De weken tot mijn eisprong zijn te saai om over te bloggen. Mijn lijf maakt zich klaar voor een volgende poging maar dat is echt niet interessant om over te schrijven en al helemaal om over te lezen.
De afspraak met Hem is gemaakt. Met een beetje geluk gaan we deze maand zelfs 2 pogingen doen. Als mij ei natuurlijk geen eigen plannen gaat trekken en op een totaal ander moment gaat springen. De afgelopen jaren is toch wel gebleken dat hij zijn eigen gang gaat en vooral geen rekening met mijn agenda houdt!
Dus ik wacht saai nog wat door.
woensdag 29 augustus 2012
donderdag 23 augustus 2012
Onduidelijkheid en duidelijkheid
Merel is de afgelopen week denk ik geen uur uit mijn gedachte geweest Haar onduidelijke situatie maakt dat ik ook van hoop naar vrees schiet. Het frustreert me dat de artsen haar geen duidelijkheid kunnen geven. Dat ze keer op keer met weer een andere onduidelijkheid naar huis moet.
Haar situatie brengt ook de herinneringen aan mijn eigen miskraam naar boven. Het steeds weer moeten wachten op duidelijkheid en uiteindelijk het pijnlijke nieuws dat wat er in je buik gegroeid heeft niet meer goed is. Mijn grote wens was uitgekomen en na 8 weken als een bubbel uit elkaar geklapt met nog een flinke nasleep door de curretage en angst op een mola-zwangerschap.
De eigenlijk uitgerekende datum van die zwangerschap komt steeds dichterbij. Ook dat is confronterend. Vooral omdat ik ondertussen nog niet zwanger ben.
De rugpijn en de trek in zoet zijn uiteindelijk eergisteren de druppel. Loei sjagerijnig ben ik. Ik zap boos langs verschillende zenders, spuug mijn gal op de mensen die in de programma's voorbij schieten en eet een zak m&m's leeg. Het kan niet anders dan dat ik ongesteld ga worden. Nog meer slecht nieuws.
Mijn voorgevoel klopt en helaas is de eerste poging met mijn nieuwe donor niet gelukt. De euforie waarin we de eerste poging ondernomen hebben is vandaag geeindigd in teleurstelling. Helaas......
Haar situatie brengt ook de herinneringen aan mijn eigen miskraam naar boven. Het steeds weer moeten wachten op duidelijkheid en uiteindelijk het pijnlijke nieuws dat wat er in je buik gegroeid heeft niet meer goed is. Mijn grote wens was uitgekomen en na 8 weken als een bubbel uit elkaar geklapt met nog een flinke nasleep door de curretage en angst op een mola-zwangerschap.
De eigenlijk uitgerekende datum van die zwangerschap komt steeds dichterbij. Ook dat is confronterend. Vooral omdat ik ondertussen nog niet zwanger ben.
De rugpijn en de trek in zoet zijn uiteindelijk eergisteren de druppel. Loei sjagerijnig ben ik. Ik zap boos langs verschillende zenders, spuug mijn gal op de mensen die in de programma's voorbij schieten en eet een zak m&m's leeg. Het kan niet anders dan dat ik ongesteld ga worden. Nog meer slecht nieuws.
Mijn voorgevoel klopt en helaas is de eerste poging met mijn nieuwe donor niet gelukt. De euforie waarin we de eerste poging ondernomen hebben is vandaag geeindigd in teleurstelling. Helaas......
woensdag 15 augustus 2012
Broedplaats
Het is buiten warm, best heel warm. Zo moet een broedplaats voor het ei van een kip voelen. Kan niet anders. Het is niet heet genoeg om een gekookt ei te worden maar vast wel warm genoeg om een kuikentje te laten ontstaan.
En als het buiten zo warm is, dan moet het in mij nog warmer zijn! Vast nog steeds niet heet genoeg om van mijn kindje-in-wording een gekookt ei te maken maar misschien wel warm genoeg om lekker in mij te blijven zitten.
Ik haal dan ook de hangmat uit de schuur. Hang hem op en ga er, onder de parasol, in liggen. Ik sluit mijn ogen en broedt. Althans ik denk aan wat er in mijn buik kan afspelen. Ik noem dat voor het gemak maar even broeden. Dus ik broedt en droom van de toekomst. De toekomst waarin ik samen met mijn kleine kindje in de hangmat lig en heen en weer wieg.
Van mij mag het voorlopig nog wel even zomer blijven.
