GVD

Het doet pijn, verrekte pijn. Ik had echt hoop. Dit zou de maand zijn. Het warme zwoele weer, het WK waarin we het zo goed gedaan hebben, Hij die 2x is geweest, de vakantie die er bijna is en ik die vol vetrouwen was. Maar nee, het is niet zo.

Ik ben boos, al weet ik niet op wie. Ik vind dat het nu onderhand wel mag gebeuren! Iedere gek kan kinderen krijgen en mij lukt het nog niet ondanks dat ik goede randvoorwaarden heb en weet dat ik het kind iets te bieden heb.
De boosheid slaat om in verdriet. Ik wil zo graag een baby in me voelen groeien en samen met dat kindje een gezin starten. Ik wil hem opvoeden en steunen en uit laten groeien tot een bijzonder en zelfstandig mens. Ik wil niet ongesteld zijn. Ik wil zwanger zijn.

De realiteit dringt tot me door en ik pak mijn agenda. Ik tel de dagen tot mijn volgende ovulatie. Fijn, midden in mijn mini-vakantie naar vriendin Mi in Engeland. Niet fijn dus! Dat wordt zo dicht mogelijk op mijn vlucht een afspraak met Hem plannen. Ik tel even door, mocht die poging ook niet lukken dan ben ik bij mijn volgende eisprong echt op vakantie. Dat wordt duimen dat ik die inseminatie niet nodig heb.
Ik bel vriendin M en vertel mijn verhaal. Ik huil, klaag en luister naar haar. Als ik ophang voel ik me positiever. Ik blijf het vertrouwen houden, ook ik word zwanger, ook ik word moeder!