Het is weer weekeind

Dit weekeind heb ik een paar keer aan vorig weekeind moeten denken. Ook toen was het zonnig maar mijn gedachtes waren niet bij de beginnende lente. Ik was gefocust op de maandag die zou komen.

Nu alles achter de rug is kijk ik weer verder vooruit dan een paar dagen. Ik bedenk me dat ik dit jaar op Koninginnendag weer niet op zoek zal zijn naar leuke babyspulletjes op de vrijmarkt. Ik bedenk me dat ik volgende week tijdens de projectreis vanuit mijn werk ineens een biertje kan drinken. Ik bedenk me dat ik tijdens de zomervakantie niet met een buik van 7 maanden een caravan op zijn plek hoef te duwen. Ik bedenk me dat ik over een week of 6 weer met mijn benen in de beugels lig om mijn cryootjes terug te laten plaatsen.
Het kwartje is nu echt gevallen en ik realiseer me dat ik nog steeds patient bij de kliniek ben en helaas nog geen patient van de verloskundige.

Wist ik maar dat ik de behandeling nog 1x zou moeten doorlopen om weer zwanger te worden. Dat zou het wat minder cru maken. Maar helaas... het is weer even onzeker als 11 weken geleden... ik weet niet of ik ooit moeder zal worden. Natuurlijk houd ik moed en natuurlijk heb ik nog volop kansen. Maar liever had ik het anders gezien. Dat ik nu mijn handen op buik had kunnen leggen en hardop had kunnen zeggen "Over 29 weken gaan wij elkaar zien, hoe geweldig is dat!"

De zon op mijn huid doet me goed. De lente zorgt voor een beter humeur. Ik kijk om me heen en luister naar de vogels. Het leven wat ik nu heb is ook mooi, dat weet ik. Dus ik geniet van wat ik heb en wacht weer geduldig op het moment dat ik het met een klein lief kindje kan delen.

Herstel

Vandaag was het weer rennen en vliegen. Terug naar het normale leven. Het werkende leven. Het was fijn om 2 dagen rustig aan te doen maar het is ook fijn om mijn leven weer op te pakken.
Dinsdag was ik nog licht in mijn hoofd en gisteren voelde me ik moe en zag witjes. Dat witjes is nog steeds en mijn armen worden opgesiert door blauwe paarse vlekken. Mijn aders waren niet makkelijk te prikken en het resultaat zijn 5 blauwe plekken verdeeld over 2 handen en armen. Maar mijn energie is al voor een groot deel terug.

Geestelijk ben ik ook al een eind geheeld. De beurse plekken voelen niet meer zo beurs. Maar ik weet dat er momenten komen dat de emotie me ineens zal overvallen. Ik denk als ik het verhaal aan iemand vertel die niet wist dat ik zwanger was en die dus te horen krijgt van deze miskraam.
Ik voel ruimte om dat te gaan doen. Om te kijken wat dit met me doet. Het is een volgende stap in het verder gaan en het lijkt me fijn om dit verhaal met anderen te delen. Mensen die al jaren vanaf een afstandje meeleven. Ook zij mogen weten dat het gelukt was maar dat ik helaas ook weer afscheid heb moeten nemen. Het moment zal zich vast binnenkort aandienen en dan ben ik er (hopelijk) klaar voor.

De dag erna

Het viel nog niet mee om gisteren vanuit het ziekenhuis naar huis te mogen. Blijkbaar was ik tijdens de operatie benauwd en dat baarden de artsen zorgen. Mij niet, ik hoest en proest al weken dus het is voor mij ondertussen gewoon. Geen reden om een nachtje in een ziekenhuisbed door te brengen.
Gelukkig was na de operatie mijn zuurstofgehalte in bloed weer normaal en kon de verpleegkundige van de afdeling de gynaecoloog er van overtuigen dat ik toch naar huis mocht. Dus rond 21 uur plofte Merel en ik eindelijk bij mij thuis op de bank.

Het hoesten en proesten ging vannacht zoals ik gewend ben door en vanmorgen werd ik later dan normaal wakker. Mijn lijf en hoofd voelen moe. De wijze woorden van de arts dat ik "minimaal de dinsdag rust moet houden en woensdag het langzaam mag opbouwen" klinken na in mijn hoofd. Al had ik het gewild, vandaag werken zou geen zoden aan de dijk gezet hebben. Emailtjes beantwoorden lukt net.

