Ik kus mijn vrienden goededag en bedank ze. Het weekeind was heerlijk.
Deze vrienden ken ik al 18 jaar, ik ben volwassen met ze geworden. We woonden samen in ons studentenhuis. Deze weekeindjes weg doen we al 11 jaar en bestaan uit vaste rituelen die varieren van kaasfondue tot wandelen tot spelletjes. Dit jaar hebben we vooral veel gepraat. Gepraat over de dingen die we in ons leven meemaken en die ons raken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en eigen emoties. Het is fijn om dat met elkaar te delen.
Mijn kinderwens komt ook ter sprake. De tranen komen ook weer boven. Als sinds dat ik klein ben heb ik de wens om moeder te worden. Het is altijd een onderdeel van toekomstdroom geweest. Nu ik ruim een jaar bezig ben ga ik twijfelen of een moederschap voor mij weggegeld is. De weg die ik nu bewandel is lang, vol rare bochten en hoe het eindpunt eruit ziet is onduidelijk. De hulp van de kliniek is ontzettend fijn en dat maakt dat ik nog vertrouwen heb.
Al mijn vrienden hebben kinderen, 1 vriend niet van zichzelf maar is stiefpapa voor 2 kleintjes. Het is raar om niet mee te kunnen doen aan die gesprekken. Ik weet niet hoe het is om 's nachts wakker te worden ivm een ziek kind of hoe het is om met je kindje samen te eten of aan het rand van het zwembad te zitten ivm de zwemles. Het kinder-gebeuren leeft ook bij mij maar op een totaal andere manier. Voor mij is het nog een gedachte en een verlangen. Voor hen is het realiteit. Door hun verhalen weet ik nog beter dat dit is wat ik wil. Het zal niet makkelijk worden maar ik wel bijzonder. Dus ik duim dat ik volgend jaar ook korte nachten heb en samen met mijn kindje rituelen en gewoontes kan opbouwen. Dat ik volgend jaar dit ook met hun kan delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten