Kraambezoek

Hij is nog zo klein. Zo onschuldig. Zo aandoenlijk. Zo afhankelijk. Zo lief. Zo fijntjes. Hij is gewoon heel schattig.
Vriendin A ziet er goed uit, ondanks de korte nachten. Dochterlief speelt met puzzels en danst voor de spiegel. Zoonlief drinkt de fles in mijn armen. Het is zo huiselijk en zo warm. Heerlijk dat ik erbij mag zijn.
Het kriebelt bij mij. Dit wil ik ook. Ik wil  ook mijn eigen gezinnetje hebben.

De 3e keer die ook de 1e keer is

Veelste hard scheur ik over de snelweg naar huis. Ik MOET er voor Hem zijn. Dat lukt. Opgelucht open ik mijn voordeur en ren naar boven. De pc zoemt bij het opstarten. Ik ren naar beneden en zet de verwarming hoger. Vul de waterkoker, druk de senseo aan en ren weer naar boven om het gastaccount op mijn pc te openen. Ik druk op het senseoknopje als de deurbel gaat. Hij is er!

We kletsen wat over het weekeind en zijn vriend die nu door de wijk loopt terwijl Hij bij mij is. Na een klein half uurtje lopen we naar boven en gaat Hij aan het "werk".
Ik surf beneden wat op het net en zing met de radio mee. De tijd vliegt voorbij.
Ik voer mijn "werk" uit en merk dat het me minder doet dan de andere keren. Met mijn hoofd ben ik al bij mijn vrienden in het cafxe9. Lekker bijkletsen.

Na 15 min benen omhoog ruim ik alles op en loop naar beneden. Drink nog een kopje thee en stap mijn fiest op. De 1e keer met de nieuwe Hij zit erop. Op naar een positieve test.

Doorstart

De dag komt steeds dichterbij. Ik kan het nog bijna niet geloven dat het echt weer gaat gebeuren.
"De afspraak gaat gewoon door" smste hijvanavond. Ik durf nog niet helemaal blij te zijn. Niets zo veranderlijk dan de mens. Het ene moment willen we zwart haar en twee weken later verven we het blond. Ik niet hoor, ik ben al heel mijn leven blond. Symbolisch gezien zou je denken dat ik vast geroest zit in mijn vaste stramien maar gelukkig bedoel ik het niet symbolisch.
Mijn vertrouwen in de man achter de donor moet weer groeien. Hij klinkt vastberaden en wil er voor zorgen dat ik moeder wordt en dat hij een kindje op deze wereld zet. Hij is overtuigd dat ons contact een vruchtbare afloop krijgt. En dat geeft mij moed!

Hij nummer 2

"Voordat we zo zitten te kletsen dat we het vergeten, zullen we nu maar het contract tekenen?"
"Lijkt me een goed plan, daar zitten we uiteindelijk hier toch voor bij elkaar" lacht hij.
We zetten de krabbels en kletsen verder over wat je zoal via je genen doorgeeft.
Een uur daarvoor begint het gesprek gespannen. Beide zijn we nerveus.
Ik gooi het onderwerp snel op tafel. We moeten het er toch over hebben. Hij verteld dat hij zijn eigen wensen wil vervullen en zijn eigen toekomst vorm wil geven. Hij wil niet dat aan de kant schuiven omdat zijn familie dat wilt. Hij is helder, duidelijk en standvastig. Mijn vertrouwen groeit met de minuut. Hij maakt bewust deze keuze, hij kiest daarmee ook bewust voor mij.
Opgelucht sluit ik de deur achter hem. Opgelucht maar ook gereserveerd. Helaas weet ik dat een mens van gedachte kan veranderen. Voor nu heb ik vertrouwen en dat is een mooi begin!

Spankje

In de verte zie ik aan de horizon de zon langzaam opkomen. Hij is nog klein en kan door de mist weer verdwijnen. Ik reageer gereserveerd enthousiast. Het weer kan zo omslaan.
In een email heb ik hem voor 2010 veel geluk, liefde en gezondheid voor zijn familie gewenst. Als het bij hem thuis wat rustig is en als hij weer aan donoren gaat denken dan mag hij me altijd schrijven.
I
k schrik van zijn email die ik 5 dagen later in mijn postvak vind. Ik had eigenlijk niks terug verwacht.
Hij schrijft dat hij verrast is door mijn email en dat ik en "ons idee" niet uit zijn gedachten zijn geweest. Hij heeft lang nagedacht en wil graag een herstart maken.
"Whoei" fluister ik "Whoei". Dit wil ik ook wel maar dan wel alleen met hem en niet met zijn familie.
We emailen heen en weer. De afspraak voor bijpraten is zo gepland. Zijn uitleg is helder.
"De verandering van keuze is eigenlijk net zo simpel als ingewikkeld. Ik sta zelf achter een donorschap met jou. Ik wil mijn eigen gevoel toch laten prevaleren."
Een sprankje hoop is er maar dit sprankje zal pas groeien of verdwijnen als we elkaar echt gesproken hebben.

We'll meet again

Terwijl ik net mijn raampje naar beneden druk (jaja, draaien is zo 2007), gas terugneem, een bocht maak en keurig tussen paaltjes tot stilstand kom, open ik het smsje. "Ben je er bijna?" lees ik in het scherm. "Ja" roep ik want ik zie geen mogelijkheid om tijdens het pakken van het parkeerkaartje, het optrekken en het nemen van scherpe bochten, terug te smsen.
Nadat ik mijn auto gepakeerd heb, bel ik haar. We spreken bij het herkenningspunt af.
Terwijl ik snel door de gangen loop bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar het herkenningspunt is. Ik pak mijn telefoon al weer en draai me om en kijk recht tegen het herkenningspunt aan. Ik zwaai naar de dames en de kinderen. Eindelijk zie ze dan live. Voor het eerst! Op eentje na dan, haar zie ik al 17 jaar.
We spotten vliegtuigen, kletsen over de kinderen, over onze levens en over onze keuze om een alleenstaande moeder te worden. De kinderen zijn lief, spelen lekker en laten zich door ons knuffelen. Het is fijn om dit te delen en ik voel een enorme verbondenheid.
We zijn zo vier uur verder en nemen afscheid. Het is maar voor even want over een uurtje of zo zitten we allemaal wel weer op het forum verder te kletsen.