelf meteen achter mijn oren "Wat als mijn donor ook ineens twijfels gaat krijgen? "

Duidelijkheid

Nou, vanmorgen was er geen twijfel meer mogelijk. Er was geen testje meer nodig. Ik ben gewoon ongesteld geworden!

Langzame start

De test was vrijdag negatief. Ik weet voldoende maar toch stiekem ook weer niet. Gisteren brak er nog weinig door. Een paar rode wc-papiertje verder niks. Ook vandaag wil het nog niet vlotten. Ik weet wel dat ik geen hoop moet hebben. Mijn lichaam geeft toch een paar keer per dag een hintje dat het niet gelukt is. En toch voelt het niet alsof ik ga menstrueren. Dat is natuurlijk ook wat ik wil. Een positieve test en geen bloed. Mijn lijf en hoofd zitten duidelijk even niet op 1 lijn. Ik zal geduldig moeten blijven wachten en dat is net niet mijn sterkste kant.

Nuchter

"Nee bedankt, ik maak een kopje thee." antwoord ik na de vraag of ik ook een wijntje wil.
We zijn een weekeindje weg en ik ben altijd de eerste die voorstelt om gezellig een lekker wijntje of biertje in te schenken. Dit keer niet.

Ik weet dat dit op moet vallen. Dat kan niet anders. Zelfs in de bierbrouwerij geef ik mijn halve proef-glas aan mijn vader en ook de laatste slokken van de consumptie die we in het cafxe9 kregen.
Tijdens het steengrillen drink ik cola light en na een paar slokken champangne ter gelegenheid van het jubilerende bruidspaar zet ik het glas tussen de andere half lege glazen.
I
k mis de borreltjes niet, heb zelfs in de brouwerij geen zin in het overdadig aanwezige bier. Niets voor mij maar wel heel handig in deze situatie. Dan voelt het tenminste niet als "iets laten".
Over een week weet ik pas meer, of dat deze onthouding ook noodzakelijk is geweest. Maar voor nu hoop ik vooral dat er in mijn familie niet teveel over me geroddeld gaat worden.

Dubbele streep

Nu kan ik niet meer omheen. Er staan echt 2 streepjes op het stickje. Gisteren al en vandaag was de 2e ook nog een beetje zichtbaar.
Wel 4 dagen later dan verwacht maar het eitje lijkt te vallen! En het zwemmende goud ligt al klaar om kennis te maken. Joehoe!
Ook deze maand was de timing goed.

Een extraatje

"Ja, ik ben bijna zover om mee naar de metro te gaan" Ik kijk ongeduldig naar het ovulatiestickje. Hou hem nog iets dichter bij mijn ogen en zie eigenlijk niks. Zelfs als ik mijn ogen tot spleetjes knijp.
Ik sta op en gooi het stickje de prullenbak in.
Dit ritueel herhaald zich 3 dagen lang. Ook op de dag dat mijn eisprong zou moeten zijn. Ik begrijp er niets van. Zou mijn ovulatie ook een jetlag hebben?
Om het zekere voor het onzekere te nemen sms ik Hem. Hij kan maandagavond. Ik ook.
Net voor zijn komst zie ik een vaag 2e streepje op de stick. Is het er echt? Of is het mijn wens? Maar ja, om de boel weer af te blazen is ook zo wat. Dus Hij doet zijn ding en ik daarna ook. Dat lijkt iedere keer wel moeilijker te worden. Het loopt terug, de hoeveelheid is net voldoende en ik kan maar niet de juiste "spuittechniek" vinden maar "het" zit erin. De 2 wachtweken zijn begonnen…. 2 lange weken!

