In de verte zie ik aan de horizon de zon langzaam opkomen. Hij is nog klein en kan door de mist weer verdwijnen. Ik reageer gereserveerd enthousiast. Het weer kan zo omslaan.
In een email heb ik hem voor 2010 veel geluk, liefde en gezondheid voor zijn familie gewenst. Als het bij hem thuis wat rustig is en als hij weer aan donoren gaat denken dan mag hij me altijd schrijven.
I
k schrik van zijn email die ik 5 dagen later in mijn postvak vind. Ik had eigenlijk niks terug verwacht.
Hij schrijft dat hij verrast is door mijn email en dat ik en "ons idee" niet uit zijn gedachten zijn geweest. Hij heeft lang nagedacht en wil graag een herstart maken.
"Whoei" fluister ik "Whoei". Dit wil ik ook wel maar dan wel alleen met hem en niet met zijn familie.
We emailen heen en weer. De afspraak voor bijpraten is zo gepland. Zijn uitleg is helder.
"De verandering van keuze is eigenlijk net zo simpel als ingewikkeld. Ik sta zelf achter een donorschap met jou. Ik wil mijn eigen gevoel toch laten prevaleren."
Een sprankje hoop is er maar dit sprankje zal pas groeien of verdwijnen als we elkaar echt gesproken hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten