Hormoonloos (icsi 1, poging 2)

"Als uw baarmoederslijm dik genoeg is en de eisprong geweest is dan ontdooien we de cryootjes. De techniek is tegenwoordig erg goed en de meeste cryo's doorlopen dit proces zonder problemen"
Wat de dokter verteld klinkt als muziek in mijn oren, er is dus een reeele positieve-ontdooi-kans.
"De embryloog beslist wanneer we de cryo's terugplaatsen, meestal meteen na het ontdooien. Soms wil de embryoloog zien wat de cryo doet voordat ze naar de baarmoeder gaan"
"Maar als de cryo teruggeplaatst is, dan is de kans op een zwangerschap erg klein." merk ik op.
"Nou mevrouw, door alle kennis die wij opgedaan hebben zijn de technieken erg verbeterd en liggen de kansen niet veel lager meer dan bij verse embryootjes."
Ik kan de dokter wel kussen maar blijf braaf of mijn stoel zitten tot dat hij aangeeft dat ik me mag uitkleden.

Op het beeldscherm zien we dat het baarmoederslijm zich goed aan het opbouwen is en past bij de kleine follikels die in mijn eierstokken zitten. De dokter is optimistisch en ziet nu al dat ik in aanmerking kom voor een cryo terugplaatsing. Fijn, fijn!

Ik maak een afspraak voor maandag, dag 12 van mijn cyclus. Hopelijk kunnen we dan inschatten wanneer mijn eisprong moet plaatsvinden en belangrijker... wanneer mijn cryootjes uit de vriezer mogen en terug naar hun warme nestje komen. Er zit schot in en dat maakt me blij!

Knippen en plakken

Het zit erop, alle berichten van femkegaatbammen.web-log.nl zijn gekopieerd en geplakt naar blogspot. Eindelijk alles bij elkaar en weer makkelijk te bereiken. Jammer dat weblog.nl er zo lang over doet om zijn zaakjes weer op orde te hebben.

Het kopieren en plakken bracht veel herinneringen boven. Ik ben van het heden terug gereisd naar april 2009. Het moment dat ik de knoop door heb gehakt om moeder te worden.
Ik heb donor 1 zien langskomen en het verdriet weer gevoeld toen hij aangaf er mee te willen stoppen. Heb de onzekerheid weer gevoeld die zoektocht 2 met zich meebracht en de blijdschap toen Hij2 in mijn leven kwam. Ik heb moeten lachen om de eerste ZI pogingen, het gestuntel en gedoe. En voelde mijn buik een beetje in elkaar trekken toen ik weer las dat het zaad van Hij2 een belangrijke reden is waarom ik niet met ZI zwanger werd. De opluchting dat de kliniek het vertrouwen heeft dat alles goed komt en mijn emoties zo rond de feestdagen.

Ik ben de weg van 2,5 jaar proberen moeder te worden teruggewandeld. Wat ik nu weet had ik toen niet kunnen bedenken al is er in de basis niks veranderd. Ik wil nog steeds moeder worden en nog steeds zo snel mogelijk als het kan! Op naar poging 2 van icsi 1.

Icsi 1 (poging 1) is ten einde

Ik zit op het toitlet bij de tennisclub. Snel even omkleden en dan met een kopje thee naar mijn teamgenoten kijken die de 1e wedstrijd aan het spelen zijn. Ik veeg af, kijk naar mijn papiertje en zie bloed. "BLOED??" denk ik verbaasd. "Ik gebruik nog steeds van de hormoonbolletjes. Ik kan niet ongesteld worden."

Ik bel vriendin M en vraag op twitter wat het kan zijn. Het antwoord komt daar snel binnen "14 dagen na de punctie is het waarschijnlijk een beginnende menstruatie" Ik slik, adem diep in, kleed me om en sla de thee over. De 2e wedstrijd begint en ik moet de baan op.

De volgende ochtend bel ik de kliniek. Het gesprekje geeft me ergens weer hoop ook al weet ik verstandelijk genoeg. Een bloeding kan op van alles wijzen en het is wachten tot de testdatum of totdat ik ongesteld word. Binnen een uur na het ophangen heb ik mijn antwoord. Het is een beginnende menstruatie.

Nog steeds wat overdonderd kijk ik ieder toiletbezoekje op mijn papiertje en iedere keer wordt mijn angst bevestigd. Het is inderdaad echt een beginnende menstruatie. Potverdikkie, wat is dit stom en onverwacht. Ik had bedacht dat zolang ik die hormoonbolletjes gebruik ik niet ongesteld kon worden. Maar volgende de assistente die ik net aan de telefoon had zijn er vrouwen waarbij een menstruatie eerder komt en is het daarom niks vreemds.

Ik heb op dag 9 van mijn cyclus een afspraak met de dokter over hoe verder. Hij bekijkt dan of ik deze cyclus een cryo kan terugplaatsen. Voor nu is het gewoon verder leven, de stomme menstruatie trotseren en hopen dat ik 1 van de weinige ben waarbij een cryo terugplaatsing een positief resultaat geeft. Want daar ben ik wel een klein beetje nerveus voor.... de kansen dat mijn cryo's goed ontdooien is niet heel groot, dan moeten ze nog lekker gaan doordelen en dan moeten ze nog blijven plakken. Veel momenten waarin iets mis kan gaan. Zo maar eens googlen naar positieve ervaringen, hoop doet leven zeggen ze. Dus daar ik ga dan maar eens actief naar op zoek.

Soms doe ik gewoon te moeilijk

Het is lief dat iedereen zo meeleeft. Ze bellen en smsen me om te vragen hoe het gaat en of ik al iets voel. Maar ik voel niks, wil er niet over praten want ik heb geen idee waar dit heen gaat.
Ergens vind ik het lastig dat er zoveel mensen weten dat ik misschien over 2 weken zwanger ben. Het kan daardoor geen geheimpje meer tussen mij en het kindje zijn. Ik wil misschien de eerste weken nog niet mijn kaarten open op tafel leggen.

De realiteit zal anders zijn. Ik begreep dat mijn lieve mama het aan heel veel mensen verteld heeft waar ik mee bezig ben en dat ze allemaal meeleven. Ik zelf ben ook eerlijk naar vrienden geweest en met mijn log geef ik natuurlijk ook veel informatie weg. En echt, het is lief dat mensen met me meeleven en betrokken zijn. Alleen wil ik niet steeds als ik mensen tegenkom mijn hele verhaal op tafel moet leggen. Vooral niet als er mogelijk over 2 weken geen goed nieuws is.
Aan de andere kant zou ik het ook niet fijn vinden als er helemaal niemand interesse toonde. Dan zou het voelen alsof er niks spannends aan de hand is.

Wat ben ik eigenlijk toch een grote zeur. Hoe bevoorrecht ben ik dat er zoveel mensen meeleven, me dit gunnen en er voor me willen zijn. Het is bijzonder om menen om me heen te hebben die me alle geluk van de wereld toewensen en duimen dat mijn droom uitkomt.
Dus Femke stoppen met moeilijk doen en kijken naar wat je hebt! Met deze mensen kan je goede en slechte tijden delen.

De terugplaatsing

"Er zijn 2 goede 8 cellige embryootjes al heeft er 1 wat fragmentatie. Nummer 3 is nog 2 cellig dus die valt af" verteld de embryoloog door de telefoon. Ik snap er geen hout van. Wat betekend 8 cellig en fragmentatie?
"Een embryo van 4 dagen moet 8 cellig zijn en weinig fragmentatie hebben. Bij 1 embryo is wat meer fragmentatie maar goed genoeg om terug te plaatsen. U bent om 12.40u welkom"
"Dus er worden 2 goede embryootjes terugplaatst en 1 verdwijnt er in de container?"
"Klopt mevrouw, tot vanmiddag."

De dokter en de verpleegkundige leggen de procedure stapje voor stapje uit en de embryoloog zorg dat mijn embryootjes in een slangetje terecht komen. Die spuit de dokter dan weer leeg in mijn baarmoeder en de embryoloog bevestigd iets later dat de embryootjes ook daadwerkelijk uit het slangetje verdwenen zijn.
Ik mag me aankleden en wachten op de embryoloog.
Het proces duurt een stuk langer dan een iui. Meer formele stappen maar ook meer tijd voor een praatje. Ondanks dat ik met mijn benen wijd in de beugels lig voel ik me geen enkel moment ongemakkelijk. Het is bijna gezellig te noemen.

De embryoloog legt aan de hand van een poster uit hoe een cel zich deelt en hoe een embryo er nu ongeveer uit moet zien. Mijn embryootjes zitten tussen, van rechts af gezien, tussen het 2e en 3e plaatje in. Ze liggen helemaal op schema.
Op 1 van de embryootjes is meer fragmentatie te zien en hij laat aan de hand van de foto van mijn beste embryo (zie hierboven... is hij niet prachtig?) zien wat fragmentatie is. Het zijn een soort oneffenheden op de cellen. Ze weten het gevolgen van fragmentatie niet maar bij minder dan 50% fragmentatie is er niks aan de hand. Bij deze embryo wijst hij 3 plekjes aan en bij de andere zaten er wat meer. Deze heeft de kwalificatie "goed" gekregen en de andere "matig" .
Mij maakt het niks uit. Het zijn mijn embryootjes en die zijn hoe dan ook "perfect" Hoe ze ook worden, ik vind ze nu al het mooist, liefst en het meest bijzonder van allemaal.
De foto mag ik mee naar huisnemen. Inlijsten is wat overdreven maar blij ben ik er wel mee. Hopelijk is dit de eerste foto van mijn kindje!

De opbrengst

"Ik heb goed nieuws voor u. Van de 9 gevonden eitjes waren er 8 rijp en zijn er 7 bevrucht geraakt" verteld de embryoloog door de telefoon. "Er zijn er 4 ingevroren en de andere 3 liggen mooi door te delen. Ze zijn zo mooi dat ik nu niet kan zeggen welke 2 het beste zijn om terug te plaatsen."

Ik bedank haar voor het goede nieuws. Ze benadrukt nogmaals dat het om een goede opbrengst gaat. Ik voel me meteen trots worden op mijn klompjes en vooral op mijn lijf. Wat heeft die het goed gedaan. Die heeft toch maar mooi een serie prachtige eitjes voortgebracht.

Ik had niet durven dromen over zo'n mooie opbrengst, Het maakt me blij, opgetogen en gelukkig. Op de foto zie je een embryo die zich aan het doordelen is. Ik denk dat mijn 3 embryootjes ergens tussen plaatje 1 en 2 in zitten. Ze zijn hard aan het werk en vanaf de bank zend ik ze wat extra energie toe. Kunnen ze vast wel gebruiken. Go klompjes, go!

De punctie

Ik doe mijn ogen open en kijk op mijn telefoon. Weer een lief whatsapp-je. Ik voel me moe en zou best nog een uurtje kunnen dutten op de bank maar nee, het is tijd om weer wat bij mijn positieve te komen. Om weer de informatie van tv op te nemen, anders wordt het een zeer korte nacht vannacht.

Als ik terugdenk aan deze dag voel ik een blijde kriebel in mijn buik. De assistente en dokter waren lief en vriendin M heeft goed geholpen. Zij mocht haar handen op mijn buik drukken zodat mijn eierstokken op zijn plek bleven.

Na het roesje ging het snel. "Adem maar in, houdt de lucht vast en adem uit"  zegt de dokter. Ik doe braaf wat hij zegt en voel een steek in mijn vagina. De naald zit door de wand. Ik voel daarna prikjes en druk in mijn buik. Oncomfortabel maar niet erg pijnlijk. Het is rot gevoel, dat wel en na flink wat druk en prikjes mag ik weer diep inademen, mijn adem vasthouden en uitademen. De naald is nu door mijn andere vaginawand gegaan. Ik voel de prikjes en de druk weer. Ik ben blij als de dokter verteld dat hij klaar is. Het is geen fijn gevoel
"Er zijn 10 blaasje leeggezogen, nummer 11 ligt op een plek waarbij het risico bestaat dat ik een ader of uw blaas raak. Die prik niet aan"
Ondertussen maakt vriendin M een foto van de volle buisjes. Daar drijven nu eitjes in. Hoeveel is nog onduidelijk.

In de uitrustkamer drinken we een kopje thee en verteld de dokter dat alles goed gegaan is. Het is wachten op de embryoloog en die komt met goed nieuws. Er zijn maar liefst 9 eitjes gevonden. Fijn, fijn.
Ze worden vandaag bevrucht en morgen hoor ik hoeveel er ook daadwerkelijk zich hebben laten bevruchten en of er cryo's ingevroren gaan worden.
Overmorgen belt ze weer om me te vertellen wanneer de terugplaatsing is.

Opgelucht laat ik met door vriendin M naar huis rijden. We halen bij de bakker een lekkere lunch en kijken samen desperate housewives. Ik voel me goed, ik voel me een beetje moe, ik voel wat druk in mijn buik maar ik voel me vooral blij dat mijn lijf zo goed heeft meegewerkt.

ps: op de foto zie je de opbrengst na het leegzuigen van mijn follikels.

Echo 3

Nog voordat ze het echo-apparaat op de juiste plek heeft zitten roep ik "maakt u een foto als het aantal nog steeds goed is?" Ze knikt en staart naar het scherm. " 1, 2, 3.... 4, 5, 6"  mompelt ze en verplaatst het echo-apparaat. Ze mompelt door en kijkt me aan. "Er zitten 11 grote follikels en 2 kleintjes. Deze zullen niet doorgroeien maar die 11 wel" Ze meet de maten en maakt de foto's.

Ik kleed me aan en voel het in mijn buik borrelen. Ik kan bijna niet wachten totdat de dokter uit geschreven is. "Donderdag is de punctie en zaterdag of maandag de terugplaatsing. Goed nieuws, fijn dat de medicatie zo goed aangeslagen is." Ik vraag door "Komt dit mooie aantal alleen door de Fostimon?" Ze antwoord "Het kan ook een toevalstreffer zijn dat de vorige keer er minder follikels groeide maar het bekend dat veel vrouwen beter op Fostimon reageren" Ze schrijft mijn medicatieschema op en verwijst me door naar de assistente.

De assistente legt me uit hoe de punctie in zijn werk gaat en welke stapjes er allemaal gezet gaan worden. Het roesje zal me een dronken gevoel geven en mogelijk anders laten reageren dan normaal. Ik zie meteen beelden van mezelf voor me dat ik ontremde opmerkingen maak of kei hard moet lachen of, in het ergste geval, de dokter uitfoeter omdat hij mij pijn doet. Op die pijn gaat ze wat dieper in want die valt mee. Ze legt uit welke prikken er komen en welke het gevoeligste zijn. Ze legt de me medicatie uit en plant de tijd voor de punctie in. Ik luister ademloos, wil niks missen.

Onzettend blij zeg ik haar gedag. Wat fijn dat mijn lijf weer mee doet en zo goed reageert op de medicatie. Wat fijn dat ik een reeele kans heb op mooie embryootjes en misschien dat er nog wel een eskimootje ontstaat. Blij, blij, blij ben ik en in deze roes kan ik nog niet tegen de punctie op zien! Ook al zoiets om blij over te zijn.

PS:Dit is keer kun je wel mijn follikels op de foto zien. Ik tel er 5 maar het zouden er ook 6 kunnen zijn. Zijn ze niet mooi?