Van toen naar nu

Oudjaarsdag is voor mij een dag waarop ik, net als vele medebloggers, terugkijk op het afgelopen jaar.

De emoties schieten door mijn lijf. Vers is het besluit van leuke man B om onze beginnende relatie stop te zetten. Hij kan nu niet een relatie met iemand opstarten terwijl hij net zijn hoofd boven water kan houden ivm een verhuizing en ondernemerschapsgedoe. Daar gaat hij aan onderdoor. Het is teveel voor hem. En dat doet pijn. Ik wilde het wel proberen. Ontdekken of we voor elkaar bestemd waren. Ondanks dat ik zag dat ik op een heel onhandig moment in zijn leven binnen kwam wandelen.

Ik denk terug aan de blijdschap die ik voelde toen ik een positieve zwangerschaptest in handen had. Hoe fijn het was om te bedenken dat er straks een kindje in mijn leven zou zijn. Voorzichtige fantasien had over hoe het zou zijn en voelen.

Automatisch kom ik bij de klap die ik kreeg toen ik hoorde dat het vruchtje niet goed groeide. De onzekerheid in die weken en uiteindelijk de curretage om de zwangerschap te beeindigen. Tranen met tuiten heb ik gehuild.

Ik voel de onrust weer die ik had toen ik weer ongesteld werd. Ik wilde door, stappen zetten om zwanger te worden. Die onrust heeft een afgeblazen ivf poging opgeleverd en mislukte ivf poging 2.

De zomer stond in het teken van nadenken en een leuke man. Het nadenken leidde tot een wisseling van donor waardoor ik de medische molen weer uitstapte. Ontzettend fijn om het weer thuis te proberen.

Leuke man verdween van het toneel en ik raakte in de ban van het thema loslaten.

Het loslaten geeft me rust en vertrouwen. Ik vertrouw erop dat de juiste dingen op het juiste moment in mijn leven gebeuren. Ik zie weer kansen en mogelijkheden en mijn blik is breder geworden. Mijn kinderwens is niet meer prioriteit 1 in mijn leven. Ik leef weer mijn leven. Ik kijk naar wat er op mijn pad komt (misschien wel dat gewenste kindje) en neem de kansen die zich voordoen. Dat voelt goed!!

Het gekke is dat ik me nu verdrietig voel maar ook goed. Ik weet dat de hobbel die ik nu over moet uiteindelijk mij iets oplevert. Wat dat ook mag zijn! Het is een onderdeel van het proces waarin ik zit.

Ik laat de tranen maar lopen en hoop dat ze tegen een uur of 20u op zijn.
Want dan wil ik feest gaan vieren en proosten op 2013.
Een jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden.
Een jaar waar ik met veel plezier aan begin en waar ik zin in heb.
Proost allemaal, dat 2013 jou maar mag brengen waar jij naar verlangt.

Serious Request

Het voelt dubbel om dit jaar naar Serious Request te luisteren en te kijken. Ze richten zich op het verminderen van babysterfte en bij dit thema horen verhalen van zwangere vrouwen. Vaak verhalen waarbij het niet goed afliep maar ook regelmatig verhalen van vrouwen die zwanger zijn of net een kindje gebaard hebben. Beide verhalen raken me. De eerste omdat het vreselijk is dat iemand dat moet overkomen. De tweede omdat ik zelf graag in dit situatie zou willen zitten.
Hoe hard ik ook mijn best doe om Serious Request te vermijden, het lukt niet. Want eigenlijk wil ik het niet vermijden. De verhalen die daar verteld worden zijn mijn verhalen niet. Ze staan los van mij en mijn wens. Buiten dat, het is goed dat er aandacht is voor de wereldwijde babysterfte. Dat er geld ingezameld wordt om andere vrouwen te helpen. Want daar voel ik me solidair mee, met vrouwen die ook moeder willen worden of zijn geworden. Eigenlijk met alle vrouwen in het algemeen.
Dus ik kan niet anders dan een plaatje aanvragen. Het plaatje dat ik ieder jaar aanvraag. Het blijft me raken en soms moet je tradities niet verbreken.

 Gladys Knight & the Pips: Midnight train to Georgia

En wil je zelf ook een donatie doen.... klik dan op http://seriousrequest.3fm.nl/

Besluit

Mijn gedachten stopte niet na mijn vorige logje. De "waarom" vraag bleef door mijn hoofd spelen en er kwam een vreemd gevoel in mijn buik bij. Dat gevoel werd groter en woensdag was het groot genoeg om echt te voelen en te begrijpen. Ik wil deze maand geen poging doen. Ik wil niet met de feestdagen in spanning zitten of een teleurstelling te verwerken krijgen. Ik wil op het nieuwe jaar kunnen proosten en me blij voelen om de kansen die voor me liggen.
Deze poging zou ergens tussen kerst en oud nieuw eindigen. Of niet maar gezien mijn vele eerdere ervaringen reken ik meer op een teleurstelling.

Deze feestdagen wil ik niet bezig zijn met mijn gemis en mijn onvervulde wens. Wil ik kijken naar wat ik wel heb en me gelukkig voelen.
Deze feestdagen vier ik dus feest. Feest omdat ik dit jaar zwanger ben geweest, ik een nieuwe Hem heb gevonden, ik me persoonlijk verder ben gaan ontwikkelen en omdat ik geniet van het leven en alles wat het mij nu brengt.
Een maand overslaan voelt goed. Ik richt me op het hier en nu. En in januari kijk ik weer vooruit.

Rustige week

Het lijkt erop dat door de feestelijke maand die gestart is en leuke privé dingen ik helemaal niet met de komende poging bezig ben. De afspraak met Hem is gemaakt, dat wel. Maar tot vandaag heb ik er niet aan gedacht. Nam net mijn agenda voor de komende week door en zag zijn naam staan.

Gek dat mijn wens dus niet meer zo op de voorgrond staat. Fijn maar ook eng. Ik vind dat ik namelijk moet gaan nadenken waarom dit is. Is het de drukte van de dag? Of dat ik Hem misschien niet als vader van een kindje wil? Wil ik nog wel een kindje? Zit ik in een gewoonte waardoor het niet meer iets bijzonder is? Is het de man die een klein stapje in mijn leven heeft gezet? Is het loslaten van mijn wensen en verlangens goed gelukt? Of is het gewoon deze maand zo en is het een volgende keer weer anders?

Het blijft fijn dat mijn wens niet mijn leven beheerst. Het scheelt verdriet, confrontaties en frustraties. Emoties waar ik niet dol op ben.
Ik leef dus lekker door en zie wel waar deze poging eindigt.