woensdag 8 september 2010

Spreekuur


Blijkbaar zijn wij een interessante casus. Hij heeft nog nooit zo iets meegemaakt. Een alleenstaande vrouw die samen met haar donor op spreekuur komt en vraagt of hij hen wil helpen om zwanger te worden. De dokter is eerlijk en verteld dat doneren via de vriesprocedure moet plaatsvinden anders wordt het verwekken.

De invriesemthode gaat tijd kosten. Veel tijd, zeker 6 maanden. Pas na die tijd kan met zekerheid gezegd worden dat Hij geen HIV of Hepatitus heeft. Dan kan er pas gestart worden met insemineren. Er is ook een test waarmee we meteen weten of Hij besmet is met een of andere ziekte.
Ik kan op dag 11 van mijn cyclus terugkomen. De dokter maakt dan een echo om te kijken of mijn eitjes groeien.

Verderop in mijn cyclus wordt waarschijnlijk mijn bloed getest op van alles om te kijken of daar iets te vinden waarom ik nog niet zwanger ben. Je mag het niet zeggen en denken maar het zou fijn zijn als zou blijken dat ik met een klein pilletje ineens zwanger kan worden.
Hij en ik praten wat na op het bankje voor de kliniek. We hebben het over de toekomst en contact tussen het kindje en hem. Over wat er met ons zal gebeuren als er een kindje is. Welke gevoelens er dan loskomen.

Het is fijn om dit te bespreken. Het is fijn om te merken dat Hij dit met mij wilt doen. Stiekem blijf ik bang dat ook Hij afhaakt. Het is namelijk op het moment veel gedoe en ik kan me voorstellen dat er ooit een punt komt waarop hij gaat twijfelen.

Mijn hoop is dus op de dokter gevestigd. Wie weet wil hij wel extra zijn best doen omdat we een interessante casus zijn en ben ik hxe9xe9l snel zwanger.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten