Zoals verwacht

Het is een bekende handeling. Na het afvegen kijk ik op het papiertje. Meestal zie ik niks opvallends maar vandaag wel. Het papiertje kleurt een beetje rood. Zoals mijn ratio al verwachtte word ik ongesteld. Toch voel ik teleurstelling. Stiekem had ik toch een beetje hoop. Absoluut niet realistisch maar ja, het was er wel.
Een andere hoop neemt de open gekomen ruimte in. De hoop dat ik heel snel echt ongesteld ben en mijn cyclus weer op dag 1 zit. Al tellend is er een kans dat op zondag mijn eisprong komt. De dag dat de kliniek dicht is. Hoe eerder dag 1 van mijn cyclus er is, hoe meer kans dat ik niet op zondag voor de 2e dag op een rij met een knal positieve test in mijn handen sta.
Dus rommel maar raak buik en zorg dat je je snel klaar maakt voor poging 13!

Onderzoek deel 2

Ik heb de tijd om alle hoedjes en bezuinigen van deze Prinsjesdag in de krant staan goed te bekijken. Het duurt namelijk wel even voordat ik naar binnen mag. Ik probeer niet aan de naald te denken en mijn bloed dat straks in een buisje loopt.
De medisch-assistente vraagt welke arm ik denk dat het beste is. Ik vertel dat ik de vorige keer meer dan een week met een blauwe plek van 10cm doorsnee op mijn arm heb gelopen. Ik weet dus niet zo goed welke arm het beste is. Ze checkt beide armen en kiest de linker. Terwijl ze het buisje vult en ik angstvallig naar de wastafel kijk vraagt ze wat small talk dingen. Het ontspant me.

Bij mijn volgende afspraak krijg ik de uitslagen en weet ik of mijn cyclus ook hormoninaal helemaal in orde is. Het duimen is weer begonnen! Dit keer niet om een positieve dipstick. Dat is ook weer eens wat anders!

Ineens is er veel duidelijk

Ik val met een zucht op de bank neer. De afgelopen dagen waren bewogen.
Onwennig leg ik mijn benen in de beugels. "Past dit echt?" vraag ik aan de dokter. "Ja mevrouw, alleen bij hele lange mensen draaien we dit om" hij voegt daad bij woord en vervolgt "schuif maar wat dichter naar de rand"
Ik lig met mijn benen wijd voor een vreemde man. Die man brengt een echo-apparaat in en begint enthousiast een grijze vlek op het beeldscherm te bejubelen. Ik blijk een mooie baarmoeder te hebben en mijn ei mag er ook wezen.
"Wat mij betreft kunt u morgen terugkomen voor een SA onderzoek van het zaad van meneer en een slide onderzoek."
"Ik wil kijken of ik het met P kan regelen om morgen te komen" beantwoord ik de doker. "Hij moet maar tijd maken" zegt die en schut me de hand "wacht even op de medisch assistent om de afspraak te maken" roept hij me na.

Ik bel P maar krijg hem niet te pakken. De assistente roept me binnen. Ik leg de situatie uit. Ik kan niet in de agenda van P kijken en kan alleen maar een afspraak onder voorbehoud maken. P kan hoeft alleen maar een potje af te geven. Ik kan ergens tussen mijn werkzaamheden door naar de kliniek om de slide-test te doen en een echo te maken. Essentieel is dat we beide redelijk rond dezelfde tijd kunnen.

Als de afspraak staat loop ik naar buiten, stap in de auto en dan belt P. Ik vertel het verhaal en hij kan de afgesproken tijd niet. Ik ga terug naar binnen, maak een nieuwe afspraak en rij weer terug naar mijn werk maar niet voordat ik de assistente bedank voor hun flexibele opstelling en actief meedenken. Zij verzekerd me dat ze dat graag doen en me deze cyclus al duidelijkheid willen geven.

De volgende dag begroet de gastvrouw met met een "de dokter is bijna klaar en dan bent u aan de beurt." Ik heb nog net tijd om een kopje koffie te drinken voordat de dokter me binnen roept. Hij verteld dat P zijn zaad in het lab bekeken is. Hij is niet enthousiast over het aantal en de kwaliteit van het zaad. Voordat ik het weet lig ik weer in de beugels en kijk naar mijn baarmoeder op het schermpje. Ik herken de grijze vlek en de complimenten van de dokter. Mijn ei is nog meer gegroeid, hij is maar liefst 2.2cm groot. Niet dat ik weet of dat goed is maar aan de opmerkingen van de dokter te horen is het prima. Hij maakt een foto voor mijn plakboek.

Ik trek mijn kleren aan terwijl de dokter het slide onderzoek doet en het zaad nog een keer bekijkt. Hij legt uit waarom hij niet tevreden is. Ik mag ook kijken en inderdaad, ik zie weinig bolletjes en er bewegen er nog minder rond. "Dat is niet om naar huis te schrijven, mevrouw. Zwanger worden met ZI word zo wel heel moeilijk. U hoeft zich verder niet ongerust te maken. Met IUI concentreren we het zaad en aangezien er bij u niks mis is heeft u geen reden om niet met IUI zwanger te kunnen worden. U bent aan het juiste adres!"

Met een dubbel gevoel loop ik de kliniek uit. Ik licht P telefonisch in (die het heel goed oppakt) en we maken een afspraak om live bij te kletsen. Ik race door naar mijn werk en pas thuis komt het nieuws echt binnen. De afgelopen 11 pogingen en met deze erbij 12, zijn voor niks geweest. Alle moeite van potjes ophalen, in bij 32 graden een potje moeten vullen, spierpijnbenen van het omhoog houden hebben en die ellendige wachtweken zijn voor niks geweest. Het was een wonder geweest als ik zwanger was geworden.
Ik ben blij dat ik bij de kliniek terecht kan en een rexeble kans heb om met IUI zwanger te worden. Maar mijn hoofd is leeg en ik doe even mijn ogen dicht. Deze bewogen dagen moeten even binnenkomen.

Spreekuur

Blijkbaar zijn wij een interessante casus. Hij heeft nog nooit zo iets meegemaakt. Een alleenstaande vrouw die samen met haar donor op spreekuur komt en vraagt of hij hen wil helpen om zwanger te worden. De dokter is eerlijk en verteld dat doneren via de vriesprocedure moet plaatsvinden anders wordt het verwekken.

De invriesemthode gaat tijd kosten. Veel tijd, zeker 6 maanden. Pas na die tijd kan met zekerheid gezegd worden dat Hij geen HIV of Hepatitus heeft. Dan kan er pas gestart worden met insemineren. Er is ook een test waarmee we meteen weten of Hij besmet is met een of andere ziekte.
Ik kan op dag 11 van mijn cyclus terugkomen. De dokter maakt dan een echo om te kijken of mijn eitjes groeien.

Verderop in mijn cyclus wordt waarschijnlijk mijn bloed getest op van alles om te kijken of daar iets te vinden waarom ik nog niet zwanger ben. Je mag het niet zeggen en denken maar het zou fijn zijn als zou blijken dat ik met een klein pilletje ineens zwanger kan worden.
Hij en ik praten wat na op het bankje voor de kliniek. We hebben het over de toekomst en contact tussen het kindje en hem. Over wat er met ons zal gebeuren als er een kindje is. Welke gevoelens er dan loskomen.

Het is fijn om dit te bespreken. Het is fijn om te merken dat Hij dit met mij wilt doen. Stiekem blijf ik bang dat ook Hij afhaakt. Het is namelijk op het moment veel gedoe en ik kan me voorstellen dat er ooit een punt komt waarop hij gaat twijfelen.

Mijn hoop is dus op de dokter gevestigd. Wie weet wil hij wel extra zijn best doen omdat we een interessante casus zijn en ben ik hxe9xe9l snel zwanger.

Avontuurtje

Ik sms Hem als ik de afrit van de snelweg af rij, volg de aanwijzingen van TOMTOM en parkeer de auto.
Ik hoor een tik op mijn raam en gooi de deur open. Hij staat wat onwennig bij de deur en vraagt om de handdoek die op stoel naast me ligt. Hij stop het potje erin en geeft het pakketje aan mij. We zeggen gedag en ik rij weg. Meteen ruk ik het potje uit de handdoek en stop hem tussen mijn benen. Het moet op lichaamstemperatuur blijven he!

De parkeerplaats staat vol met vrachtwagens. Lees "pottenkijkers". Het is zoeken naar een redelijk rustig plekje.
Het avontuur gaat nu beginnen. Ik trek mijn rokje omlaag, schuif de handdoek onder mijn billen, zuig het goedje op, plug het slangetje op het spuitje en insemineer. Het voelt raar om dit zittend te doen, om allerlei mensen om me heen te hebben, om op een opgefrommelde handdoek te zitten en uit te kijken op 2 zoende mensen in de bosjes.
Na een kwartier rij ik weg. Mijn rokje nog halverwege mijn benen en het spuitje nog op zijn plek. Iedere minuut dat er niks uitloopt is meegenomen, toch?
Ik rij naar de volgende parkeerplaats, geen leeg plekje te bekennen. Althans niet 1 waar niet 5 vrachwagenchauffeurs mee kijken als ik de boel weer in orginele staat ga brengen. Is al ingewikkeld genoeg omdat achter het stuur te moeten doen laat staan als ik het voor publiek moet doen.
Ik weet dat er over een paar kilometer nog 1 komt dus ik rij door. Ik zal wel moeten want hier kan het echt niet.

Bij parkeerplaats 3 is het druk. Vrachtwagenchauffeurs staan te kletsen, een man loopt bellend rond en er rijden auto's op en af maar er is een rustig plekje voor mij vrij. Ik haal de spuit eruit, trek mijn rokje recht, ruim de boel op en rij verder door naar mijn camping. Het zit erin…. het wachten is begonnen!
Het voelde goed om dit te doen. Om ook deze kans te nemen. Maar helaas, helaas zonder het gewenste effect. Ik ben ongesteld geworden.