vrijdag 9 maart 2012

Verdriet

"Sorry, ik moet huilen" snik ik tegen de verpleegkundige aan de telefoon "Ik heb slecht nieuws gehad en moet bij jullie een afspraak maken"
"Ach mevrouw toch, neem rustig de tijd"
"Ik heb bij de echo te horen gekregen dat het kindje te klein is voor de 8 weken dat hij nu moet zijn en dat ik daarom een miskraam moet ondergaan"
"Wat ontzettend rot. Pijnlijk dat u dit mee moet maken"
De verpleegkundige maakt een afspraak voor eind volgende week. Ze is lief, probeert me te troosten en wenst me succes.
Het gesprek met de consulente van moeders voor moeders verloopt ook ongeveer zo. Ik in tranen en aan de andere kant van de lijn een begripvol iemand.

Ik ben blij dat ik deze stappen heb gezet. Het maakt het concreet dat ik afscheid moet nemen van het kindje in mijn buik. Ik heb daar nog een week de tijd voor. Fijn! Ik kan mijn eigen tempo bepalen en dat voelt goed.
Mocht de miskraam zich spontaan eerder aanbieden heb ik op mijn werk geregeld dat ik meteen naar huis kan.

Deze stappen maken het echt dat mijn zwangerschap niet goed is en ik over een week of wat weer helemaal terug bij af ben. Dat doet pijn. Ik durfde sinds lange tijd weer te dromen over mijn toekomst met een kindje. Ik fantaseerde over het samen zijn met het kindje. De voed-momenten, het wandelen, samen onder de douche. Ik zag de feestdagen voor me en kon al blij worden bij het idee dat ik met mijn eigen gezinsrituelen zou starten. En dat ik 2012 uit zou gaan als moeder. Eindelijk....

Het idee dat ik weer van vooraf aan moet beginnen maakt me verdrietig. Ik laat het verdriet toe. Het verdriet van mijn zwangerschap die voortijdig tot een einde komt voert daarin nu nog de bovenhand. Ik probeer dicht bij mijn gevoelens te blijven en ze toe te laten. Zo hoop ik het rouwproces op gang te houden en deze ellendige gebeurtenis een plekje te kunnen geven.
Ik leef van dag tot dag en de tranen komen en gaan. Het mag... ik doe het zoals het voor mij goed voelt.

8 opmerkingen:

  1. Jeetje Femke, ik word er zelf helemaal verdrietig van. Dat jij dit nou toch moet doorstaan zeg, wat is het leven oneerlijk. Ik hoop voor je dat het gaat zoals je wilt dat het gaat. Dat je een week de tijd krijgt om afscheid te nemen en dat het ziekenhuis je volgende week heel goed opvangt en ondersteunt. Ik leef in elk geval heel erg met je mee.
    Liefs P.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach meid, ik was zo blij voor je. Een paar stukjes geleden had ik geschreven dat ik dezelfde route loop(alleen,inmiddels 22 rondes, eerst eigen donor nu onbekende donor, hormonen, ziekenhuis in/ ziekenhuis uit). Het is gewoon zó oneerlijk dat als je het al alleen doet, al zo lang probeert zwanger te worden het dan nog misgaat ook!!!
    Getverdemme! Het enige 'fijne' is dat het ziekenhuis zo begripvol is (ook dat is bij mij wel anders).
    Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en dat vrienden en familie je heel erg kunnen steunen.
    Heel veel liefs, W

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Femke, ik heb het al eerder gezegd, maar vind het zo erg dat je dit moet meemaken, na al die moeite!
    Wat fijn dat de mensen aan de andere kant van de telefoon begripvol reageerden. Ik denk dat het goed is dat je de tijd hebt om afscheid te nemen van dit kindje en geen overhaaste beslissingen hebt genomen.
    Je staat er open voor wat er gaat gebeuren en ik hoop dat je je kunt omringen met mensen die je troosten.
    Veel liefs, Coralie

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Verschrikkelijk!!! Veel sterkte!!!!
    Liefs, Saskia @woonthier

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind het zo erg voor je, eindelijk was het zover en nu is het je weer afgenomen. Heel veel sterkte volgende week,
    liefs gerda

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Fijn dat jullie zo meeleven.

    De tranen blijven komen en gaan. Vind het frusterend en pijnlijk dat ik dit mee moet maken. Het idee dat ik dadelijk echt afscheid moet nemen zorgen voor tranen.

    Kan ook al weer wat meer vooruit kijken. Want er komt zeker een nieuwe poging, wil moeder worden en kan die droom nog niet loslaten.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Och meis wat een vreselijk nieuws... Leef ontzettend met je mee.. Begrijpelijk je tranen.... Laat ze vooral lekker gaan... Dat lucht op! Heel veel sterkte de komende week...
    Hele dikke knuffel xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  8. je hoeft die droom ook nog niet op te geven meid, fijn dat je ondanks dit immense verdriet, toch voorzichtig weer vooruit kan kijken naar de toekomst. Denk dat je er goed aan doet om je verdriet nu bewust een plek te geven, laat komen die tranen, da's alleen maar goed. Daarna komt weer het bouwen aan het volgende... bah wat is dit toch een vreselijke periode...

    BeantwoordenVerwijderen