En als het buiten zo warm is, dan moet het in mij nog warmer zijn! Vast nog steeds niet heet genoeg om van mijn kindje-in-wording een gekookt ei te maken maar misschien wel warm genoeg om lekker in mij te blijven zitten.
Ik haal dan ook de hangmat uit de schuur. Hang hem op en ga er, onder de parasol, in liggen. Ik sluit mijn ogen en broedt. Althans ik denk aan wat er in mijn buik kan afspelen. Ik noem dat voor het gemak maar even broeden. Dus ik broedt en droom van de toekomst. De toekomst waarin ik samen met mijn kleine kindje in de hangmat lig en heen en weer wieg.
Van mij mag het voorlopig nog wel even zomer blijven.
zaterdag 11 augustus 2012
Sneltreinvaart
Nog geen week zijn we verder.... ... 5 simpele dagen... een gewone werkweek... wat stelt het qua tijd nou voor? Maar wat kan er in 5 dagen veel gebeuren. In die dagen is er van chaos in mijn hoofd een nieuw gestroomlijnt plan ontstaan.
De hulp uit onverwachte hoek boodt aan om te onderzoeken of hij mijn donor kon worden. We hebben gemaild, informatie uitgewisseld, kennisgemaakt en daarna heb ik een voorzichtige "ja" uitgesproken om samen dit proces in stappen. Het voelt goed met hem.
Ik wilde wel nog wat extra informatie. Hij is namelijk bekend bij de kliniek waar ik onder behandeling sta. Met zijn toestemming heb ik van de arts informatie gekregen over zijn zaadkwaliteit. Dat is dik in orde en de arts adviseerde mij om het eerst maar weer eens thuis te proberen in plaats van IUI via de kliniek. Gek genoeg bevestigde zijn uitspraak mijn eigen gevoel. Misschien is het goed om even de malle medische molen uit te stappen en terug naar basic te gaan.
Toevallig blijkt Hij bij een kennis van mij ook 2 donorkinderen verwerkt te hebben. Vreemd idee want mocht ik met hem in zee gaan en zwanger worden dan ken ik de halfbroertjes van mijn kindje al. Ik heb haar gebeld en we hebben overlegt. Zij staat er achter als ik met hem in zee ga. Ze gunt mij een kindje en vind het prima als dat het halfbroertje of zusje van haar zoons wordt.
De vele informatie die ik in die paar dagen opgedaan heb maakte me niet onrustiger maar bracht juist structuur. En na de dokter zijn uitspraak heb ik de beslissing genomen..... met donor nummer 3 ga ik via ZI zwanger proberen te worden!
De ovulatietest was gisteren positief en de dokter bevestigde gisteren dat mijn eisprong ergens vandaag zal zijn. Het was het juiste moment om in actie te komen. Nadat ik de kliniek uitgelopen ben bel ik Hem op en spreek zijn voicemail in "Mijn twijfelachtige ''ja'' is een volmondige ''ja'' geworden. Kun je vanmiddag voor een ZI poging naar mij toe komen?"
Vijf uur later lig ik met mijn benen omhoog op bed.... back to basic.... het voelt gek maar ook goed. Het loslaten van donor nummer 2 heeft een omwenteling gebracht waardoor ik ineens een stuk sneller weer in de wachtweken zit. Hopelijk de laatste keer want de snelheid waarmee alles gegaan is mag van mij nog even doorzetten... met als einddoel een zwangerschap en over 9 maanden een kindje in mijn armen.
De hulp uit onverwachte hoek boodt aan om te onderzoeken of hij mijn donor kon worden. We hebben gemaild, informatie uitgewisseld, kennisgemaakt en daarna heb ik een voorzichtige "ja" uitgesproken om samen dit proces in stappen. Het voelt goed met hem.
Ik wilde wel nog wat extra informatie. Hij is namelijk bekend bij de kliniek waar ik onder behandeling sta. Met zijn toestemming heb ik van de arts informatie gekregen over zijn zaadkwaliteit. Dat is dik in orde en de arts adviseerde mij om het eerst maar weer eens thuis te proberen in plaats van IUI via de kliniek. Gek genoeg bevestigde zijn uitspraak mijn eigen gevoel. Misschien is het goed om even de malle medische molen uit te stappen en terug naar basic te gaan.
Toevallig blijkt Hij bij een kennis van mij ook 2 donorkinderen verwerkt te hebben. Vreemd idee want mocht ik met hem in zee gaan en zwanger worden dan ken ik de halfbroertjes van mijn kindje al. Ik heb haar gebeld en we hebben overlegt. Zij staat er achter als ik met hem in zee ga. Ze gunt mij een kindje en vind het prima als dat het halfbroertje of zusje van haar zoons wordt.
De vele informatie die ik in die paar dagen opgedaan heb maakte me niet onrustiger maar bracht juist structuur. En na de dokter zijn uitspraak heb ik de beslissing genomen..... met donor nummer 3 ga ik via ZI zwanger proberen te worden!
De ovulatietest was gisteren positief en de dokter bevestigde gisteren dat mijn eisprong ergens vandaag zal zijn. Het was het juiste moment om in actie te komen. Nadat ik de kliniek uitgelopen ben bel ik Hem op en spreek zijn voicemail in "Mijn twijfelachtige ''ja'' is een volmondige ''ja'' geworden. Kun je vanmiddag voor een ZI poging naar mij toe komen?"
Vijf uur later lig ik met mijn benen omhoog op bed.... back to basic.... het voelt gek maar ook goed. Het loslaten van donor nummer 2 heeft een omwenteling gebracht waardoor ik ineens een stuk sneller weer in de wachtweken zit. Hopelijk de laatste keer want de snelheid waarmee alles gegaan is mag van mij nog even doorzetten... met als einddoel een zwangerschap en over 9 maanden een kindje in mijn armen.
dinsdag 7 augustus 2012
A unusual monday
''Ik trek dit niet meer!" schreeuw ik boos tegen mijn telefoon en gooi hem weg. Leuke man heeft nog niet terug gereageerd op mijn berichtje. Ik ben het zat om de hele dag in mijn hoofd met hem bezig te zijn. Ik weet dat hij gezien zijn situatie niet met mij bezig kan zijn. En ineens valt het kwartje.... ik moet hiermee stoppen. Hoe leuk en lief en lekker hij ook is. Hij kan mij niet geven wat ik nodig heb. Iemand die 100% voor mij gaat. Hij zit midden in een mega verandering in zijn leven. Die moet hij eerst zien te overleven en dan... dan is er misschien ruimte voor mij.
We zien elkaar de dag er na. We spreken over zijn gevoel en zijn situatie. We spreken over mijn gevoel en mijn situatie. Ik hak de knoop voor ons beide door. We moeten stoppen. ''Ik ga je missen, ik ga dit missen. Jij geeft me energie.'' zegt hij. "Ik ga jou ook missen. Ik geniet van deze momenten." We zoenen wat en daarna vertrekt hij.
De keus maakt dat ik me weer volledig kan focussen op mijn traject om moeder te worden. Dit traject heeft prioriteit. En dit traject heeft door een emailtje een nieuwe wendig gekregen. Vanuit onverwachte hoek is er hulp aangeboden. We moeten nog maar zien waar het naar toe leidt. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik nog meer gefocust ben en het mijn beeldvorming van wat ik wil scherper heeft gemaakt. Het keuzemoment is daardoor een stuk dichterbij gekomen. Time will tell!
We zien elkaar de dag er na. We spreken over zijn gevoel en zijn situatie. We spreken over mijn gevoel en mijn situatie. Ik hak de knoop voor ons beide door. We moeten stoppen. ''Ik ga je missen, ik ga dit missen. Jij geeft me energie.'' zegt hij. "Ik ga jou ook missen. Ik geniet van deze momenten." We zoenen wat en daarna vertrekt hij.
De keus maakt dat ik me weer volledig kan focussen op mijn traject om moeder te worden. Dit traject heeft prioriteit. En dit traject heeft door een emailtje een nieuwe wendig gekregen. Vanuit onverwachte hoek is er hulp aangeboden. We moeten nog maar zien waar het naar toe leidt. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik nog meer gefocust ben en het mijn beeldvorming van wat ik wil scherper heeft gemaakt. Het keuzemoment is daardoor een stuk dichterbij gekomen. Time will tell!
zaterdag 4 augustus 2012
Kiezen is moeilijk
Ik wil zo snel mogelijk moeder worden. Op welke manier kan dat het beste?
Met deze vraag heb ik tijdens mijn vakantie een belafspraak gehad met de dokter uit de kliniek. Hij adviseert om met donorzaad over te stappen naar IUI en mijn huidige donor los te laten. Een mega stap voor mij vooral om het met Hem zo goed klikt. Maar het doel waarvoor we met elkaar in zee zijn gegaan is nog steeds niet behaald. Misschien is het dus wel het beste om elkaar los te laten.
