Ik sms Hem als ik de afrit van de snelweg af rij, volg de aanwijzingen van TOMTOM en parkeer de auto.
Ik hoor een tik op mijn raam en gooi de deur open. Hij staat wat onwennig bij de deur en vraagt om de handdoek die op stoel naast me ligt. Hij stop het potje erin en geeft het pakketje aan mij. We zeggen gedag en ik rij weg. Meteen ruk ik het potje uit de handdoek en stop hem tussen mijn benen. Het moet op lichaamstemperatuur blijven he!
De parkeerplaats staat vol met vrachtwagens. Lees "pottenkijkers". Het is zoeken naar een redelijk rustig plekje.
Het avontuur gaat nu beginnen. Ik trek mijn rokje omlaag, schuif de handdoek onder mijn billen, zuig het goedje op, plug het slangetje op het spuitje en insemineer. Het voelt raar om dit zittend te doen, om allerlei mensen om me heen te hebben, om op een opgefrommelde handdoek te zitten en uit te kijken op 2 zoende mensen in de bosjes.
Na een kwartier rij ik weg. Mijn rokje nog halverwege mijn benen en het spuitje nog op zijn plek. Iedere minuut dat er niks uitloopt is meegenomen, toch?
Ik rij naar de volgende parkeerplaats, geen leeg plekje te bekennen. Althans niet 1 waar niet 5 vrachwagenchauffeurs mee kijken als ik de boel weer in orginele staat ga brengen. Is al ingewikkeld genoeg omdat achter het stuur te moeten doen laat staan als ik het voor publiek moet doen.
Ik weet dat er over een paar kilometer nog 1 komt dus ik rij door. Ik zal wel moeten want hier kan het echt niet.
Bij parkeerplaats 3 is het druk. Vrachtwagenchauffeurs staan te kletsen, een man loopt bellend rond en er rijden auto's op en af maar er is een rustig plekje voor mij vrij. Ik haal de spuit eruit, trek mijn rokje recht, ruim de boel op en rij verder door naar mijn camping. Het zit erin…. het wachten is begonnen!
Het voelde goed om dit te doen. Om ook deze kans te nemen. Maar helaas, helaas zonder het gewenste effect. Ik ben ongesteld geworden.
Ik hoor een tik op mijn raam en gooi de deur open. Hij staat wat onwennig bij de deur en vraagt om de handdoek die op stoel naast me ligt. Hij stop het potje erin en geeft het pakketje aan mij. We zeggen gedag en ik rij weg. Meteen ruk ik het potje uit de handdoek en stop hem tussen mijn benen. Het moet op lichaamstemperatuur blijven he!
De parkeerplaats staat vol met vrachtwagens. Lees "pottenkijkers". Het is zoeken naar een redelijk rustig plekje.
Het avontuur gaat nu beginnen. Ik trek mijn rokje omlaag, schuif de handdoek onder mijn billen, zuig het goedje op, plug het slangetje op het spuitje en insemineer. Het voelt raar om dit zittend te doen, om allerlei mensen om me heen te hebben, om op een opgefrommelde handdoek te zitten en uit te kijken op 2 zoende mensen in de bosjes.
Na een kwartier rij ik weg. Mijn rokje nog halverwege mijn benen en het spuitje nog op zijn plek. Iedere minuut dat er niks uitloopt is meegenomen, toch?
Ik rij naar de volgende parkeerplaats, geen leeg plekje te bekennen. Althans niet 1 waar niet 5 vrachwagenchauffeurs mee kijken als ik de boel weer in orginele staat ga brengen. Is al ingewikkeld genoeg omdat achter het stuur te moeten doen laat staan als ik het voor publiek moet doen.
Ik weet dat er over een paar kilometer nog 1 komt dus ik rij door. Ik zal wel moeten want hier kan het echt niet.
Bij parkeerplaats 3 is het druk. Vrachtwagenchauffeurs staan te kletsen, een man loopt bellend rond en er rijden auto's op en af maar er is een rustig plekje voor mij vrij. Ik haal de spuit eruit, trek mijn rokje recht, ruim de boel op en rij verder door naar mijn camping. Het zit erin…. het wachten is begonnen!
Het voelde goed om dit te doen. Om ook deze kans te nemen. Maar helaas, helaas zonder het gewenste effect. Ik ben ongesteld geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten