Terwijl ik net mijn raampje naar beneden druk (jaja, draaien is zo 2007), gas terugneem, een bocht maak en keurig tussen paaltjes tot stilstand kom, open ik het smsje. "Ben je er bijna?" lees ik in het scherm. "Ja" roep ik want ik zie geen mogelijkheid om tijdens het pakken van het parkeerkaartje, het optrekken en het nemen van scherpe bochten, terug te smsen.
Nadat ik mijn auto gepakeerd heb, bel ik haar. We spreken bij het herkenningspunt af.
Terwijl ik snel door de gangen loop bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar het herkenningspunt is. Ik pak mijn telefoon al weer en draai me om en kijk recht tegen het herkenningspunt aan. Ik zwaai naar de dames en de kinderen. Eindelijk zie ze dan live. Voor het eerst! Op eentje na dan, haar zie ik al 17 jaar.
We spotten vliegtuigen, kletsen over de kinderen, over onze levens en over onze keuze om een alleenstaande moeder te worden. De kinderen zijn lief, spelen lekker en laten zich door ons knuffelen. Het is fijn om dit te delen en ik voel een enorme verbondenheid.
We zijn zo vier uur verder en nemen afscheid. Het is maar voor even want over een uurtje of zo zitten we allemaal wel weer op het forum verder te kletsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten