Een dag flink huilen heeft me goed gedaan. Het verdriet wat zich al weer maanden had opgestapeld is er uit. Heerlijk! Het geeft ruimte voor iets nieuws. Een bezoekje aan een chinese behandelaar, wel te verstaan. Via Monique heb ik begrepen dat accupuntuur veel kan betekenen voor vrouwen die fertiliteitproblemen hebben. Die hulp wil ik wel krijgen!!!
"Komt je partner ook mee?" vraagt de mevrouw. "uhm, nou, nee, dat ligt iets ingewikkelder." Ik vertel haar mijn verhaal en ze vraagt of Hij bereid zou zijn om mee behandeld te worden. Dat weet ik dus niet. Ben bang van niet. Hij is niet zo van het alternatieve. Gelukkig mag ik ook in mijn eentje komen.
"Email je ziektegeschiedenis door en je gyneacologische verleden. Dan wordt dat ons uitgangspunt."
Het duurt nog wel een paar weken voordat zij ruimte heeft en ik het ook in mijn agenda kan inpassen. Gelukkig maar want 36 jaar ziektegeschiedenis gaat me tijd kosten om op te schrijven. Maar het voelt fijn om vanuit een andere kant ook hulp te krijgen
De eerste wachtweek zit erop en het beheerst weer de hele dag mijn gedachten. Hoe snap ik niet want ik heb het knetterdruk. Overdag kom ik bijna niet aan ademenen toe en 's avond gaat het met horten en stoten. Het ademen wordt uitgesteld tot 's nachts.
Het is deze maand 2 jaar geleden dat ik de beslissing nam om moeder te worden. We zijn 2 jaar verder en ik ben nog steeds kindloos. Dat had ik niet bedacht toen ik hieraan begon. Mijn eerste ZI poging, in september 2009, maakte ik in een soort roes mee. Ik was er van overtuigd dat het meteen raak zou zijn. Hoe fout kon ik het hebben. 12 ZI pogingen en 6 IUI pogingen verder ben ik geen stap verder dan 2 jaar geleden.
Het vertrouwen dat IUI 7 wel tot het gewenste resultaat leidt is er niet. Waarom zou het deze keer wel lukken? Ik twijfel aan mijn lijf. Twijfel aan welke vervolgstappen ik moet zetten. Twijfel of het moederschap wel voor mij weggelegd is.
Maar ergens is er ook hoop, een klein sprankje. Dat sprankje maakt dat ik dit traject volhou en iedere maand er weer voor ga. Ik weet niet of deze hoop onuitputtelijk is maar voor nu is dit wat me sterkt en me steeds weer door een poging heen helpt. En dat is goed want mijn droom opgeven wil ik niet.
Het is deze maand 2 jaar geleden dat ik de beslissing nam om moeder te worden. We zijn 2 jaar verder en ik ben nog steeds kindloos. Dat had ik niet bedacht toen ik hieraan begon. Mijn eerste ZI poging, in september 2009, maakte ik in een soort roes mee. Ik was er van overtuigd dat het meteen raak zou zijn. Hoe fout kon ik het hebben. 12 ZI pogingen en 6 IUI pogingen verder ben ik geen stap verder dan 2 jaar geleden.
Het vertrouwen dat IUI 7 wel tot het gewenste resultaat leidt is er niet. Waarom zou het deze keer wel lukken? Ik twijfel aan mijn lijf. Twijfel aan welke vervolgstappen ik moet zetten. Twijfel of het moederschap wel voor mij weggelegd is.
Maar ergens is er ook hoop, een klein sprankje. Dat sprankje maakt dat ik dit traject volhou en iedere maand er weer voor ga. Ik weet niet of deze hoop onuitputtelijk is maar voor nu is dit wat me sterkt en me steeds weer door een poging heen helpt. En dat is goed want mijn droom opgeven wil ik niet.