Meidenpraat

"Nee, eigenlijk wil ik dit niet" zeg ik tegen vriendin M. "Ik wil samen met een partner een kindje krijgen. Als ik de garantie had dat ik binnen nu en een jaar mijn droomman tegenkom dan zou ik wachten met moeder worden."
Vriendin M knikt begripvol. "Maar dat hebben we niet"
"Nee en gezien mijn leeftijd wil ik mijn kinderwens wel vervullen en niet voorbij laten gaan. Ik kan me geen toekomst zonder kinderen voorstellen. Maar goed, daar moet ik wel wat voor ondernemen, ze liggen niet op een ochtend naast je in bed" Vriendin M en ik lachen en kletsen door.
Vriendin M heeft ook haar stappen in het bam-avontuur gezet. Het is fijn om met haar over het bammen te praten. Ze snapt mijn gevoelens, mijn angsten, mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn ongeduld en alle andere gevoelens die ik ervaar. Zij maakt ze ook door. Daardoor kan ik open en eerlijk zijn. Hoef niet bang te zijn dat ze zaken bagetalliseert of groter maakt dan ze zijn. Ze kent de gevoelens en ook de oerwens om moeder te worden maar waarbij het niet vanzelfsprekend is dat dit gaat gebeuren.
We lachen samen, hebben serieuze gesprekken en kijken al stiekem naar onze toekomst als moeder. Ik ben zo dankbaar voor onze vriendschap. Dat ben ik al 17 jaar. Het met haar delen van zo’n belangrijke stap is bijzonder en voegt weer iets extra’s aan onze vriendschap toe.
Vijf uur later neem ik afscheid en rij ik naar huis.

Inboedel

Ik doe het niet. Er kan me nog teveel misgaan in mijn planning. Mijn extra slaapkamer is nog gewoon een extra slaapkamer. Ik heb nog geen babykleding gekocht. Op zolder staat geen lelikant op een baby te wachten. Ik heb nog geen kinderwagen op het oog. Luiers staan nog in winkel en het speelgoed dat er is, is al meer dan 10 jaar oud en zijn door mijn nichtjes en neefjes gebruikt tijdens bezoekjes.
Zolang in niet zwanger ben wil ik me nog niet storten op alles wat met baby’s te maken heeft. Voor hetzelfde geld duurt het nog lang voordat ik zwanger ben of (maar daar wil ik echt niet aan denken) lukt het niet. Natuurlijk zou ik blij zijn met spullen die mensen aanbieden, ik zal ze ook zeker aannemen. Maar zelf kopen gaat me net iets te ver. First things firts….. eerst maar het eitje en het zaadje laten versmelten, dan komt de rest vanzelf!

Kom je?

Zo groot als de twijfels soms zijn, zo groot is nu de zekerheid dat ik moeder wil worden. Alleen.
Kijk dat alleen is regelmatig de bron van mijn twijfels. Doe ik het kindje wel goed om het op deze bijzondere manier op de wereld te zetten? Nu is mijn antwoord volmondig JA! Dit kindje is al bijzonder voordat het geboren wordt. Hoe geweldig is dat. Hij gaat niet op in de grote massa maar is een echte individu. Natuurlijk zal hij dat niet altijd zo voelen en denken. En natuurlijk is het niet ideaal maar hij is in mijn leven meer welkom dan wie dan ook. Ik zal hem steunen, stimuleren en verzorgen in zijn weg naar volwassenheid. Hij wordt mijn bijzonder kindje. Of zij natuurlijk!
Ik kan niet wachten totdat hij in mijn buik gaat groeien en de band tussen moeder en kind al start. Wat een verrijking van mijn leven moet dat worden. Fantastisch toch.
Volgende week komt Hij weer en ik hoop echt dat 1 van zijn super zwemmers snel zijn doel bereikt en mijn gouden eitje hem net zo welkom heet als ik dat bij mijn kindje doe.

Telefoontje

Gisterenavond hebben we elkaar eindelijk gesproken. Bloednerveus was ik ondertussen.
Ik ga op de badrand van het bad van een vriendin zitten. Het echoxebd om me heen.
"Nu ik ongesteld ben geworden, vind ik het wel spannend hoe jij erin staat" vertel ik hem.
Hij reageert begripvol en legt uit dat hij door de hectiek van zijn werk niet heel diep er over nagedacht heeft.
"Ik wel" meld ik hem en leg uit dat ik denk dat zijn twijfels komen doordat we concreet bezig zijn. Ik heb ze ook en heb van vriendinnen begrepen dat zij voor en tijdens hun zwangerschappen ook allerlei twijfels hadden. Het hoort er mogelijk gewoon bij. Daarnaast denk ik dat een toekomstige partner best zal begrijpen wat hij nu voor mij doet. Het is zoiets moois. En dat hij het nu niet aan anderen wilt vertellen, prima toch. Ieder mens heeft recht op zijn eigen geheimen! Hij dus ook. Meteen probeer ik diplomatiek te vertellen dat als hij mocht stoppen die grote gevolgen voor mij heeft en hij een bepaalde verantwoordelijkheid hierin heeft. "Dat weet ik. Het zou voor jou heel pijnlijk zijn" reageert hij.
De eindconclusie is dat hij voor nu doorgaat. PPff…. gelukkig.

Ik ken mijn agenda rondom mijn eisprong uit mijn hoofd. Mijn werkdagen zijn lang en vol. Ik kan alleen in de avonden of zal weer tijdens mijn vergadering moeten spijbelen.
ZIjn agenda is ook vol. We matchen niet, op mijn vergaderochtend na. We zetten die alvast vast maar mocht mijn eisprong weer veel later zijn dan proberen we een 2e afspraak te plannen.
Opgelucht hang ik op…. nu maar duimen dat 3x scheepsrecht is!

Het is zover

Tjee, wat voel ik me k*t. Mijn ongesteldheid breekt op dit moment door. Super irritant want hoe is het met de twijfels van hem? Ik heb hem niet niet meer gesproken, wilde hem wat ruimte geven. Het is me dus niet duidelijk hoe zijn pet staat. Mijn onzekerheid neemt nu toe.
Morgen ga ik hem bellen met het slechte nieuws. Dan zullen we nieuwe data moeten gaan plannen. We gaan het er hoe dan ook over hebben. Spannend hoor.
Ik duim dat zijn gedachtes weer helemaal pro-super-zwemmers produceren staan en ik met een gerust hart aan poging 3 kan beginnen.

Betrokkenheid

En? Weet je al wat?" vraagt A. "Nee, ik weet niet of ik zwanger ben." antwoord ik en dat is niet eens gelogen.
De verdere dag krijg ik meer van dit soort vragen. Lief dat ze zo meeleven maar eigenlijk wil ik er niet de hele tijd bij stil staan. Het is voor mij ook een feestje. Ik realiseer me dat ik dit aan mezelf te danken heb. Ik heb het tegen veel mensen verteld, althans dat ik bezig ben om te onderzoeken of ik in mijn eentje moeder kan worden. Logisch dat mensen er naar vragen en er meer van willen weten.
"Ik ben inderdaad gestart met insemineren maar meer weet ik nog niet" vertel ik aan E. Ze vraagt wat door en ik vertel wat ze wil weten. Het is fijn om te delen en helemaal om begrip te krijgen.
De dag en de avond vliegen voorbij en eigenlijk heb ik maar weinig bij een eventuele zwangerschap stil gestaan. Misschien is het toch helemaal niet zo lastig dat mensen van mijn avontuur weten!

Nog 7 dagen

Hij heeft kort gemaild dat hij blij met mijn woorden is. Gelukkig maar want meer dan luisteren en reageren kan ik niet doen. Wat er nu in zijn hoofd omgaat weet ik niet. Ik ga er maar vanuit dat de onrust wat minder is geworden.
Ik zelf zit ook in tweestrijd. Een totaal andere dan de zijne. Ik zit in een twijfel fase over mijn wel of niet bevruchte eitje. Ik voel niets en denk niet dat het gelukt is. Maar wat als het nou wel gelukt is? En ik 1 van de weinige vrouwen ben die geen klachten heeft bij het begin van haar zwangerschap?
De testdag duurt nog een week. Ik wil mezelf niet gek maken dus ik probeer met man en macht te bedenken dat het niet gelukt is. Niet dat het makkelijk is maar wel het meest realistisch en veilig. Anders duurt die week wel verrekte lang.

Op losse schroeven

Hij belt. Hij klinkt serieus, hij twijfelt of hij het donorschap op dit moment wel kan. Twijfel over of hij het aan anderen moet vertellen en hoe, of hij een kindje met deze bijzondere rugzak op de wereld wilt zetten, of het voor kindje wel goed is om maar af en toe contact te hebben, of hij emotioneel dit kan.
Hij twijfelt niet aan mij, hij heeft vertrouwen in mij.
We praten over wat het starten met de inseminatie met ons doet en dat er allerlei gevoelens bijkomen die we nog niet bedacht hadden. Het schept weer een band. Ik merk dat hij rustiger wordt. Hij zegt dat het oplucht om het er met mij over te hebben. Mijn reactie is prettig. Hij gooit de handdoek niet in de ring maar de zekerheid waarmee hij dit avontuur aangegaan is, is nog niet terug.
Als we ophangen weet ik niet wat ik moet denken. Zijn oprechtheid en emotionele kant maakte dat ik hem graag als donor wilde. Deze kant heeft zijn keerzijde, dat merk ik nu.
De tijd zal het leren…. word vervolgd!

Ze is gevallen

Nou het eitje is gevallen. Althans dat zeggen de testen, ik heb er niets van gevoeld. Andere maanden wel maar dit keer niet. De test liet nog maar een vaag 2e streepje zien. Het LH hormoon verdwijnt uit mijn lijf. Dat was gisterenavond, zaterdagavond, de uitgesproken avond om dat te vieren.
Al weken verlang ik naar een lekker Paulaner biertje. Maar de weken dat ik kon drinken kwam ik dat nergens tegen. Vanavond wel!
Ik bestel er 1, neem daarna een cola light, overleg met mezelf en neem nog een Paulaner. Op de wc sms ik vriendinnen M en M dat ik toch graag een 3e wil. Te laat zie ik hun reactie want nummer 3 zit al in mijn blaas en nr 4 al voor de helft.
Ik overtuig mezelf dat mijn eitje ergens rondzweeft, op zoek naar het zwemmend goud en dus niet in contact is met mijn bloed. Zij merkt niets van de alcohol.
Ik loop met 3 vrienden mee naar een andere kroeg en schakel over naar het normale bier. Ik voel me vrij, los en vrolijk. Ik dans wat, klets wat en kijk rond.
Om 5u fiets ik naar huis. Blij dat ik van het vallende eitje een leuk feestje gemaakt heb. Als zij en hij dat nou ook in mijn baarmoeder hebben gedaan dan moet er toch een geweldig kindje uitkomen.

Het zal wel niet

Hij zal nu zijn 1e kopje koffie op zijn werk drinken. Dat heeft hij wel verdiend. Zo vroeg in de ochtend presteren is niet niks.
Ik zit met mijn kopje thee achter de pc. Balend. Deze maand kan ik gewoon niet zwanger worden.
Mijn ovulatietest was vanmorgen negatief. Het "zwemmend goud" liep er na 10 minuten alsnog uit. Hij kan de komende dagen niet nog een keer komen en mijn gevoel is niet goed.
Deze wachtweken ga ik maar gewoon doen wat ik altijd doe en me voorbereiden op poging 3.

De langzame weg naar beneden

Ik kan natuurlijk elk uur testen maar dat veranderd vast niets. Raar is het wel. Normaal geeft de stick bij dag 14 van mijn cyclus 2 streepjes aan. Soms ook op dag 13 maar zeker op dag 14. Dit keer niet. Niet op dag 13 en niet op dag 14. Ik word er lichtelijk erg nerveus van. Wat als de streepjes pas bij dag 16 komen of erger nog, wat als ze niet komen???
Morgenochtend komt Hij. Dag 15 en al vroeg in de ochtend. Dus dag 18 heb ik tot vroeg in die ochtend "zwemmend goud".
Even een klein rekensommetje. Wil het  "zwemmend goud" van morgen hun finish kunnen bereiken dan moet ik op dag 15 aan het eind van de dag streepjes op het stickje zien. Zijn ze er pas dag 16 dan hebben ze allemaal verloren.
Dus val eitje, val!!

Geen bewegende beelden

Hij en ik lachen. De woordspelingen vullen mijn woonkamer. Het is fijn om dit met hem te doenn.
Als hij druk aan het werk is, ga ik achter mijn laptop zitten werken.
"Uh Femke" hoor ik bovenaan de trap. Hij zal toch niet het potje met "zwemmend goud" hebben laten vallen, bedenk ik me terwijl ik luchtig "Ja, wat is er?" roep.
"Mijn filmpje word onderbroken. Is er iets mis met internet?"
Ik lig zeker 5 min op mijn kniexebn te pielen met de router en de modem. Hij checkt steeds of mijn pogingen effecten hebben. Bijna geef ik de hoop op, als hij "hij doet het" roept.
Blijkbaar werkt de onderbreking goed want binnen 10 min nemen we afscheid en loop ik naar boven.
Een beetje onhandig en gespannen herhaal ik mijn ritueel. Kussen met handdoek klaarleggen, spuitje vullen en voorzichting neerleggen, Friends dvd met beeld op pauze zetten, gaan liggen en RUSTIG insemineren. Ik probeer ontspannen door te ademenen en te bedenken dat ik een babytje aan het maken ben. Meteen voel ik iets lopen. Damn…. het "zwemmende goud" komt weer naar buiten. Veel minder dan de 1e x maar meer dan de 2e x.
Terwijl ik Rachel zie balen omdat ze met Charlie op kledingjacht moet en Phoebe bij dit shopping avontuur aanschuift omdat zij op een feest haar ex weer gaat ontmoeten, schieten mijn gedachtes naar het teruglopen van het "zwemmende goud". Misschien ben ik wel iets te gespannen? Misschien heb ik net als Monica geen gastvrije omgeving? Misschien doe ik toch iets verkeerds? Misschien komt het omdat mijn eisprong nog niet vandaag is en dus mijn cervixslijn nog niet helemaal zaad klaar is? Misschien? Misschien?
De wachtweken zijn net begonnen en voordat ik xfcberhaupt zwanger kan zijn slaan mijn gedachtes al weer op hol. Dit gaan lange weken worden.

Wanneer kan jij?

Hij en ik mailen wat heen en weer. Mijn ovulatie-dag is redelijk te berekenen. Nu nog tot dates komen. Niet makkelijk met 2 drukke agenda’s, zijn vaderschap en mijn vallende eitjes.
Hij kan donderdagochtend. Ik niet. Ik heb dan een vergadering.
Na lang twijfelen en wikken en wegen, hak ik de knoop door.
Morgen vertel ik ze dat ik donderdag een afspraak met de "dokter" heb. Hij kan niet op een andere dag dus helaas moet ik deze vergadering overslaan.
Helemaal gelogen is het niet. Hij is een soort dokter, hij helpt mij bij mijn "probleem".