Maar wat dan.... een onbekende donor via de spermabank? 3 jaar geleden was dat voor mij een onbespreekbare optie. Ik wilde dat mijn kind contact kan hebben met de man waar hij voor 50% uit bestaat. Nu vind ik het een reeele optie om met onbekend zaad te gaan werken. Ik weet dat het goed zaad is en dat er iemand achter zit die het mij (en andere vrouwen) gunt om een kindje te krijgen. Na het lezen van het boek "uit onbekende bron" en het gesprek met de psycholoog is me duidelijk geworden dat het voor het kind geen trauma hoeft te zijn als hij niet weet wie die andere 50% is. Kinderen voelen zich ontzettend gewenst en weten niet wat ze missen. Hun leven is zoals het is en dat is prima.
Doordat het kind vanaf zijn 16e contact kan leggen met de donor, kan het dus later alsnog duidelijkheid krijgen over de andere genen in hem dan die van zijn moeder.
Maar ik kan ook een bekende donor meenemen naar de kliniek. In een vlaag van wanhoop en onder invloed van hormomen rondom de escape-iui in mei heb ik via bam-man contact gelegd met een man die graag een bekende donor wil worden. We emailen soms en het is tijd om een afspraak te maken. Of niet als ik voor onbekend kies. Ik zie tegen het traject van kennismaken en afspraken maken op. Ik weet niet of ik voor de 3e keer wil onderzoeken of deze man een man is waarmee ik in de toekomst contact wil hebben in het belang van het kind. Mocht er een kind komen dan zitten we voor de rest van ons leven aan elkaar vast. Kennismaken en onderzoeken kost tijd en gevoelsmatig dringt de tijd.
Ik wil een keuze maken. En dan wel de keuze die voor dit moment het beste voor mij en in de toekomst voor mijn kindje is. Mijn hoofd zit vol. Ik weet niet hoe ik hem leger kan maken. Ik hoop maar dat ik op een ochtend wakker word en weet wat ik wil. Kiezen is zo moeilijk!
Met deze vraag heb ik tijdens mijn vakantie een belafspraak gehad met de dokter uit de kliniek. Hij adviseert om met donorzaad over te stappen naar IUI en mijn huidige donor los te laten. Een mega stap voor mij vooral om het met Hem zo goed klikt. Maar het doel waarvoor we met elkaar in zee zijn gegaan is nog steeds niet behaald. Misschien is het dus wel het beste om elkaar los te laten.
Maar wat dan.... een onbekende donor via de spermabank? 3 jaar geleden was dat voor mij een onbespreekbare optie. Ik wilde dat mijn kind contact kan hebben met de man waar hij voor 50% uit bestaat. Nu vind ik het een reeele optie om met onbekend zaad te gaan werken. Ik weet dat het goed zaad is en dat er iemand achter zit die het mij (en andere vrouwen) gunt om een kindje te krijgen. Na het lezen van het boek "uit onbekende bron" en het gesprek met de psycholoog is me duidelijk geworden dat het voor het kind geen trauma hoeft te zijn als hij niet weet wie die andere 50% is. Kinderen voelen zich ontzettend gewenst en weten niet wat ze missen. Hun leven is zoals het is en dat is prima.
Doordat het kind vanaf zijn 16e contact kan leggen met de donor, kan het dus later alsnog duidelijkheid krijgen over de andere genen in hem dan die van zijn moeder.
Maar ik kan ook een bekende donor meenemen naar de kliniek. In een vlaag van wanhoop en onder invloed van hormomen rondom de escape-iui in mei heb ik via bam-man contact gelegd met een man die graag een bekende donor wil worden. We emailen soms en het is tijd om een afspraak te maken. Of niet als ik voor onbekend kies. Ik zie tegen het traject van kennismaken en afspraken maken op. Ik weet niet of ik voor de 3e keer wil onderzoeken of deze man een man is waarmee ik in de toekomst contact wil hebben in het belang van het kind. Mocht er een kind komen dan zitten we voor de rest van ons leven aan elkaar vast. Kennismaken en onderzoeken kost tijd en gevoelsmatig dringt de tijd.
Ik wil een keuze maken. En dan wel de keuze die voor dit moment het beste voor mij en in de toekomst voor mijn kindje is. Mijn hoofd zit vol. Ik weet niet hoe ik hem leger kan maken. Ik hoop maar dat ik op een ochtend wakker word en weet wat ik wil. Kiezen is zo moeilijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)