Ik zie Hem door het raam van het restuarant aan komen lopen. We zwaaien naar elkaar en als hij tegenover mij zit start het geklets. De sfeer is ontspannen en die blijft ook zo, zelfs als we het over de lange tijd hebben dat we al samen bezig zijn om een kindje te krijgen.
"Hou je het nog een beetje vol?" vraag ik hem. "Ja hoor, ik hoef maar weinig te doen. Voor jou kost het veel meer inspanning."antwoord hij. Ik vertel dat ik de belasting mee vind vallen en het eigenlijk nog goed volhou. "Niet dat ik nog niet zwanger hoef te worden maar ik had niet verwacht dat het hele ziekenhuis gebeuren zo goed vol te houden is." "Ondanks de vele maandelijkse bezoekjes?" vraagt Hij. "Ja zelfs dat. Het enige wat me nu opvalt, is dat ik minder emotioneel over de mislukte pogingen, het lange wachten en het onzekere proces ben dan toen ik hormonen spoot. Ik dacht toen dat ik nergens last van had maar terugkijkend denk ik dat ik in die maanden toch emotioneler was dan nu." Hij schept nog wat sla op zijn bord en ik drink mijn glas wijn leeg. We kletsen en lachen en als we afscheid nemen spreken we af dat we snel weer een keer samen gaan eten.
Het voelt zo goed met Hem. Het is een fijne, slimme, gevoelige en humoristische man. Hij weet goed wat hij wel en niet wilt en hoe hij zijn leven in wilt richten. Hij kan mij aan het lachen maken maar ook na laten denken over zaken. Het klikt en ik ben blij dat hij de vader van mijn kinderen wordt. Mochten zij zijn karakter erven dan weet ik dat mijn kinderen het gaan redden in de toekomst en mochten ze net wat meer van mij erven... ach dan weet ik dat het ook wel met ze goed komt. Wat mij betreft komt die positieve zwangerschapstest snel en is onze volgende afspraak niet een etentje maar een echo bij de verloskundige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten