Waterlanders

De tranen zitten hoog. Ik huil als er op tv iemand alleen is of als ik een lief kerstkaartje ontvang.
Mijn ogen worden glazig als ik een vriendin knuffel, een kadootje krijg of als iemand iets liefs zegt. Ik kan je zeggen dat dit zo rond de kerst veel voorkomende handelingen zijn.
Ik voel mijn tranen omhoog schieten als ik denk aan mijn bamreis tot nu toe. Ze stromen over mijn wangen als ik kijk naar de nabije toekomst.

Ik sta stil, nou ja, ik ga eigenlijk steeds een beetje verder achteruit. Geen donor is geen pogingen, is geen zwangerschap. Afhakende donoren is een grotere afstand tussen mijn wens en het heden.
De tranen vallen op mijn toetsenbord. 2009 was een jaar van handelen. Ik heb mijn geluk in eigen handen genomen. 2010 moeten mijn handelingen toch iets op gaan leveren. Over een jaar moet ik toch een kindje in mijn armen kunnen houden.
Mijn handen schuiven in elkaar en ik duim. Duim dat al mijn wensen op heel korte termijn uit mogen komen.

Ik mocht mee

"Natuurlijk kan je op de koffie komen, ik moet wel naar de verloskundige en door de gladde wegen wil ik op tijd weg."
"Ik wil je wel brengen, ben toch met de auto."

De afspraak stond, we stapte na de koffie en appelflappen de auto in. Zij samen met dochterlief op de achterbank, ik achter het stuur.
We rijden door de stad naar de babydokter.
We glibberen naar de voordeur van de praktijk. Dochterlief scoort een chocolade-bal uit de kerstboom in de wachtkamer en al etend lopen we naar de behandelkamer.
Stil luister ik naar het gesprek tussen vriendin en de verloskundige. Wie weet zit ik hier over een paar maanden ook. Zonder de enorme buik dan want over een paar maanden kan ik nog niet zoals zij uitgeteld zijn.
Vriendin ontbloot haar buik en gaat op de behandeltafel liggen. Het raakt me. In haar buik zit een babytje. Ik hoor het hartje kloppen en zie dochterlief op de buik tikken. Het ontroerende gevoel blijft. Het is zo bijzonder om bij dit intieme moment te zijn. Zo lief dat ik dit mee mag maken. Zo puur en oprecht. Zo mooi.
Vriendin klautert de behandeltafel af. Ze kleed zich aan, de buik verdwijnt achter 3 lagen stof. Dochterlief ligt op de grond met de kerststal te spelen. De verloskundige plant een vervolg afspraak. "Voor als je volgende week nog niet bevallen bent" zegt ze met een knipoog. Ik kijk toe en blijf me geraakt voelen.
We hijsen ons in onze jassen en stappen de sneeuw weer in.
Ik rij ze naar huis en we zwaaien bij het afscheid nemen.
De volgende keer dat ik haar zie is er een klein mensje bij. Zal de sneeuw gesmolten zijn en dochterlief met babyspeeltjes spelen.
En weer ontroerd het me. Wat is het leven toch mooi.

Ver weg

Ik kijk om me heen en zie eigenlijk niks. Nou ja, vrij weinig.
Wat ik zie is ergens in de verte een man en een stukje verder weer een man. De ene nog verder dan de ander.
Wie van de 2 in real life verder weg staat weet ik nog niet.

De man met de twijfels wil me wel ontmoeten maar heeft nog geen datum genoemd.
De andere man wil deze afspraak eerst afwachten. Hij weet wat er speelt en dat man 1 nog in de race zit.
Hij is positief over ons contact. Ik ook wel maar echt veel weet ik nog niet van hem. Dat houdt hij nog even voor zichzelf. Hij wacht eerst even de ontmoeting met man 1 af. Dat snap ik wel.
Alleen moet man 1 maar snel eens iets van zich laten horen. Zeg maar "nu". Ik weet graag waar ik aan toe ben. Onzekerheid is slopend. Duidelijkheid is handelen.
Ik heb man 2 gemaild dat ik zijn gedachtes volg en respecteer.
Man 1 wil ik niet teveel achter zijn broek aan zitten. Hij is ziek en misschien heeft hij nu gewoon wat anders aan zijn hoofd.
Ik draai na het maken van de foto de auto om en rij de doorgaande weg weer op. Ik rij weg. Op weg naar huis.

Van uitstel komt...

Ik had zo ongeveer net op "publish" op mijn logje omstuimigheid geklikt toen zijn email binnen kwam.
"Mijn blessure geneest nog niet zo goed. Ik moet onze afspraak afzeggen."
"……."
"Wel wil ik je echt voorstellen om als je een geschikt persoon tegenkomt om er voor te gaan. Door tegenslag duurt het bij mij nu allemaal langer."
Dit meen je niet!! Gaat nu ook Hij afhaken? Klopte mijn voorgevoel dan toch? Wil Hij van me af?
Ik wil moed houden en positief blijven denken maar dit soort emailtjes maken dat toch wel heel erg moeilijk.

Omstuinigheid

"Aint no mountain high enough"
"Ain’t no valley low enough"
"Ain’t no river wide enough"
"To keep me from gettin to you babe"

Mijn droom lijkt steeds verder van me weg te drijven ondanks de afspraak die eraan komt.
De moed is in mijn schoenen gezakt. Het beeld dat ik nooit moeder zal worden maakt me verdrietig. De bergen lijken te hoog. De dalen te diep. Ik kom deze rivier niet over. Ik weet niet wat ik nog kan doen om mijn droom te verwezelijken.

Mijn gevoelens zitten in een soort achtbaan. Ik word gek van mezelf. De zoektocht begint langzaam zijn tol te eisen. Ik wil positief blijven. Ik wil er vertrouwen in hebben dat ik over een tijdje mijn baby in mijn armen kan houden. Ik wil me krachtig en optimistisch voelen.
Dus ik geef mezelf elke dag wel een paar keer een schop onder mijn kont omdat doel voor ogen te houden. Mijn kont is ondertussen aardig blauw geworden. Nog een paar maanden en ik heb blijvende deuken erin staan. Dat kan toch niet lekker zitten lijkt me. Vooral niet op een fiets.

Anyway, Marvin en Tammi zijn vol moed. Ze hebben er vertrouwen in. Zij weten dat ze er komen. Nu ik nog. Misschien moet ik een reserve plan gaan bedenken voor als het met Hij nummer 3 toch niet klikt. Bij de pakken neer gaan zitten gaat zeker niet werken.
Dus hup Femke, luister naar hun wijze woorden en laat de ideexebn maar door je hoofd schieten.

Misschien nu?

Hij eindigt zijn email met "het lijkt mij slim om snel af te spreken." Dus ik email meteen een aantal data terug.
Daarna is er stilte….. 1  avond…. 1 dag….. 2 dagen….. nog steeds stilte.
Ik begin me zorgen te maken. Zou ik hem ergens mee afgeschrikt hebben?
Dag 3 breekt aan en nog steeds geen email. Zucht…..
Ongedurig check ik al dagen elk uur mijn email. ‘s nachts niet hoor, al zou ik dat best willen. Je weet nooit wat hij ‘s nachts allemaal uitspookt.
Maar goed, dag 3 bestaat dus tussen de werkzaamheden door uit het veelvuldig op mijn "postvak in" drukken. Steeds weer zonder resultaat tot ergens halverwege de middag.
Ik klik als een razende zijn email open en vlieg met mijn ogen langs het beeldscherm.
"Je zal wel denken, wil ie snel afspreken hoor je niets meer." Nou, inderdaad!
"Ik ben gevallen en moest naar het ziekenhuis." Ojee, dat klinkt niet best.
"Afspreken moet ik een week uitstellen, lukt niet met mijn blessures." K*T
"Dus doe maar een voorstel." Natuurlijk!
Ik email een mogelijke dag terug, hij een andere en nu staat de afspraak! De datum is bekend, de tijd, alleen de locatie nog niet.
Ik ben dus weer weg…. even mijn "postvak in" checken!

Femke kijkt weer omhoog

KLABOEM…. au…. ik kijk omhoog en zie het wolkje wegdrijven.
"He, Wacht op mij" roep ik hem na maar hij drijft verder van me weg. Zijn familie trekt aan hem en hij laat zich meetrekken.
Dag wolkje…….
Ik snap het, het is alleen niet leuk. Zijn familie wil meer. Wil een oma voor het kind zijn, een tante. Ik wil dat niet. Ik wil geen rekening houden met de gevoelens van voor mij vreemde mensen. Of me verantwoordelijk voelen voor hun welzijn. Of mijn huis steeds openzetten voor onbekenden.
Hij wil natuurlijk zijn familie tegemoet komen en loyaal aan hen blijven. Logisch.
Daarmee is het voor mij duidelijk. Dit wolkje was niet voor mij bestemd. Ik zwaai hem na.
Vanaf de grond kijk ik naar de andere voorbij drijvende wolkjes. Exe9n wolkje blijft hangen. Hij zat tijdelijk verstopt achter het andere wolkje. We kijken naar elkaar en hij komt omlaag……. ons gesprek wordt weer hervat.

Het is een goedemorgen

GOE-DE-MORGEN!!!
En zekers te weten dat het een goede morgen is!! Wat ben ik opgelucht. Ik voel me blij en opgetogen. Wat is de dag goed begonnen zeg!

Hij is hier

"Hallo ik ben Hem" zegt hij en stopt een bos bloemen in mijn handen.
"Hallo Hem, ik ben Femke en dank je wel" antwoord ik.
Ik keur hem onopvallend en weet meteen dat ik hem mag. Ik zie hem terug gluren als ik naar de keuken loop voor thee.
"Ik heb het mijn ouders verteld" verteld hij na het small talk moment. Mijn hart maakt een sprongetje, deze man wil niet alles geheim houden dit in tegenstelling tot de vorige Hij.
"Ze reageerde positief, net als mijn zus. Hun vragen hebben me over nog meer dingen laten nadenken." Hij verteld waarover hij na heeft gedacht. Hij verteld waarom hij donor is geworden, over zijn persoonlijkheid, zijn ervaringen in het UMC en hoe hij zijn rol in de toekomst voor zich ziet. Om meteen duidelijkheid te scheppen vertel ik hoe ik die rol voor me zie en dat ik thuis wil insemineren.
"Dus niet in een kliniek?" vraagt hij "Dat beeld had ik er wel bij."
Na mijn uitleg waarom thuis, ziet hij de voordelen. Hij leeft zich in hoe het voor mij is.
De volgende stap moet wel een rondleiding door zijn werkplek zijn. We lopen de trap op, rillen op de koude zolder en hij rookt een sigaretje in de tuin. We lachen wat, praten over koetjes en kalfjes en over het donorschap.
"Ik voel een klik met je en krijg een positief gevoel bij jou. Ik zou best me je in zee willen gaan" zeg ik na ruim 2,5 uur.
"Ik ook met jou."
Hij pakt meteen zijn agenda en kijk of hij rond mijn ovulatie tijd heeft… JA!
Hij schrijft de datum in zijn agenda en ik dat ik morgen de GGD moet bellen voor SOA testen, zeg tegen mezelf dat ik hem dadelijk de donorovereenkomst email en zwaai hem uit. Ik huppel bijna terug het huis in.
Het is namelijk echt, dit kan weleens de start zijn van een "vruchtbare" samenwerking zijn!