Er zitten er genoeg

Ik gooi mijn benen in de beugels en kijk naar het scherm. In 1 soepele beweging zit het echo-apparaat op zijn plek. Ik zie 4 zwarte vlekjes en ben ze meteen kwijt, De dokter is snel en heeft mijn andere eierstok al in beeld. Het gaat zo snel dat ik niet eens mee kan tellen. Hij schiet weer terug naar de andere eierstok en zegt "Ik tel 11 follikels". Hij haalt het echo-apparaat eruit en tikt op mijn knie als teken dat ik me aan kan kleden.

Een beetje beduusd trek ik mijn broek aan en loop met mijn schoenen in mijn hand naar de stoel tegenover de dokter. "Gaan ze alle 11 doorgroeien?" vraag ik. "Dat is wel de bedoeling maar een vrouwenlijf blijft een vrouwenlijf" antwoord hij terwijl hij het aantal in mijn status schrijft. "U komt maandag terug voor een echo en de punctie zal woensdag of donderdag zijn."

Tjee, dit had ik niet verwacht. Wat een mooie opbrengst is dit. Helemaal in verhouding met de vorige keer. Toen zaten er 5 follikels en groeide er uiteindelijk maar 3 door.
Het lijkt erop dat ICSI 1 echt gaat plaats vinden. Wat ontzettend fijn!!! Mijn kans op het moederschap is weer een stukje dichterbij.
Ps: de follikels op de foto zijn niet de mijne. Ik heb deze gewoon via google gevonden.

Isci 1

"Au, dat doet pijn"  zeg ik hardop als ik de eerste naald in mijn buik prik. Ik was er op voorbereid want decapeptyl is niet zo'n lekker goedje, dat wist ik van de vorige keer.
De gemengde Fostimon ligt ook al klaar. 5 flesjes medicijn en 1 flesje vloeistof zit er in de spuit.
Ik prik de naald in mijn buik en verbaas me er over dat deze mogelijk nog pijnlijker is dan de decapeptyl. Potver zeg, dat gaan nog 2 lange prikweken worden. Althans, als de dokter na de echo het ook nog en goed plan vindt.

De verdere dag voel ik mijn buik. Niet zozeer de prikplekjes maar mijn baarmoeder die zijn best doet om zo snel mogelijk het eerder gecreeerde prachtige bedje eruit te werken. Die is namelijk niet meer nodig nu er geen innesteling plaats heeft gevonden. Mijn baarmoeder werkt de hele dag hard door, de hormonen zorgen voor een heftigere menstruatie. En hoe oneerlijk is dat! Ik prikte al 18 dagen hormonen, moest de teleurstelling verwerken dat er maar 3 follikels waren, mocht langer dan normaal in spanning zitten of ik zwanger zou zijn of niet en heb ik nu ook nog eens pijnlijkere menstruatie dan normaal. Nee, het is me echt gegund. ;-)

De dokter bevestigd 2 dagen later dat de hormonen de boosdoener zijn van de latere menstruatie en de klachten die ik heb. "Alles is nu anders dan normaal, dus dit ook."  verteld hij.
Hij bekijkt mijn baarmoeder en eierstokken op het tv-schermpje. Hij doet het zo snel dat ik niet kan zien of er al follikels aan het groeien zijn. Als ik er naar vraag geeft hij aan dat deze nu ook nog niet te zien zijn. Hij kan wel zien dat er geen cystes zitten of andere onrustige zaken. Ik mag doorgaan met spuiten en volgende week terugkomen voor de echo waarop wel te zien zal zijn hoeveel follikels groeien.

1 spanningspunt is weg. Geen cystes. Spanningspunt 2 popt er meteen voor in de plaats. Hoeveel follikels gaan er nu groeien?
Ik rij naar huis, doe mijn boodschappen en voel mijn humeur dalen. Poeh, ineens valt het me zwaar dat ik dit alleen doe. Ik had graag iemand gehad die mijn verhaal en gevoel wilde aanhoren, die me dan een dikke knuffel zou geven en een lekker kopje thee zou zetten. Die tompoucen bij de HEMA ging halen en mij er 2 achter elkaar liet verorberen zonder me het gevoel te geven dat dat niet zo goed is voor mijn lijn. Die daarna de tv aan zou zetten, een Friends dvd erin zou stoppen en een dekentje over mijn benen zou leggen. Hij zou mij met rust laten en in de keuken een lekkere maaltijd bereiden. Ik zou door Friends aan het lachen gemaakt worden en mijn rot humeur zou verdwijen.
Maar nee, helaas. Ik zal zelf de dvd moeten aanzetten, het kopje thee moeten inschenken en daar dan heel hard tompoucen bij bedenken. Normaal geen probleem maar vandaag vind ik dat gewoon wat minder leuk.

Icsi poging 1 is in de herkansing. Hij is alle heftigheid gestart en stapje voor stapje zal duidelijk worden hoe hij eruit zal gaan zien. Het enige wat ik kan doen is braaf iedere ochtend de medicijnen spuiten en zoveel mogelijk lekker in mijn vel zitten. Dus ik ga nu dat kopje thee zetten en de verstofte dvd's van Friends te voorschijn toveren. Ik ga er een fijne Femke-voelt-zich-goed-avond van maken, zonder tompoucen maar met M&M's. Ook lekker!

Apotheek

"Gebruikt u naast maagzuurremmers nog andere medicatie?" vraagt de dame achter balie van de apotheek. Ik aarzel en hoor mezelf zeggen "Ik probeer zwanger te worden en daar gebruik ik medicatie voor" 
"Dat zie ik, Gonal F en Pregnyl."
"Klopt" antwoord ik "dat wordt nu Fostimon."
De dame typt de naam in het zoekscherm in en scrolt door de de namen die in beeld schieten. "Ik zie het staan. Wat is de reden dat u van medicatie veranderd?" vraagt ze en kijkt me vriendelijk aan. Ik voel mijn keel dicht slippen en slik. "Er groeide te weinig folikels en met deze medicatie willen ze kijken of er meer folikels komen." antwoord ik. Ze vraagt waarom deze medicatie hier mogelijk voor kan zorgen en ik hoor mezelf toonloos vertellen dat deze medicatie meer op natuurlijke basis zijn. Ik slik van alles weg. Ze kijkt me aan en zegt "Succes en ik hoop dat u snel zwanger mag zijn." Ik knik, draai me om en loop weg.Het slikken gaat bijna niet meer en mijn ogen kijken wat wazig naar de stoep. Ik stap in mijn auto en hoor een snikje. Ik knipper met mijn ogen en hoor nog een snik. Snel start ik de auto en rij weg.

Icsi 1 werd icsi 0 en daarmee was escape iui 1 een feit. 6% kans op een zwangerschap bij de poging. Ik hoorde bij de 94% waar het niet bij lukt. Frusterend, stom maar ook realistisch. Ik ben positief gezien nooit de uitzondering op de regel en al helemaal niet in mijn proces om zwanger te worden. Daar lijk ik juist op de negatieve manier de uitzondering van de regel te zijn. Alle statistische gemiddelden gingen tot nu niet voor mij op. Waarom zou ik nu dan ineens bij die 6% horen waarbij het wel goed zou gaan?

De eerste kleine echte signaal kwam gisterenavond. Daarna niks. Het tweede echte signaal kwam vanmorgen. Daarna uren weer niks. Het derde signaal kwam aan het eind van de middag. Daarna weer niks. Laat nu dan ook maar mijn menstruatie echt doorbreken. Dan kan ik de eerste naald weer in mijn buik zetten. Kan ik me weer richten op een nieuwe kans. Dit halve gedoe geeft juist onrust. Geeft stiekem toch nog hoop al weet heel mijn verstand dat dat er niet is. Laat het nu maar gebeuren dan kan ik morgen bellen voor de uitgangs-echo van hopelijk icsi poging 1. De eerste en hopelijk ook meteen de laatste!

En maar wachten

De twee wachtenweken komen aan zijn einde en stress neemt met de dag toe. Helaas niet met een positief gevoel. Die verdween toen ik een paar dagen geleden ineens alleen maar aan snoep kon denken. Hoe zoeter hoe beter. Voor mij een eerste signaal dat mijn menstruatie eraan komt.
Vanaf gisteren zie ik af en toe een beetje slijm met afvegen. Sorry voor het onsmakelijke praatje maar mooier kan ik het niet maken. Binnen een dag of wat zal het slijm rozer worden.

Ik weet het dus stiekem al. Verstandelijk is het wachten voorbij. Emotioneel nog niet, dat is pas als ik echt er niet meer omheen kan en de eerste spuit weer in mijn buik zet.

Spuitje

Soms voel ik me net een alchemist. Met spuitjes en naalden de vloeistof van het ene naar het ander ampulletje verplaatsen en uiteindelijk dan een naald in mijn buik zetten.

Na het vele prikken van de afgelopen poging is eigenlijk alle prik-angst weg. Ik hoef niet meer met snelheid de naald in mijn huid te zetten om me over de prik-drempel heen te zetten. Ik prik nu rustig en beheerst. Nou ja, rustiger en beheerster dan voorheen. De pijn valt iedere keer weer mee.

Vandaag was een dosis pregnyl aan de beurt. Omdat mijn cyclus helemaal stil is gelegd worden er ook geen hormomen door mijn lijf aangemaakt om het chemisch-opgewekte-bedje te behouden. De bedoeling is dat daar nu zo ongeveer het cellen klompje in vast gehecht zit. Zou lullig zijn als het bedje dan beetje bij beetje verdween.
De pregnyl moet dat bedje in stand houden zodat ik over ruim een week een positieve test in mijn handen mag houden. Ik zeg dat dit moet lukken na de rustige prik van vandaag!

Isci 0

Bij de echo bleken er maar 2 folikels doorgegroeid te zijn en de grote folikel was nog steeds mooi groot. Van de 2 folikels was er 1 nog matig qua grote en het oordeel van de dokter was duidelijk. Dit wordt een escape iui.
Met een zak medicijnen loop ik de kliniek uit. Mocht de iui niet het gewenste resultaat hebben kan ik meteen met nieuwe medicijnen beginnen in de hoop dat er meer eitjes gaan groeien.

Een paar dagen later loop ik de kliniek weer binnen voor de IUI. Ik voel teleurstelling als ik hoor dat er weinig zaadjes zijn, dat kan er ook nog wel bij. De dokter probeert me nog een oppepper te geven door te zeggen dat er toch 6% kans. Lief maar mijn rekenkunst leert me dat er 94% kans is dat het niet lukt. Zucht.

De dokter verteld dat er volgende cyclus meer eitjes kunnen groeien dan deze maand. Het zal geen topscore worden maar mogelijk wel beter dan deze maand. Het is volgens hem goed om te onderzoeken wat de nieuwe medicatie doet zodat we dan nieuwe plannen kunnen maken. Hij blijft me het gevoel geven dat ik hoop moet houden en dat ik moeder ga worden. Fijn want van zo'n deskundige moet er toch een kern van waarheid in zitten.

Overstap naar blogger

Na lang twijfelen gaven de ervaringen van vriendin K de doorslag. Ik stap over van weblog.nl naar blogger. Blogger ken ik al uit een ver verleden en die beviel me toen goed. Weblog is op mijn laptop traag, mijn wifi kan het laden van de pagina bijna niet aan. En nu de migratie ontzettend lang duurt en het loggen daardoor nog steeds niet soepel verloopt is het moment van overstappen aangebroken.

De komende tijd zal ik zoveel mogelij de berichten van weblog naar blogger kopieren. Helaas kunnen de reacties niet mee. Ik zal voorlopig de weblog-versie van Femke gaat bammen gewoon online laten staan dus mocht je nog dingen na willen lezen dan kan dat!