Tussenperiode

"Doe mij maar een biertje"
"Dan weet ik al of je poging wel of niet gelukt is." zegt vriendin S.
En inderdaad, geen baby in mijn buik dus dan is er ruimte voor een lekker biertje. De laatste weken heb ik niet gedronken, vooral niet op feestjes van een bepaalde vriendengroep. Ik zag de vragen al komen als ik een keer niet drink. Ik sta bij hen bekend als de feest-dame-die-altijd-nog-wel-een-drankje-lust. Niet erg hóór maar wel lastig als je zwanger wilt worden en niet ALLE details met ze wilt delen. Zij denken dat ik nu gezonde eitjes aan het kweken ben. Drank maakt ze ongezond, onthouding maakt ze gezond. Denk ik
Vriendin S komt met een biertje aangelopen. Ze schreeuwt over de muziek heen in mijn oor "Deed ik ook altijd als ik weer ongesteld werd. Naar een leuk feestje gaan en genieten van een drankje. Dat maakt die lange tussenweek tenminste leuk"
En gelijk heeft ze!

Een drukke nacht

"Nee, eigenlijk niet. Voel me er rustig onder. Het zou ook te mooi om waar te zijn geweest, in 1x zwanger!" zeg ik tegen vriendin H.
Bij het uitrekken vanmorgen vroeg, herinner ik me mijn droom.
Ik moest enorm huilen omdat mijn beste vriend buiten mijn weten om een reis van een half jaar had gepland. Hij vetrok vrijwel direct en deed er luchtig over dat ik het niet leuk vond. Terwijl we staan te praten, nou ja praten ik sta flink te huilen, zie ik dat het buiten kei-hard regent.
Hmm, toch maar eens googlen op dromen duiden! En jawel hoor.
Och, wat was ik verdrietig omdat vriend M weg ging. Yeah right!
"Als je droomt dat je huilt, suggereert dit een uitbarsting van negatieve gevoelens die waarschijnlijk veroorzaakt zijn door een situatie uit het echte leven. De droom dient een manier om (weer) emotioneel in balans te komen."
Zijn afscheid viel me zwaar. Natuurlijk…. wie wil nou zijn vriend een half jaar of wat niet zien.
"Wanneer je in je droom afscheid neemt, symboliseert dit veranderingen uit het echte leven, zoals bijvoorbeeld afscheid van een bepaalde situatie."
Het regende enorm hard. Lastig om nu op reis te gaan. Vast een manier om vriend M hier te houden. Uhm, niets van dit alles.
"Als je droomt dat je vanuit een raam naar de regen kijkt, duidt dit erop dat (spiritueel) inzicht naar je bewustzijn wordt overgebracht. Deze droom kan ook staan voor liefde en geluk."
Tjee zeg, wat heb ik mezelf gisteren voor de gek gehouden!

Vol hoop of toch hoopvol

Hoopvol stap ik het wc-hokje uit. Normaal gesproken zou ik nu wat bloed gaan verliezen. Echt blij word ik niet van deze hoop. Het is hoop tegen beter weten in. Eigenlijk dus gewoon geen hoop. Maar goed, het voelde toch als hoop.
Hoopvol ga ik dus in mijn stoel zitten om verder van het concert te genieten.
Ik denk na over de berichten die ik de laatste dagen heb gehoord.
"Joh, door zo vroeg te testen weet je nog niets"
"Ik kon pas een paar dagen na de dag dat ik eigenlijk zou gaan menstrueren positief testen."
"Wacht gewoon die paar dagen af. Voor hetzelfde geld ben je zwanger."
Ze klonken als muziek in mijn oren en terwijl ik het dus zelf eigenlijk al wist hoe het zat kreeg ik toch hoop.
Hoopvol luister ik het concert uit. Ik wring me door de mensen een weg naar de wc’s. Weer niets te zien. De hoop wakkert aan. Ik word er zelfs blij van. Ik neem vrolijk afscheid van mijn mede-concertgangers en rij naar huis.
Hoopvol kleed ik me uit en ga nog een laatste keer naar de wc. De hoop verdwijnt. Ik zie een ieniemienie beetje bloed. Ik veeg af, sta op en spoel mijn opgebouwde hoop door de wc. Terug naar de realiteit, terug naar geen hoop. Terug naar dat wat ik eigenlijk al wist.

Ongelduldig

Ik kon me niet meer beheersen. Het idee dat ik morgen tijdens een concert ongesteld zou worden stond me tegen. Nergens een plekje om even alleen te verwerken dat het deze maand niet gelukt is.
Dus net in een potje geplast, stickje erin en daarna wachten…..
De controle streep was binnen 30 sec te zien maar de bevestigende streep bleef uit.
Ik ben niet zwanger!

Nagelbijten

"Als ik toch "weet" dat het deze maand niet gelukt is dan kan ik toch net zo goed de test nu al doen? Dan kan ik de teleurstelling verwerken en me richten op poging 2." leg ik aan vriend M en vriendin G uit.
"Nee, niet doen. Wacht nou gewoon af en laat de natuur zijn werk doen!" brengt vriendin G in. Vriend M staat enthousiast naast haar te knikken. Ja ja, hij zal als man wel weten hoe het zit.
"Ja maar…." sputter ik tegen.
"Nee, niet doen! Daar krijg je spijt van."
En nu zit ik dus braaf achter mijn pc een logje te schrijven. De wens om te testen weg te duwen. De negatieve gedachtes te vermijden. Te balen dat ik, terwijl I ze meteen al wel had, geen zwangerschapskwaaltjes voel.
Niets duidt erop dat het gelukt is maar toch zal ik braaf de natuur zijn werk laten doen. Kunnen alleen de dagen wel iets sneller voorbij gaan???

Stilte

De klachten van de laatste dagen zijn weg. Oké, ik werd er tureluurs van dat ik de hele dag na moest denken of ik zwanger was of toch niet maar nu mis ik ze!
"Die krampen, het vele plassen en mijn gevoelige tepels zouden op een zwangerschap kunnen duiden" dacht ze vertwijfelend.
Geen klachten lijkt me duiden op niets. Logisch! Want als je iets hebt, dan voel je dat. Heb je niets, dan voel je niets. Toch?

Medium nieuws

"Nou, dus ik baal op het moment een beetje" sluit vriend M zijn verhaal af.
"Gelukkig heb ik goed nieuws" zeg in een poging om hem een ienimienie beetje vrolijker te maken.
"Je bent zwanger!"
"Uh, nee, de Koninging komt naar onze stad" mompel ik.

Klik open, klik dicht, klik open, klik dicht

"Oei" en druk mijn handen op mijn buik "volgens mij ben ik ongesteld geworden."
Ik ga naar de wc, niets aan de hand.
De ongesteldheid krampen blijven komen en alle keren dat ik naar de wc ga, is er niets aan de hand.
"Misschien biedt google wat uitkomst " denk ik en gooi de zoekopdracht het net op. Meteen klik ik de site richting taakbalk en doe net of ik mijn email check. Het geluid blijkt loos alarm te zijn, geen collega te zien.
Ik bekijk verschillende sites en klik die steeds weer de taakbalk in. Man, wat is het lastig om op je werk in het geheim zwangerschapsfora te bezoeken. Hoe oneerlijk is dat!!!
Na 5 minuten nerveus klikken, snel lezen en verder klikken geef ik het op.
Wat het ook mag zijn, in onze werkkamer ga ik het antwoord niet vinden!

Kom binnen

De mensen die weten dat hij langs is geweest, leven mee. Ze bellen en smsen.
"Dit is een spannende week voor je, succes. X"
"Hij komt vandaag, succes"
"Er breken spannende tijden aan…. X"
"Hoe voel je je? Lichamelijk hetzelfde maar emotioneel? Cross legs, uh, bedoel fingers. X"
Sinds donderdagmiddag voel ik van alles. Doodnormale dingen die ik altijd rond mijn eisprong heb. Atlhans dat denk ik. Ik wist niet dat ik dan last had van krampen, tintelingen, een drukkend gevoel en wat allemaal nog niet meer. Deze maand is dus een eye-opener.
Moe word ik van mezelf. Bij alles denk ik na. Zelfs of mijn sporthemd niet zo strak zit dat hij "het" contactmoment tussen het zaadje en het eitje verstoord.
Mijn moeder sprak de moederlijke woorden, "Femke, de natuur moet nu zijn werk doen."
Tja en daar heeft ze gelijk in! Ik heb gedaan wat ik kon doen en de bevruchting moet ik overlaten aan mijn lijf.
Dus lief lijf….. doe  goed je best. Zorg ervoor dat ons eitje zijn zaadje hartelijk ontvangt en hem meteen een warm huis biedt!

In de herkansing

Vandaag kwam hij weer….. letterlijk en figuurlijk!
Met nog meer kussens onder mijn billen, een extra handdoek op de kussens en de dvd al lopend, pak ik het spuitje van mijn nachtkastje. "Rustig Femke, rustig inspuiten" spreek ik mezelf toe. Langzaam druk ik het spuitje leeg. Ik voel niks terug lopen. "Whoei….. dat gaat al een stuk beter."
Ik herinner me meerdere artikelen waarin staat dat een vrouwelijk orgasme de zwemmers sneller op de plek van bestemming brengen. Zal ik of zal ik niet?? Een dilemma popt op.
Na ruim 10 minuten klim ik uit bed. Ik voel me niet vies, ik plak niet en ruik ook niets. Dit voelt een stuk beter. Zo had ik me het voorgesteld. Deel 1 is voltooid!

Het moment der momenten

Het is voorbij en ik vond er niks aan! Wat een kliederboel zeg.

Hij kwam binnen, totaal ontspannen. Ik ook, want hij kwam een uur eerder dan gepland. Had net de afwas in de kast staan en gezorgd voor een goede "werkkamer". Het zweet stond bijna op mijn hoofd maar er lagen keurig 2 handdoeken, een washandje en natuurlijk het potje op hem te wachten.
Mijn slaapkamer was omgebouwd tot een warm nestje. Handoekje erbij, spuitjes, dvd van Friends start klaar en mijn telefoons standby.

Hij deed zijn ding en ik keek tv. Dat deel ging me goed af! Ik kan me zelfs nog herinneren wat ik gezien heb. Ghost wishperer! Melinda wil haar huisgenoot-die-eigenlijk-ook-haar-overleden-man-is vertellen dat zij geesten kan zien. Hij is sceptisch over paranormale dingen, zij ziet een nieuwe geest, hij blijft zich sceptisch uiten en zij houdt haar mond. Kijk voor de foto’s van de afleveringen hier.
Maar goed, hij deed zijn ding en ik keek tv.

Nadat hij de deur uit was, ben ik naar boven gegaan. Ik vond op mijn (en ondertussen ook zijn) werkkamer het potje in een handdoek gedraaid. Een groot potje en een beetje inhoud. Niet dat ik wist wat ik moest verwachten maar de verhoudingen waren een beetje zoek.
"Ach, het gaat om de kwaliteit en niet om de kwantiteit, Femke" hoor ik mijn vader bijna zeggen.
Dat heb ik weer….. nader ik het moment der momenten en dan komt mijn vader zich er ook nog eens mee bemoeien! Ik loop snel naar mijn slaapkamer.

Als ik comfortabel lig, wat toch er lastig is als je uit een potje iets met een spuitje wilt halen, begint het echte werk. Mijn aandeel om een kindje te krijgen! Mijn inzet!
Ik spuit het spuitje leeg, krachtig zoals ik op internet heb gelezen. Meteen voel ik langs het spuitje iets naar buiten glijden.
"Ow nee, dit doe ik niet goed" en vlug zuig ik met het spuitje weer wat op. Ik breng het opnieuw in en voel weer van alles lopen en onderneem nog een poging om te redden wat er te redden valt. Ondertussen probeer ik ook vanaf bed de dvd-speler aan de praat te krijgen. Ik zie nu alleen maar de Simpsons op Comedy Chanel. En die haat ik. Ik druk op een knopje en hou in mijn andere hand een spuitje vast. Na 3 drukjes geef ik het op en probeer Bart te negeren.
Dan eerst maar verder met insemineren. Ik zuig nog een restje uit het potje en breng dat in.
Het is ondertussen 1 grote klieder boel en ik voel me vooral erg vies. Maar opstaan om me te wassen kan niet. Ik moet zeker 10 tot 15 min met mijn benen omhoog liggen. Ik hou ze in de lucht en druk nog een keer op play. Beeld!