Terwijl ik rustig op de bank hang komt er tot 2x toe onverwacht bezoek langs. Ontzettend lief om mijn paps en vriendin I te zien. Fijn om mijn verhaal aan hun te kunnen vertellen en me met hun belevenissen bezig te houden. Fijn om niet meer steeds te moeten denken aan wat nog moet gaan komen maar dat ik in de verleden tijd kan spreken. Het is voorbij.

Het voelt goed om deze zwangerschap afgerond te hebben. Het is goed dat mijn baarmoeder weer leeg is. Het is goed dat ik mijn tranen heb laten stromen en afscheid heb genomen. Het is goed dat een nieuwe fase is aangebroken. De fase van herstel en van een nieuwe poging. Het duurt 4 tot 6 weken totdat mijn menstruatie komt en daarna mag ik weer starten om proberen zwanger te worden.
Het is goed zo.

Dag kindje... het was fijn dat je er even was.... het ga je goed!

Toch...

Het wordt me niet bespaard... ondanks 2 avonden met flinke bloedingen moet ik vandaag toch de curettage laten doen. Bah, bah.  Het vruchtje zat nog volledig in tact in mijn baarmoeder.

Ik zie tegen de operatie op. Niet zo zeer het emotionele gedeelte rondom het afscheid nemen van het kindje. Dat heb ik al 10x gedaan.
Maar vooral tegen de medische handelingen. Ik heb 33 jaar geleden mijn amandelen laten knippen en dat is de enige keer dat ik een operatie heb gehad. En nu gaat er dadelijk van alles gebeuren met mijn lijf. Bleh. Ik kan niet wachten tot dit allemaal achter de rug is en ik me weer kan richten op de toekomst. Ik wil vooruit kijken en niet blijven hangen in iets wat er toch niet is.

Wel of niet

Terwijl ik met mijn zus aan de telefoon zit voel ik iets. Ik leg mijn hand op mijn broekrand en zie bloed. Veel bloed. "Ik bloed" zeg ik tegen mijn zus terwijl ik de trap op ren ."En het is heel veel." Ik ga op de wc zitten en zie dat van alles onder het bloed zit. Ik kan niet anders concluderen dat de miskraam gestart is. Althans dat zou je denken.
Het bloeden stopt na een klein uurtje en daarna zie ik wel steeds roze op mijn wc papiertje.

Omdat het me toch niet helemaal lekker zit heb ik zaterdagochtend toch maar het ziekenhuis gebeld. De gynaecoloog vermoed dat de miskraam plaatsgevonden heeft. Ik moet maandag naar de poli bellen en dan een echo laten maken. Als al het weefsel weg is dan kan de curettage van die middag afgezegd worden. Zit er nog wat... dan gaat hij gewoon door.

Zelf heb ik de hele dag het gevoel dat nog niet alles weg is. Ik heb veel bloed verloren, erg dik bloed, een paar stolsels maar niet echt iets dat op een vruchtje lijkt. Ook de krampen zijn me bespaard gebleven.

Gisterenavond op ongeveer dezelfde tijd als vrijdagavond voel ik dat ik ga vloeien. Ik loop weer naar de wc waar ik een half uur op blijf zitten. Ik verlies wederom veel bloed, een paar stolsel maar niks wat op een vruchtje lijkt. Het bloeden stopt weer en ik heb geen krampen.

Nog steeds ben ik bang dat het vruchtje er nog zit en ik de curettage moet ondergaan. Het word me niet bespaard... 2 avonden bloed verlies en klap op de vuurpijl een curettage in het verschiet.

Ik rommelde gisteren wat in en rond huis. Weggaan durfde ik niet. Ik wil niet ergens zijn en voelen dat ik ga vloeien. Er is dan geen houden aan heb ik gemerkt.
Dus vandaag blijf ik ook maar dichtbij huis. Ga denk ik de tuin maar wat meer voorjaarklaar maken. Dan heb ik tenminste wat leuks om vanuit het raam tegenaan te kijken.

Email 2 voor jou

Hoi,

Hier weer een update van wat er vandaag allemaal gebeurd is. Helaas ben ik niet het wonder waar ze het weleens over hebben. De gynaecoloog had hetzelfde oordeel als de vorige arts. Het vruchtje is te klein, er klopt geen hartje en is rond de 6 weken gestopt met groeien. Een miskraam is onvermijdelijk.
Wederom zag mijn vruchtzak en dooierzakje er mooi uit. Maar ja, zonder gezond vruchtje heb ik daar niets aan.

De dokter heeft de 2 opties uitgelegd. Ik kan kiezen voor een miskraam met medicatie. Die brengt een verpleegkundige in en dan blijf ik in het ziekenhuis totdat de miskraam voorbij is. In het slechtste geval kan dat 2 dagen duren met een curettage als eindpunt.
De andere optie is een curettage. Ik word dan poliklinisch opgenomen en onder narcose wordt het vruchtjezakje verwijderd. Je mag na een goede verkoevering naar huis.

Ik heb voor een curettage gekozen. Ik moet er niet aan denken om met mijn volle bewustzijn in bijzijn van vreemde verpleegkundigen (hoe lief ze ook zullen zijn) een miskraam mee te maken.
Als ik thuis de tabletten had mogen inbrengen en daar de miskraam mogen ondergaan dan had ik wel voor tabletten gekozen. Maar ik kan niet heel goed huilen en emoties uiten als er anderen bij zijn. Helemaal niet als het vreemden zijn. Ik moet er dus niet aan denken dat ik hartstikke verdrietig ben ivm mijn miskraam en niks met die emoties kan. En dat uren achter elkaar. Er staat toch een kleine dag voor een miskraam.

Ik vind een curettage eng en naar maar het is wel het snelst. Het is toch een rotdag dus die mag dan ook zo snel mogelijk voorbij zijn.

Maandag is het zo ver.... om 13.45u moet ik me melden en dan word ik opgenomen. Heel naar, heel spannend en heel verdrietig. Merel gaat mee.

Toch ben ik blij dat het snel gaat gebeuren. Het moet gebeuren om verder te kunnen dus het is er tijd voor. Ik ben de hele week actief afscheid aan het nemen dus het is goed zo.

Natuurlijk wel de hele middag te pas en te onpas mijn tranen laten lopen. Mijn moeder troostte me lief.

Dit weekeind ga ik het lekker rustig aan doen. Dicht bij mijn gevoel blijven en het afscheid definitief maken.

Liefs Femke

Gek lijf

Al een kleine week wordt mijn rust verstoord door een irritante hoest die me op de meest vervelende momenten overvalt en waarbij ik klink als een soort zeehond. De laatste dagen is hij alleen maar erger geworden. Mijn nachtrust is er ondertussen door aan gort en gesprekken moeten veelvuldig onderbroken worden door mijn gebalk.

Het zou dus best goed kunnen zijn dat ik een griepje onder de leden heb. Dat zou ook verklaren waarom ik sinds een paar dagen ineens licht in mijn hoofd ben, ik mezelf 10x per dag hoor zeggen "poeh, wat ben ik moe". Een vlaag van misselijkheid me soms overvalt. Ik me gammel voel en pas na iets eten het gevoel heb dat ik er weer ben.

Zou ik niet weten dat ik naar een miskraam toeleef zou ik bijna denken dat mijn zwangerschapverschijnselen zijn toegenomen. De klachten komen vast door het vage griepje maar zuur vind ik het wel! Ik voel me zwangerder dan ooit terwijl dat niet zo is... au...

Verdriet

"Sorry, ik moet huilen" snik ik tegen de verpleegkundige aan de telefoon "Ik heb slecht nieuws gehad en moet bij jullie een afspraak maken"
"Ach mevrouw toch, neem rustig de tijd"
"Ik heb bij de echo te horen gekregen dat het kindje te klein is voor de 8 weken dat hij nu moet zijn en dat ik daarom een miskraam moet ondergaan"
"Wat ontzettend rot. Pijnlijk dat u dit mee moet maken"
De verpleegkundige maakt een afspraak voor eind volgende week. Ze is lief, probeert me te troosten en wenst me succes.
Het gesprek met de consulente van moeders voor moeders verloopt ook ongeveer zo. Ik in tranen en aan de andere kant van de lijn een begripvol iemand.

Ik ben blij dat ik deze stappen heb gezet. Het maakt het concreet dat ik afscheid moet nemen van het kindje in mijn buik. Ik heb daar nog een week de tijd voor. Fijn! Ik kan mijn eigen tempo bepalen en dat voelt goed.
Mocht de miskraam zich spontaan eerder aanbieden heb ik op mijn werk geregeld dat ik meteen naar huis kan.

Deze stappen maken het echt dat mijn zwangerschap niet goed is en ik over een week of wat weer helemaal terug bij af ben. Dat doet pijn. Ik durfde sinds lange tijd weer te dromen over mijn toekomst met een kindje. Ik fantaseerde over het samen zijn met het kindje. De voed-momenten, het wandelen, samen onder de douche. Ik zag de feestdagen voor me en kon al blij worden bij het idee dat ik met mijn eigen gezinsrituelen zou starten. En dat ik 2012 uit zou gaan als moeder. Eindelijk....

