ICSI 2 is over en uit

Kon ik hier maar weer eens echt goed nieuws plaatsen. Een berichtje waarin je leest dat ik zwanger ben! Wat zou dat geweldig fijn zijn om te doen. Maar het tegendeel is waar. Je leest wederom een teleurstellend berichtje. Een berichtje waarin ik schrijf dat ik ongesteld aan het worden ben. Een berichtje waarin ik schrijf dat ik even niet weet welke kant ik op moet. Een berichtje waarin in laat weten dat ik wederom teleurgesteld ben in mijn lijf.
Ooit.... ooit... ooit hoop ik weer eens echt goed nieuws te vertellen aan jou maar vandaag nog even niet.

Terugplaatsing (ICSI2 2)

Tussen de afspraken door bezoek ik de kliniek. Ik ben veel te vroeg. Een mooi moment om even wat opdrachten na te kijken. Dat even wordt lang want 45 minuten na de eigenlijk afspraaktijd mag ik pas naar binnen.
De handelingen zijn bekend en ik voel me dan ook ontspannen. Na afloop is het wachten op de embryoloog. Want zijn ze een beetje goed? Met de foto in haar hand komt ze binnenlopen. Klasse 1 en 2, ze zagen er prima uit.

Tevreden loop ik de kliniek uit. Ik ben nog niet de auto ingestapt en mijn gedachten draaien al weer op volle toeren. Niet over deze poging. Het is mijn werk dat me langzaam aan gillend gek maakt. Het is drukker dan druk en dat voelt nu niet goed. Ik wil een veilig warm nestje voor de embryootjes zijn en geen gestresst holletje wat steeds aan het rennen is. Ik probeer echt momenten van ontspanning te creeren maar lastig is het wel. Ik hoop maar dat de embryootje van een beetje stress houden en zich toch weten in te nestelen. Over 1 week krijgen ze namelijk 6 weken rust.

Het zijn er maar 2 (icsi 2)

"Er zijn 2 embryo's ontstaan en maandag is de terugplaatsing" verteld de embryoloog. Ze geeft informatie over de tijd dat ik me moet melden en wanneer ik gebeld word als er niks terug te plaatsen is omdat de embryootjes het niet geredt hebben. Ik kan niet luisteren. Ik voel verdriet omhoog borrelen. "Wacht even, het is voor mij veel informatie en ik ben teleurgesteld." zeg ik tegen haar. Ik wil weten hoe het kan dat er maar 2 embryo's zijn. Ze legt uit dat er 2 te rijp waren om te bevruchten en 1 was onrijp. De andere 2 waren goed en zijn dus bevrucht geraakt. Ik slik wat weg en schrijf de tijd van de terugplaatsing op.

De teleurstelling is groot. Ik had echt gehoopt dat er in ieder geval 1 cryo de vriezer in had gekund. Dat deze punctie tot 2 pogingen gerekt had kunnen worden. Het einde van mijn traject komt nu wel erg dichtbij. Hierna nog 1 punctie die vergoed wordt.
Natuurlijk kan ik van deze embryo's zwanger worden maar de kans voelt klein. Bijna onmogelijk. Hij voelt stiekem al als verloren. Ik weet even niet waar ik de positiviteit vandaan moet halen. Weet ook niet wat ik maandag doe als blijkt dat er niks terug te plaatsen valt. Als ze bellen zit ik midden in een stagegesprek. Niet het ideale moment.

Ppppfff... wat is dit traject toch een emotionele achtbaan. Ik kruip even met mijn hoofd onder een kussen en wacht tot dit rot gevoel weer verdwijnt.

Punctie (ICSI 2)



Zoek de dokter.
In het buisje zit het follikelvocht
en de eitjes.

 In de auto onderweg naar de kliniek ontdek ik dat ik de diclofenac en de paracetamol ben vergeten in te nemen. Nog snel prop ik 3 paracetamol uit mijn handtas naar binnen maar moet het zonder diclofenac doen. De dokter kan en mag me geen extra roesje geven. En dat heb ik gevoeld. De punctie verliep goed maar ook pijnlijk. Hij prikte er maar 5 aan want de andere 2 waren te klein. Ook de 2 follikels in mijn rechter eierstok zijn niet groot genoeg om aan te prikken.

In de uitrustkamer krijg ik van de embryoloog te horen dat de dokter wel 5 eitjes uit de follikels heeft gezogen. 100% opbrengst dus! Nu duimen dat ze ook alle 5 goed rijp zijn en ik morgen hoor dat ze alle 5 bevrucht en gedeeld zijn. Dan gaan er 3 in een stoofje verder doordelen en verdwijnen er zeker 2 de vriezer in. Dat zou echt fantastisch zijn.

Vanmiddag zal ik veel op de bank hangen. Mijn buik voelt beurs en het weer roept er nu ook niet om naar buiten te gaan. Ik ga dus lekker cocoonen en niks doen. Heerlijk!

