Zomer

Door de keuze te maken om te stoppen met pogingen en met donor 3 is mijn leven in een ander vaarwater terecht gekomen. Op dit moment in een vaarwater waar geen kinderen in lijken te springen.

In de afgelopen maanden heb ik me verdiept in pleegzorg. Vol enthousiasme maar heb uiteindelijk met een kater het plan voorlopig naast me neergelegd. Een kind mag niet meer dan 2 dagen per week naar de opvang en dat is als alleenstaande vrouw lastig te realiseren omdat er natuurlijk wel brood op de plank moet komen. Via twitter lieve reacties en hulp gehad. Heel fijn om te merken dat mensen meeleven en meedenken.
Ik ben nog aan het nadenken of pleegzorg in de toekomst mijn weg wordt of dat er een ander pad voor me uitgestippeld is.

Sinds dat ik mijn kinderwens losgelaten heb voel ik dat mijn leven weer alle kanten op kan. Het gaf bij mij de doorslag om een hond te nemen. Al maanden was ik daar over aan het nadenken, zag vooral bezwaren en vergat te kijken naar wat het mij en de hond op zou leveren. De komst van Nora heeft mijn leven verrijkt. Wat kun je snel van zo'n beestje houden! En zij van mij.

Daarnaast wandelen er af en toe wat mannen door mijn leven. Geen blijvertjes maar ik heb leuke inspirerende contacten en bijzondere ontmoetingen. Het besef dat ik graag een relatie wil is daardoor meer aanwezig. Ik geniet van de contacten en zie wel waar het schip strandt. Het maakt in ieder geval wel dat mijn leven in beweging is.

En nu is het vakantie... de zon schijnt.... de hond ligt te slapen.... en ik voel me gelukkig. Blij met wat ik wel heb en wetend dat er van alles in mijn leven kan komen. Ik kijk er naar uit.
Laat die zon dus maar lang schijnen, het voelt heerlijk om gelukkig te zijn!

Ik ben gestopt

De kogel is door de kerk. Ik heb van de week mijn gehele bam-traject stop gezet. Gek genoeg voelt het goed.
Al een flinke tijd broeide het ergens. Popte het af en toe in mijn hoofd op. De rust die er was door niet met een poging bezig te zijn gaf me de ruimte om deze beslissing te nemen.
Na ruim 3,5 jaar kan ik niet anders dan een einde aan dit slopende traject maken.

Vorige week sprak ik tegen vriendinnen uit dat ik er over dacht om mijn donor te bellen en aan te geven dat ik voor onbepaalde tijd wilde stoppen.
Door het hard op naar hun  uit te spreken wist ik meteen dat ik moest gaan handelen. Moeilijk maar ook goed. Het was echt geworden en ik voelde nog meer dat het moment gekomen was.
Hij reageerde rustig en gaf aan dat hij het al ergens aan zag komen. Herkende mijn proces zoals die ook bij zijn zus verlopen is.

Na dit telefoontje viel het kwartje dat ik dus niet zwanger ga worden. Waarschijnlijk nooit meer. Vreemd. Vooral omdat er geen paniek of verdriet opborrelt. Het is zoals het is. Ik vertrouw erop dat door dit besluit er in mijn hoofd ruimte ontstaat om een aangepast plan voor de toekomst te maken. Ik kan weer open staan voor nieuwe of andere gedachten die mij verder gaan helpen richting een gelukkige toekomst. Waarschijnlijk een toekomst zonder biologisch kind.

Wat die toekomst gaat worden weet ik niet. Er gaan wel dingen door mijn hoofd. Deze ga ik uitzoeken en verder uitdenken. Maar ik ga vooral door met voelen. Voelen met wat goed voor mij is. Ik wil in het hier en nu leven. Ik wil de kansen en de mogelijkheden die zich nu voordoen zien en nemen. Uiteindelijk moet ik het met mezelf doen en dat kan alleen als ik goed naar mijn binnenste luister en er naar handel.
Stap 1 is daarin gezet. Wat stap 2 wordt zal de toekomst me uitwijzen. Eerst maar eens bijkomen van deze grote beslissing.

De rust blijft

Mijn gedachten over het proces waar ik in zit worden rustiger. Ik kom steeds dichterbij het gevoel dat ik misschien wel aan het einde van mijn proces zit. Het idee dat voor mij het moederschap niet weggelegd lijkt te zijn kruipt meer naar de voorgrond. Zo ver zelfs dat ik besloten heb om nog een maand over te slaan. Ik kan geen goede externe reden bedenken waarom ik deze maand over sla. Behalve dan dat ik aan het afvallen ben geslagen. Het is vooral een gevoel vanuit mezelf dat ik rust moet creeren. Dat kan me helpen om er achter te komen wat goed voor mij is. En het voelt niet eng of als een gemiste kans of een verloren maand. Het voelt goed, ik neem mezelf serieus en dat is voor nu het belangrijkste.

Rust 2

De tijd vliegt voorbij zonder dat ik bijzonder nieuws te vertellen heb. Ik kreeg keurig na 12 dagen de eerste menstruatie signalen en mijn eisprong kwam daar weer 12 dagen na. Precies aan het einde van mijn weekeindje weg dus hij is stilletjes voorbij gegaan. Prima want een maand rust zal me goed doen. Even de focus op andere zaken dan mijn lijf.

Het verbaasde me dat ik deze keuze kon maken zonder pijn in mijn buik of onrust. Ik ben daarin zoveel verder dan een jaar geleden. Toen wilde ik kost wat kost een poging doen. En laten we eerlijk zijn.... dat heeft mij ivf poging 2 gekost. Niet dat deze een jaar geleden plaats vond. Een jaar geleden was ik nog zwanger.
Het verbaasd me dat ik in binnen een jaar tijd zonder angst durf te denken aan een eindpunt. Dat ik lijk te accepteren dat een biologisch kindje misschien niet voor mij weggelegd is. Dat ik misschien wel nooit moeder ga worden.

Ik had niet verwacht dat ik na 3,5 jaar nog steeds kinderloos zou zijn. Maar het is zo. Langzaam aan komt het eindpunt in zicht en deze maand ga ik ervaren hoe het is om even niet met mijn cyclus bezig te zijn. Een maand de focus op andere zaken. Even gewoon leven in het hier en nu.

Verandering

Ineens zijn ze er weer, de wachtweken. Hij en ik konden maar 1x afspreken en gelukkig 1 dag voor mijn eisprong. Prima timing dus.

Ondertussen hoor ik regelmatig het goede nieuws dat er iemand zwanger is. Het verbaasd me steeds weer dat ik oprecht blij ben en er geen donker knagend duiveltje zit mee te kijken. Deze zwangerschappen staan los van mijzelf. Dat voelde ik voorheen niet zo. De aankondiging bracht mijn eigen wens en gemis naar de voorgrond. Dat doet het nu niet.
Iets gaat er dus goed met mij in het loslaat proces. Ontzettend fijn. Geen negatieve gevoelens maar gewoon rust en berusting in mijn eigen situatie. Daarbij onderneem ik ondertussen dus wel een poging en zo hou ik toch regie over mijn proces. Niet over de afloop maar wel over of ik een poging doe.

Hij is en blijft optimistisch. Hij denkt dat dit de laatste keer is dat we elkaar op deze manier zien. Het tovert bij mij een kleine glimlach op mijn gezicht. Het is goed dat iemand wel gelooft in een goede afloop. Mijn vele mislukte pogingen hebben mijn optimisme wel wat uitgevlakt. Een positieve vibe van buiten is dan wel lekker. En hij heeft gelijk. Het kan zo maar ineens wel raak zijn!

Januari blijft grauw

Verbaasd keek ik naar het wc papiertje. 10 dagen na mijn eisprong de eerste signalen van een startende menstruatie zien is wel erg snel. De dagen erna zie ik af en toe roze op mijn wc papiertje maar vaker niets. 5 dagen duren dan best lang.

De hoeveelste poging is dus ook niet gelukt. Belachelijk en stom. De timing was goed en ik zat lekker in mijn vel. Dat zorgde voor een positief gevoel.  Beide zeggen blijkbaar niets over de kans om zwanger te worden. Zucht..... 

Er rollen wat tranen over mijn wangen. Ik mopper wat. Zap dom langs de tv programma's en kruip iets dieper onder de deken op de bank.

De volgende dag is de somberheid wel weg. Ik kijk weer positief naar het leven. Heb emailcontact met Hem en kijk weer vooruit. 

Het opkrabbelen gaat sneller maar het traject drukt zwaarder. Dit ga ik geen jaren meer volhouden. Die gedachte schiet steeds vaker door mijn hoofd maar over de consequenties die daarbij horen wil ik niet nadenken. Dus ik schud hem snel uit mijn hoofd en kijk naar het hier en nu. En naar mijn afspraak met Hem.

Opstart

De maand rust heeft me goed gedaan. Ik heb genoten van de feestjes en de vrijheid die ik voelde. Geen onzeker gevoel over mijn lichaam en gestress als ik naar het toilet ging. Maar ook dat ik gewoon carpaccio kon eten, een wijntje in kon schenken en me te buiten kon gaan aan sushi. December werd daadoor een iets minder nare maand dan dat ik hem normaal vind. Dat begint eigenlijk al half november. Dan starten de commercials, tv-aankondigingen en previews van alle feestelijke programma's waarbij het gezin en samen zijn met je geliefde centraal staan. Als je die, zoals ik, niet hebt dan is het vooral pijnlijk om daarmee geconfronteerd te worden. Maar hij zit er weer op. De moeilijkste maand van het jaar is voorbij! Het nieuwe jaar is gestart. Heerlijk. Een jaar vol nieuwe kansen en mogelijkheden. Laat maar komen, ik heb er zin in en kijk enorm uit naar de volgende ZI poging. I'm back on track!

Van toen naar nu

Oudjaarsdag is voor mij een dag waarop ik, net als vele medebloggers, terugkijk op het afgelopen jaar.

De emoties schieten door mijn lijf. Vers is het besluit van leuke man B om onze beginnende relatie stop te zetten. Hij kan nu niet een relatie met iemand opstarten terwijl hij net zijn hoofd boven water kan houden ivm een verhuizing en ondernemerschapsgedoe. Daar gaat hij aan onderdoor. Het is teveel voor hem. En dat doet pijn. Ik wilde het wel proberen. Ontdekken of we voor elkaar bestemd waren. Ondanks dat ik zag dat ik op een heel onhandig moment in zijn leven binnen kwam wandelen.

Ik denk terug aan de blijdschap die ik voelde toen ik een positieve zwangerschaptest in handen had. Hoe fijn het was om te bedenken dat er straks een kindje in mijn leven zou zijn. Voorzichtige fantasien had over hoe het zou zijn en voelen.

Automatisch kom ik bij de klap die ik kreeg toen ik hoorde dat het vruchtje niet goed groeide. De onzekerheid in die weken en uiteindelijk de curretage om de zwangerschap te beeindigen. Tranen met tuiten heb ik gehuild.

Ik voel de onrust weer die ik had toen ik weer ongesteld werd. Ik wilde door, stappen zetten om zwanger te worden. Die onrust heeft een afgeblazen ivf poging opgeleverd en mislukte ivf poging 2.

De zomer stond in het teken van nadenken en een leuke man. Het nadenken leidde tot een wisseling van donor waardoor ik de medische molen weer uitstapte. Ontzettend fijn om het weer thuis te proberen.

Leuke man verdween van het toneel en ik raakte in de ban van het thema loslaten.

Het loslaten geeft me rust en vertrouwen. Ik vertrouw erop dat de juiste dingen op het juiste moment in mijn leven gebeuren. Ik zie weer kansen en mogelijkheden en mijn blik is breder geworden. Mijn kinderwens is niet meer prioriteit 1 in mijn leven. Ik leef weer mijn leven. Ik kijk naar wat er op mijn pad komt (misschien wel dat gewenste kindje) en neem de kansen die zich voordoen. Dat voelt goed!!

Het gekke is dat ik me nu verdrietig voel maar ook goed. Ik weet dat de hobbel die ik nu over moet uiteindelijk mij iets oplevert. Wat dat ook mag zijn! Het is een onderdeel van het proces waarin ik zit.

Ik laat de tranen maar lopen en hoop dat ze tegen een uur of 20u op zijn.
Want dan wil ik feest gaan vieren en proosten op 2013.
Een jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden.
Een jaar waar ik met veel plezier aan begin en waar ik zin in heb.
Proost allemaal, dat 2013 jou maar mag brengen waar jij naar verlangt.

Serious Request

Het voelt dubbel om dit jaar naar Serious Request te luisteren en te kijken. Ze richten zich op het verminderen van babysterfte en bij dit thema horen verhalen van zwangere vrouwen. Vaak verhalen waarbij het niet goed afliep maar ook regelmatig verhalen van vrouwen die zwanger zijn of net een kindje gebaard hebben. Beide verhalen raken me. De eerste omdat het vreselijk is dat iemand dat moet overkomen. De tweede omdat ik zelf graag in dit situatie zou willen zitten.
Hoe hard ik ook mijn best doe om Serious Request te vermijden, het lukt niet. Want eigenlijk wil ik het niet vermijden. De verhalen die daar verteld worden zijn mijn verhalen niet. Ze staan los van mij en mijn wens. Buiten dat, het is goed dat er aandacht is voor de wereldwijde babysterfte. Dat er geld ingezameld wordt om andere vrouwen te helpen. Want daar voel ik me solidair mee, met vrouwen die ook moeder willen worden of zijn geworden. Eigenlijk met alle vrouwen in het algemeen.
Dus ik kan niet anders dan een plaatje aanvragen. Het plaatje dat ik ieder jaar aanvraag. Het blijft me raken en soms moet je tradities niet verbreken.

 Gladys Knight & the Pips: Midnight train to Georgia

En wil je zelf ook een donatie doen.... klik dan op http://seriousrequest.3fm.nl/

Besluit

Mijn gedachten stopte niet na mijn vorige logje. De "waarom" vraag bleef door mijn hoofd spelen en er kwam een vreemd gevoel in mijn buik bij. Dat gevoel werd groter en woensdag was het groot genoeg om echt te voelen en te begrijpen. Ik wil deze maand geen poging doen. Ik wil niet met de feestdagen in spanning zitten of een teleurstelling te verwerken krijgen. Ik wil op het nieuwe jaar kunnen proosten en me blij voelen om de kansen die voor me liggen.
Deze poging zou ergens tussen kerst en oud nieuw eindigen. Of niet maar gezien mijn vele eerdere ervaringen reken ik meer op een teleurstelling.

Deze feestdagen wil ik niet bezig zijn met mijn gemis en mijn onvervulde wens. Wil ik kijken naar wat ik wel heb en me gelukkig voelen.
Deze feestdagen vier ik dus feest. Feest omdat ik dit jaar zwanger ben geweest, ik een nieuwe Hem heb gevonden, ik me persoonlijk verder ben gaan ontwikkelen en omdat ik geniet van het leven en alles wat het mij nu brengt.
Een maand overslaan voelt goed. Ik richt me op het hier en nu. En in januari kijk ik weer vooruit.

Rustige week

Het lijkt erop dat door de feestelijke maand die gestart is en leuke privé dingen ik helemaal niet met de komende poging bezig ben. De afspraak met Hem is gemaakt, dat wel. Maar tot vandaag heb ik er niet aan gedacht. Nam net mijn agenda voor de komende week door en zag zijn naam staan.

Gek dat mijn wens dus niet meer zo op de voorgrond staat. Fijn maar ook eng. Ik vind dat ik namelijk moet gaan nadenken waarom dit is. Is het de drukte van de dag? Of dat ik Hem misschien niet als vader van een kindje wil? Wil ik nog wel een kindje? Zit ik in een gewoonte waardoor het niet meer iets bijzonder is? Is het de man die een klein stapje in mijn leven heeft gezet? Is het loslaten van mijn wensen en verlangens goed gelukt? Of is het gewoon deze maand zo en is het een volgende keer weer anders?

Het blijft fijn dat mijn wens niet mijn leven beheerst. Het scheelt verdriet, confrontaties en frustraties. Emoties waar ik niet dol op ben.
Ik leef dus lekker door en zie wel waar deze poging eindigt.

Vandaag vind ik het maar stom

Optimistisch doorloop ik de afgelopen week. Van een koffie-date naar een dagje uit met mijn zussen en moeder. Afgewisseld met werk en kletsen met vriendinnen. Ik voel me rustig en heb ergens een beetje hoop op een goede afloop.

Het gerommel in mijn buik maakt me ongerust. Het zijn geen menstruatiekrampen maar gerommel in mijn buik is gewoon geen goed teken. Een paar uur later zie ik wat roze op mijn wc papiertje. De volgende ochtend is het gerommel veranderd in een vage menstruatiekramp.
Ik kan het niet meer ontkennen.... ik ga ongesteld worden.

In de auto in de file laat ik een traan. Roep ik even boos dat ik het allemaal heel stom vind en denk na of ik verder wil. En dat wil ik. De teleurstelling die ik voel maakt het voor mij helder dat ik nog steeds zwanger wil worden. De loslaat-modus heeft vooral betrekking op het loslaten van mijn gefocustheid, van patronen in mijn leven, van allerlei verlangens en niet op mijn kinderwens. Ik sta meer ontspannen in een poging en heb een meer brede blik op de wereld. Dat voelt lekker. Het neemt niet mijn wens weg, het maakt mijn gevoelens meer behapbaar.

Vandaag vind ik het allemaal maar even stom. Stom dat het maar niet wilt lukken. Dat anderen wel zwanger worden. Dat ik niet eens een keer aan de goede kant van de medaille zit. Dat ik niet zwanger ben. Dat ik weer de feestdagen als alleenstaade zwangerloze en kinderloze vrouw moet doormaken. Vandaag vind ik dat maar even stom. Morgen is dat vast wel weer anders.