Het idee dat ik weer van vooraf aan moet beginnen maakt me verdrietig. Ik laat het verdriet toe. Het verdriet van mijn zwangerschap die voortijdig tot een einde komt voert daarin nu nog de bovenhand. Ik probeer dicht bij mijn gevoelens te blijven en ze toe te laten. Zo hoop ik het rouwproces op gang te houden en deze ellendige gebeurtenis een plekje te kunnen geven.
Ik leef van dag tot dag en de tranen komen en gaan. Het mag... ik doe het zoals het voor mij goed voelt.

Email voor jou

Hoi,

Helaas heb ik vandaag bij de echo slecht nieuws gekregen.
Het kindje in aanleg is te klein voor de 8 weken dat hij zou moeten zijn. De arts schatte het op nog geen 6 weken.
Hij noemde het 100% zeker dat het niet goed is en er een miskraam gaat komen. Ik vind het moeilijk te bevatten omdat we vandaag dus wel iets zagen en vorige week niet. Heb gelukkig foto's van de echo meegekregen om het tastbaar te maken.

Ik moet een gynaecoloog in een regulier ziekenhuis bellen en een afspraak maken. Zij maken nog een keer een echo (voor mij goed om te zien dat het echt niet goed zit) en spreken met mij de route naar de miskraam door. Mogelijk met tabletten of een curretage.
Het vruchtzakje en het dooierzakje zagen er nog goed uit. Dat dat hij niet verwacht. Het lijkt er dus niet op dat ik op zeer korte termijn een natuurlijke miskraam ga krijgen.

Ik ben er flink verdrietig van en op dit moment moet ik vooral huilen.
Het voelt ontzettend oneerlijk. Ik heb al zo'n lange weg moeten doorlopen en dan kan ik ook nog eens een miskraam verwerken. Ik blijf maar denken "waarom?"
De arts en de assistente zeiden beiden dat het niet aan mij ligt en de natuur beslist. Dat maakt het verdriet niet minder maar ik mag van hun niet aan mezelf gaan twijfelen.
Dat ga ik dus maar doen maar voor nu moet er vooral het verdriet uit dat ik over 8 maanden nog geen moeder ben.

Groetjes Femke

Ps: deze email heb ik naar vrienden en bekenden gestuurd. Ik wilde hem ook graag met jou als lezer delen.

Vrienden

Dat vriendschappen goud waard zijn dat wist ik natuurlijk al door Merel die me in mijn weg naar het moederschap door dik en dun steunt. Dat weet ik ook als ik huilend bij een vriendin mijn verhaal doe. Dat weet ik ook als een vriend spontaan overeind springt om me te zoenen na de positieve test. Dat weet ik ook als er geen vragen door vrienden worden gesteld als ik geen alcohol drink. Dat weet ik ook als ik een succes-berichtje via de whatsapp krijg.

En afgelopen weekeind werd me dat weer duidelijk. Eenmaal per jaar gaan we een weekeindje weg. Dat doen we al 13 jaar. Daarvoor was het niet nodig om met elkaar weg te gaan want toen woonde we nog bij elkaar in huis. Met deze mensen ben ik volwassen geworden. Zij hebben mij het laatste duwtje gegeven om de weg naar het alleenstaande moederschap in te slaan.
De meeste wisten vrijdag al dat ik zwanger ben en ook dat ik woensdag niet de uitslag had gekregen waar ik op had gehoopt. De 2 heren in het gezelschap heb ik het bij het eerste rondje wijn verteld. Blij maar ook bezorgd knuffelden ze me.

De onzekerheid die ik voel is dit weekeind regelmatig ter sprake gekomen. Ze lieten me praten, vroegen door, beurden me op maar deelden ook het onzekere gevoel. Ze vertelden over hun eigen zwangerschappen en helaas ook miskramen. Ze deelden hun gevoelens en mijn gevoelens werden meer en meer geruster.
Ik moet wachten, ik moet geduld hebben maar er is geen reden voor grote angst.

Ze knuffelen me bij het afscheid nemen en wensen me succes. Ze horen graag hoe het gegaan is en 1 persoon drukt me op het hart om niet alleen goed nieuws te delen. "Vrienden heb je in goede tijden maar ook als het minder met je gaat."
Ik geef hem een kus op zijn wang en loop naar mijn auto. Wat is het toch fijn om deze groep mensen om me heen te hebben.