Onverwachte wending

"Kunt u ze rustig in beeld brengen en ze hardop voor me tellen" vraag ik de dokter toen ik oncharmant met mijn benen in de beugels lag. De dokter knikt en legt zijn vinger op het beeldscherm. Hij wijst donkere zwarte bollen aan terwijl hij het echoding heen en weer beweegt. "Het lijken er 7 te zijn. Ik tel ze nog een keer" En weer wijst hij met zijn vinger de zwarte bollen aan. "Het zijn er 7" is zijn conclusie. Aan de andere kant wijst hij er 2 aan en legt uit dat die te klein zijn om het tot de punctie op vrijdag te redden.
Ongeloofwaardig kijk ik hem aan. "Ik verwachtte slecht nieuws"

Met Pregnyl en pijnstillers in mijn tas verlaat ik de kliniek. De plannen zijn ineens anders en ik deze poging lijkt toch iets op te leveren. 7 is niet veel. Het is mogelijk dat ik geen cryootjes overhoudt. Ze laten er namelijk 3 doordelen tot de terugplaatsing. Wat er over is wordt ingevroren. Een kleine kans dat dit zo zal zijn. Maar er zitten er wel 7! De punctie kan doorgaan!

Mijn moeilijk keuze moment wordt uitgesteld. Voor nu ga ik met Hem door en mocht deze poging niet lukken dan zal ik opnieuw moet nadenken. Iets wat ik liever niet doe maar onvermijdelijk is als bljikt dat mijn follikel-opbrengst niet hoger meer kan worden.

Teleurstelling #349.680 ofzoiets

De flitspaal negerend geef ik gas. "Wat is dit voor iets BELACHELIJKS" schreeuw ik. "Waarom kan ik niet gewoon zwanger worden en krijg ik teleurstelling op teleurstelling te verwerken?" Er volgen wat scheldwoorden en ik huil. Ik ben boos, heel boos. Op niemand concreet maar op alles wat mij zou kunnen helpen maar tot nu toch nog niet voldoende geholpen heeft. Klinkt vaag en het is ook vaag. Ik schreeuw tegen de kosmos, tegen "hierboven", tegen engelen, beschemheiligen en zelfs tegen god.

De dokter zag 4 follikels in mijn rechter eierstok zitten. Links zag ze niks. Omdat ik vorige keer mijn 6 follikels gedurende de poging verloor en de eerste keer dat ik stimuleerde er ook maar 5 had, lijkt het erop dat dit mijn max is. Blijkbaar ligt er niet veel meer klaar. De 11 follikels bij de eerste punctie waren mogelijk een toevalstreffer. Bij normale stellen is IUI dan een goede optie. Gezien het slechte zaad van Hem is dat voor ons geen oplossing.
Een punctie bij weinig follikels word gedaan maar heeft niet de voorkeur.
De dokter kan niet zeggen of ik echt zo weinig follikels heb klaar liggen. Het is afwachten wat er volgende week op de echo te zien is.

Als ik uitgeschreeuwd en gehuild ben gaan de gedachtes ratelen. Wat is slim en goed voor mij? Doorgaan met stimuleren en deze poging afwachten? De poging nu al afblazen? Een andere donor zoeken? Een onbekende donor van de bank nemen? De kroeg in gaan en sex met een vreemde man hebben? Stoppen met het proces naar moederschap? Doorgaan met Hem en hopen dat het goed komt? Of een andere optie die ik nog niet weet?

Het is jammer dat ik niet in de toekomst kan kijken om te weten waar mijn pad heen gaat. Of ik hoop moet houden of dat ik afscheid moet nemen van mijn wens. Duidelijkheid zou krijgen over wat voor mij de beste weg is om te bewandelen. Ik huil, ben boos, lach en probeer hoop te houden. Ik leef bij de dag en zie morgen wel wat er dan weer op mijn pad komt. Ik strompel door.

Dag 24 en dag 1

De regen valt met bakken uit de hemel. De vogels zijn stil. De lucht is grijs. Het is een troosteloze zondag. Zo één die prima past bij slecht nieuws. Dus dat rode wc-papiertje maakte de situatie compleet.
Ik kruip nog even terug in bed en daar komen de tranen. Ik huil met de regen mee.

Als het snikken iets minder wordt gaan me gedachte op volle toeren draaien. Ik pak mijn mobiel erbij en tel de dagen op mijn agenda. Als dit dag 1 is dan is 20 juni dag 18. Theoretisch gezien zou de punctie toch voor dag 18 moeten kunnen plaats vinden. Dus zou Hij voor zijn vakantie nog een potje kunnen vullen.
Maar ja, het voornemen om mijn lijf een maand rust te geven is er ook nog. Goed om te doen en het creëert misschien wat rust gedurende de komende hectische werkweken. Het voelt alsof er 2 duiveltjes op me inpraten.

Ik zet een meditatie-cd aan en leg mijn handen op mijn buik. Terug naar wie ik ben, terug naar mijn gevoel. Het kost wat moeite om te ontspannen maar ik voel me kalm worden terwijl de tranen over mijn wangen rollen.

Dat ik eerder dan verwacht ongesteld ben geworden is een kans. Het biedt onverwacht ruimte om door te gaan. Mijn gevoel zegt dat ik deze kans moet nemen en me niet gek moet maken met alle andere opties. Het kindje komt als de tijd er rijp voor is en die tijd komt door de stappen die ik zet. Doorgaan voelt als een goede stap.

Ik loop naar beneden en haal de decapeptyl uit mijn koelkast. Als de naald mijn buik in glijdt is het officieel... icsi-poging 2 is weer van start!