Na 2 minuten ratelende gedachtens en bewegende beelden, voel ik voorzichtig of alles weg is. Niet dus, mijn handen plakken nu ook als de ziekte. Net als de rest daaronder.
Ik hoor Chandler bezorgd aan Ross vragen of Charlie wel een meisje is. WHO CARES! Ik lig godverzetend plakkend op een bed te wachten totdat ik met goed fatsoen naar de badkamer kan om me te gaan wassen. Al doet de hele wereld het opeens met een man! Wat zal mij dat schelen! Ik voel me vies, ruik alleen maar zijn "zelf-gemaakte-product" en lig met mijn benen in de lucht!
Klaar ben ik ermee!

Ik was me schoon, ruim de handdoeken op, spoel de spuiten en het potje om en baal. Is dit nou HET grote moment dat ik op een fijne manier thuis een kindje maak? Is dit nou HET waarop ik terug kan kijken met een vertederend gevoel dat ik "wist" dat het gelukt was? Is dit nou HET moment waarop ik ontspannen en gelukkig voor de perfecte match zorg?
Nou nee, dit was het moment waarop ik me vies voelde en me gelukkig mocht prijzen dat er 1 zaadje de eindfinish heeft gehaald!

Het moest vast zo zijn

Lichtelijk nerveus kijk ik weer op mijn telefoon. "Ik ga hem missen!" denk ik. Na 5 min komt eindelijk de stadsbus.
"Nee mevrouw, die is vast al weg" antwoord de chauffeuse, nadat ik geklaagd heb dat ze op een zondag 10 min te laat komt en nadat ik gevraagd heb of ze wil oproepen dat lijn 80 even blijft wachten.
Ik sprint de bus uit als we op het station aankomen. Nergens lijn 80 te zien. Een alerte reizigster weet me te vertellen dat hij een paar minuten geleden vertrokken is.
Mokkend loop ik het station binnen. Dat wordt een uur wachten!

In de Bruna loop ik langs de boekenrekken en zie een vrolijke baby mijn kant uit kijken. Het plaatje op het boek is zo uitnodigend dat ik het uit het rek pak. Er staan meer zwangerschapsboeken. Ik zie er 1 van Beatrijs Smulders staan en herinner me de tirade die Claudia de Breij in haar boek "krijg nou tieten" over haar voert. Bevooroordeeld blader ik door het boek. Hij boeit me niet echt dus ik zet hem terug.
Met interesse bekijk ik de foto’s van ongeboren kinderen in een ander boek. Knap hoor dat de natuur dit allemaal maar kan. Ondertussen sta ik al 10 min te bladeren en te kijken.
Het boek "oei ik groei" blijft met trekken. Leuke tekeningen en lekkere teksten om te lezen.
Er ploppen 2 Femke’s op mijn schouders. De ene fluistert in mijn oor "kopen, kopen, zo bereid je je goed voor. Of je het nu of over een paar weken koopt maakt niets uit"
In mijn andere oor hoor ik "Nee joh, je hebt er geen geld voor. Daarbij ben je niet zwanger, dus waarom zo’n boek"
Ze strijden nog even door. Als ik  "joh, die bus missen moest vast ergens goed voor zijn" in mijn oor hoor, ga ik overstag.
Ik kan maar beter aan die ellende een zinvolle draai geven. Loop naar de verkoopster en reken af.

Bakerfabel #1

Ja ja, de baker fabels hebben ook mijn huis bereikt!!
Ik hoorde dat snel zaad, jongens zaad is en langzaam zaad meisjes zaad.
Je zou dus het geslacht kunnen beinvloeden!
Als je op het moment van je eisprong zaad verspreid is het snelle zaad als eerste op plaats van bestemming. Dat zou dan jongenszaad moeten zijn.
Zorg je ruim voor je eisprong voor een dosis zaad dan heeft het langzame (meisjes)zaad kans om dichtbij de eicel te zijn als hij valt. Je zou dan meer kans op een meisje hebben.
Maar ja…… of dat waar is???????

Up site down

Weet je, ik ben blij voor ze! Heel blij.
Maar waarom voel ik die kriebel? Die tranen in mijn ogen? Dat stekende gevoel in mijn buik? Het gevoel van verraard? Dat ongeloof?
Ik ben bang dat ik de zwangerschap van I toch stiekem niet aan zag komen. Ik heb het ze nog gevraagd op onze vakantie. Geloofde het verhaal van de antibiotica.
"Nee, voorlopig willen we nog niet zwanger worden. Eerst maar het huis verkopen en rust in het carriere gebied vinden."
"Ik heb een blaasontsteking, dus nee, geen alcohol voor mij. Dat werkt niet goed met antibiotica."
"Geloof dat ik ziek ben, ik blijf een dagje in ons chalet."
Nu vallen alle puzzelstukjes bij elkaar. Ze was zwanger!
Terwijl ik over mijn bammen sprak, ontkende zij een eventuele zwangerschap.
Ik was eerlijk, ging met de billen bloot.
Zij niet, zij hielden het nieuws voor zichzelf.
En dat mag natuurlijk maar nu steekt het….. zij wisten meer van mij terwijl ik me kwetsbaar opstelde. Stiekem vind ik dat niet zo leuk.
Ik weet het, zwangerschappen komen en gaan. Dat gebeurd al jaren. En al een flinke tijd voelde ik niet meer die steek. Ik ben oprecht blij voor hen. Mijn wens staat los van die van hun.
Tot vandaag, dit keer raakt het me wel. De zwangerschap komt voor mijn onverwachts. Ik ben jaloers. Ik wil dit ook!
De misselijkheid, het samen liegen tegen de rest, het vertellen van het goede nieuws, de stiekeme blijheid terwijl het eigenlijk nog niet kan.
Ze zijn eerder dan mij.
En wat me meer dwars zit weet ik niet. Het feit dat ze tegen me "gelogen" hebben of dat zij eerder een kindje dan mij krijgen.
Heel erg maar ik denk dat het "liegen" me meer raakt.

Zo meteen zak ik nog

Tjee, stiekem wat was ik weer erg zenuwachtig!
Hij kwam binnen en de zenuwen verdwenen dit keer niet meteen. Dit keer zouden we het namelijk over het doneermoment gaan hebben.
Whaa…. de preutse Femke komt bij dat soort onderwerpen meteen naar boven.
Na een kort kletspraatje pakt hij de bewijzen van de soa testen. Hij is met vlag en wimpel geslaagd. Ik zie krullen bij de testen staan.
Hij heeft kopieetjes gemaakt zodat ik weet waar ik wat aan over moet maken. Lekker zakelijk praat ik met hem. Dit kan ik wel, zolang het niet over intieme gevoelens gaat, kan ik mijn zenuwen onder controle houden.
Maar na een tweede kletspraat-ronde begint hij over het doneermoment. Ik voel mijn wangen rood worden. Met moeite bespreken we het door. Nou met moeite voor mij dan, hij lijkt de rust zelve. Hij vraagt dan ook of ik het spannend vindt. "Je kijkt wat angstig" zegt hij.
Bam, daar heeft hij mij.
"Het is geen angst maar ik vind het lastig om over dit soort dingen te praten." "Weet niet wat er van me verwacht wordt tijdens het doneermoment en dat vind ik lastig." "Wil het allemaal goed doen en niets vergeten" "Vind het spannend dat we dit gaan doen." "Die spanning is weg, als we het eenmaal een keer gedaan hebben, dat jij doneert terwijl ik beneden zit."
En zo blaat ik nog wat verder. Hij blijft me zorgelijk aankijken en zegt: "Zal ik het nu alvast een keer doen, dan hebben we die 1e keer gehad en wordt het misschien wat minder spannend voor je. "
Ik wordt nog roder. "Nee bedankt, volgende week is echt vroeg genoeg" stamel ik.
Hij stelt me nog wat gerust en een paar minuten later kan ik erom lachen.
Ik ben blij dat we gaan starten, de afspraak staat…. volgende week vrijdag!!
Alleen ik word zo nerveus van dit soort dingen. Ik ben hier niet goed in. Ik wil de rustige zelfverzekerde Femke zijn maar hoe goed ik mijn best ook doe…. dat lukt dus in deze situatie niet.
Bereid je voor volgende week maar voor op een nieuw drama-moment. Gelukkig heeft hij zichzelf beter onder controle want om in een potje te richten moet je toch echt niet teveel trillen!