Vreemd is het wel om op 2e kerstdag mijn benen in 2 beugels te leggen en tegen een dokter te praten die er tussen in staat. Het was normaler geweest als ik op dit tijdstip thuis aan de kerststol had gezeten maar hè... dit is voor een zeer goed doel!
De dokter laat mij mijn kleren aan trekken en als ik tegenover hem ga zitten kijkt hij me serieus aan. "Je follikel is al aan de grote kant wat in zou houden dat ik je eisprong een week lang moet uitstellen. Dat ga ik niet doen."
Ik kijk hem verschrikt aan. Gaat hij nu ineens ons plan zo maar aan de kant schuiven?
"Zo lang met hormonen een eisprong uitstellen is niet goed voor jouw lichaam en er is geen garantie dat over een week je baarmoeder nog optimaal is om er een cryo in te laten nestelen."
Mijn ogen worden nog groter en ik voel dat mijn mond open gaat maar hoor geen geluid.
"Ik stel daarom voor dat je een IUI doet. Er is geen reden om te denken dat je daarmee niet zwanger kan worden. Zo voorkomen we dat je cyclus helemaal uit balans raakt en maak je toch kans om zwanger te worden."
Mijn mond valt dicht en mijn ogen nemen de verbaasd-stand aan. "Heeft dat echt wel zin?" vraag ik. "Jazeker, het lang uitstellen van je eisprong heeft alleen maar nadelen en met een IUI ondervang je dit."
Mijn gedachten ratelen als een dolle. "Is dit wel slim. Moet ik niet toch hormonen gebruiken. Wat als ik daarna niet ongesteld meer wordt omdat mijn hormoonhuishouding zo verstoord is? Zou Hij wel kunnen? Waarom zou ik geen IUI doen? Maak ik wel kans?"
De dokter kijkt me geduldig aan. Ik knik naar hem en zeg dat ik me in zijn idee kan vinden.
2 dagen later zit ik weer tegenover hem in een stoel. Hij verteld dat de opbrengst van de zaadjes voldoende is voor een reële kans op een geslaagde IUI. Ik gooi mijn benen weer in de beugels en probeer rustig door te ademen op het moment dat hij het slangetje door mijn baarmoedermond duwt. Hij knikt tevreden en ik mag van de stoel af.
Onderweg naar huis heb ik een blij gevoel. Ik heb in 2011 toch nog een poging kunnen doen om zwanger te worden en dat voelt goed. Ik weet dat de kans klein is dat ik van de IUI zwanger wordt maar er is een kans! En dat is meer van vorige maand. En ergens voelt het ook wel goed om het nog een keer zo te proberen. Zonder hormonen, gewoon op mijn natuurlijke cyclus en zonder steriel geklede dokteren en verpleegkundigen in een kille behandelkamer. Nog 1x old school..... en wat mij betreft ook de allerlaatste keer. Ik duim voor een positieve zwangerschapstest over 2 weken.
Vakantie doet goed zeggen ze en dat leek te kloppen. De ideale IUI vond op vakantiedag 3 plaats en ondanks de ontspanning leverde het niks op…. na 2 weken werd ik ongesteld. Een domper en een emotionele gebeurtenis. Dit was het signaal dat ik over ging stappen naar ivf/ icsi. Iets wat ik niet bedacht had toen ik 2 jaar geleden de weg naar moederschap insloeg.
De tranen hebben rijkelijk gevloeid. Deze stap voelde als het begin van het einde. Maar 3 puncties en met een beetje pech dus ook maar 3 pogingen. En wat als dat niet zou lukken? Is dat het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn enige droom in mijn leven, het hebben van een gezin?
Ik ken vooral verhalen waarbij ivf/ icsi nog niet het gewenste effect gaven. Of dat het wel 7 pogingen duurde voordat er een zwangerschap optrad. Iets wat voor mij niet weggelegd is aangezien ik geen goudboom in de tuin heb staan.
Deze voorbeelden hielpen me niet om mij positief te stemmen.
Maar wat ik last van die negatieve gedachtes. Dit was niet de manier om deze nieuwe weg in te slaan. Dus tijd voor een kick-under-the-but en die werkte. Op het moment dat ik ongesteld werd ging de knop om. Er was actie in de tent en die actie levert een reeele kans op een zwangerschap op! Vol enthousiasme zette ik op dag 1 de decapeptyl spuit. Pijnlijk maar ach het is voor een goed doel. Op dag 2 kwam daar Gonal-F bij en op dag 4 was echo 1. De dokter kon nog niet zeggen hoeveel eitjes er groeide maar er groeide iets.
Mijn positieve modus bleef. Het boek van Susan Smith, zwanger met lichaam en ziel, bracht me meer in contact met mijn gevoel en mijn lijf. Het voelde goed om zo tegen de ivf aan te kijken.
En ineens was er toch die klap. De echo op dag 11 liet maar 4 kleine folikels zien en 1 grotere. Weinig folikels dus! Mogelijk te weinig om met icsi (want dat gaat het worden) een zwangerschap op gang te brengen. Weinig folikels maakt de kans kleiner op een fantastisch ei en al helemaal op een geweldig embryootje. Is dat een punctie waard? De punctie telt als poging en ik heb er maar 3 te gaan….. daar wil ik dus spaarzaam mee omgaan.
De dokter ziet de teleurstelling in mijn ogen. Ze is realistisch en zegt dat ik er niet op moet rekenen dat bij een volgende cyclus er op eens wel 12 folikels groeien. Mogelijk zijn het er 1 of 2 meer.
Ze stelt voor om bij de volgende echo een keuze te maken. Of toch een punctie bij de folikels die dan doorgegroeid zijn of een escape iui.
Dit had ik niet bedacht toen in mijn eerst spuit decapeptyl zette. Dit zou een goede poging worden met een mooie kans op een zwangerschap. Wat is er tussen dat moment en nu mis gegaan? Waarom laat mijn lijf mij zo in de steek? Waarom lijk ik eerder een stap achteruit dan vooruit gezet te hebben?
Het piekeren stemt me somber, de tranen die erbij vloeien ook. Ik wil niet somber zijn. Ik wil kijken naar mogelijkheden en kansen. Ik wil dat er bij de volgende echo 5 folikels te zien zijn en dat de arts dan voorstelt om een punctie te plannen. Dat er uit die folikels 5 mooie eitjes komen en dat ze alle 5 bevrucht raken en gaan delen. Dat er 2 terug geplaatst worden en ik zwanger raak. En dat de 3 andere de vriezer ingaan om te ontdooien als ons gezin uitgebreid wil worden met een 2e kindje. Dat wil ik en dat hou ik voor ogen. Eens komt er een moment dat de zeilen goed staan en ik een behoude vaart heb met een veilige aankomst in de haven. Ooit word ik zwanger! En dat ooit is vast dichtbij.
De tranen hebben rijkelijk gevloeid. Deze stap voelde als het begin van het einde. Maar 3 puncties en met een beetje pech dus ook maar 3 pogingen. En wat als dat niet zou lukken? Is dat het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn enige droom in mijn leven, het hebben van een gezin?
Ik ken vooral verhalen waarbij ivf/ icsi nog niet het gewenste effect gaven. Of dat het wel 7 pogingen duurde voordat er een zwangerschap optrad. Iets wat voor mij niet weggelegd is aangezien ik geen goudboom in de tuin heb staan.
Deze voorbeelden hielpen me niet om mij positief te stemmen.
Maar wat ik last van die negatieve gedachtes. Dit was niet de manier om deze nieuwe weg in te slaan. Dus tijd voor een kick-under-the-but en die werkte. Op het moment dat ik ongesteld werd ging de knop om. Er was actie in de tent en die actie levert een reeele kans op een zwangerschap op! Vol enthousiasme zette ik op dag 1 de decapeptyl spuit. Pijnlijk maar ach het is voor een goed doel. Op dag 2 kwam daar Gonal-F bij en op dag 4 was echo 1. De dokter kon nog niet zeggen hoeveel eitjes er groeide maar er groeide iets.
Mijn positieve modus bleef. Het boek van Susan Smith, zwanger met lichaam en ziel, bracht me meer in contact met mijn gevoel en mijn lijf. Het voelde goed om zo tegen de ivf aan te kijken.
En ineens was er toch die klap. De echo op dag 11 liet maar 4 kleine folikels zien en 1 grotere. Weinig folikels dus! Mogelijk te weinig om met icsi (want dat gaat het worden) een zwangerschap op gang te brengen. Weinig folikels maakt de kans kleiner op een fantastisch ei en al helemaal op een geweldig embryootje. Is dat een punctie waard? De punctie telt als poging en ik heb er maar 3 te gaan….. daar wil ik dus spaarzaam mee omgaan.
De dokter ziet de teleurstelling in mijn ogen. Ze is realistisch en zegt dat ik er niet op moet rekenen dat bij een volgende cyclus er op eens wel 12 folikels groeien. Mogelijk zijn het er 1 of 2 meer.
Ze stelt voor om bij de volgende echo een keuze te maken. Of toch een punctie bij de folikels die dan doorgegroeid zijn of een escape iui.
Dit had ik niet bedacht toen in mijn eerst spuit decapeptyl zette. Dit zou een goede poging worden met een mooie kans op een zwangerschap. Wat is er tussen dat moment en nu mis gegaan? Waarom laat mijn lijf mij zo in de steek? Waarom lijk ik eerder een stap achteruit dan vooruit gezet te hebben?
Het piekeren stemt me somber, de tranen die erbij vloeien ook. Ik wil niet somber zijn. Ik wil kijken naar mogelijkheden en kansen. Ik wil dat er bij de volgende echo 5 folikels te zien zijn en dat de arts dan voorstelt om een punctie te plannen. Dat er uit die folikels 5 mooie eitjes komen en dat ze alle 5 bevrucht raken en gaan delen. Dat er 2 terug geplaatst worden en ik zwanger raak. En dat de 3 andere de vriezer ingaan om te ontdooien als ons gezin uitgebreid wil worden met een 2e kindje. Dat wil ik en dat hou ik voor ogen. Eens komt er een moment dat de zeilen goed staan en ik een behoude vaart heb met een veilige aankomst in de haven. Ooit word ik zwanger! En dat ooit is vast dichtbij.