Onrustige start

Het zit niet mee. Onduidelijkheid en spanning alom. Sinds gisteren heb ik bij het afvegen bloed. Dat hoort volgens mij niet op dag 2 na de terugplaatsing. Te vroeg voor een innesteling en te vroeg voor een menstruatie.
Toch maar de dokter gebeld. Die weet het ook niet. Het is de artsen niet duidelijk waarom dit bij sommige vrouwen gebeurd. Ook over de afloop van deze poging kan hij geen uitspraak doen. Of het gaat goed of niet. Hij is bekend met beide uitslagen.
Meer dan wachten kan ik niet. Frustrerend is dat wel. Ik hoop maar dat het bloeden snel stopt en ik daardoor de aandacht kan verleggen.

Dit is hem!

Start van de wachtweken

'Ze zijn beide van klasse 1' verteld de embryoloog. Dat klonk als muziek in mijn oren.
De terugplaatsing verliep soepel. Mijn moeder vroeg de dokter de oren van zijn hoofd maar dat haalde hem niet uit zijn concentratie op het moment supreme. Gelukkig maar... :-)
Het wachten is begonnen. Week 1 heb ik afleiding  genoeg. Ik ben 'n weekje op vakantie. Week 2 zie ik dan wel weer. Eerst lekker ontspannen zodat de embryootjes zich welkom voelen.

Dag 1

Het verlossende telefoontje kwam al voor 9 uur.... ik mag vanmiddag voor de terugplaatsing komen. Wat een opluchting!

Dag 0

De wekker haalt me uit mijn droom en ik heb de neiging om me om te draaien. Maar ja, dat kan niet op een gewone werkdag. Als ik mijn ogen open doe realiseer ik me dat vandaag mijn 2 cryo's ontdooit gaan worden. Morgen is gewoon de terugplaatsing! Mits alles goed gaat natuurlijk. Het kwartje lijkt nu pas te vallen. Morgen kan het weer het begin van een zwangerschap zijn. Oef... wat een stap vooruit.
Bewust denk ik aan mijn cryo's en vraag in de lucht "of ze willen helpen om ze goed te laten ontdooien"
Daarna spring ik uit bed en start mijn normale ochtendritueel. Life goes on. Life is good.

Ineens gaat het snel

"Ik denk niet dat mijn eisprong er al aan zit te komen. Ik heb namelijk een lange menstruatie gehad" zeg ik tegen de dokter terwijl ik mijn benen soepel in de beugels gooi. "Ben al lang blij dat ik zo snel ongesteld ben geworden" De dokter knikt en schuift het echo-ding naar binnen en ik zie mijn baarmoeder. Hij duwt hem wat naar links, dan naar rechts en daar zien we een grote zwarte vlek. "Het zou een follikel maar ook een cyste kunnen zijn. Ik ga uw baarmoederslijm bekijken."
Hij draait voorzichtig de eendenbek open en nadat hij wat slijm aan een ijzertang heeft zitten kijkt hij me weer me aan "Het kan niet anders zijn dan dat uw eisprong eraan komt en dat we uw follikel zagen."

Ik tel wat terug en bedenk me ineens dat ik dit weekeind signalen van een naderende eisprong heb gehad. Alleen heb ik ze niet geïnterpreteerd als een eisprong omdat mijn menstruatie nog niet helemaal voorbij was. Gisteren was wel even door mijn hoofd geschoten dat het slijm wat ik al 2 dagen zag op eisprongslijm leek maar die gedachte heb ik meteen weg gewuift.
"Als de ovulatietest positief is dan hoeft u geen decapeptyl te spuiten. Bij een matige test dan zetten we meteen de spuit. We ontdooien donderdag de cryo's en vrijdag is de terugplaatsing." De dokter kijkt me aan en knikt enthousiast.

Beide hadden we niet bedacht dat mijn cyclus zo snel weer normaal zou zijn. Maar fijn is het wel!
Ik prikte de naald van de Decapeptyl met heel veel plezier in mijn buik en huppelde bijna de kliniek uit.
I'm back in the race!

Nieuws dat slecht nieuws minder slecht maakt

Potverdikkie, wat voelt het goed om een keer goed nieuws te krijgen. Wist niet dat er dan zo'n last van je schouders kan vallen!
De gynaecoloog belde om 9.02u want ze wilde me zo snel mogelijk vertellen dat het om een gewone miskraam ging. De verdikking was inderdaad vocht geweest.

Ik verbaasde me er later over dat ik zo blij met iets kan zijn wat er niet was of is. Een miskraam is pijnlijk en kwam door een niet levensvatbaar vruchtje. Doordat het een eventuele molazwangerschap kon zijn was ik blij dat het een normale miskraam was. Aan een miskraam is niks normaals en is al helemaal niet iets om blij over te zijn. En toch was ik het!
Een tip voor mensen die slecht nieuws moeten vertellen. Vertel net een ergere versie dan het echte nieuws en mensen zijn blij en opgelucht dat het "maar" dit slechte nieuws is. Bizar hoe het breind bij ons mensen werkt.

Maar goed... ik kan door! Heb officieel groen licht voor een volgende poging om zwanger te worden. En dat is precies wat ik ga doen.

Nieuwe cyclus

Precies op dag 28 na de curettage brak mijn menstruatie door. Ik voelde hem al dagen aankomen nadat ik ook mijn naderende eisprong had opgemerkt. Mijn kennis over mijn eigen lichaam heeft me dus niet in de steek gelaten. En meer dan keurig volgens de boekjes. Er staat 4 tot 6 weken voor om na een curettage ongesteld te worden.

Nu is het wachten op de uitslag van het onderzoek naar mijn vruchtje en als die goed is... dan kan ik me richten op de terugplaatsing van mijn 2 ingevroren cryootjes. De echo op cyclusdag 10 heb ik optimistisch al laten vastleggen. Ik ga het lot eens positief proberen te tarten ;-)

Het houdt nog niet op

Soms vraag ik me af hoeveel ik eigenlijk aan kan. Waarschijnlijk denkt het universum dat het veel is want wederom mag de komende week in stress wachten tot er meer duidelijk is. En mijn ervaring is dat er dan eigenlijk altijd slecht nieuws komt. Nieuws waar ik echt niet op zit te wachten!

De gynaecoloog belde gisteren keurig en viel met de deur in huis. "Het weefsel had een lichte afwijking en moet verder onderzocht worden. Het zou kunnen zijn dat er sprake is van een mola zwangerschap" Ze legt uit wat het inhoudt.

Ik citeer even ziekenhuis.nl:
Een mola-zwangerschap kan gezien worden als een bijzondere vorm van een niet goed aangelegde zwangerschap.
Nadat een zaadcel een eicel heeft bevrucht, deelt de bevruchte eicel zich. De twee cellen die zo ontstaan delen zich zelf ook weer. Zo gaat het proces door en komen er steeds meer nieuwe cellen. Bij een normale zwangerschap ontstaan uit deze cellen een embryo (een vrucht, een toekomstig kind) en een placenta (een moederkoek).
Wanneer er bij of kort na de bevruchting iets misgaat kan het gebeuren dat alleen de placenta doorgroeit. Er is dan sprake van een mola-zwangerschap. De placenta groeit in de baarmoederholte almaar verder en door vochtophoping ontstaan talloze blaasjes. Gewoonlijk is er bij een mola-zwangerschap dus geen embryo. Is er bij uitzondering toch een vrucht, dan is deze bijna nooit levensvatbaar.
[...] Bij een curettage probeert men altijd zoveel mogelijk molablaasjes te verwijderen, maar er blijven altijd blaasjes achter. Normaal ruimt het lichaam deze resten uit zichzelf op [....]

Soms verdwijnen de mola-blaasjes niet uit de baarmoeder of groeien ze zelfs weer aan. Ook kan de mola zich via het bloed naar de longen uitbreiden of, bij hoge uitzondering, naar andere organen.[..]

Het kan zijn dat die blaasjes dus op verkeerde plekken komen en met chemotherapie verwijdert moeten worden.
Het gevolg is dat nadat het hcg op 0 staat minimaal een half jaar niet zwanger mag worden. Door het stijgen van het hcg bij een zwangerschap kunnen de restblaasje weer geactiveerd worden met alle gevolgen van dien.

"Kan het zijn dat de verdikking komt doordat het vruchtje nog ruim 4 weken in mijn baarmoeder heeft gezeten voordat het weggehaald is?" vraag ik aan de dokter. "Dat is zeker mogelijk, een mola zwangerschap is zeldzaam maar er is een kans." Ze beantwoord mijn vragen en met de assistente maak ik een belafspraak voor volgende week. Hopelijk is de uitslag dan bekend.

Nadat we opgehangen hebben bel ik Merel en aan het einde van het verhaal komen de tranen. "Wat is het toch oneerlijk dat ik nu nog langer in spanning zit en mogelijk een half jaar niet zwanger mag worden. En wat is het oneerlijk dat anderen binnen een poep en een scheet wel zwanger worden." Merel troost me en leest me voor uit haar verloskundeboek. We proberen samen duidelijk te krijgen of er een reeele kans is dat het een mola zwangerschap was. Maar echt weten doen we het niet.

Ik zou graag vertrouwen hebben dat het allemaal meevalt en het een storm in een glas water is. Maar helaas ben ik niet zo bekend met goed nieuws op het moment dat er een kleine kans is dat het mis is. De laatste weken zat ik altijd aan de verkeerde kant.

Ik haal maar weer diep adem en probeer te wachten tot er meer duidelijk is. Wat is het toch rot om dat weer te moeten doen.....

Vooruit maar ook weer niet

"Nee hoor mevrouw, u hoeft niet eerst een gesprek met de arts te hebben. Als u ongesteld wordt dan kunt u bellen voor een afspraak voor een echo." beantwoord de assisente mijn vraag.
Fijn is dit, scheelt me toch een bezoek aan de kliniek. Ik zelf weet dat ik toe ben aan een volgende poging maar ik dacht dat de arts daar ook toestemming voor moest geven dmv een gesprekje. Maar nee, ze vertrouwen op mijn eigen inschattingsvermogen.
Het is dus wachten op mijn menstruatie.

De afhandeling van de curettage is nog niet rond. Vervelend genoeg! Woensdag had ik een belafspraak met de gynaecoloog uit het ziekenhuis om te bespreken hoe het gaat en wat er uit het weefselonderzoek is gekomen.
"Klopt het wel dat u een curettage heeft gehad? Er staat namelijk niks in uw status."vraagt de gynaecoloog.
"Nou dokter, dat weet ik zeker." antwoord ik.
"Ik snap er niks van. Uw status is leeg. Woont u op .....?"
"Nee, al ruim 5 jaar niet meer maar ik heb daar inderdaad gewoond"
"Dan heeft u denk ik 2 patientnummers. Kunt u mij het nummer geven die u bij de curettage gebruikt heeft?"
Ze biedt haar excuses aan en benadrukt dat ze het vervelend vindt. Vooral omdat het opduikelen van mijn status nog geen duidelijkheid geeft. Ik word deze week door de gynaecoloog die de de curettage heeft gedaan gebeld om de uitslag door te nemen.

Geduldig wacht ik 2 dagen en op dag 3 neem ik zelf maar contact op. "U heeft tussen 16u en 18u een belafspraak met de gynaecoloog." is het antwoord. En inderdaad ik word om 16.10u gebeld. Door een assistente want de uitslag van het weefsel is nog niet binnen. "U word woensdag na 12u door ed gynaecoloog gebeld met de uitslag."
Het zal mij benieuwen. Ondertussen begin ik langzaam aan zenuwachtig te worden. Wat is er met mijn weefsel aan de hand dat het zo lang duurt? Morgen zijn we 3 weken verder en normaal is er binnen 2 weken duidelijkheid.

Op deze manier kan het curettage verhaal nog niet helemaal achter me laten. En het is best confronterend dat assistenten en artsen over een curettage spreken alsof ik een blauwe plek heb. Voor mij is het niet iets normaals. Het is iets vervelends en ongewild. Door hun houding voelt het alsof ze niet door hebben wat voor een impact dit op mijn leven en mijn wens om moeder te worden heeft.
Dat is wat ik wel geleerd heb van het ziekenhuis. Het psychosociale aspect is nog aardig ongewaardeerd. Er zitten lieve verpleegkundige en artsen tussen maar over de gehele linie voel ik me vooral een nummer die voor hun "werk" is.

Maar goed, ik wacht nog even rustig door. Enerzijds op mijn menstruatie en anderzijds op de uitslag van het weefsel. Ook wel mijn kindje-inwording genoemd.

Wankel

Het was een afwisselende en drukke werkweek. Echt zo'n week waar ik geen tijd had om stil te staan bij mijn emoties. Tot gisteren. De rust is terug en het gewone leven ligt weer voor me.
Ik voel me meer emotioneel en word aan allerlei kanten geconfronteerd met zwangerschappen en baby's. Het raakt me en ik tel tot mijn verbazing het verschil in het aantal weken dat wij zouden verschillen als ik nog zwanger zou zijn. Ik voel mijn tranen hoog zitten. Ik bedenk me dat ik nu 12 weken zwanger zou zijn. Wat zou dat bijzonder voelen als ik echt zwanger zou zijn. Dan is toch soort mijlpaal behaald. Nu niet.

Ik voel me wat wankel en emotioneel. Zou dit ontzwangeren zijn?
Mijn lichaam is daar al lang mee klaar. Mijn borsten en buik zijn weer zacht, mijn is urine minder geel en mijn dorst is verdwenen. Maar emotioneel weet ik het nog even niet. Dat duurt misschien toch iets langer dan ik had bedacht.