Ik had verwacht dat ik ruim voor de menstruatiedag aan iedere vezel van mijn lijf zou merken dat ik zwanger zou zijn. Dat het kindje en ik samen een geheimpje hadden en we in onze knuistjes lachte omdat iedereen nog in spanning zat maar wij het allang zouden weten.
Ik zou contact met het kindje hebben en we zouden op een niveau, die alleen voor hem en mij te merken was, met elkaar communiceren. Ik zou zijn aanwezigheid overal in en om me heen voelen. En hij zou laten merken dat hij bij me wilde zijn.
Wat anders is de realiteit!
Toen ik mijn eerste positieve zwangerschapstest zag viel mijn mond open. "Ik voel niks dus ik kan niet zwanger zijn" De tweede test haalde dat ongeloof niet weg en de derde ook niet.
Ik had geen contact met mijn kindje voordat ik de eerste zwangerschapstest deed en dat heb ik nu nog steeds niet. Alsof zijn zieltje nog niet is ingedaald en ik nu vooral een warm nestje ben waar het kleine wormpje groter in kan groeien.
Ik praat tegen hem en hou rekening met hem maar contact hebben we niet.
Het is zo gek om te weten dat er in mijn lijf van alles gebeurd en dat daarin ergens een klein wezentje heel hard zijn best doet om een mensje te worden. Het is vreemd dat ik daar geen invloed op uit kan oefenen en dat ik er gevoelsmatig geen onderdeel van uit maak.
Natuurlijk is het mijn lijf waarin dit gebeurd maar ik voel, merk en ervaar er bijna niks van.
Dus test 5 moest gisteren me weer even terug naar de realiteit halen. Ergens was ik toch wel nerveus of het 2e streepje wel echt zou komen. Die twijfel was in 10 seconde weg. Hij stond er en kleurde net zo snel en fel op als het controlestreepje. Een glimlach trok over mijn gezicht. "Femke, geloof het nu maar. Je bent zwanger en je lijf werkt hard om jouw meest kostbare bezit uit te laten groeien tot een klein kindje"
Wie weet komt het contact later in de zwangerschap en voel ik dat we op onze eigen manier met elkaar communiceren. Voor nu moet ik er op vetrouwen dat hij er is en hij net zo graag bij mij wilt zijn als ik wil dat hij de komende 8 maanden in mijn buik uitgroeit tot een blakende gezonde baby.
Wat ben je ook een heerlijke muts hahahahh
BeantwoordenVerwijderenHa, mijn eerste reactie op je blog die ik heimelijk al tijden volg ;-) (zelf ook BAM, vandaar)
BeantwoordenVerwijderenIk herken je blogje gedeeltelijk wel hoor. De eerste 10/12 weken kon ik het eigenlijk niet geloven en voelde ik me ook niet echt zwanger (ook al was ik wel vaak misselijk). Pas toen ik het kind voelde bewegen en gezien had op de 3d echo ging ik het echt geloven. Gevoelsmatig, wat jij beschrijft, heb ik nooit zo sterk gehad. Soms wel gehoopt, maar niet echt verwacht, misschien ben ik daar wat te nuchter voor?
Kortom, over 8 maanden heb jij een heel lief klein schattig kleintje in je armen die ook dan je voor een raadsel staat, hoe het toch kan dat je het zelf geproduceerd hebt en geen idee hebt wat en hoe het nu nodig heeft. Ach.. het went allemaal!