Problem solved

Al voordat ik ongesteld werd was ik met mijn volgende inseminatie bezig. Mijn eisprong valt namelijk heel ongelukkig in mijn vakantie. Al weken ben ik aan het denken hoe ik dit toch moet gaan aanpakken. Voor mijn vakantie insemineren is eigenlijk te vroeg. Bij terugkomst is het te laat. Een maand overslaan gaat tegen al mijn wensen, gevoelens en gedachtes in.
Hoe ga ik dit aanpakken?
"Ik wil je iets raars vragen."
"Kom maar op."
"Mag ik een potje met zwemmend goud bij je op komen halen? Heel vroeg, net nadat jij uit je nachtdienst bent gekomen en voordat je gaat slapen?"
"Dat is inderdaad vroeg. Waar ga je dan jouw deel doel?"
"Thuis, ik wacht voor je deur en als jij mij jouw zwemmende goud hebt gegeven rij ik naar huis."
"En het blijft al die tijd goed?"
"Ik hoop het, ik zal het op mijn hart dragen."
We lachen en hij gaat akkoord. Zijn huis is klein dus ik zal in de auto wachten. Het voelt bijna alsof we iets illegaals doen.
Ik vertrek een paar uur na de inseminatie richting mijn vakantieadres. Vast hard duimend dat zijn zwemmend goud het langer uithoudt dan 72 uur. Het is een gok wat we nemen maar niet geschoten is altijd mis.

We gaan door

Tja, helaas. Het is niet gelukt.
Donderdag kwamen de eerste signalen en vandaag kan ik het niet meer ontkennen. Ik moet zeggen dat ik er rustig onder ben. Het zij zo!
Ik ga over 2 weken op vakantie. Zeg maar precies als mijn eisprong is. Niet echt handig. Hij kan namelijk niet even langskomen. Althans als je 8 uur vliegen niet als even labelt.
Hij is nu op een minivakantie. Over een paar dagen ga ik hem bellen en vragen of hij ergens tussen zijn nachtdiensten door toch een mogelijkheid ziet om een potje te vullen. Gewoon bij hem thuis. Ik ga hem daar wel ophalen. Het is een eindje rijden maar ik heb het er voor over. Een maand niet geschoten is namelijk altijd mis!

Kraambezoek

Hij is nog zo klein. Zo onschuldig. Zo aandoenlijk. Zo afhankelijk. Zo lief. Zo fijntjes. Hij is gewoon heel schattig.
Vriendin A ziet er goed uit, ondanks de korte nachten. Dochterlief speelt met puzzels en danst voor de spiegel. Zoonlief drinkt de fles in mijn armen. Het is zo huiselijk en zo warm. Heerlijk dat ik erbij mag zijn.
Het kriebelt bij mij. Dit wil ik ook. Ik wil  ook mijn eigen gezinnetje hebben.

De 3e keer die ook de 1e keer is

Veelste hard scheur ik over de snelweg naar huis. Ik MOET er voor Hem zijn. Dat lukt. Opgelucht open ik mijn voordeur en ren naar boven. De pc zoemt bij het opstarten. Ik ren naar beneden en zet de verwarming hoger. Vul de waterkoker, druk de senseo aan en ren weer naar boven om het gastaccount op mijn pc te openen. Ik druk op het senseoknopje als de deurbel gaat. Hij is er!

We kletsen wat over het weekeind en zijn vriend die nu door de wijk loopt terwijl Hij bij mij is. Na een klein half uurtje lopen we naar boven en gaat Hij aan het "werk".
Ik surf beneden wat op het net en zing met de radio mee. De tijd vliegt voorbij.
Ik voer mijn "werk" uit en merk dat het me minder doet dan de andere keren. Met mijn hoofd ben ik al bij mijn vrienden in het cafxe9. Lekker bijkletsen.

Na 15 min benen omhoog ruim ik alles op en loop naar beneden. Drink nog een kopje thee en stap mijn fiest op. De 1e keer met de nieuwe Hij zit erop. Op naar een positieve test.

Doorstart

De dag komt steeds dichterbij. Ik kan het nog bijna niet geloven dat het echt weer gaat gebeuren.
"De afspraak gaat gewoon door" smste hijvanavond. Ik durf nog niet helemaal blij te zijn. Niets zo veranderlijk dan de mens. Het ene moment willen we zwart haar en twee weken later verven we het blond. Ik niet hoor, ik ben al heel mijn leven blond. Symbolisch gezien zou je denken dat ik vast geroest zit in mijn vaste stramien maar gelukkig bedoel ik het niet symbolisch.
Mijn vertrouwen in de man achter de donor moet weer groeien. Hij klinkt vastberaden en wil er voor zorgen dat ik moeder wordt en dat hij een kindje op deze wereld zet. Hij is overtuigd dat ons contact een vruchtbare afloop krijgt. En dat geeft mij moed!

Hij nummer 2

"Voordat we zo zitten te kletsen dat we het vergeten, zullen we nu maar het contract tekenen?"
"Lijkt me een goed plan, daar zitten we uiteindelijk hier toch voor bij elkaar" lacht hij.
We zetten de krabbels en kletsen verder over wat je zoal via je genen doorgeeft.
Een uur daarvoor begint het gesprek gespannen. Beide zijn we nerveus.
Ik gooi het onderwerp snel op tafel. We moeten het er toch over hebben. Hij verteld dat hij zijn eigen wensen wil vervullen en zijn eigen toekomst vorm wil geven. Hij wil niet dat aan de kant schuiven omdat zijn familie dat wilt. Hij is helder, duidelijk en standvastig. Mijn vertrouwen groeit met de minuut. Hij maakt bewust deze keuze, hij kiest daarmee ook bewust voor mij.
Opgelucht sluit ik de deur achter hem. Opgelucht maar ook gereserveerd. Helaas weet ik dat een mens van gedachte kan veranderen. Voor nu heb ik vertrouwen en dat is een mooi begin!

Spankje

In de verte zie ik aan de horizon de zon langzaam opkomen. Hij is nog klein en kan door de mist weer verdwijnen. Ik reageer gereserveerd enthousiast. Het weer kan zo omslaan.
In een email heb ik hem voor 2010 veel geluk, liefde en gezondheid voor zijn familie gewenst. Als het bij hem thuis wat rustig is en als hij weer aan donoren gaat denken dan mag hij me altijd schrijven.
I
k schrik van zijn email die ik 5 dagen later in mijn postvak vind. Ik had eigenlijk niks terug verwacht.
Hij schrijft dat hij verrast is door mijn email en dat ik en "ons idee" niet uit zijn gedachten zijn geweest. Hij heeft lang nagedacht en wil graag een herstart maken.
"Whoei" fluister ik "Whoei". Dit wil ik ook wel maar dan wel alleen met hem en niet met zijn familie.
We emailen heen en weer. De afspraak voor bijpraten is zo gepland. Zijn uitleg is helder.
"De verandering van keuze is eigenlijk net zo simpel als ingewikkeld. Ik sta zelf achter een donorschap met jou. Ik wil mijn eigen gevoel toch laten prevaleren."
Een sprankje hoop is er maar dit sprankje zal pas groeien of verdwijnen als we elkaar echt gesproken hebben.

We'll meet again

Terwijl ik net mijn raampje naar beneden druk (jaja, draaien is zo 2007), gas terugneem, een bocht maak en keurig tussen paaltjes tot stilstand kom, open ik het smsje. "Ben je er bijna?" lees ik in het scherm. "Ja" roep ik want ik zie geen mogelijkheid om tijdens het pakken van het parkeerkaartje, het optrekken en het nemen van scherpe bochten, terug te smsen.
Nadat ik mijn auto gepakeerd heb, bel ik haar. We spreken bij het herkenningspunt af.
Terwijl ik snel door de gangen loop bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar het herkenningspunt is. Ik pak mijn telefoon al weer en draai me om en kijk recht tegen het herkenningspunt aan. Ik zwaai naar de dames en de kinderen. Eindelijk zie ze dan live. Voor het eerst! Op eentje na dan, haar zie ik al 17 jaar.
We spotten vliegtuigen, kletsen over de kinderen, over onze levens en over onze keuze om een alleenstaande moeder te worden. De kinderen zijn lief, spelen lekker en laten zich door ons knuffelen. Het is fijn om dit te delen en ik voel een enorme verbondenheid.
We zijn zo vier uur verder en nemen afscheid. Het is maar voor even want over een uurtje of zo zitten we allemaal wel weer op het forum verder te kletsen.